Nep of kunst.

Mijn 3 kinderen zitten vanmorgen allemaal op school en ik doe even niets anders als koffie drinken, huizen kijken en blogs lezen. En op 1 van die blogs was een mevrouw die een hele mooie combinatie had gemaakt van nepbloemen. Maar noemen we dat nog wel zo? Nepbloemen. Dat klinkt ook echt zo... nep. Eigenlijk zouden we ze tegenwoordig consequent kunstbloemen moeten noemen. Want ze zijn zo ontzettend mooi gemaakt, dat ze bijna niet meer van echt zijn te onderscheiden. De prijzen zijn dan ook schrikbarend hoog geworden. Voor een mooie pioenroos betaal je zo 5 euro. Let wel: voor 1 tak. Voor 1 kunstpioenroos tak. Maar aan het einde van de rit, lees 3 maanden winter, heb je dat geld er wel weer uit. Je zou anders iedere keer echte bloemen hebben gekocht en die zijn ook al zo aan de prijs. Komt onder andere door de extreem hoge energierekeningen die de agrariers moeten ophoesten. Vandaag was ik in de supermarkt en daar kwamen karren aangereden van de veiling af. Met hele mooie boeketten. kan niet anders zeggen. Klein boeketje. Leuk dacht ik, geef ik mezelf cadeau. Of mijn moeder, want het waren mijn moeders kleuren. Roze en paars. maar ruim 10 euro! Voor een paar blaadjes groen en een roze bloem en 2 paarse. Ja, dag, dan loop ik straks wel even mijn tuin in met een snoeischaar. Groen genoeg in mijn tuin. En dan een paar bossen tulpen langs de kant van de weg. 20 tulpen voor 2.50. Maak ik zelf wel een mooi boeket. Ik hou van bloemen, maar het kan te gek ook.

Bosje voor mijn moeder. Beetje rommelig, ik ben geen bloemiste, maar het komt uit een goed hart hoor mam.

Vakantie.

Vakantie. Dat is toch altijd die week of weken dat je tot rust komt? Hmmmmm. Wij hebben 3 stuiterbal kinderen. Ontzettend lieve en vrolijke en ondernemende en ondeugende kinderen. Een beetje zoals kinderen horen te zijn. Maar onze kinderen zijn ook een beetje anders. Gelukkig maar. 1 kind heeft een vorm van autisme, helemaal in de stress als we om 13.00 uur een broodje gaan eten, want dan is het niet meer tussen de middag en mag je eigenlijk niet meer eten. Helemaal in de stress als het ’s avonds nog licht is als hij van ons naar bed moet, want je gaat pas naar bed als het buiten donker is. Helemaal in de stress als hij ’s morgens aangekleed en al klaar zit om naar school te gaan, maar de school is gesloten. Helemaal boos als mamma de dag in 5 zinnen samenvat voor pappa, dan vergeet mamma namelijk nog 80 zinnen en 95 bijzinnen. Helemaal boos als we weg zouden gaan, maar de band is lek.

 Dochter dartelt door het leven. Trekt zich van niets en niemand iets aan. Zeker niet van haar mamma, want haar mamma is kleurenblind, loopt niet op hoge hakken en draagt ook al geen jurk. En die hele mooie bikini trekt haar mamma ook al niet aan. Stomme mamma zie je haar af en toe denken, om me vervolgens weer even te knuffelen. Mamma mist best veel denkt ze namelijk ook. Dus als ik zeg dat we haar kamer op gaan ruimen, en al het speelgoed netjes in bakken sorteren, gooit dochter het speelgoed zo weer op de grond, want ze kan niet lezen, en ze heeft net gezien dat mamma die Barbie die ze al zo lang kwijt was, in 1 van die bakken heeft gedaan. Maar op welke bak staat Barbie? Als mamma dus met de stofzuiger naar boven loopt, in de veronderstelling dat de vloer vrij van speelgoed is, komt ze voor een onaangename verrassing te staan. Dochter straalt met gevonden Barbie zittend tussen een heleboel speelgoed. Dochter kleedt zichzelf ’s morgens aan. En om 10 uur verkleed ze zich. En om 12.00 en om 13.00 voor het eten, en om 15.00 en om…. Stapels kort gedragen kleding vindt mamma dan weer terug in de wasmand. Dochter is een dochter en ik heb eigenlijk al een klein beetje medelijden met de jongen die later met mijn dochter durft samen te wonen. Grootste slaapkamer wordt inloopkast voor kleding van dochter, maandsalaris gaat op aan de kapper, nieuwe schoenen, lekkere luchtjes en make-up. Vooral heel veel make-up. Ik zal alle jongens die over de vloer komen deze verhalen laten lezen en het ze niet kwalijk nemen als ze dochter toch niet zien zitten.

Jongste zoon is een soort clown. Onze thuisclown. Ziet alleen maar de zonnige kant van het leven. Is bijna nooit serieus, begint sinds kort eindelijk het toilet te ontdekken, bijna 4, en giert het de hele dag uit van de lach. Is ook de enige kans om zijn stemgeluid te horen, want praten ho maar. Dat doen zijn broer en zus wel voor hem. Hij hoeft maar te wijzen, en 2 kinderen rennen al voor hem. Drinken schenkt hij zelf wel in, en ook zijn maaltijden bereid meneertje zelf wel. Mamma dient ter decoratie en is handig als afwashulp. In de vakantie bouwt hij een tent in zijn bed, in mijn bed, in het bed van zus en in en onder het bed van broer. In de vakantie bouwt hij zijn treinbaan van hout, zijn treinbaan van duplo, zijn treinbaan van Thomas en de treinbaan van pappa. In mijn woonkamer, onder de tafel, over mijn kleed. Mamma zit met opgetrokken knieën het journaal te kijken, terwijl de intercity van Groningen naar Maastricht onder mijn benen door zoeft. Voorzichtig manoeuvrerend om een kop koffie in te schenken, want voor mamma het weet staat ze met haar grote voeten op een stationsgebouw die het krakend begeeft. Jongste zoon vindt het geweldig dat broer en zus vakantie hebben, want dan heeft hij de hele dag speelmaatjes. Of brothers in crime. 3 kinderen met allemaal hun eigen gebruiksaanwijzing en dus slaat de vlam regelmatig in de pan en dan moet mamma blussen. Maar dochter luistert niet, jongste zoon lacht eens vriendelijk en oudste zoon gaat van A tot Z vertellen wie nou precies wat heeft gedaan. Vakantie. Een mens kan er zo aan toe zijn, maar wat zal het heerlijk zijn als maandagmorgen alle kindjes weer lekker op school zitten en de rust in mijn huis als een deken over me neerdaalt.

Sophie Langkous.

Give Away van Chez moi.

Een hele mooie give away. Even puzzelen hoe ik het in vredesnaam op mijn blogpagina krijg, maar het is me aardig gelukt. Een give away waar je heel wat voor moet doen, en dan maak je kans op een cadeautje. Geweldig toch? Een van bovenstaande cadeautjes. te mooi om uit te pakken zijn ze eigenlijk, maar aan het eind wint de nieuwsgierigheid het toch wel. Dat is de aard van het beestje. Nieuwsgierig naar andere mensen, naar verrasingen. Mijn man en kinderen weten ook al: we gaan niet tegen mamma zeggen dat we een cadeau voor haar gekocht hebben, want daar kan ik niet tegen, ik wil eigenlijk meteen weten wat het dan is. Helemaal niet leuk voor man en kinderen, maar ik heb geen geduld om te wachten tot ik jarig ben. Man en dochter kunnen dat wel. Wachten tot hun verjaardag en dan mogen ze eindelijk dat pakje openmaken wat al een hele tijd op de kast op ze ligt te wachten. Ik zou het al lang open hebben gemaakt om stiekem even te gluren en dan weer heel vorzichtig dichtmaken. Gemeen he? Tegenwoordig kopen man en kinderen ook geen cadeaus meer voor me. Eigen schuld dikke bult. Maar met deze give away staat me maar 1 ding te doen: wachten. Wachten of ik heel misschien 1 van de pakjes gewonnen heb. En ik kan ze dus helemaal niet alvast open maken. Best wel spannend dus. Op afstand ligt er een prachtig ingepakt pakje te wachten. Misschien wel op mij. Ik ben benieuwd. Maar er rest mij maar 1 ding. Rustig afwachten.


Vragenlijst:

1. Wat is het belangrijkste in je leven buiten je kinderen man/vrouw en huisdieren?  Lekker cliche, maar dat is mijn gezondheid. In mijn omgeving en ook bij mezelf trouwens dat het leven in 1 keer zomaar afgelopen of omgekeerd kan zijn.
2. Wat is je favoriete tv programma? Kijk eigenlijk bijna geen tv, maar een detective of een woonprogramma dan maar.
3. Wat is je lievelingskleur? Grijs. En oranje. Maar ik ben kleurenblind, dus ik zie de kleuren een beetje anders.
4. Omschrijf je stijl , van je huis en van jezelf (kleding en zo) Hip, modern met een klassieke twist.
5. Wat zijn je drie plus en je drie minpunten 3 pluspunten? Ik wil altijd iedereen helpen, maar daar kom ik dan soms mee in de problemen, omdat ik natuurlijk nooit al het leed van de wereld kan oplossen. Ik onderneem leuke dingen met mijn kinderen, lekker buiten studderen, cakes en broden bakken, hutten bouwen. Een derde pluspunt weet ik eigenlijk niet. Minpunten: Ik ben ongedurig, als ik iets wil, dan moet het NU gebeuren. Ik kan niet tegen onrecht. (Is dat eigenlijk wel een minpunt) en ik vergeet altijd alle namen. Zelfs soms van familieleden, is er opeens iemand met een andere vrouw getrouwd. Maar dat vinden andere mensen dan weer grappig. Vooral als ze zien hoe rood ik na zo'n blunder word.
6. Wat vind je het belangrijkste in een vriendschap? Vertrouwen.
7. En als je jezelf met een dier moet vergelijken welk dier is dat dan ? Een vogel. genietend door het leven fladderen.
8. Hoe heten mijn drie webwinkels ? Tutze home/Tutze/Tuttemerull.
9. Welk item is je absolute favoriet in een van de drie webwinkels Ketting puur roze voor kids. geweldig voormijn dochter.
10. Wat is je favoriete quote / spreuk/ gezegde ?Antligen hemma. Of Carpe diem. Pluk de dag. Want het kan zomaar over zijn. Weer een cliche antwoord, maar zo waar.

Oef. Gelukt. En nu maar afwachten.

Violen en kabouters.

Met jongste zoon en dochter naar een tuincentrum geweest. Jongste zoon en dochter waren vooral waar ik niet was: bij de vissen, bij de cavia's en in de speeltuin. Maar de momenten dat ze wel bij me waren legden ze: windmolentjes in mijn karretje, een roze windgong in mijn karretje, heel veel potten met hyacinthen in mijn karretje, een zak met roze veertjes in mijn karretje. Leuk straks met pasen zei dochter. Doe ik dat boven de plantjes en dan leg ik er vogeltjes of eitjes op. Enig kind. Vol humor ook. Roze vogelnestjes in mijn planten. Hoe verzint ze het? Bij de afprijshoek vonden we een houten bak met plexiglas raampjes. Het kost 5. 0. 0. euro mam. Nemen we die dan ook mee? Kan ik daar weer plantjes in doen. Of schelpjes, of mooie stenen. Hmm, mompelde ik en hup, bak stond ook in de kar. Kar begon een beetje vol te worden. Maar dat gaf niets, want dochter bleef opeens bij me, stralend huppelde ze naast de kar. Zoon lag inmiddels onder de kar, want die wilde een poes en een hond. Nou, maar daar gaf deze mamma niet aan toe. Zoon moest het doen met zijn windmolentje. En dus was zoon een beetje boos. Ook grappig, want zoon is nooit boos, straalt altijd, en nu dus niet. Leer je na 3 jaar een andere zoon kennen. Bij de kassa stonden grote wagens met viooltjes. En daar mochten we gratis en voor niets een bak van pakken. Voorjaarsbode op een grijze kar. Ik ging voor de gedekte paarstint, maar dochter schudde met haar hoofd. Die zijn saai! Vooruit, mamma doet eens gek. Die paars-witte dan. Dochter snapt niet waar ze mamma aan te danken heeft. Mamma is kleurenblind, houdt niet van roze en draagt NOOIT een jurk. Mamma is derhalve in de ogen van dochter handelingsonbekwaam als het gaat om het uitzoeken van gekleurde viooltjes. En dus pakte ze resoluut een bak met paars-gele violen. En liep ermee naar de kassa. Mamma met gevulde kar achter haar aan. Mamma betaald zei ze tegen het meisje achter de kassa en ging met broertje in de weer met lege dozen. 2 grote lege dozen werden er door de winkel gesleept om onze aankopen in te doen. Deze is voor de plantjes zei dochter. En deze voor mijn hond en mijn poes zei zoon met een lach op zijn gezicht. Thuis ging mijn dochter aan de slag met violen, aarde, en de nieuwe bak. Ze maakte er een waar kunstwerk van. Mijn dochter van vijf.

Die groene hoedjes zijn geen kaboutertjes, maar de punten van hyacinten die ze ook maar heeft geplant.

Spijt.

Kennen jullie dat gevoel? Steen in je buik. Je kunt niet meer eten, niet meer slapen. Omdat je zo’n verschrikkelijke spijt hebt van iets wat je hebt gedaan. In mijn geval heb ik me laten leiden door mijn emoties van een bezorgde moeder en me tegelijkertijd laten misleiden door een paar ouders. Ouders met een ongelofelijke grote mond. En ik was zo moe en zo emotioneel dat ik hapte. Behoorlijk hapte. En daarmee heb ik mensen gekwetst. En dat is werkelijk nooit, maar dan ook nooit mijn bedoeling geweest. Iedereen die mij een beetje kent zal beamen dat ik wel de laatste persoon zal zijn die andere mensen wil kwetsen. En juist dat gegeven deed zo verschrikkelijk veel pijn. Bij mij, maar dus ook bij een paar andere betrokkenen. Dat 1 persoon in het bijzonder zich gekwetst voelde kan ik me nu zo goed voorstellen en dat doet nog veel meer pijn, en dus krijg ik al een paar dagen geen hap door mijn keel, en slaap ik zo onrustig dat ik nu met een ingevallen blik de wereld inkijk. Want die ene persoon is heel erg belangrijk geweest voor mij en mijn gezin de afgelopen maanden. En ik geef hem zo een steek in de rug. Emoties en boze ouders. Een combinatie van 2 verkeerde raadgevers die wel heel erg fout uitpakte. Even heb ik met de gedachte gespeeld dat mijn man mijn kinderen maar naar school moest brengen de rest van dit schooljaar. Maar mijn man is nog steeds ziek. Kan dat helemaal niet aan. Ik zal dus zelf de confrontatie aan moeten gaan volgende week. En de steen in mijn buik werd steeds zwaarder. Tot ik vanmiddag thuis kwam. De persoon die ik zo heb gekwetst, en waar ik zo verschrikkelijk veel spijt van heb, stuurde me een kaart. We spreken elkaar volgende week wel en ik moest vakantie gaan vieren. We spreken elkaar zeker volgende week wel en dat zal ook weer een heftig gesprek zijn, vol emoties en spijt van mijn kant, maar ik kan het voor nu eindelijk een beetje laten rusten.  Bedankt! Voor dit genereuze gebaar.

Museum week.

De kinderen hebben vakantie en we blijven in Nederland, dus hebben we museumweek. Mijn kinderen zuigen alle kennis altijd als sponzen in ze op, gelukkig spelen ze ook nog voornamelijk buiten, maar niets is leuker als 3 enthousiaste koppies te zien genieten om je heen.
Zondag togen we naar Friesland. Het Planetarium van Eise Eisinga. Wat een indrukwekkend museum. Dat 1 meneer gewoon helemaal alleen zo'n meesterwerk kon vervaardigen, in zijn woonkamer, chapeau! Voor mevrouw Eisinga was het waarschijnlijk weer eens iets anders als het standaard pleisterwerk op haar plafond. En: ze hoefde denk ik nooit het plafond schoon te maken. Ik denk zomaar niet dat ze met haar emmer groene zeep het plafond mocht boenen. Toen wij met zijn vijven buiten stonden, waren we oma kwijt. Geen probleem, die zit vast in het museumcafé een cappuccino te drinken. Maar geen oma te zien. Weer bij het museum naar binnen, werd oma omgeroepen. Ben je bijna 65 word je omgeroepen. Zat ze nog gewoon in de planetarium kamer te genieten. Vanaf Franeker naar Sneek. Daar is het model spoormuseum gevestigd. Dochter van vijf was deze week in totale extase, want ze ging naar een museum voor mooie vrouwen en voor haar jongste broertje van 3 waren er treintjes. Nou, geen mooie vrouwen gezien, let ik natuurlijk ook niet op, maar wel treintjes. Heel veel treintjes. Jongste zoon was als een vis in het water. Of als een machinist op een trein. Glunderend liep hij rond, bouwde hij spoortjes (zeg je dat zo) en genoot met volle teugen.

Vandaag stond het Sesamstraat museum op het programma en daar had dochter weer heel veel zin in. Ze was daar vorige week al geweest met een vriendinnetje en van A tot Z genoten. Maar nu hadden we vrijkaartjes van de bank. Net als alle opa’s en oma’s uit Alkmaar en omstreken. Honderd mensen?!? In een kleine tentoonstellingsruimte. En dochter begon te huilen en te huilen en te huilen. Stopte niet meer. Dochter wilde naar huis. En zelfs de jongste die een mensen kind is, wilde koffie drinken en naar huis. Gelukkig was oudste zoon thuis. Die heeft een autisme storing en een verjaardag met bekenden is al een bezoeking, laat staan een museum vol met vreemde mensen en gillende en rennende kinderen. De bank had het wel super georganiseerd. Kan echt niet anders zeggen. We kregen nog een kop koffie, de kinderen limonade met een zakje chips, en de mevrouw van de catering vond het zo zielig voor dochter dat mijn kinderen nog een kleurplaat met kleurtjes kregen. We komen volgende week nog wel een keer naar Sesamstraat kijken. Zonder vrijkaartjes en zonder rennende kindjes.

Mijn opa.

Ik las bij iemand anders op haar blog een verhaal over haar opa en hoe de familie vond dat opa maar eens nieuwe kleding moest. Geweldig verhaal. Maar waarom ook eigenlijk? Een opa is een opa. En die hoort er toch een beetje als een opa uit te zien. Die van mij is 91, zéér bij de pinken en draagt een trui. Want dat zit lekker. En gelijk heeft opa. Je moet dragen wat lekker zit. Ik heb me altijd afgevraagd waar ik dat eigenwijze nou van had. Kleding aantrekken die lekker zit, maar misschien wel helemaal niet staat of in de mode is. Nou, nu weet ik het: dat heb ik van mijn opa. En als opa naar buiten gaat, heeft hij een pet op. Vroeger liep hij ook nog op klompen buiten, maar nu staan er meestal schoenen. Mijn opa is geweldig. Mijn opa volgt nog het nieuws, leest 2 kranten op een dag, discusseert je zo onder tafel over de politiek en volgt alle sportuitslagen. Opa gaat ook nog met de caravan op vakantie. Hangt een enorm gevaarte achter zijn auto en gaat op reis. Niet meer zoals vroeger voor een paar maanden, maar wel voor een week. Of voor 2 weken. Opa geniet van het leven. En daar kunnen wij als jongere generatie nog heel wat van leren. Genieten van de dag, van het leven, van het nu. Nu weet ik ook dat wij naturlijk nog wel moeten werken om de knellende hypotheek te kunnen betalen, en de sportclubs, en de schoenen van de kinderen en, nou ja, nog van alles. Maar we kunnen best iets vaker aan onze opa denken. En genieten van het leven. Van het nu. Van je kinderen en van je gezondheid. En dat is een waanzinnige levensles zo op een zondagochtend. Met dank aan mijn opa.

Hemmet är där hjärtät är.

Geen verhaal dit keer, maar gewoon een paar foto's van ons gebied in Zweden waar we voor het eerst in 3 jaar niet naartoe gaan in de vakantie, wat zouden we graag gegaan zijn.

Niet ons huis!

Bij het Vattern.

Uitzicht vanaf de Omberg.

Onze tuin na het leggen van een waterleiding. 

In de herfst.

Pappa doet aan de lijn.

In het schoolbos.

Speeltuin langs de kant vd snelweg.

Kijk, uiteraard willen we liever live in Zweden zijn, maar de temperatuur is 's nachts rond de -15 en ik zal ongeveer 2 dagen nodig hebben om ons huis op temperatuur te brengen. Dik pak sneeuw op het erf, dus natte en koude kindjes en een kil huis. Dus heeft het verstand gewonnen van het gevoel en zijn we in Nederland gebleven. Maar wat zijn we eraan toe om naar het Noorden af te reizen.

Bergbeklimmer en beschermengeltje.

We hebben een mannetje die het niet makkelijk heeft in het leven. Daar heeft hij niet zelf voor gekozen. Wij als ouders hadden ook een ander levenspad voor ons kind voor ogen. Maar ja, ons mannetje is anders en daar moeten wij mee omgaan, maar vooral moet hij er zelf mee om leren gaan. Dat het niet altijd zonder slag of stoot gaat maken we bijna dagelijks mee. De periode waar we nu in zitten is weer een nieuwe fase in zijn en ons leven. Zijn zusje die 2 en een half jaar jonger is, begint hem opeens in te halen met een aantal motorische ontwikkelingen. Onze zoon heeft een paar dagen voor zijn achtste verjaardag zijn veterstrik diploma gehaald. Meestal haal je dat diploma als je in de kleuterklas zit, maar de handelingen waren te complex voor hem. Dus dat werden klittenband schoenen en niet die kekke sneakers waar zijn klasgenoten allemaal mee lopen. Maar onze zoon is blijven oefenen, en wij bleven hem steunen en helpen. Ook al was dat voor hem en voor ons af en toe heel frustrerend als het weer net niet lukte. Maar toen, een paar dagen voor zijn verjaardag kwam hij met tranen in zijn ogen met een blauw veterplankje naar me toe: mamma, er zit een strik in! Het plankje werd zo geschud dat de strik verdwenen was toen hij bij me was, en even zag je de moed hem weer in de schoenen zakken. Maar zei ik: als het 1 keer lukt, lukt het nog een keer. En warempel, de strik ging een tweede keer goed en een derde en een vierde en het gaat nu nog steeds goed. De blijdschap op het gezicht van mijn kind zal ik nooit vergeten, wat ik op dat moment wel vergat waren de eindeloze veterstrik oefensessie die we in de jaren daarvoor hadden gehad. Alle tijd betaalde zich nu dubbel en dwars uit. Mijn zoon kon veterstrikken, ook al had een arts ons erop voorbereid dat het waarschijnlijk nooit iets zou kunnen worden. Onze zoon had de arts in haar hemd gezet. Pappa trots, ik trots, zusje trots, maar vooral zoon trots. Zusje voelde aan dat er iets bijzonders gebeurde met haar broer. Dus terwijl ze eigenlijk ook haar veter diploma zou moeten halen, deed ze net of ze het niet kon. Friemelde wat met die touwtjes op het plankje en smeet het toen weer in de hoek. Broer blij, want hij had toch nog eerder zijn diploma! Wat broer niet zag, maar mamma wel, was dat zus weer verder ging met het strikken van poppenjurkjes en prachtige strikken legde in alle touwtjes die ze maar in handen kreeg tot de sliertjes aan de ballonnen aan toe. Goede zet van zusje.

Zwemles is nog zoiets. Zoon is al 2 en een half jaar aan het proberen om zijn A diploma te halen. Zoon zwemt nog steeds met bandjes en kurkjes. Krijgt zelfs privé les. Mag wat kosten dat papiertje. Zus lest nog net geen jaar en zwemt sinds vanavond met nog maar 3 miezerige kurkjes om. Zus kletst met iedereen die ze tegenkomt, zwaait de hele zwemles naar iedereen die naar haar kijkt en zwemt vooral horizontaal. Zoals het hoort dus. Zoon zwemt rechtstandig. Hij loopt als het ware door het water. Grappig gezicht, maar goed is het natuurlijk niet. Af en toe mag hij alle drijfmiddelen af en dan zie je zijn beentjes zo onder de waterspiegel verdwijnen richting bodem. Rest van zoons lichaam volgt meestal vrij snel. Nu had de privéles zwemjuf gezegd dat we met hem moesten gaan zwemmen en dan mocht hij geen drijfmiddelen om. Zoon boos en bang, maar toen hij doorhad dat A: mamma bij hem bleef, en B: dat pappa en mamma echt geen kurkjes mee hadden genomen, sprong hij toch te water. Angstig hing hij aan me, maar na een kwartier ging hij zelf door een waterversnelling en na een half uur ging hij helemaal alleen (pappa ging achter hem aan) de grote glijbaan af. Mamma durfde dat niet eens. Onbevreesd sprong hij erin en eruit. Weer die grote grijns op zijn gezicht. Want nu liet hij 2 artsen voor schut staan. 2 Artsen die gezegd hadden dat we project a diploma wel op koud water konden zetten. Het diploma heeft straks handen vol geld gekost, maar wat zal het een feest zijn als het binnen is. Ik verheug me nu al op de tranen in zijn ogen. En ik zal de vlag in top hijsen als het zover is. Ook voor mijn dochter trouwens. Want uiteindelijk maakt het niet uit, wie als eerste het diploma haalt, maar voor mijn zoon zal het heel veel betekenen als hij de eerste mag zijn. Maar misschien laat zusje zich wel express naar de bodem zinken tijdens het afzwemmen, alleen maar om haar broer grote broer te laten zijn.

Met kleren en al te water in ijskoud Noors bergwater. Zonder diploma. Maar gelukkig was pappa snel bij de waterkant.

Dilemma's.

Je fietst met je kinderen naar school. Voor het middelste kind betekent rechts van de blokjes fietsen, rechts van de blokjes fietsen. Voor het oudste kind betekent rechts van de blokjes fietsen: “waarom?” Omdat de linkerkant van de blokjes het fietspad voor de tegenliggers is. “O”. En dus wordt er gewoon links van de blokjes gefietst, want er zijn helemaal geen tegenliggers. En als die wel komen fietst oudste kind rustig over het voetpad. Dat mag niet! Je moet rechts van de blokjes fietsen en niet op de stoep. “Waarom?” Omdat de stoep voor voetgangers is. “O”. En voort gaat de fietstocht naar school. Links van de blokjes en over de stoep, omdat er ook geen voetgangers zijn. En soms treft mamma het. Dan is er én een tegenliggende fietser én een voetganger op de stoep en dan komt oudste kind gezellig rechts van de blokjes fietsen. Want dat hoort dan zo.
Als kind links van de blokjes fietst, omdat er geen tegenliggers zijn, wordt kind ingehaald door een moeder met 2 kinderen. Waarvan er 1 los fietst. Oudste kind van mij fietst nooit zo snel, want dat doet zeer aan zijn benen. Dus valt mamma altijd bijna van haar fiets van het gezapige tempo en worden we te pas en te onpas ingehaald. Meestal gaat dat goed, want de inhalende fietsers bellen altijd netjes. Zoon zwiept dan zo met fiets en al in 1 vloeiende beweging rechts van de blokjes. Dat moet. Dat is een regel. Je moet rechts van de blokjes fietsen als je ingehaald wordt en als er tegenliggers zijn. Maar nu troffen we dus een moeder met losfietsend kind die ons inhaalden. Maar er werd niet gebeld. En dus bleef zoon links van de blokjes fietsen. Waardoor moeder en losfietsend kind genoodzaakt waren om over de stoep in te halen. Maar daar liep al iemand. Scheldkanonnade van moeder die over voetpad fietste richting mijn zoon. Groot was de verontwaardiging bij links fietsende zoon. “DAT MAG Niet! He mam” Ja, maar jij mag niet links van de blokjes fietsen als je ingehaald wordt. “Hoe moet ik nu weten dat ik ingehaald wordt als ze niet even bellen? Hebben die mensen geen bel of zo? Als je iemand inhaalt moet je bellen. Dat is een regel. En dan ook nog die meneer met dat hondje uitschelden. Maar die mag daar gewoon lopen, want het is een voetpad. En als je loopt, moet dat op een voetpad. Toch mam?” Ja, en geef je zoon dan maar eens ongelijk.

Ontluikende mogelijkheden.

Heb ik het gister gehad over de geur van hyacinten die me doen denken aan het ontluiken van de natuur en alle mogelijkheden die daar bij horen, vandaag ga ik op dezelfde voet verder. Gistermiddag sleepte ik me mijn huis uit, nog steeds behoorlijk brak en zwak voelde ik me, maar het zonnetje straalde net zo lang op mijn gezicht achter het raam tot ik me gewonnen gaf. Ik ging naar buiten. De tuin in. Ik nam me voor om 1 van mijn borders op te schonen. Ik weet dat in een andere border een egel overwintert, dus daar blijf ik nog even vandaan, maar deze border ligt het dichtst bij mijn huis, groeit als eerste vol en was vandaag aan de beurt voor de ultieme lente metamorfose. Al snoeiend en harkend werkte ik me door dit stukje tuin heen. Mijn dochter denkt dat het haar tuin is omdat er bijna het gehele jaar prachtige bloemen en struiken in paars en roze tinten bloeien. Echte meisjes kleuren, dus is het een meisjes stukje tuin. Dochter was in eerste instantie dan ook niet blij met haar mamma die een hele groene bak vol snoeiafval uit haar stukje tuin haalde. Maar toen ik haar uitlegde dat dit de tuin ten goede zou komen, dat de bloemetjes de ruimte zouden krijgen en volledig van de zon konden genieten zei ze tussen neus en lippen door: Let u dan wel goed op op die witte bloemetjes? Witte bloemetjes? En warempel. Onder alle afgestorven planten van het afgelopen jaar groeiden sneeuwklokjes en krokusjes. Voorzichtig piepten hun witte kopjes door het bruine loof. Voorzichtig trok ik de dode bladeren van ze af. En in 1 keer hadden mijn dochter en ik een stukje lentetuin. En wist ik meteen weer dat we soms gewoon iets beter moeten kijken om de mogelijkheden te zien die overal om ons heen liggen. Soms verstopt net als de sneeuwklokjes, maar uiteindelijk vinden we ze wel!

Pril geluk in een wintertuin.

Goed verstopt: krokus.

Het zonnetje in huis.

Even 2 weken rust genomen op blog gebied. Niet omdat ik niets te melden had, maar simpelweg vanwege totale vermoeidheid. Ik was en ben nog steeds een beetje, zo ontzettend moe. Niet vooruit te branden was ik. Normaal vind ik het dan heerlijk om alles van me af te schrijven, maar ik had de afgelopen week mijn handen alleen al vol aan het brengen en halen van de kinderen. Naar school, naar vriendjes en naar de verschillende sportactiviteiten. De computer stond zielig boven op de kast en af en toe hoorde ik hem naar me roepen, of zoemen. Dat is waarschijnlijk meer van toepassing. Je krijgt soms behoorlijke bergen op je levenspad en de ene keer veeg je ze zo weg, maar de andere keer moet je met een volledige uitrusting omhoog zien te klimmen. En als dan keer op keer het uitzicht tegenvalt, begin je langzaam maar zeker kapot te zitten. Je kunt ook niet meer genieten. Zo moe ben je. En je houdt je nog lang staande bij de gedachte dat er ook mensen zijn die hun kinderen moeten missen en dat het echt allemaal nog erger kan, maar mag ik er ook af en toe even doorheen zitten? Mag ik ook af en toe even geen behoefte hebben aan mensen die maar langs komen op visite, terwijl ik al moeite genoeg heb om mijn gezin draaiende te houden. Mag het? Ook al zouden jullie nu allemaal NEE zeggen, ik doe het lekker toch. Gewoon de deur niet open doen, of de telefoon niet oppakken, gewoon omdat ik even een uur helemaal niemand aan mijn hoofd wil hebben zeuren. Ik heb al problemen genoeg. Wat een donker verhaal wordt dit denkt u nu met zijn allen. Mijn excuses daarvoor, maar u hoeft het niet te lezen, maar ik moet het wel uit mijn hoofd schrijven. Maar de titel was zo vrolijk zie ik u nu denken. Dat klopt. Want ik ben vandaag weer iets vrolijker wakker geworden. Mijn huis rook zo lekker. Dat zit zo. 2 weken geleden was ik in een tuincentrum hier in de buurt en daar stonden een paar bakken hele zielige hyacinten. Zagen er werkelijk niet uit. Hingen een beetje alle kanten op, waren verdroogd en zaten in de put. Nu had ik dus meteen een klik met die zielige hyacinten. Waarom zouden ze niet bij mensen op tafel mogen staan? Alleen maar omdat ze er anders uitzagen? Omdat ze er (niet verder vertellen) onooglijk uitzagen? Dus zonder verder na te denken, zette ik ze op mijn kar. Allemaal. En bij de kassa kreeg ik 50% korting op mijn bolletjes. De caissiere was geroerd door zoveel medemenselijkheid. Of door zoveel tuinliefde. En dus stonden er op de meest vreemde plaatsen in mijn huis hyacinten. Zelfs in een roestvrijstalen melkkan, want ik had helemaal niet zoveel bakjes. En mijn geduld werd vanmorgen beloond. Ze doen het! Ze fleuren met hun kleuren niet alleen mijn huis op, maar met hun geur doen ze mij denken aan de naderende lente met ontluikende mogelijkheden. Ze zorgden vanmorgen dus voor het zonnetje in huis. En zo sluit ik 2 zware weken af. Dankzij de verschoppelingen uit het tuincentrum.

Mijn zonnige allegaartje.