Yes!!! Wij zijn happy in huize Bamestra. We gaan namelijk na
9 maanden de operatietafel ontmoeten. 24 augustus raakte ik door een voorval op
het werk geblesseerd. Fors geblesseerd. Wat volgde waren maanden vol
fysiotherapeuten, artsen en chirurgen. Maanden vol medicijnen. Tot morfine aan
toe. En maanden vol pijn. Pijn, pijn, pijn. Bij het ophangen van de was en het
rijden van de auto. Maanden van helemaal niets kunnen doen met mijn arm. Niet
hardlopen, niet ergometeren, niet racefietsen. Helemaal niets! Niet zwemmen en
niet naar de sportschool. Nul komma helemaal niets. Ik kon wel eten. Want daar
houden we van. Heel veel eten. Normaal geen enkel probleem, want we verbranden
de calorieën toch wel weer. Nu niet, want van zitten op de bank, verdwijnen de calorieën
niet. Het zijn geen koekkruimels die je onder het tapijt schuift.
Ik ben dan dus ook minstens 10 kilo gegroeid. En die kilo’s
moeten er natuurlijk wel weer af. Voor de operatiedatum. Hoewel ik inmiddels
heb begrepen dat ik niet in mijn mooiste lingerie setje aan hoef te treden, ik
krijg namelijk een vromeloos en vormeloos operatiehemd aan, en ik dus echt geen
arts aan de haak zal slaan, zitten die 10 extra kilo’s mij dwars. Danig dwars.
Zitten als een soort zwemband rond mijn middel. En als botox in mijn billen. 10
extra kilo’s! Met mezelf heb ik nu dus de afspraak gemaakt: we hebben nog 7
weken te gaan. 7 weken waarin die kilo’s als sneeuw voor de zon gaan verdwijnen.
Het zal je namelijk overkomen dat je aantreedt in de operatiezaal en dat je dan
zorgelijke blikken kruist. Dat er een Bob de Bouwer gebeld wordt die eerst nog
even operatie tafel moet gaan stutten. ‘Even wachten mevrouw, we kunnen zo
beginnen.’ Sta je daar in de vormeloze hemd met je H. ema onderbroek.
Nu heb ik net de weegschaal onder een laag stof vandaan
gepeuterd. 8.4 kilo gegroeid. 8.4 kilo. Nou, dat moeten we natuurlijk helemaal
gaan redden. 7 weken en 8.4 kilo. Ik zeg: we zijn op een missie. Missie
richting oud gewicht. En omdat ik nu 8.4 kilo te zwaar ben, na een barbecue
avond, ben ik morgenochtend vast alvast 0.4 kilo lichter. Tijd voor een mooi
glas wijn dus. Om het leven te vieren. En de eerste halve kilo.
Omdat er ondanks alles ook altijd iets leuks gebeurt: zat ik
een paar weken geleden zwaar depressief in de echokamer. 4 artsen om mijn
ontblote linkerbovenlichaam. In overleg om kapotte schouder. Geen arts die ook
maar in het minst geïnteresseerd was in mijn niet aanwezige boezem. Toch kwam een
aardige verpleegster aanzetten met een doek om over mijn borst te draperen. Ik
keek naar het badlaken dat ze aan me gaf en vervolgens hoopvol naar mijn buste.
Helaas. Artsen zijn geen tovenaars. ‘Mevrouw, ik heb ruim voldoende aan een
gastendoekje.’
Operation set go. Terug naar de 70 kilo en terug naar een
schouder waar ik mee kan leven. Want: wat heb je aan een droogmolen als je niet
eens de was kunt ophangen?
