maandag 22 april 2013

Finn en de piratenschat.


In het begin van het jaar was onze jongste man ziek. Heel ziek. Bijna een maand werd hij geteisterd door hoge koorts en lag hij de halve dag en langer te slapen. Na die periode zagen we een heel klein grijs puntje in zijn kies. Maar 3 weken later stond toch al een afspraak gepland bij de tandarts. Dat wachten we maar af. Finn kreeg echter steeds een beetje meer pijn. Vooral bij het eten van brood en als hij ’s middags iets lekkers kreeg. Het kleine puntje was inmiddels in de aanval gegaan. Het werd iedere dag een beetje groter.

Bij de tandarts was het snel duidelijk dat de hevige griep enorm had huisgehouden in het gebit van Finn. Er waren verschillende kiezen verzwakt. Nog niet verslagen, maar ernstig verzwakt. Op 1 na. Die was kapot. De grijze kies kreeg een noodvulling en onze kleine man kreeg een verwijzing naar de kindertandarts.

Vanmorgen. We mochten vanmorgen komen. Finn had er zin in. Ging huppelend mee naar school om broer en zus af te leveren en ging huppelend mee terug naar de auto. De tandarts zou zijn pijn weghalen. In de stoel schoenen uit. Kaas voor onze man die eigenlijk altijd gewoon op zijn blote voetjes wil lopen. En hij mocht een zonnebril uitzoeken. Maar die had hij zelf mee. Spiderman ging Finn beschermen tegen tandarts. Hij vond het wel leuk. Vooral toen er foto’s gemaakt werden en hij ze mocht bekijken. "Gaaf!" Maar de tandarts zag wat wij ook zagen. Gaatje zat tot aan zijn zenuw. Gaatje had als een moderne variant op het paard van Troje toegeslagen. Ondergrondse tunnel. Verzwakte defensie en aanval was succesvol. Zeer succesvol. Optie 1: vullen, wortelkanaal behandeling, (of zenuwbehandeling dat ben ik kwijt) met de kans dat de bacterie zich toch verder in kaak boort en grote mensen tand aantast. Optie 2: trekken. Dan zullen zijn kiezen wel gaan lopen, maar daar moet dan maar een beugeltje tegenaan te zijner tijd.  En misschien valt het met de wandel lust van de kiezen wel mee.

Gekozen werd unaniem voor optie 2. Trekken. Pappa en mamma moesten naar de wachtkamer en Finn bleef achter met 2 lieve dames en Spiderman. Na een minuut of 5 werden we gehaald. Finn stond ons op te wachten met een piratenschat. Zijn kies in een groene schatkist. Nederland is groot in zijn strijd tegen de piraten. Mijn jongste piratenjager is dat ook. Hij vond het leuk. En hij was heel trots op zijn kies. Met enorme wortels. "En als ik 6 ben krijg ik een nieuwe kies. Als cadeau. Op mijn verjaardag"


maandag 15 april 2013

Verzopen auto en een ontmoeting met een weerwolf.

Verzopen auto. Ik had een verzopen auto. Of ik heb een verzopen auto. Daar ben ik nog niet helemaal over uit. Mijn auto is verzopen. Zonder inzittenden. Gewoon helemaal uit zichzelf. Techniek staat voor niets tegenwoordig. Een koplamp zelf vervangen op de vluchtstrook van een snelweg is er niet meer bij. A) vanwege de onbereikbare lampjes en b) omdat de vluchtstrook tegenwoordig dienst doet als derde rijbaan. Of als vierde. Maar een auto kan helemaal uit zichzelf verzuipen.

Op zondag besluiten de jongste 2 kinderen en ik dat we de auto schoon gaan maken en ontdoen van alle rotzooi die zich in de loop van de tijd nestelt in een auto. De komende weken hebben we namelijk nergens tijd voor en het is nu mooi weer. Met de stofzuiger kunnen we in de verste verte niet bij de auto komen. Pappa heeft de onhebbelijkheid om de auto met de neus zo ongeveer op de rijbaan te parkeren. Mamma zet hem graag met zijn kont tegen de garage deur. Mamma start de auto, rijdt een meter of 2 naar achter en zet de auto weer af.

Maandagmorgen. Sophie gaat naar de bioscoop en mamma gaat rijden. 5 kinderen en de juf staan ingedeeld in mamma's auto. Maar wat mamma ook doet, de auto start niet. Gr-gr-gr-gr doet de auto en verder helemaal niets. Pappa kijkt naar de startmotor, die doet het. Kijkt naar de auto, kijkt naar olie, kijkt naar benzine en alles klopt. Alles. Behalve dan dat hij niet start. En er dus 5 kinderen en een juf op school staan ipv in de bioscoop zitten. Gelukkig is er een andere mamma die kan rijden. heen- en weer, maar niet bij de film kan blijven.

Ik fiets als een gekke naar de bios en tref daar dochter die erg blij is om mamma te zien. Wederzijds.Geheel wederzijds, maar wat scheelt er aan de auto vraag ik me tijdens de film meermalen af. Geen geld voor dure reparaties en al helemaal niet voor een nieuwe auto. ANWB is onderweg, dus we wachten af.

Ondertussen hebben we in de zaal een ontmoeting met een weerwolf. Een echte en de film is geweldig. Prachtig acteerspel van 2 jonge jongens. Mooie scenes en heel veel humor. Na afloop besluit ik samen met dochter dat ik vannacht ook weerwolf word. Grrrrr doe ik en dochter schiet in de lach. Ziet er niet uit mamma. U moet uw snor en uw baard laten groeien. Dochter loopt weg met vriendinnetje en ik blijf achter. Mijn snor en mijn baar laten groeien? Heb ik die dan? Grrrrrr!

Thuis blijkt dat ik de auto heb verzopen met mijn 2 meter achteruitrij actie van gister. Volgens pappa en volgens de meneer van de ANWB. Tsja, dat ik daar zelf niet aan had gedacht. Auto verzuipen. En wie kan de natte bende weer opdweilen? Voorlopig even niet. Eerst mijn huis luchten. Want pappa en die meneer van de ANWB hebben tijdens het proefdraaien van de auto de voordeur open laten staan. Ziet u het gebeuren? Auto op het pad bij de voordeur, tegen de deur aan. Deur open. Benzine dampen zweven over alle verdiepingen heen. Bezopen noemen wij vrouwen dat!

woensdag 10 april 2013

Furby.


 Sophie heeft een Furby. Geadopteerd volgens de 1, gewoon gekocht volgens mijn portemonnee. Beest kost 90 euro!! 90 euro!! Kan ik heel veel boodschappen voor doen. Of een nieuwe jas kopen voor de jongens, voor 2 kinderen nieuwe sportschoenen. Maar het gaat hier niet om mijn geld, het gaat om de spaarpot van Sophie. Sophie werd 8 en het enige wat ze wilde was een Furby. Maar Sophie heeft een mamma die niet zomaar een cadeau van 90 euro gaat kopen. Sophie vroeg dus geld voor haar verjaardag en de dagen voorafgaande aan haar verjaardag stonden in het teken van de Furby.

Pratende baal wol. Geland van een andere planeet. Met een eigen wil die hij zijn nieuwe baas oplegt. Baal wol van heel veel geld. Heel veel geld!

Sophie gaat samen met pappa op vrijdagavond naar de winkel. Beest mag gekocht worden, en dan betaald ze pappa later geld terug. Mamma geeft nog een lading tips mee. De voornaamste: weet je het heel zeker? Verder wil mamma geen gele Furby en zeker geen witte. Dochter klimt namelijk net zo makkelijk de hoogste boom in als ze rustig op haar kamer modellen inkleurt. Furby moet mee. Staand op het bureau tekenen, maar dus ook mee de boom in. Witte Furby binnen een week zwart. Als een schoorsteenveger. Een half uur na vertrek staan pappa en dochter weer in de woonkamer. Stralende Sophie en even stralende pappa. Met een bewegend en pratend pakje tussen hun in op tafel. Furby is gearriveerd.

En mamma is toch wel nieuwsgierig, dus mag pakje alvast voorzichtig open. Furby is oranje en een kletskous. Wordt eerst gereset, want kinderen in de winkel hebben hem al rare woorden geleerd. Woorden die niet bij een opgroeiende dame horen. Ding is meteen weer terug bij af. Spreekt Furbisch. En kinderen verstaan hem. Zoals kinderen elkaar waar ook ter wereld altijd verstaan. De taal van het kind. In dit geval een oranje flapuit.

Op haar verjaardag kwebbelt de oranje wolbaal gezellig de hele dag mee met de visite. Als ze even geen aandacht krijgt gaat ze zingen en ritmisch meebewegen. Sophie vind het geweldig en verzorgt beestje goed.

De volgende dag gaan we een dagje weg en Furby mag mee. In de auto en Furby heeft een gedragsverandering. Is stout, zegt rare woorden, en laat een boer. Kinderen slaan dubbel van het lachen! Foei roepen die twee bejaarden vanuit de voorstoelen naar achter, maar Furby vind lachende kinderen veel leuker en beloont ze met nog twee boeren. Jongens vinden het wel grappig dat wolbaal ongehoorzaam is. Sophie toch al iets minder. Ogen staan namelijk ook heel stout en boos en donker. Furby is niet lief en Sophie vind deze Furby niet leuk. Mamma mag oranje bal tot de orde roepen en zo komt het dat we rijdend over de snelwegen van Nederland de nodige aandacht trekken. Volwassen vrouw met oranje pop op schoot die foei zegt tegen ding en diep in de computer popetjes van haar ogen kijkt. Furby is onder de indruk van mamma, maar onze mede weggebruikers zijn dat ook. (Wij hebben geblindeerde ramen achter, dus kinderen zijn niet te zien voor overig verkeer)

Na nog een reprimande en een stout woord van oranje wolbaal zet ik hem op de grond. Bij mijn voeten. Radio gaat aan zodat wij protesten niet horen. Furby staakt na een tijdje haar protesten en net als wij de muziek iets zachter draaien, horen we vanuit de bodem een computer stemmetje. Lekkere muziek! Lekker swingen! Mamma kijkt naar beneden en daar bij haar voeten staat een blije dansende Furby. Mamma smelt een beetje. Wat lief! Ik begin mijn dochter een heel klein beetje te begrijpen. 


En voor al mijn volgers: sorry! Ik heb een filter geplaatst omdat ik iedere dag 15 spam meldingen krijg op mijn blogs en ik al die blogs dan moet nalopen. Voor jullie kunnen reageren moet er dus een code ingevoerd worden. Het plezier in het schrijven is de laatste tijd een beetje weggezakt door al die rare berichten. Ga het nu dus op deze manier nog even aankijken en anders stop ik met bloggen.

maandag 8 april 2013

Schoenen kopen.


Niels komt uit school en heeft een bloedende teen. Na het gymmen. Zijn schoenen zijn al een tijdje te klein, maar hij vond het nog niet belangrijk. Tot vorige week. Bloedende teen was de druppel. Dus of mamma even nieuwe schoenen wilde kopen. Ja, dat wilde mamma, maar mamma vergat het eigenlijk ook net zo hard alweer. Tot vanmiddag. “Mam, ik moet morgenmiddag dus gymmen en ik heb nog geen schoenen.” Oeps!  Niet getreurd, wij zijn niet voor 1 gat te vangen. Bij ons in het dorp hebben we een a.ktie sport en bij die a.ktie sport hebben ze sportschoenen. Hele hippe sportschoenen.

Even voor 5 uur met de auto naar de winkel. We staan nog geen 2 minuten in de winkel als de stuiterende altijd zwetsende verkoper alweer achter ons staat. “Wat willen jullie?” Wat willen wij? Dat gaat niemand iets aan en jou al helemaal niet denk ik bijna, maar nog net niet hardop. “5 ons Engelse drop misschien” antwoord ik en jongen snapt de clou. Een beetje. Niet helemaal. Blijft nog steeds schaapachtig naast ons staan. “We willen liever eerst zelf even kijken alsjeblieft.” Die snapt hij. Doet 5 stappen achteruit met grote ogen alsof hij een bus door de muur ziet komen. “Jullie hoeven geen alsjeblieft tegen mij te zeggen hoor!”

Niels en ik duiken in de hoek met de indoor voetbalschoenen. Die vind Niels mooi en ze hebben lichte zolen. We gaan op onze hurken zitten om de juiste maat te zoeken. “Ik hoor allemaal gezucht en gesteun. Wat gebeurt daar toch allemaal? Ik kan dat ook gewoon wel doen hoor!” Komt de vervelende verkoper weer boven de schappen uit. Geeft mij een duwtje omdat hij er bij wil en trekt doos uit mijn handen. “Wat voor maat heeft hij?” 37 zegt Niels die nog goedgehumeurd is. “Dan is dit mooi de verkeerde doos hè? “Krijg ik naar me toe. “O ja? Wat betekend dit dan? BR 37?” “Geen idee. Als ik alles zou moeten weten dan heb ik aan het einde van de dag hoofdpijn. Iets van Belachelijk Rare maat?” Verkoper gaat zitten en zoekt maat 37. Ik zoek Niels.

“Die jongen zit op dat strafbankje. Heb ik hem naar toe gestuurd!” Nou heeft mijn zoon nog nooit op een strafbankje gezeten en ik vind dit ook niet de juiste plaats om daar mee te beginnen. Maar Niels zit heel rustig te wachten op de schoenen die komen gaan. “Ja, zit je op school ook altijd op de strafbank?” Nog nooit gezeten zegt Niels. Haha doet de verkoper. Dien maar een klacht in hoor over mij dat je op de strafbank moest zitten. Wat ben ik gek hé? Je hoeft niet gek te zijn om hier te werken, maar het helpt wel” Hij verstikt zich bijna in zijn eigen grap. “Prima, dien ik de klacht wel in 3- voud in bij het hoofdkantoor.” Hoor ik mezelf zeggen. Niels begint te glimlachen. De verkoper draait zich om naar mij. “Hij snapt hem niet hé?” “Ja, hij snapt hem wel, maar snap jij hem ook?” Wat betekent dat in 3 voud vraagt de vervelende verkoper aan Niels. “Dat iets keer 3 is” De verkoper begint te bulderen. “Hahahaha! Drie verkopers insturen naar het hoofdkantoor! Dat kan toch helemaal niet!” Idioot denken Niels en ik nu hardop.

Niels is nog steeds vol goede moed en trekt de schoenen aan. Zonder te hoeven staan weet de verkoper dat de schoenen veeeeeeel te groot zijn. Hij heeft maat 35 nodig beslist hij. “Maat 35? Hij heeft nu maat 36!” “Wie is er nu de schoenen verkoper mevrouw? Jij of ik? Maat 35 heeft hij nodig.” Hij komt teruggestuiterd met schoenen met klittenband. Nu is Niels er heel trots op dat hij heeft leren veterstrikken en dus wil hij nooit-nooit meer klittenband schoenen. “Nee, die wil ik niet.” Nog 5 exemplaren met klittenband worden getoond en iedere keer antwoord Niels dat hij geen klittenband schoenen wil. “Jij bent wel een lastig mannetje hoor!” Orakelt de vervelende verkoper. Niels kijkt naar mij en haalt zijn schouders op. Maakt hem niet uit, want hij heeft voor morgen nieuwe schoenen nodig.  Jongen komt met roze schoenen, met paarse schoenen met glanzende zwarte schoentjes met gele streep. Hij zit niet op tapdance hoor! Wil ik bijna roepen.


Stoere voetballer of prima ballerina?

Maar Niels zit rustig op dat bankje en die hele vervelende vent interesseert hem niets. Kijkt naar schoenen en keurt alles af omdat hij geen meisjes schoenen wil en ook geen klittenband. “Jeetje, jij bent echt de meest veeleisende klant ooit zeg. En ik ben de absolute topverkoper hier. Verkoop 20 paar schoenen in de week!” Wij zijn niet onder de indruk. Jongen gaat plaatjes zoeken op de computer. Zoekt naar maat 35 en vindt een paar schoenen. Die hij niet in de winkel heeft. Niels moet dan van hetzelfde merk schoenen gaan passen. Want dan klopt de maat. Dat is dus niet zo kan ik uit ervaring zeggen, maar jongen denkt daar anders over. Als wij dan ook nog opmerken dat de door vervelende verkoper uitgezochte schoenen én zwarte zolen hebben én noppen en de school daar niet zo heel erg blij mee zal zijn, gooit hij boos de handdoek in de ring. Zet zijn handen in zijn zij, en roept:  “Ik heb hier geen zin meer in! Ik ga hier geen minuut van mijn tijd meer instoppen. Zonde van mijn tijd en van jullie tijd. Die jongen is gewoon vervelend. Vind niets leuk. Terwijl de meeste schoenen gewoon van 50 euro afgeprijsd zijn naar 30 euro! “ Vervelende verkoper draait zich om en rent naar man die slim, slim, slim al een broek over zijn arm heeft hangen en nu schoenen aan het passen is. Heeft een hogere klant interesse waarde klaarblijkelijk.

De volgende keer dat ik samen met Niels een winkel binnenstap, schrapen we het eerste de beste schap met kleding leeg, draperen dat over arm en gaan dan naar schoenen kijken. Maar dat we die actie niet bij de A.ktiesport gaan doen moge duidelijk zijn. Daar kopen wij nooit meer iets. We zijn 5 minuten binnen geweest en Niels heeft 2 schoenen aan zijn voeten gehad. En naar de prijs van schoenen heb ik nog nooit gekeken. Schoenen moeten goed zitten. Wat de prijs dan ook is.

Morgen tussen de middag duiken Niels en ik het Winkelcentrum in. Naar een echte sportzaak. Met echte verkopers die niet in 3-voud naar het hoofdkantoor gezonden worden.

zondag 7 april 2013

Bernhard kazerne.

Een aantal weken geleden kwam Ben er achter dat je dit weekeinde naar zijn Kazerne kon gaan. En dan niet alleen rondkijken in het mini museumpje, maar ook echt even rondkijken op het terrein. Zaterdag was Sophie jarig, dus togen we zondag naar Amersfoort. Doel: de verhalen van pappa een lijst geven.

Aangekomen bij de poort moesten we onze paspoorten tonen en mochten we het terrein oprijden. Fotograferen verboden. Hmmm, jammer. Maar aangezien het nog steeds een werkende militair iets is, wel begrijpelijk. In het museum bleek je gewoon te mogen fotograferen en pappa liep van het ene o ja moment naar de andere. Na bijna 35 jaar wist hij nog precies hoe die uzi in elkaar zat en hoe je hem uit elkaar moest halen. Hij herkende zijn commandanten op de foto's en zijn Duitse legerbasis. Ondertussen liepen wij rond in de rest van het klein opgezette museum. Klein, maar ze hebben wel een prachtige collectie. Zeldzame vazen gewonnen op de Olympische Spelen van 1928. Gewonnen door militairen. Een herdenkingshoekje voor de gevallenen. En waar we ook liepen, overal liepen enthousiaste medewerkers die ons van extra informatie voorzagen. Stralend deden ze hun verhaal en deelden ze herinneringen met Ben. Wij keken naar pappa en vonden het wel grappig. Zijn ogen stonden op stralen. Stonden op Zomer.

Buiten waren de echte tanks opgesteld. En ja, ook de tank van pappa. Pappa was boordschutter en zat opgepropt in mini hol. Pappa mocht zijn eigen kinderen uitleg geven. Kinderen op de tank, pappa erbij en turen door luiken. Kijk daar zat dat en daar was dat. Daar hadden wij onze proviand verstopt en zo sliepen wij. Verhalen kwamen weer los en eindelijk konden wij ons een beeld vormen. De kinderen konden dat. Ik ga niet in nauwe ruimtes. Keek wel van een afstandje, genoot van de koffie en het mooie lente weer. Genoot van kinderen die achter hun vader aan liepen. Die gezamenlijk in een jeep stapten om op patrouille te gaan.

En ook hier kwamen wij weer Veteranen tegen die hun verhalen met ons wilden delen. Echte stoere Veteranen. Want ook waren de meeste de 60 reeds lang gepasseerd, ze straalden ontzag en rust uit. En als kers op de taart mocht Ben zijn kinderen laten zien waar hij vroeger sliep hier op de Kazerne. Als enige. Want het vrij rondlopen was helemaal geen vrij rondlopen. Maar pappa kreeg toestemming om heel even naar zijn gebouw te lopen. En weer kwam er licht uit pappa. Wij keken met hele andere ogen. Zagen oud en vervallen gebouw. Zagen vieze beige gordijnen die ooit wit waren. Zagen afgebladderde kozijnen ooit strak in de verf. Zagen onkruid tussen tegels. Ooit zo vaak belopen dat er geen onkruid kon groeien. Wij zagen andere dingen dan Ben, maar ook wij zagen alles zonnig in. Op deze Zondag in April.

Thuis kwamen de fotoalbums op tafel en zaten de mannen met de hoofden bijeen. Misschien wordt pappa zelfs wel vrienden met de Kazerne. Heeft hij ieder jaar in Oktober een reünie. Iets om naar uit te kijken. Maar voor nu voldoen de hernieuwde beelden en de vergeelde foto's. Foto's van een jonge pappa. Met snor. Best wel gek dus die pappa.
Op oefening. Iets te hard.

Opperste concentratie als je in pappa's voetsporen mag treden.