Net als vorig jaar gaat oudste zoon de deuren langs om kinderpostzegels aan de man te brengen. Of aan de vrouw. Kan natuurlijk ook.Vorig jaar had hij flink de smaak te pakken en werd hij de beste van zijn klas met het aantal verkochte postzegels. En ook dit jaar kwam hij enthousiast thuis. Of eigenlijk kwam hij helemaal niet thuis, want meneer ging direct uit school met de fiets de buurt in om postzegels te verkopen.
De mensen die de deur openden kregen een heel verhaal te horen over het goede doel, scholing voor kansarme kinderen in het buitenland, maar ook projecten in eigen land zoals pleegzorg kinderen. Klasgenoot die de route van Niels volgde. want vorig jaar dus eerste, pakte het slimmer aan: belde aan, verkocht al dan niet zijn postzegels en belde bij het volgende huis aan. Aan het einde van de straat moest hij dan even wachten, want de route van Niels moest gevolgd worden.
Niels nam echter zijn tijd. Als hij ergens voor gaat, gaat hij er vol voor. Hij verkoopt dus pleisters en postzegels en zorgt voor een kwartier entertainment bij de deur. (Behalve bij een bekende van school, die mocht zelf haar formulier invullen, tijd is geld en hij moest nog naar een cursus)
Nu heeft hij ontdekt dat hij ook online verder kan gaan met verkopen. Ingelogd; tweets verzonden. Via mamma's Twitteraccount, want dat heeft 10 jarige zoon natuurlijk nog niet zelf. Facebook is ook al geconfisqueerd door zoon. Alles voor de kinderen die niet naar school kunnen.
Goed, online verkopen dus. Als u nu thuis zit en de kinderen met postzegels heeft gemist, en eigenlijk wilt u heel graag het goede doel steunen: dan kunt u bestellen via Niels. Worden de postzegels/kaarten/pleisters zelfs gewoon thuis gestuurd. Extra service van het huis zeggen we maar.
Bestellen kan via de onderstaande link: Koop kinderpostzegels bij Niels!!
Namens alle schoolkinderen in Nederland en het buitenland en vooral ook namens Niels: BEDANKT!!!!
maandag 30 september 2013
vrijdag 27 september 2013
Mamma is een kip.
Julia en Rune willen buiten spelen, maar het regent. En met
regen worden ze nat. Maar als het regent komen er wel mooie plassen. Plassen om
in te springen. Plassen die dan plats-plats-plats
doen. En als je dan heel lang buiten blijft, krijg je straaltjes uit je haar.
Van de regen. Dat is wel gaaf! Maar straks moeten ze naar een verjaardag en dus
hebben ze mooie kleren aan. Mamma staat in de douche en heeft Rune en Julia
voor de televisie gezet. “Even geen ruzie maken en niets knoeien op jullie
kleren!”
“Zullen we?” Vraagt Rune aan zijn zus. “Ja, dat wil ik wel,
maar mamma heeft gezegd dat we niet vies mogen worden” “Nee, we mochten niet
knoeien. Dus we mogen best naar buiten om een beetje nat te worden” “Oké dan.
Maar ik trek wel mijn laarzen aan. Voor de zekerheid”
Ze lopen samen naar buiten. Mamma staat nog steeds in de douche.
En eigenlijk staan zij nu ook in de douche. Buiten. Net als van de zomer op de
camping. “Buiten douchen is gaaf!!!” Rune stampt voorzichtig in een plas. Plats! Doet de plas en de druppels schieten
alle kanten op. “Kijk uit! Ik word vies” roept Julia, maar Rune hoort het niet.
Plats doet ook de volgende plas. “Leuk
is dit! Kom je ook?” Julia kijkt naar haar nieuwe maillot. Zonder gaten en zonder
vlekken. Ze kijkt naar haar mooie rokje. Haar rokje die heel mooi zwiert als ze
een rondje draait. Zwier! Doet het rokje
als ze op haar laarzen een rondje probeert te draaien, maar haar laarzen hebben
geen gladde zolen zoals haar mooie schoentjes. Plats!
Doet Julia dus ook vol in de plas. Ze voelt het water op haar billen, snel stat
ze op. Haar mooie nieuwe maillot is nu vies en modderig.
“O nee! Wat doe jij nu!” Roept Rune! “Je bent helemaal vies!
Zo kun je niet mee en nu gaat mamma boos worden. Kom, ik veeg je wel schoon!”
Rune plukt een pol gras en gaat haar maillot schoonvegen, maar het helpt niets.
Er komen nu ook groene vlekken op haar benen en op haar rok. Rune zucht en
veegt zijn handen aan zijn broek af. “Nee!” Roept Julia, maar het is al te
laat. De spijkerbroek van Rune heeft ook vieze groene vlekken.
“Wat nu?” “Ik weet het” zegt Julia. “We trekken onze kleren
uit en gooien het in het sop” Snel rennen ze naar binnen en schoppen hun
laarzen uit bij de achterdeur. De linker laars van Rune vliegt een stukje door
de lucht en land tegen de witte muur. Vieze zwarte vlek blijft achter. “O-o,
dit is een ongeluksdag! Geef mij jouw kleren en dan maak jij die vlek schoon”
beveelt Julia. “Ja, maar waar ga ik dit dan mee schoonmaken?” “Geen idee. Als
je maar geen gras gebruikt. Pak de toiletborstel maar!” Julia rent met handen vol
vieze kleren naar de keuken. Ze is net bezig met een sopje als ze mamma boven
op de gang hoort lopen. “Opschieten Rune, mamma komt zo naar beneden!” Het
sopje schiet niet echt op, en dan ziet Julia de vaatwasser. Veel makkelijker!
Ik gooi de kleren in de vaatwasser en dan ga ik Rune helpen. Dan doet die
wasmachine de kleren schoon maken en ze komen er droog weer uit.
Ze propt een blokje in de machine, kleren gaan erbij en de
deur gaat dicht. Naar Rune! Haar broertje staat in zijn blote billen de muur
schoon te maken met de toiletborstel. Blauw water vermengt zich met witsel van
de muur. Lichtblauwe sliertjes water lopen naar beneden. Kleine stukjes
toiletpapier hangen als veertjes aan de muur. “Het lijkt wel een paard!” Giechelt
Julia, maar dan gaat de deur open en stapt een schoongewassen mamma de kamer
in.
Mamma kijkt naar de ravage op de muur. En mamma kijkt naar
de twee blote kinderen. “Wat zijn jullie in hemelsnaam aan het doen?” “We maken
een paard op de muur” zegt Rune. “Een blauw paard met zwarte vlekken” “En waar
zijn jullie kleren?” “In de vaatwasser” antwoord Julia. “Want we waren buiten
en toen vielen we in het water en toen kwam er gras op en toen trokken we onze
laarzen uit, maar de muur werd zwart en het sop ging niet snel en de vaatwasser
maakt alles schoon en droog en dus kunnen we straks gewoon mee naar de
verjaardag, maar we hebben wel een blauw paard op de muur”
Mamma zucht heel diep en zucht nog eens een keer nog veel
dieper en zegt dan weer zo’n typische mamma opmerking: “jullie denken nooit na.
Net als een kip zonder kop” Julia en Rune kijken elkaar aan en beginnen te
lachen. Steeds harder. Een kip zonder kop! Dat kan toch helemaal niet! Tok tok doet Rune, Tok-tok-tok doet Julia en ze rollen in hun blote kont over de
grond. Tok-tok-tok doet mamma nu ook en
mamma hupt op haar hurken door de kamer. Tok-tok-tok!
“Mamma is een kip! Mamma is een kip! Ja!!! Mamma is een kip zonder kop!”
Een half uur later; draait de wasmachine met de vieze
kleren, en zitten Julia en Rune met nieuwe nette kleren in de auto. Alles is
weer opgelost. Behalve dan dat blauwe paard op de muur. Daar moet mamma opnieuw
voor witten, maar voorlopig mag het paard op de muur blijven staan. En Julia en
Rune zitten trots achterin de auto. Hun mamma is een kip!
Ik heb natuurlijk geen foto's van een kip zonder kop. |
Labels:
Schrijven.
maandag 23 september 2013
Educatiebos deel 2
Vanmiddag was het
dan zover. We zouden een kijkje nemen in het speelbos annex educatiebos. Nu
waren wij gister weer een keer in het bos geweest en zelfs mijn kinderen vonden
de bagger te vies. Of eigenlijk vonden ze zichzelf na 5 minuten al te vies. Dan
zijn mijn kinderen natuurlijk ook wel heel erg verwend met de schoolbossen in
Zweden die wij iedere keer weer met een bezoek vereren. En tsja, dan valt een
modderpoel toch een beetje tegen.
Onder het mom: het
begin is er, en is een goed begin niet het halve werk? Togen we vanmiddag met
een paar leerkrachten, de boswachter en een vrijwilliger het bos in. De paden
op, de lanen in. Dat principe. We bleven op het pad, op de 1 of andere manier
konden we niet bij het gedeelte met de kabelbaan komen. Nu weet ik sinds gister waarom we daar niet zo
makkelijk kunnen komen, maar u kent mij allen: ik blijf positief! U zult mij
niet over de modderpaden horen. Doel van vandaag was niet zozeer het gedeelte
wat al in ontwikkeling is, maar meer het
educatie gedeelte.
De boswachter wist
een prachtplek. Midden in het bos, goed bereikbaar vanuit school en geïsoleerd
genoeg om geluiden van buitenaf te filteren. Ik liep achteraan met 1 van de
juffen (niet op te letten, maar te kletsen) en opeens was de boswachter weg. Goed gecamoufleerd was hij rechtsaf
geslagen het diepe donkere bos in. De woestenij van de Waard. Wij achter hem
aan. Moderne versie van Jane. Of als de vrouwelijke Indiana Jones. Maar dan
zonder lianen. We blijven natuurlijk wel gewoon met beide benen op de grond. Of
met onze hakken in de blubber. 1 van de juffen verdween tussen de boomstammen
uit het zicht. Vergezeld door boswachter en groene vrijwilliger. Wij bleven een
beetje achter. Liepen behoedzaam onze GPS Coördinaten te checken. Klein Duimpje
anno 2013.
Het moet gezegd, er
was een heel mooi plekje in het bos. Semi natuurlijk ontstaan vanwege het
afbreken van een boom. Een boom die in een andere boom had gehangen en daardoor
een soort natuurlijke ontmoetingsplek had gecreëerd. Mooie hoge bomen rondom.
Licht van bovenaf, kwetterende vogeltjes en ergens in de verte verstomde
geluiden van spelende kinderen. In dat speelbos. Niets meer aan doen vonden de
juffen. En vond ik eigenlijk ook wel. Nou ja, er moet natuurlijk nog heel veel
gedaan worden eer het een echte buitenklas is, maar de plek is er alvast.
En in gedachten
terugwandelend zag ik daar die kinderen wel zitten. Met zijn allen rond het
kampvuur. Stokken uit het bos bekleed met zelfgemaakt deeg en worstjes van de
U.nox of de A.ldi hangen boven dat kampvuur en de juf of meester die vertelt
over het ontstaan van het bos, over de eekhoorntjes, over de paddenstoelen
rondom. De kinderen die na schooltijd met rode konen en vol verhalen uit dat
bos komen vallen. Die deze lessen nooit meer zullen vergeten. Want wat weet u
nu nog van de slag om Antwerpen? Of van de Amerikaanse burgeroorlog? Maar wat u
zich vast nog kunt herinneren was dat u vroeger als klein kind met
vlechtjes in het haar ging slootje
springen. Visjes ging vangen met een netje. Kikkers ving en hutten bouwde. In
de vrije natuur.
Zouden ze ook
lessen voor de pappa’s en mamma’s organiseren daar in dat educatiebos? Dan
slingeren wij met onze looprekken door de toppen van de bomen, gaan we als
Tarzan via de tokkelbaan naar beneden om al tijgerend ons avondmaal te veroveren.
Roosteren we dat everzwijn boven het kampvuur en zingen we gebroederlijk eens
iets anders dan drie kleine kleutertjes.
Ja, dat educatiegedeelte
zie ik eigenlijk wel zitten.
Uitvinden hoe diep het water is. |
Labels:
School.
zondag 22 september 2013
Educatiebos.
Sinds een
aantal maanden hebben we in het bos in ons dorp een soort educatiepad. Het idee
erachter is dat kinderen weer achter de computers vandaan gaan en het bos in
trekken. Hutten bouwen, slootje springen, in bomen klimmen, verstoppertje
spelen, kortom: de natuur herontdekken.
Dat idee was
dus eigenlijk zo gek nog niet en de school van de kinderen vond dat ook. Een
samenwerking was ontstaan. Kinderen gingen aan de slag met bakken prut, takjes,
wol en andere spullen om een maquette te maken. Een aantal ideeën werd
werkelijkheid. Vrijwilligers gingen vol vuur aan de slag om een schoolbos te creëren.
De opening was een succes. Een aantal schoolklassen gingen naar de opening en
hadden de grootste lol.
Dat was vlak
voor de grote vakantie. Daarna werd het stil. Onze kinderen gingen in de
laatste week van de vakantie naar het bos en kwamen druipend van de modder
terug. Na een kwartier al. Mopperend. Het is 1 grote vieze bende kreeg ik te
horen. En dat klopte. De paden waren 1 bemodderde stroom. Zelfs als volwassene,
die dus niet slingerend aan een kabel van de ene naar de andere kant wilde
komen, was het een gevecht om rechtop te blijven staan. Hilariteit onder de
kinderen was groot toen mamma pardoes languit ging. Zwarte billen en dito
kleding.
Nat en modder. Veel modder. |
Nu kent u
ons, en wij zijn van het buitenleven. Lekker studderen in het bos, onontdekte
paden ontdekken. Heel veel bosuren hebben wij op ons conto staan, maar dit bos
hadden we na 1 keer eigenlijk wel gezien. Vieze bende was het.
Vandaag
gingen we op herhaling. Dat zit zo: morgenmiddag mag ik samen met een delegatie
van school; en een delegatie van de bos vrijwilligers het bos in om (positief
opbouwende) kritiek te leveren. Wat kan er nog beter? Heel veel heb ik
vanmiddag weer gezien. Er kan echt nog heel veel beter. Het begin is er, maar
het einde is nog lang niet in zicht. Vandaag hadden we namelijk al na 3 minuten
allemaal prutpoten, de kinderen zwarte billen en handen, en onze kleine clown
was zelfs zwart en bemodderd tot achter zijn oren. Spek en spekglad was het in
het bos. Van de tokkelbaan naar beneden om dan te landen midden in een plas.
Bruggen bouwen met houten stammen en zo de sloot in glijden. Verder lopen
tussen de bomen door, omdat er verderop nog een stuk was, maar eigenlijk het
pad niet eens kunnen bewandelen.
Ehhh, mamma! Ik gleed per ongeluk uit. |
Ben ik
negatief? Ja. Dat ben ik. Ben ik teleurgesteld? Ja. Dat vooral denk ik. Want er
is zoveel mogelijk met een educatie bos. En nee, het hoeft allemaal helemaal
niet veel te kosten. Ik ben benieuwd
morgen. Benieuwd wat we voor elkaar gaan krijgen om het bos een echt mooi
educatie bos te laten zijn waar we als school heel trots op kunnen zijn. En waar
we met de kinderen nog vele uren kunnen doorbrengen. Biologie onderwijs in de
natuur. Waar vind je dat nog in Nederland?
De absolute hit. Via de touwbrug naar de overkant en door de sloot weer terug. |
Labels:
Vrije tijd.
vrijdag 20 september 2013
Sophie en de Chinese mevrouw.
Sophie gaat
boodschappen doen. Niet omdat ze dat zo leuk vind, en niet omdat ze honger
heeft, of geen toiletpapier meer heeft, maar ze wil cakepops maken en mamma
heeft geen beslag meer. “Mamma heeft dan geen beslag meer. Maar mamma wil
toch geen cake bakken? Dus wie heeft er nu geen beslag meer?” Moppert mamma. Mamma moppert altijd
overal op. Daar is ze mamma voor zegt ze. Sophie vind dat maar stom. En dat
mamma geen cakemeel heeft, is ook al stom.
Sophie
huppelt naar de winkel. Met geld in haar ene broekzak, en een bonuskaart in de
andere. Want je weet maar nooit of er toevallig bonus aanbiedingen zijn. Sophie
vind mamma heel vaak stom. Volgens mamma komt dat omdat ze zo op elkaar lijken.
Hoe dom is dat! Mamma is al oud en grijs en gerimpeld en zelf is ze blond en
altijd vrolijk aan het stuiteren. Boordevol ideeën zit ze. Cakepops maken
bijvoorbeeld als je uit school komt. Hoe gaaf is dat! En dan zoveel alvast
proeven dat je bij het avondeten vol zit en geen bietjes meer lust. Slim is ze
dus ook al zegt ze het zelf.
Cakemeel met
kaneel; cakemeel met prinsessen en draken op de verpakking; cakemeel in een
akelig saai pak; en cakemeel met honing. Cakemeel met honing. Wat vreemd. 1 pak
is in de aanbieding, maar dan zelfs nog duurder dan die met honing. Ze pakt een
pak meel met honing en loopt naar de tijdschriften. Daar mag je als kind niet
komen van de manager, maar als je slim bent; wacht je op een mevrouw die
tijdschriften gaat uitzoeken. Eigenlijk doen al die vrouwen hetzelfde: ze
pakken een V.T wonen en bladeren daar dan door. Als ze zich onbespied wanen,
leggen ze de V.T wonen weer terug om achteloos een Privé te pakken en daar gaan
ze dan in lezen. Niet bladeren, nee lezen! Zelf kun je dan al op de grond
zitten. Op je knieën en dan ook lekker lezen. Want die boze manager denkt dan
dat je bij die mevrouw hoort. En dan durft hij je niet weg te sturen. Soms
maakt een dame heel snel haar keuze en moet je opstaan en weer om het hoekje
wachten tot de volgende mevrouw een woonblad pakt. Dan weet je dat je weer
verder kunt lezen.
Zelf vind ze de paardenboekjes leuk en de D.onald Duck. Daar staan gekke grappen in. Geweldig
zijn die. Rare eend met slimme neefjes. Ook nu weer. Sophie schatert het uit en
vergeet te kijken naar de dame. Vergeet op de boze manager te letten. Sophie
leest en opeens hoort ze: “AHUM!” Naast
haar staan 2 zwarte schoenen. Glimmend gepoetste zwarte schoenen. En in die
schoenen zitten zwarte sokken, met daarboven een gestreepte zwarte broek. En ze
hoeft niet verder omhoog te kijken om te weten bij wie die schoenen horen. De
Boze supermarktmanager!!!!
Snel staat ze
op, slalomt om de wachtende mensen bij de kassa, zwaait naar een juf en een
buurman en rent langs de kassa de winkel uit. Trappen af en de bocht om. Daar
staat ze stil. Dat ging maar net goed. Nu naar huis om cake…. “Nee!!!!!!”
schreeuwt ze over straat. Het pak cakemeel staat op de grond bij de boekjes. Dat
worden dus gewoon weer appeltjes en druiven. En een mamma die dan weer zucht en
moppert dat ze ook altijd alles zelf moet doen.
Ze sjokt
naar huis. Langzaam. Bij het parkje merkt ze dat een mevrouw achter haar aan
komt. Zwaaiend. Maar Sophie mag niet met vreemde mensen praten, dus zet ze het
op een lopen. Mevrouw achter haar aan. Door een steegje. Aan het einde van de
steeg komt de mevrouw aan het begin. De bocht om, afsnijden door een tuin en
nog een steeg in. Door het gemeenteperk, de straat in waar haar huis staat. En
ondertussen rent de Chinese mevrouw met een tas achter haar aan. Zwaaiend en
roepend. Maar Sophie hoort niets, ze rent door naar huis. Zo snel mogelijk naar
mamma. Belt aan als ze thuis is. Eindelijk thuis is. Veilig voor die mevrouw,
maar mamma roept van zolder naar beneden dat ze er aan komt. “Schiet op!”Roept
Sophie. “Ik word ontvoerd!” Meisje? Klinkt een zachte stem achter haar. “Jij
cakemeel velgeten zijn in de winkel.” Sophie krijgt van de mevrouw het pak
cakemeel met honing. “Veel pleziel! En eet smakelijk!” Dank u wel mevrouw roept
Sophie naar de Chinese dame die met een doekje haar voorhoofd afveegt en
langzaam wandelend de hoek weer om gaat.
“Wat super
zeg. Je bleef wel lang weg. Heb je cakemeel? Dan gaan we bakken. Gezellig” Zegt
mamma. “Ja”, antwoord Sophie. “Alles ging helemaal goed. Dankzij de Chinese
mevrouw” “Chinese mevrouw?” vraagt mamma. Laat maar. Mamma snapt toch nooit
iets. Vreemde mensen zijn echt niet altijd eng. Ze kunnen ook gewoon heel aardig zijn.
Omdat mamma ook weer geen foto van een cake heeft! |
Labels:
Dochter.
donderdag 19 september 2013
Cupido incognito.
Vlinders vliegen overal.
In de tuinen; in de bergen; in de berm
van de weg.
Felle kleuren, fladderend op weg naar
jou.
Twinkelogen, strakke blik, even weg,
In mijmering. Stil gedachten, even
wachten,
Liefde komt echt overal.
Overal en nergens.
Vlinders vliegen vogelvlug
Van jouw ogen naar mijn buik
En dan weer terug.
Labels:
Schrijven.
maandag 2 september 2013
De vogel van Lynda.
Soms heb je vogels die vliegen. Van boom naar heg, naar
vetbol, naar konijnenvoerbak en weer terug naar de heg waar ze ergens verstopt
een nestje hebben. Soms heb je mensen die hun ramen lappen. Zo goed, dat een
vogel het verschil niet meer ziet tussen vrije aanvliegroute en woonkamerraam.
Pats hoor je dan af en toe. Ga je kijken en dan ligt daar zo’n zielig hoopje
vogel op de terras tegels. Sneu. Vandaar dat wij na het ramen lappen de
kinderen altijd even naar buiten sturen om met water en zand mooie kunstwerken
op de glimmende ramen te maken. Kunnen de vogels er niet meer tegen aan
vliegen. Kunnen wij niet meer naar buiten kijken, maar ach, je moet iets voor
de kwetsbaren onder ons overhebben.
Men neme een koolmeesje. En dat koolmeesje vloog tegen een
raam aan. Een gelapt raam. Kan haast niet anders. Of misschien werd zijn blik
vertroebeld door de schaal met vers gebakken koekjes die binnen op de tafel
stonden. Hoe het ook tot stand kwam, er volgt een harde Pats! En vogel stort
ter aarde. Of eigenlijk stort hij op het balkon. Waar hij zich verstopt onder
een tafel. Of waar zij zich verstopt, maar bij een vogel is dat soms lastig te
achterhalen.
De bewoonster van het huis, verder te noemen heldin 1,
besluit een reddingspoging te ondernemen. Ze neemt het naar adem happende
hoopje vogel op haar hand, begint met mond op snavel beademing en na luttele
minuten gooit ze het vogeltje over de rand van het balkon. Zo de ruime wereld
weer in. Vogeltje fladdert wat, tsjilpt misschien nog een dank je wel heldin! En
vliegt weg. Heldin gaat verder naar haar koffie tafel met verse koekjes.
Wat heldin echter niet zag, is dat het tsjilpen geen
bedankje was, maar een help! Mijn vleugel is lam! Help! Dat soort getjilp. Als
heldin naar binnen gaat, stort het vleugellamme vogeltje zo naar beneden. Om op
de straat stenen tot stilstand te komen. Bij de achterdeur. De deur met dat
kattenluik. Maar gelukkig zijn ook de geursensoren van de huiskat uitgeschakeld
door de lucht van versgebakken koekjes. Kat krolt (of wat een kat ook doet)
op de schoot van baasje in de hoop om een paar lekkere kruimels te krijgen.
Misschien wel een heel koekje, maar bazin heeft het over kattendieet. Als de
kat de geur van vogel opsnuift en naar de achterdeur loopt, is de redding
echter nabij.
Tromgeroffel, tromgeroffel. Wie is er eerder bij hoopje
veren op straat? Kat met honger of held nummer 2. Held in de vorm van een
jongetje. Een jongetje van 6 die de nieuwe Freek wil worden. Dierenredder en
dierenvriend. De kat is bij de achterdeur, poot kleppert al tegen kattenluik
aan en jongetje ziet snorharen van kat door de deur naar buiten komen. Ksst,
kstt, roept het jongetje en begint te rennen. Kat druipt af met staart tussen
zijn benen en jongetje ontfermd zich over inmiddels blinde vink. Vleugellamme
blinde vink. Jongetje neemt vogel mee naar huis en samen worden ze de beste
vriendjes. Vogeltje en jongetje. Onafscheidelijk zijn ze. Net als Pluk met zijn
kakkerlak.
En dit allemaal naar aanleiding van een foto op Facebook en
mijn sarcastische opmerking die door de heldin van dit verhaal, die uit
Limburg, niet op prijs werd gesteld. Maar u ziet, ik kan ook verhalen tot een
goed einde schrijven. Het was per slot van rekening een koolmeesje en geen spreeuw die op weg was naar de Engelse pastei.
vreemde vogel. |
Labels:
Schrijven.
Abonneren op:
Posts (Atom)