Niels komt
uit school en heeft een bloedende teen. Na het gymmen. Zijn schoenen zijn al
een tijdje te klein, maar hij vond het nog niet belangrijk. Tot vorige week.
Bloedende teen was de druppel. Dus of mamma even nieuwe schoenen wilde kopen.
Ja, dat wilde mamma, maar mamma vergat het eigenlijk ook net zo hard alweer.
Tot vanmiddag. “Mam, ik moet morgenmiddag dus gymmen en ik heb nog geen
schoenen.” Oeps! Niet getreurd, wij zijn
niet voor 1 gat te vangen. Bij ons in het dorp hebben we een a.ktie sport en
bij die a.ktie sport hebben ze sportschoenen. Hele hippe sportschoenen.
Even voor 5
uur met de auto naar de winkel. We staan nog geen 2 minuten in de winkel als de
stuiterende altijd zwetsende verkoper alweer achter ons staat. “Wat willen
jullie?” Wat willen wij? Dat gaat niemand iets aan en jou al helemaal niet denk
ik bijna, maar nog net niet hardop. “5 ons Engelse drop misschien” antwoord ik
en jongen snapt de clou. Een beetje. Niet helemaal. Blijft nog steeds
schaapachtig naast ons staan. “We willen liever eerst zelf even kijken
alsjeblieft.” Die snapt hij. Doet 5 stappen achteruit met grote ogen alsof hij
een bus door de muur ziet komen. “Jullie hoeven geen alsjeblieft tegen mij te
zeggen hoor!”
Niels en ik
duiken in de hoek met de indoor voetbalschoenen. Die vind Niels mooi en ze
hebben lichte zolen. We gaan op onze hurken zitten om de juiste maat te zoeken.
“Ik hoor allemaal gezucht en gesteun. Wat gebeurt daar toch allemaal? Ik kan
dat ook gewoon wel doen hoor!” Komt de vervelende verkoper weer boven de
schappen uit. Geeft mij een duwtje omdat hij er bij wil en trekt doos uit mijn
handen. “Wat voor maat heeft hij?” 37 zegt Niels die nog goedgehumeurd is. “Dan
is dit mooi de verkeerde doos hè? “Krijg ik naar me toe. “O ja? Wat betekend
dit dan? BR 37?” “Geen idee. Als ik alles zou moeten weten dan heb ik aan het
einde van de dag hoofdpijn. Iets van Belachelijk Rare maat?” Verkoper gaat
zitten en zoekt maat 37. Ik zoek Niels.
“Die jongen
zit op dat strafbankje. Heb ik hem naar toe gestuurd!” Nou heeft mijn zoon nog
nooit op een strafbankje gezeten en ik vind dit ook niet de juiste plaats om
daar mee te beginnen. Maar Niels zit heel rustig te wachten op de schoenen die
komen gaan. “Ja, zit je op school ook altijd op de strafbank?” Nog nooit
gezeten zegt Niels. Haha doet de verkoper. Dien maar een klacht in hoor over
mij dat je op de strafbank moest zitten. Wat ben ik gek hé? Je hoeft niet gek
te zijn om hier te werken, maar het helpt wel” Hij verstikt zich bijna in zijn
eigen grap. “Prima, dien ik de klacht wel in 3- voud in bij het hoofdkantoor.” Hoor ik mezelf zeggen. Niels begint te glimlachen. De verkoper draait zich om naar mij. “Hij snapt hem
niet hé?” “Ja, hij snapt hem wel, maar snap jij hem ook?” Wat betekent dat in 3
voud vraagt de vervelende verkoper aan Niels. “Dat iets keer 3 is” De verkoper
begint te bulderen. “Hahahaha! Drie verkopers insturen naar het hoofdkantoor!
Dat kan toch helemaal niet!” Idioot denken Niels en ik nu hardop.
Niels is
nog steeds vol goede moed en trekt de schoenen aan. Zonder te hoeven staan weet
de verkoper dat de schoenen veeeeeeel te groot zijn. Hij heeft maat 35 nodig
beslist hij. “Maat 35? Hij heeft nu maat 36!” “Wie is er nu de schoenen
verkoper mevrouw? Jij of ik? Maat 35 heeft hij nodig.” Hij komt teruggestuiterd
met schoenen met klittenband. Nu is Niels er heel trots op dat hij heeft leren
veterstrikken en dus wil hij nooit-nooit meer klittenband schoenen. “Nee, die
wil ik niet.” Nog 5 exemplaren met klittenband worden getoond en iedere keer
antwoord Niels dat hij geen klittenband schoenen wil. “Jij bent wel een lastig
mannetje hoor!” Orakelt de vervelende verkoper. Niels kijkt naar mij en haalt
zijn schouders op. Maakt hem niet uit, want hij heeft voor morgen nieuwe
schoenen nodig. Jongen komt met roze
schoenen, met paarse schoenen met glanzende zwarte schoentjes met gele streep. Hij
zit niet op tapdance hoor! Wil ik bijna roepen.
|
Stoere voetballer of prima ballerina? |
Maar Niels zit
rustig op dat bankje en die hele vervelende vent interesseert hem niets. Kijkt naar
schoenen en keurt alles af omdat hij geen meisjes schoenen wil en ook geen
klittenband. “Jeetje, jij bent echt de meest veeleisende klant ooit zeg. En ik
ben de absolute topverkoper hier. Verkoop 20 paar schoenen in de week!” Wij
zijn niet onder de indruk. Jongen gaat plaatjes zoeken op de computer. Zoekt naar
maat 35 en vindt een paar schoenen. Die hij niet in de winkel heeft. Niels moet
dan van hetzelfde merk schoenen gaan passen. Want dan klopt de maat. Dat is dus
niet zo kan ik uit ervaring zeggen, maar jongen denkt daar anders over. Als wij
dan ook nog opmerken dat de door vervelende verkoper uitgezochte schoenen én
zwarte zolen hebben én noppen en de school daar niet zo heel erg blij mee zal
zijn, gooit hij boos de handdoek in de ring. Zet zijn handen in zijn zij, en
roept: “Ik heb hier geen zin meer in! Ik
ga hier geen minuut van mijn tijd meer instoppen. Zonde van mijn tijd en van
jullie tijd. Die jongen is gewoon vervelend. Vind niets leuk. Terwijl de meeste
schoenen gewoon van 50 euro afgeprijsd zijn naar 30 euro! “ Vervelende verkoper
draait zich om en rent naar man die slim, slim, slim al een broek over zijn arm
heeft hangen en nu schoenen aan het passen is. Heeft een hogere klant interesse waarde klaarblijkelijk.
De volgende
keer dat ik samen met Niels een winkel binnenstap, schrapen we het eerste de
beste schap met kleding leeg, draperen dat over arm en gaan dan naar schoenen
kijken. Maar dat we die actie niet bij de A.ktiesport gaan doen moge duidelijk
zijn. Daar kopen wij nooit meer iets. We zijn 5 minuten binnen geweest en Niels
heeft 2 schoenen aan zijn voeten gehad. En naar de prijs van schoenen heb ik
nog nooit gekeken. Schoenen moeten goed zitten. Wat de prijs dan ook is.
Morgen tussen
de middag duiken Niels en ik het Winkelcentrum in. Naar een echte sportzaak. Met
echte verkopers die niet in 3-voud naar het hoofdkantoor gezonden worden.