donderdag 22 december 2016

De wijzen kwamen uit het Oosten, maar de toekomst komt van de Familieschool

En dan is het alweer Kerst. Een half schooljaar voorbij. Op de school van de kinderen betekent dat een kerstviering. Met alle 400+ leerlingen in de grote zaal. Allemaal in kerstkleding. (Of bijna allemaal, want mijn eigenzinnige recalcitrante dochter besloot haar trui aan te trekken. ‘Wel mijn nieuwe hoor mam, dus u hoeft alvast niet te beginnen met zeuren.’) En omdat Kerst van oudsher in het teken van vrede staat, besloot ik er geen woorden aan vuil te maken.

De hoofdact van de viering werd ingenomen door 1 van de kleuterklassen. Allemaal hadden ze een rol, waren ze geen Jozef of Maria, dan in ieder geval herder, of wijze, of koningen, of de ezel. 1 leerling was de ezel, ik heb zelden in mijn leven zo’n vrolijke ezel gezien. Zittend op het podium en later in de stal zwaaide hij met handjes en voetjes naar zijn publiek. Zonder zuchten droeg hij zijn zware last, en neem van mij aan dat een hoogzwangere vrouw echt het een en ander weegt. De wijze die Maria kwam vertellen dat ze in blijde verwachting was, zat zo gespannen in zijn rol, dat ik staand op de achterste rij wegdook van zijn donkere blik. “Je hoeft niet bang te zijn, je krijgt een baby” was zo in tegenstrijd met zijn gezichtsuitdrukking dat ik in de lach schoot, sorry voor de verstoring, Jozef stopte subiet met timmeren. ‘Van een villa mam, Jozef timmerde natuurlijk een villa. Voor die baby.’

Een van de herders zat samen met al zijn klasgenoten op het podium en hij bekeek ze alsof hij ze nog nooit eerder gezien had. Hij keek van de een naar de ander en daarna zaten er nog 15 kinderen die bekeken konden worden. Wat hadden zijn klasgenoten toch in vredesnaam aan? Ze waren gewikkeld in doeken als zijnde wijze koningen, in wollen jassen als zijnde herders, en hij keek zijn ogen uit. Vergat zijn tekst, maar wat gaf het helemaal, vergat mee te zingen met de liedjes en keek vooral verwonderd om zich heen. Geen leerling in de zaal zal hij gezien hebben.

En dan was daar toch op miraculeuze wijze opeens een baby. Geen pop, wat ik wel had verwacht bij een kleutermeisje, maar nee, er was een echte bewegende levende baby. Gewoon opeens geboren daar in die stal, of skuur volgens de herbergier, op het grote podium van school. Ik besloot ter plaatse dat ik daar volgend jaar Maria zou gaan spelen. Een echte kerstbaby als kerstpakket. Moet er wel een grotere ezel komen. We hebben een jaar om het een en ander te regelen. De zaal was net als vorig jaar in verwondering. De kinderen waren net zo verbaasd als mij. Maria was een geboren moeder en vergat de hele wereld om haar heen. Sprak vertederd tegen haar eerstgeborene. Hield de baby stevig vast en genoot daar in die koude stal/skuur te Bethlehem.

Jozef timmerde niet meer, moest even wennen aan zijn nieuwe verantwoordelijke rol en de ezel? De ezel bleef zwaaien. Gezellig naast Jozef en Maria in de stal. Op hetzelfde bankje. Soms moet je je plaats kennen en zijn plaats was daar op die bank. Lekker knus ook trouwens.

De zaal was stil. De muzikale omlijsting van het kerstkoor was weer prachtig en 400 leerlingen hebben genoten. Dat weet ik zeker. In ieder geval heb ik dat. 

Niels, Sophie, Finn, Ben en Anna Marie wensen jullie allemaal hele gezellige kerstdagen met jullie gezinnen, familie en vrienden en een nieuw jaar vol mogelijkheden.