maandag 11 juli 2016

Week zonder zonde. Suiker.

Of zonde van de week, maar dat weten we vrijdag pas. Ik ga deze week eens gezond leven. Geen dropjes, niet die laatste kinder chocolade reep, met pinda’s. Absoluut favoriet bij mij. Als ik een zak vind met van die heerlijke chocolade bars met pinda’s, ga ik ze voor mezelf verstoppen. Op de een of andere manier vind ik ze ook altijd weer.

Mijn kinderen zijn niet van het snoep, dus eigenlijk hoef ik ook niets in huis te halen, maar de vriendjes en vriendinnetjes verwachten wel een snoepje met een glas limonade als ze komen spelen. 9 van de 10 keer vergeet ik dat. Zet ik netjes bekers water voor ze neer en dat is het dan. Daar moeten ze het mee doen. Ze blijven komen, misschien hopend op toch een snoepje, of omdat het gewoon gezellig is bij ons. Wie zal het zeggen. De snoep die ik voor de vriendjes in huis haal, eet ik allemaal zelf op. ’s Morgens, ’s middags en ’s avonds.
Koekjes voor de visite. Daar doe ik niet aan en heb ik ook nooit aan gedaan. Toch blijft ook de volwassen visite ons huis iedere keer weer bezoeken. En als ik al eens koekjes in huis haal, gaan ze op. Direct. Samen met oudste zoon een wedstrijd: wie eet de meeste koekjes? Ik. Mamma wint altijd.

Zakken noten, dat is dus helemaal erg. Ik koop extra noten voor mijn kinderen, want het zijn behoorlijk slechte vlees eters en dan geef ik ze extra noten voor de proteïnen ofzo. Schijnt namelijk een goede vlees vervanger te zijn. Probleem is echter dat ik de noten allemaal opeet. De ene zak na de andere.  Voor de vorm schil ik ook een appel en snij die in stukje door de noten, zodat het in mijn hoofd toch te boek staat als gezond eten, maar inmiddels heb ik mijn eigen zwemband voor de zomer en hoef  ik geen riem meer om mijn broek te dragen.

Na de eerste twee zwangerschappen had ik in no time mijn sixpack terug, na de geboorte van de derde nooit meer iets van mijn strakke buik terug gezien. Hoeft ook niet. Ik heb drie geweldige kinderen, er zijn echter wel grenzen en die grens is bereikt. Echtgenoot zat op de fiets en ik mopperde over zijn gewicht in relatie tot een vrij platte achterband. Op de terugweg zat ik echter op die fiets en jongste zoon, diezelfde die mijn buikspieren verstopt heeft, vertelde vrolijk achterop de fiets: “Mam, bij u is de achterband nog net zo plat!” Ik hoef u niet te vertellen dat echtgenoot het uitschaterde.

De grens dus. Dat was de grens.

Nee, ik heb geen weegschaal in huis, en nee ik ga niet suikervrij eten, ga geen koolhydraten laten staan en ga zeker mijn zwarte koffie niet uit de weg, maar ik blijf van de zakken noten af, van de snoepjes van de kinderen, en beloof dat ik de rest van de week de alcohol laat staan. Zucht. Er liggen drie heerlijke R.adler biertjes koud op me te wachten in de koelkast en de fles rood die gisteravond geopend werd roept vanuit de keuken naar me. Maar nee, beloofd is beloofd. Ik ga proberen om ’s avonds maar 1 bord op te scheppen en daarna te stoppen, de schoolkoekjes van de kinderen blijven netjes in de kast op de volgende schooldag wachten. Ik ga iedere keer als ik een dip heb  een extra stuk fruit nemen.

Nee, ik ga niet minderen met koolhydraten, want ik moet voldoende koolhydraten binnen krijgen, anders ga ik trillen en zak ik door mijn hoeven. Wordt ik hondsberoerd en begin ik water te lekken uit alle poriën in mijn lichaam en ben ik moe, dood en dood moe. Dus geen hypermodern koolhydratenvrij dieet voor mij. Gewoon gezond blijven eten, maar dan zonder de suikerbommen die ik het afgelopen schooljaar opeens telkens ging eten. Nog nooit zo veel behoefte gehad aan extra suiker als in het afgelopen jaar. En daar gaan we NU verandering in brengen.  


U wordt de komende week op de hoogte gehouden.