Kleding maakt de naam.

 Mijn fysio weet na alle weken nog steeds mijn naam niet. Hij weet gelukkig wel wat mijn mankementen zijn. ‘Ja, jouw naam past helemaal niet bij je’. Dat was nieuw voor me. Ik luister naar verschillende namen: Annie; Marietje; Anna-Kakietje; mam; MA_HAM! Sophietje; schat; Anna Marie Sophie (dan heb ik meestal problemen aan mijn fietsbel hangen) Zelf noem ik me meestal Anna. Ook ben ik Freya 1976 van blogspot. Jawel. De enige echte in eigen persoon. Nu ik er zo mee bezig ben zie ik dat er meer mensen mijn naam klaarblijkelijk niet vinden passen.

Goed; de fysio vond dat mensen met de naam Anna Marie ten minste mooie rode jurken aan horen te hebben. Ik keek eens naar mijn kleding. Zwart. Lekker veilig. Ik ben net zo kleurenblind als een mol en dus draag ik zwarte kleding. Ideaal! U zult mij nooit met vreemde kleurencombinaties zien. Ik heb een zwarte broek. (Als een broek lekker zit, koop ik er direct 4) Ik pak een T-shirt of blouse uit de kast en ze passen altijd bij elkaar. Altijd dezelfde kleur. Zwart. Maar met al dat zwart leek ik meer op een Maaike. Een bozige Maaike klaarblijkelijk. Eentje waarmee niet te spotten valt. De rest van de behandeling was ik enigszins afgeleid. Ik wist namelijk 1 ding zeker: ik heb niet eens een rood jurkje in mijn kast. Eigenlijk niet eens 1 jurk in welke kleur ook. Ik draag namelijk geen jurken. (Behalve ooit. 22 jaar geleden op mijn trouwdag. Dát overigens, is een verhaal op zich)

De rest van de week keek ik iedere morgen in mijn kast. Ik had wel witte blouses aan de zijkant hangen. Netjes voor een feest of doktersbezoek. En een knalroze hardloopshirt. Ook had ik een lichtblauw T-shirt, maar die kwam, bleek na passen, tot mijn navel. Dat zou helemaal een rare naam opleveren. De hele week herhaalde het ritueel zich. Iedere ochtend stond ik te wikken en te wegen voor de kleding in mijn kast.

Exact een week verder trok ik een zwarte broek uit de kast, grijze sokjes, een witte polo en een groen lang vest. Groen hoort namelijk bij rood. Als zwart bij wit. Als Jip bij Janneke. Als Simon bij Garfunkel. Als links bij rechts. Als Nick bij Simon. Opgewekt en uiterst tevreden met mezelf en mijn kledingkeuze zat ik in de wachtkamer waar een eveneens opgewekte fysio mij riep: Mevrouw B…. Serieus!!! Doe je stik je best om de kleding beter bij jouw eigen naam te laten passen, doet zo’n man gewoon NUL moeite! Mevrouw B….!!

Volgende week begin ik met Hydrotherapie. Dat is revalideren in een zwembad. En denkt u maar niet dat ik wederom de hele week wikkend en wegend in mijn (inloop)kast ga staan. Ik weet allang wat ik aantrek. Een zwarte onderbroek, een zwarte broek, een zwarte beha, een zwart hemd, een zwart shirt, een zwarte blouse, zwarte sokken én zwarte schoenen. Dan moet die man toch goed zijn best doen om daarna óoit nog mijn naam te vergeten.

 

Ps: Nogmaals. Ik heb een hele goede fysiotherapeut. Een geweldig kundige en aardige man. Eentje ook met humor.

Revalidatie in Revisie

Na een pauze van een half jaar ben ik begin juni weer begonnen bij het revalidatieteam.

Tijdens het eerste revalidatietraject heb ik veel geleerd. Aardappelen schillen bv. is een ko..ler..e klus. 1 die mij veel te veel energie kost en die ik dus niet meer doe. Als mijn kinderen aardappelen willen eten, kopen we ze kant en klaar in partjes, in rondjes of in: schuif dit bakje knoflook rozemarijn aardappelen (met schil!!) 15 minuten in de oven.  Of ze schillen ze zelf maar. In de dagelijkse praktijk kopen we ze dus geschild en gesneden. Want: wie doe ik er een plezier mee als ik een pan piepers probeer te schillen? Mezelf niet in elk geval.

Sta af en toe eens stil. Gewoon 5 minuten met een kop koffie. Geen telefoon geen internet. 5 minuten alleen met een kop koffie. Pak je rust. Probeer te ontspannen.

Het belangrijkste leermoment was: mijn arm staat niet in de brand en mijn arm zit ook niet beklemd tussen een vrachtauto en een muur. Volgens mijn hersenen stond ik van de 24 uur ongeveer 6 uur in de brand en zat ik ook een uur of 6 beklemd. Dodelijk vermoeiend! Ik moest af en toe daadwerkelijk onder de douche stappen om mijn hersenen het idee te geven dat ik mijn arm stond te blussen. Lezers die mij al langer volgen weten inmiddels: Die Anna; die is knettergek. Door mijn arm streng toe te spreken: geen gevaar van buitenaf, kon ik de pijnschaal van een dikke 10 naar een 7 terugbrengen. Scheelde al snel 12 uur intense pijn per dag.

Nog steeds heb ik gedurende het grootste deel van de dag pijn in mijn schouder/arm. De intense pieken zijn echter bijna volledig weg. Als ze er zijn, duren ze korter en zeuren ze minder na.

Mijn doel tijdens dit tweede deel van het traject? Verdere acceptatie. Dat voldoende ook goed is. Niet meer met 2 armen zwemmen? Prima. Ik kom nog steeds aan de overkant. Ik drijf tegenwoordig volautomatisch met extra ingebouwde drijfmiddelen. Ik fiets tegenwoordig ook volautomatisch. Niet meer op mijn mountainbike. Goed en jammer tegelijk.

Dan de nieuwe fysio. Ik heb altijd moeite met fysiotherapeuten, die moeten aan je lichaam zitten om iets in werking te zetten. Om te voelen waar spanning zit of om een beweging te ondersteunen. Ik praat van pure stress dan ook altijd 5 kwartier in een uur en kraam onzin uit alsof ik een heel potje CBD olie in 1 keer heb leeggedronken. (U hoeft niet binnen te komen in mijn mailbox om te melden dat er helemaal niets in CBD olie zit. Weet ik gerust, maar nu krijgt u een beter beeld van hoe ik daar zit. Ratelend en zwetend.)

Deze fysio is wel grappig. Apart en grappig. Een man die de richtlijnen volgt én naar andere oplossingen of wegen kijkt. Daar houden we van. Standaard kaders en standaard oplossingen werken bij mij nooit. Altijd al zo geweest. Bij ons in huize B moet alles altijd net een beetje anders gaan. Deze week begon de fysio over een tape cursus die hij nu volgt en hij voorzag mijn schouder en nek enthousiast van tape. (Had ik toestemming voor gegeven.) Na de eerste baan tape vroeg ik aan hem of hij eigenlijk wel een echte therapeut was en niet 1 of andere L.O.  I. cursus aan het volgen was. Vond hij niet leuk! Terecht natuurlijk. Ik vond mijzelf op dat moment ook niet leuk. Én niet slim. 3 dagen verder zit ik met banen tape op mijn rug, nek en arm waar een: B.O.L Bestel uw bestellingen online magazijn een week pakketjes mee kan inpakken.

Volgende week tape ik mijn mond van te voren dicht. Heb voldoende voorraad. Alleen nog geen idee hoe ik die banen van mijn lichaam  kan halen met maar 1 werkende arm. Boontje komt om zijn..

Ps: voor mensen de professionaliteit in twijfel trekken; de hoeveelheid tape die ik omschrijf is licht overdreven. Dichterlijke vrijheid. Overigens heeft mijn echtgenoot de tape net verwijderd. Mijn rug, arm en nek zijn alvast bikiniproof gewaxt. 

Revalidatietraject gestart en al bijna gestrand.

Eindelijk, eindelijk ben ik begonnen bij de revalidatie in het plaatselijke ziekenhuis. Ik zit in de “route” pijn. Belangrijkste vraag van mij en voor mij: hoe kan ik om leren gaan met de verschrikkelijke pijn die me 24 uur per dag parten speelt? Ik zit dus niet in de revalidatie “route” herstel. Mijn arm zal na ruim 3 jaar niet meer herstellen. Geeft ook niet meer. Ik ga leren hoe ik om kan gaan met de pijn en hoe ik het verlies van functies een plekje kan geven.

Het verlies van functies? Ja, buiten het niet meer makkelijk zelfstandig aan- en uitkleden kan ik ook een pan piepers niet meer afgieten. Nu houden wij niet zo van pannen met piepers, maar wel van boerenkool met verse aardappelen. Pan zal afgegoten moeten worden. Of de sperzieboontjes. Die pannen kan ik niet meer tillen. Wat wel kan, is de sperzieboontjes verdelen over 2 kleinere pannen en die 1 voor 1 afgieten. In een later verhaal kom ik hier op terug.

Het mooie van revalideren in het plaatselijke ziekenhuis is dat verschillende disciplines met elkaar samenwerken. In plaats van continue opnieuw je verhaal doen en het wiel opnieuw uitvinden, werken de artsen met elkaar samen. Zo kan het voorkomen dat een arts al op de hoogte is van iets wat je zelf nog helemaal niet hebt gedeeld met deze arts. Ideaal! Scheelt een heleboel stress, spanning en verdriet.

Verdriet ja. We gaan namelijk terug naar af en zelfs nog verder. Iets van: Ga terug naar start richting geschiedenis. Ga niet langs de gevangenis, kijk wel uit voor de put. Die tip van de put geef ik gratis aan u. Aan u allen die na mij dit traject in stappen. In de afgelopen 3 jaar heb ik fikse tegenwerking gehad en dat heeft mijn herstel niet bevorderd. Sterker: door die tegenwerking is de schade nu forser dan anders het geval zou zijn geweest. Heeft te maken met de werking van je brein. Kom ik ook in een ander verhaal op terug.

Alle dossiers die ik in de afgelopen 3 jaar heb gesloten, letterlijk en figuurlijk, worden nu geopend. 1 voor 1 voor 1 voor 1 voor 1. Niet alleen het dossier arbeidsongeval, ook je jeugd wordt besproken en je gezinssituatie wordt onder een vergrootglas gelegd. Alles wat zorgvuldig weggestopt was, wordt opnieuw uit de boekenkast gehaald. Ik kan u vertellen: dit is lood- en loodzwaar. Emotioneel, maar ook fysiek. Uitputtingsslag.

Zelf had ik me dit helemaal niet zo gerealiseerd, ik verheugde me al een jaar op dit revalidatietraject. Beetje sparren met de fysiotherapeut, met de psycholoog, met de ergotherapeut. Daar komt medisch maatschappelijk werk nog bij. Want mijn arm doet het weliswaar niet meer, dit heeft zijn weerslag op het hele gezin. Vanmorgen tilde ik bv zelf een stapel kleding naar boven. Mijn evenwicht op de trap hield ik met mijn linker arm. Juist. Dat is dus mijn verkeerde arm, die waar ik geen sturing en geen gevoel meer in heb. De arm die niet meer bij mijn lichaam hoort. Ik donderde dus van de trap. Kijken we niet meer van op hier in huis. Ik had gedacht dat we een beetje zouden trainen en dat de artsen dan tussen de bedrijven door handige eureka tips zouden geven over hoe ik 1 en ander moest plaatsen qua handicap en qua pijn.

Fout gedacht! Lekker naïef Anna! We pellen de mandarijn helemaal open en gaan pas dan opbouwend heen. Val niet in de put. Ik kan u melden: Ik viel er met open ogen in! Op weg naar het ziekenhuis voor een afspraak met de ergotherapeut begon het te regenen. Eerst gewoon een beetje. Heerlijk Nederlands weer. Maar al snel klapte het van de lucht. Als ik met mijn kleding in een zwembad was gesprongen, had ik niet natter kunnen zijn. Het water liep uit mijn wollen winterjas, uit mijn nieuwe leren schoenen, uit mijn beha en uit mijn onderbroek. Mijn lange broek plakte aan mijn benen en was zo zwaar van het vocht dat ik moeite had mijn ene been voor de andere  te krijgen. Zo nat. Heeft u het beeld? Overbodig detail: ik kwam net thuis onder de douche vandaan.

Staand naast mijn fiets in het bos achter het ziekenhuis brak ik. Voor het eerst in al die jaren brak ik. Zo dicht bij mijn allerlaatste reddingsboei en zo onbereikbaar. Niet alleen de afgelopen 3 jaren, maar alle ellende van 20 jaar kwam er uit. Ik stond in het bos naast mijn fiets en ik kon alleen maar huilen. Langs mij snelden mensen naar afspraken, naar huis, naar hun auto. Weg uit de regen. Ik bleef staan en huilde met lange diepe uithalen. Belde eega dat hij het ziekenhuis moest vertellen dat ik niet meer kwam. (Nogmaals ik stond in het bos achter het ziekenhuis, kon bij wijze van spreken zwaaien naar de patiënten achter het raam) Zette de telefoon uit en fietste. Blind van de regen en blind van de tranen. Uit het diepste van mijn lichaam kwamen rare zware geluiden. Klonk als een bronstige eland. Elanden fietsen niet huilend door de regen. Ik wel. Compleet gesloopt kwam ik thuis waar huisgenoten de volle lading kregen en de schuld van alles. Wederom stapte ik onder de douche en de vermoeidheid overviel me. Totaal uitgeput rolde ik mijn bed in. Had intens verdriet, maar geen tranen meer te huilen.

Ga terug naar de start en kijk uit voor de put. De revalidatie was na 2 weken al een psychische uitputtingsslag. Mijn gezin had het zwaar dat weekeinde. In alle jaren heb ik nog nooit een afspraak met wie dan ook gemist. Dit was de eerste keer en eigenlijk wilde ik de handdoek in de ring gooien. Als revalideren al na 2 weken zo zwaar en uitputtend bleek te zijn, konden we beter stoppen en alle pijnlijke gebeurtenissen weer veilig wegstoppen. Dat lukte niet. De beer was los. Of: de beerput was geopend. Die put waar ik in viel in het bos. Er was voor mij maar 1 route. Terug naar de revalidatie. De reddings-trap omhoog staat ergens daar in het ziekenhuis.

De komende weken ga ik u meenemen. Zoals altijd schroom ik niet om mezelf de schuld te geven, om alles open te bespreken. In de blogs over mijn kinderen en hun diagnoses, in de blogs over mijn echtgenoot en zijn ziekte, in de blogs over mijn blunders; de blogs over het leven met autisme. Nooit heb ik om de pijnlijke hete brij heen gedraaid. Zal ik ook nu niet doen. De mensen die achter mijn rug om hier over roddelen: ik hoop dat u lekker slaapt ’s nachts.

Voor alle anderen die zich in de afgelopen jaren en in de vele blogs juist gesterkt voelden door mijn verhalen: hou vol! Er is altijd licht aan het einde van de tunnel. U bent zeker niet alleen. Samen komen we overal sterker uit.