Of zonde van
de week, maar dat weten we vrijdag pas. Ik ga deze week eens gezond leven. Geen
dropjes, niet die laatste kinder chocolade reep, met pinda’s. Absoluut favoriet
bij mij. Als ik een zak vind met van die heerlijke chocolade bars met pinda’s,
ga ik ze voor mezelf verstoppen. Op de een of andere manier vind ik ze ook
altijd weer.
Mijn kinderen
zijn niet van het snoep, dus eigenlijk hoef ik ook niets in huis te halen, maar
de vriendjes en vriendinnetjes verwachten wel een snoepje met een glas limonade
als ze komen spelen. 9 van de 10 keer vergeet ik dat. Zet ik netjes bekers
water voor ze neer en dat is het dan. Daar moeten ze het mee doen. Ze blijven
komen, misschien hopend op toch een snoepje, of omdat het gewoon gezellig is
bij ons. Wie zal het zeggen. De snoep die ik voor de vriendjes in huis haal,
eet ik allemaal zelf op. ’s Morgens, ’s middags en ’s avonds.
Koekjes voor
de visite. Daar doe ik niet aan en heb ik ook nooit aan gedaan. Toch blijft ook
de volwassen visite ons huis iedere keer weer bezoeken. En als ik al eens
koekjes in huis haal, gaan ze op. Direct. Samen met oudste zoon een wedstrijd:
wie eet de meeste koekjes? Ik. Mamma wint altijd.
Zakken noten,
dat is dus helemaal erg. Ik koop extra noten voor mijn kinderen, want het zijn
behoorlijk slechte vlees eters en dan geef ik ze extra noten voor de proteïnen
ofzo. Schijnt namelijk een goede vlees vervanger te zijn. Probleem is echter
dat ik de noten allemaal opeet. De ene zak na de andere. Voor de vorm schil ik ook een appel en snij
die in stukje door de noten, zodat het in mijn hoofd toch te boek staat als
gezond eten, maar inmiddels heb ik mijn eigen zwemband voor de zomer en
hoef ik geen riem meer om mijn broek te
dragen.
Na de eerste
twee zwangerschappen had ik in no time mijn sixpack terug, na de geboorte van
de derde nooit meer iets van mijn strakke buik terug gezien. Hoeft ook niet. Ik
heb drie geweldige kinderen, er zijn echter wel grenzen en die grens is
bereikt. Echtgenoot zat op de fiets en ik mopperde over zijn gewicht in relatie
tot een vrij platte achterband. Op de terugweg zat ik echter op die fiets en
jongste zoon, diezelfde die mijn buikspieren verstopt heeft, vertelde vrolijk
achterop de fiets: “Mam, bij u is de achterband nog net zo plat!” Ik hoef u
niet te vertellen dat echtgenoot het uitschaterde.
De grens dus.
Dat was de grens.
Nee, ik heb
geen weegschaal in huis, en nee ik ga niet suikervrij eten, ga geen
koolhydraten laten staan en ga zeker mijn zwarte koffie niet uit de weg, maar
ik blijf van de zakken noten af, van de snoepjes van de kinderen, en beloof dat
ik de rest van de week de alcohol laat staan. Zucht. Er liggen drie heerlijke
R.adler biertjes koud op me te wachten in de koelkast en de fles rood die
gisteravond geopend werd roept vanuit de keuken naar me. Maar nee, beloofd is
beloofd. Ik ga proberen om ’s avonds maar 1 bord op te scheppen en daarna te
stoppen, de schoolkoekjes van de kinderen blijven netjes in de kast op de
volgende schooldag wachten. Ik ga iedere keer als ik een dip heb een extra stuk fruit nemen.
Nee, ik ga
niet minderen met koolhydraten, want ik moet voldoende koolhydraten binnen
krijgen, anders ga ik trillen en zak ik door mijn hoeven. Wordt ik hondsberoerd
en begin ik water te lekken uit alle poriën in mijn lichaam en ben ik moe, dood
en dood moe. Dus geen hypermodern koolhydratenvrij dieet voor mij. Gewoon
gezond blijven eten, maar dan zonder de suikerbommen die ik het afgelopen
schooljaar opeens telkens ging eten. Nog nooit zo veel behoefte gehad aan extra
suiker als in het afgelopen jaar. En daar gaan we NU verandering in brengen.
U wordt de
komende week op de hoogte gehouden.