woensdag 30 maart 2011

Carpe Diem. Pluk de dag. Ook als die heel anders loopt.

Vanmorgen had ik een heleboel goede ideeën. Huisvrouwen ideeën. De badkamer uitsoppen en ontdoen van ontelbare ooit gekregen en eenmalig gebruikte flessen. Bodylotion, shampoo, badkorrels (we hebben niet eens een bad) noem het allemaal maar op. Op enkele flessen stond nog een prijsje. Fl. 2,50. Guldens. We hebben het over guldens. Zo vaak ruim ik dus mijn badkamer op. Val ik meteen weer door de mand. Het huishouden is niet bepaald 1 van mijn favoriete bezigheden. Daarna zou ik mijn koelkast uitsoppen. Dat doe ik dan wel wekelijks, maar door omstandigheden nu al 2 weken niet. En dat is met 3 kinderen met plakhandjes, zwarte tuinvingertjes en gekleurde verfvingertjes niet handig. Koelkast soppen dus. Terwijl het buiten stralend mooi weer was, stond ik een goede huisvrouw te spelen.
Verder hadden we 2 zwemlessen op het programma staan, een feestje van een tweeling en een onrustige pappa. Pappa wilde naar een heel groot tuincentrum. Een waar ze beesten hebben en heel veel planten. Maar in dat tuincentrum is het altijd druk. En zeker in het weekeinde en zeker als het lekker weer is. Gaan bij iedereen in Noord-Holland de handen jeuken en gaat men nog net niet met bussen tegelijk naar het bewuste tuincentrum. Maar pappa kan nog steeds niet helder denken en je wilt niet altijd ruzie maken, dus stapten we met de 2 jongste kindjes in de auto op weg naar de ondergang van pappa.
Parkeerplaats vol, auto bij een ander bedrijf geparkeerd, naar binnen. Zo verschrikkelijk druk, dat pappa het winkelwagentje amper tussen de mensen door kon sturen. Zo ontzettend druk dat je niet eens rustig kon kijken bij die mooie bloemetjes. Zo druk dat de kinderen niet eens bij de volière wilden kijken, zo druk dat jongste zoon iedere keer aan de aandacht van pappa ontsnapte en dan moest pappa zoon weer zoeken, maar zoon was gewoon bij de konijntjes aan het kijken. Pappa was blij toen het restaurant in zicht kwam. Pappa ging zitten en kinderen gingen spelen. Maar na de koffie was het nog weer een hele opgaaf om bij de kassa te komen en zo kwam het dat pappa uitgeput in de auto stapte. Twee uurtjes eruit geweest. Niet echt opgeknapt. Maar pappa gaf de strijd niet op en we gingen nog boodschappen doen. Pappa liep met het karretje doelloos door de winkel en ik sleepte mijn boodschappen iedere keer naar hem toe, maar ik zei niets, want pappa was inmiddels weer volledig in zijn hoofd gekeerd. Dan is zijn lichaam nog wel aanwezig, maar zijn gedachtes zijn heel ver weg. Kinderen zagen dat en dus hebben we nu wel 5 verschillende soorten schoolkoekjes, snoepjes die we nooit hebben, 2 kleurboeken, naast de enorme stapel kleurboeken die we thuis al hadden, en zelfs een fles limonade. Mijn kinderen krijgen nooit limonade. Maar nu dus wel.
Thuis aangekomen ging pappa fietsen, dat vonden wij een heel goed idee en samen met jongste zoon en dochter heb ik een eerste stap gezet richting verjaardag van dochter. Eerste appeltaart en de eerste cake gebakken. Nu, aan het eind van de dag ben ik volledig uitgewoond, zijn mijn badkamer en koelkast lenteklaar, staan de eerste baksels in de vriezer en hebben we groentes voor de schooltuin klaarstaan. Want daar gaan we deze week ook weer mee beginnen. Lekker in de schooltuintjes aan het werk. Met zingende en enthousiaste kindjes. Mijn dag en die van de kinderen is heel anders gelopen dan ik vanmorgen voor ogen had, maar we hebben hem weer overleefd en de kinderen liggen tevreden in hun bed. Hun droom gaat vast over die 5 soorten schoolkoekjes.

zondag 27 maart 2011

Viburnum.

Vandaag heb ik een Viburnum uit mijn tuin getrokken. Hij stond in mijn voortuin, maar was door de vorige bewoners zo ongeveer in de buxushaag geplant. Niet handig, want de buxus groeit, en zo ook de Viburnum struik. Was inmiddels bijna een boom trouwens. Ik had ze ook in de achtertuin. Daar stonden ze heel mooi in een verloren hoek en gaven bijna licht zoveel bloemen zaten erin. Maar die overleefden vorig jaar de winter niet en had ik dus al verwijderd. Ik had uiteraard liever gehad dat de boom/struik in mijn voortuin het loodje had gelegd, maar helaas, de natuur kun je niet sturen. Vorig jaar had ik hem al gekortwiekt in de hoop dat hij alsnog de strijd met de Buxus zou verliezen, maar niets hoor. Hij groeide gewoon weer verder. Vormeloos, maar wel weer met prachtige bloemetjes. Vandaag had mijn man het opeens op zijn heupen. Manlief komt misschien 2 keer per jaar buiten in mijn tuin. Meestal om de barbeque aan te steken, maar verder heeft manlief een hekel aan de tuin, aan tuinieren, en aan lekker buiten in het zonnetje op het terras zitten. Man zit liever binnen. Achter 1 van de computers. Man heeft Asperger en heeft geen affiniteit met groen. Heeft niets met het leven, en ook niet met natuur. Want natuur is synoniem aan groen. Hij lust ook geen groentes. Man houdt van cijfertjes en computertaal. Binair stelsel of hexi-decimaal. Dan ben ik al de weg kwijt, maar daar begint man van te stralen. Grapje van manlief: Er zijn 10 soorten mensen: Zij die binair begrijpen en zij die het niet begrijpen. Ik hoor bij die laatste groep. Man bij die 9 andere groepen. Volgens man hoort hij bij die ene andere groep?!?!?@?!?! Geen idee waar hij het over heeft. Ons huwelijk is te vergelijken met een rangeerstation. Hij staat met zijn trein op het ene spoor, de kinderen en ik staan met onze trein op een ander. Maar af en toe kruizen onze sporen elkaar en dan zwaaien we even. De restauratiewagon delen we. Wel zo gezellig. En nu stapte hij zo met zijn zondagse kleren, die hij overigens de hele week draagt hoor, mijn voortuin in. En hij ging als een bezetene aan mijn boom/struik trekken. "Dat ding moet er maar eens uit. Irriteer ik me mateloos aan." En stapt zo met zijn maat 48 mijn tulpen plat. En daar irriteer ik me dan weer aan. Nou, nee, ik word dan gewoon heel boos. En stuur man weer naar binnen. Maar gelijk heeft hij natuurlijk wel. Struik moet eruit. En zo heb ik nu een kale plek in mijn voortuin, maar een gelukkige man en een vaas vol mooie Viburnum bloemen.

vrijdag 25 maart 2011

Studiedag in paassfeer.

Vandaag heb ik een gezellige dag met mijn 2 jongste kinderen. Dochter heeft vrij ivm een studiedag voor de leerkrachten. Vanmorgen hadden we even wat opstartproblemen, eerst werd ik al om 6.00 wakker geknuffeld door een paar kinderkachels daarna was het vooral opruimen geblazen. Was ik buiten het speelgoed aan het opruimen, gingen mijn 2, soms kun je ze wel achter het behang plakken, kinderen naar boven. Hadden ze de bak met verjaardagsslingers gevonden. Complete bovenverdieping versierd met piraten- en mega mindy slingers. HMMMMM. Om toch een leuke ochtend te hebben, zijn me gedrieen naar het tuincentrum gegaan. Altijd feest. Ook nu weer. Ik heb een kale plek in mijn tuin, omdat de lavendel de winter niet heeft overleefd. Ik had een paar pollen saxifraga gekocht. Die bloeit mooi in het vroege voorjaar, en daarna nemen de aliums, geraniums, hortensia's en ander zomergeweld de border over, maar nu bloeit er nog niet zoveel in de tuin. Saxifraga dus. Verder zagen we geweldige leuke stoffen vogeltjes. Leuk voor boven het bed van Sophie in Zweden dacht ik, maar Finn vond toen we thuis waren dat ze in de lamp moesten hangen. Dat heb ik gedaan en het staat heel vrolijk.

Op school hebben we afgelopen week overal paastakken opgehangen en versierd. Zelf was ik dit jaar niet van plan om takken neer te zetten, maar de school straalt lente uit en lente staat voor een nieuw begin. Daar ben ik wel aan toe. Aan een nieuw begin, dus heb ik toch maar een vaas gevuld. 1 tot nu toe, maar pasen valt laat dit jaar, dus er zullen er wel meer volgen. De kinderen hadden de paasversieringen al gevonden en in mijn boomlamp gehangen.


Dus dat is een mooi excuus om volgende week nog een keer te gaan shoppen voor lente versieringen voor de paastakken. Zo blijven we bezig en worden mijn kinderen steeds creatiever, want ik heb me net te pletter gezocht naar mijn pollen saxifraga. Nergens meer te vinden. Vast in het tuincentrum op de band laten staan. Dacht ik toen ik op de bank ging zitten. En toen zag ik dit:
Sophie heeft mijn buitenplantjes gewoon in potjes binnen gezet. Met in iedere pot een paasei. Houdt je jong zeggen ze altijd als ze het over kinderen hebben. Ik word echter behoorlijk grijs van mijn 3 uitvinders. Maar tijd om moe te zijn en om even 's middags op de bank te liggen is er inderdaad niet bij, dus wat dat betreft houden ze ook mij jong. Want voor je het weet hebben ze die saaie witte muren voorzien van een muurschildering in de geest van Michelangelo.
ZO leuk, creatieve kinderen! Prettig weekeinde iedereen!

woensdag 23 maart 2011

boekenstek: Give Away

boekenstek: Give Away
Kijk, een give away naar mijn hart. Mijn schrijvershart en mijn boekenhart gaan nu open. Je kunt een boekenbon winnen. Nou, daar doe ik graag aan mij. Bij deze.

De tuin loopt uit.

En dan is het 21 maart en eindelijk Lente! En ja, we hebben de zon al gezien de afgelopen paar dagen. Heerlijk lekker in de luwte in je tuin werken, blad wegharken, paden vegen, paardenstronken uit het grasveld steken, de knoppen van de pioenrozen beschermen tegen voetballende kinderen. En dan: lekker op je terras de krant lezen. Met jas, maar dat mag de pret niet drukken.
Knoppen vd klimhortensia.
Deze klimhortensia heb ik dit jaar ook rigoreus gesnoeid. Hij staat aan de achterkant van mijn huis, links van de schuifdeuren en ongeveer de hele dag in de volle zon. Schermen van hortensiabloemen sieren mijn terras op en er komen heel veel insecten op af. Dat is dan iets minder als je 's avonds buiten wilt eten, maar ach, het is maar zo kort zomer in Nederland. Dan nemen we een paar vliegbeesten op ons bord wel voor lief.

Kunstwerk van Sophie.
 Sophie vond een paar zakken met bollen, en begon ze in 2 bakken te planten. Verschillende bollen van verschillende planten, en de crocusjes komen al mooi boven de grond uit. Er komen ook al een paar punten van tulpenbollen boven de aarde uit piepen en nog wat verrassingsgroen, waarvan ik op dit moment nog niet weet wat het gaat worden.
Mini narcis in bed van Geranium.
Vorig jaar hadden we een paar mini narcisjes in een paaspotje en die vonden we zo lief, dat we ze na de bloei in de tuin hadden geplant.

Pioenroos knoppen.
Ik heb hele stugge en zware kleigrond en eigenlijk is dat niet zo goed voor pioenen, maar toch heb ik ieder jaar weer een paar bossen met pioenen staan. En vazen vol op tafel, maar die koop ik dan netjes bij een kweker langs de kant van de weg. Want ik vind het zonde om de bloemen van mijn tuinpioen te koppen.

Tulpen, tulpen, tulpen.
Grote pollen met tulpen staan her en der in mijn tuin. Hier staan ze in de volle zon, en zijn ze al aardig gegroeid. In mijn voortuin staan ze in de schaduw en daar zijn ze nog een stuk kleiner.

Akebia knoppen.
De Akebia is een hele sterke groeier. Althans ik heb hem op 2 plaatsen in de tuin. Bovenstaande foto is naast de achterdeur op een warme zuidmuur. Ik moet op deze plaats gedurende de hele zomer forse stukken uit de plant snoeien, want hij groeit bijna sneller als het mos in mijn gras. Op de andere plaats in de tuin staat hij achter het speelhuisje van de kinderen en daar staat hij grotendeels in de schaduw. Daar heeft hij iets meer moeite met groeien, maar daar zitten wel ieder jaar vruchten aan de plant. Verder heeft hij prachtig frisgroen blad en prachtige paarse bloemetjes.

Pieterpad.

Afgelopen weekeinde zat ik met mijn gezin in Limburg. Mijn moeder en haar oudste zus liepen namelijk de laatste etappes van het Pieterpad. U weet wel, dat wereldberoemde lange afstand wandelpad van Pieterburen in Groningen naar de Sint Pietersberg in Limburg. En aangezien dat normaal al een enorme prestatie is en helemaal voor mijn moeder, aangezien ze rugpatiënte is, vond ik het een kleine moeite om vanuit NH naar Limburg te rijden om de laatste klim met ze mee te lopen. En zo zaten wij dus in een huisje boven in Limburg met de kinderen. De kinderen vonden het geweldig, want er was een zwembad op het park waar we heerlijk konden zwemmen. Zaterdag reden we naar Maastricht om in Café Bergrust te wachten op Oma en tante. De kinderen zaten in een hut van dennentakken verstopt met de ingevulde certificaten, maar al wie er kwam: geen familie. Eindelijk zagen we ze aan komen lopen. Maar in plaats van naar het café voor hun certificaat en een kop koffie, liepen ze rustig door!!


Wij er achteraan. Niels haalde eerst tante in, die keek, en dacht dat jongetje heeft een energie, die rent gewoon naar boven en vervolgens ging hij naast zijn oma lopen. Oma keek naar hem, glimlachte vriendelijk naar dat jongetje, uw oudste kleinzoon oma, en keek vervolgens weer geconcentreerd voor zich uit. Pas toen Niels begon te praten zag ze dat haar 3 kleinkinderen bij haar liepen. 2 geëmotioneerde dames op leeftijd, bepakt en bezakt liepen het laatste stukje van de 492 kilometer in goed gezelschap. Oma Gré en tante Afra: Gefeliciteerd!!






maandag 21 maart 2011

Give away.

Een aantal weken geleden heb ik meegedaan aan een Give Away. Eigenlijk zonder ook maar enigszins het idee te hebben dat ik daadwerkelijk kans zou maken om te winnen.Uiteraard had ik een kans, want als je meedoet heb je een kans om te winnen, maar ik heb werkelijk nog nooit iets gewonnen. Oke, ik heb 3 prachtige stuiterbalkinderen, maar tot zover mijn geluk. Als ik dit zo lees, denk ik net als u: ik heb mijn geluk opgebruikt met mijn kinderen. Maar nee, vorige week kreeg ik een bericht dat ik de Give Away had gewonnen. En een paar dagen later ontving ik een pakje per post. En ik heb hem laten liggen tot mijn dochter uit school kwam. Voorzienigheid. Want in het pakje zat een hele mooie ketting voor mij en nog een pakje voor mijn dochter. Een prachtige ketting. Mijn dochter straalde van geluk. Afgelopen weekeinde gingen wij een paar dagen weg en mijn dochter nam 2 dingen mee: haar pop en haar nieuwe ketting.
Namens mijn dochter: super bedankt!!!!!

dinsdag 15 maart 2011

Geheim agent juf B.

Ik ga u deelgenoot maken van een geheim. Staatsgeheim. Mijn kinderen zitten op een school waar 1 van de juffen een heuse geheim agente is. Incognito uiteraard. Maar ik heb haar na 4 jaar ontmaskerd. Dacht ik. De naam van de geheim agente is juf B. Niets 008 of 010 of zelfs maar: “de naam is B. Juf B.” Nee, wars van alle opsmuk heet onze geheim agente gewoon juf B. En juf B. loopt haar rondjes door de school. Ze mag in alle klassen komen en in alle kantoren. Ze weet alles van alle kinderen. Ze weet waar alle vluchtwegen zijn en de EHBO kisten. Ze praat met alle ouders en met alle leerkrachten. Ze weet dus bijna alles van bijna iedereen. En ondanks dat je haar nooit ziet zitten, straalt ze rust uit. En mijn oudste zoon vertrouwde haar bijna meteen. En dat is op zich vrij bijzonder, want hij vertrouwt eigenlijk niemand. Maar met geheim agent juf B. heeft hij een klik. Hij koopt af en toe bloemen voor haar, of schrijft een kaartje, die mamma dan moet geven, want dat is natuurlijk niet stoer, een jongen van 8 die een bosje bloemen aan een juf geeft. En bij de crea middag maakt hij vriendschapsbandjes. 1 voor zichzelf, 2 voor zijn vriendjes en 1 voor juf B. Niets mamma. Niets pappa. Niets broer of zus. Gewoon juf B. Maakt de verhoudingen ook meteen duidelijk. En als mamma kun je niets anders doen dan op een afstandje staan te kijken in een poging te ontrafelen hoe juf B. het vertrouwen van oudste zoon nu toch heeft gewonnen. Geen idee. Echt waar. Ik heb geen idee. 


Als zoon een splinter heeft, fietst hij als zijnde Jan Raas richting school. In totale extase als de auto van Juf B. er nog staat. Juf B. heeft namelijk een etui en in dat etui zitten een pincet en een naald, en verder weet ik het niet, want het etui ging weer dicht. Nou dacht ik. Het zal mij benieuwen. Zoon wil niet dat iemand aan zijn lichaam zit. Dan kom je te dichtbij en wordt hij heel boos. Maar tot mijn verbazing ging hij zitten; trok zijn schoen en sok uit en de juf mocht kijken, aanraken en pincet en naald in zijn voet steken in een poging de splinter te vangen. Ik had zelf bijna een stoel nodig. Geloofde amper wat ik zag. Ik stond weer buitenspel. Oudste zoon en Juf B.
Licht verbaasd, verward en toch ook wel een beetje verdrietig fietste ik naar huis. Ik mag zijn nagels niet eens knippen. Uiteindelijk was ik natuurlijk heel blij dat er iemand op school is die hij blindelings vertrouwt.


Gisterochtend voelde zoon zich verdrietig, boos, moe en wilde dus de school niet betreden. Hij wilde naar huis en dat moest mamma dan maar doorgeven. Met heel veel overredingskracht kreeg ik zoon toch naar binnen. Maar in plaats van zijn jas op te hangen, zag hij Juf B. en daar stapte hij doelgericht op af. Vrolijk werd zoon begroet. Was wederzijds trouwens. Maar hij voelde zich niet goed, dus of Juf B. straks even T. naar hem wilde brengen. Dat beloofde de juf en ze gaf zoon de pakjes schoolmelk mee voor zijn klas. Zoon draaide zich om, hing zijn jas op, liep naar boven. Zo de klas in. Vergeten was mamma. Vergeten was het feit dat hij verdrietig, boos en moe was. “Ik doe eerst de schoolmelk en dan breng ik hem straks even zijn T.” Zei de juf tegen mij. Wat is in vredesnaam een T.? Vroeg ik me al fietsend af. Vast een emmer. Of een dweiltje of een theedoek. Ze hebben zelfs codetaal met zijn tweeën. Ik begon me een klein beetje zorgen te maken. Wat heeft juf B. nu wat ik niet heb? Nou: rust. En regelmaat en een dwingende maar lachende blik en pakjes schoolmelk en een etui met een pincet en een naald, en een pot met dikke elastieken, en altijd een oplossing voor alle problemen en een eigen kantoor en een computer waar zoon soms op mag werken en…. een T. Juf heeft een T. en op dat moment wist ik: we hebben een geheim agent op school. En dankzij die geheim agent ging mijn zoon de afgelopen 3 weken gewoon naar school, terwijl hij iedere dag buikpijn had en zich niet lekker voelde. Top! Zo’n geheim agente.
Vanmorgen heb ik haar even opgezocht. Met trillende benen, want ik had natuurlijk wel een staatsgeheim ontrafeld, en je weet niet hoe een geheim agente dan reageert, maar ik had mijn vluchtwegen gedekt. Ik zou eventueel via een raam in 1 van de kleuterlokalen ontsnappen. Ik ging de confrontatie aan. Wat bedoelden jullie nu gister met T? Vroeg ik met een onvaste stem. “Nou gewoon, hij krijgt soms een bekertje thee van me om zijn maag tot rust te laten komen.” “Thee? Zoals in Thee en koffie?” “Ja. Thee. Loop maar even mee. Laat ik het je zien.” En daar, in de lerarenkamer liet ze me 3 zakjes Zonnatura thee zien. Venkel, goede nachtrust en Ontspanning. “Met een scheutje koud water en 2 suikerklontjes. Voelt hij zich snel weer iets beter.” Mijn theorie van geheim agente spatte uiteen. Thee. Gewone kruiden thee. Ik durfde niet eens te zeggen dat mijn kinderen geen suikerklontjes mogen. Bij Juf B. mag dat wel. En dat maakt haar zo bijzonder. Ik snap mijn kind heus wel.
Niets geheim.Gewoon thee.

vrijdag 11 maart 2011

Webwinkelen.

Mijn man heeft een super idee. Of ik even een verhaal wil schrijven over de spullen die ze in de winkel hebben. Dat wil ik wel. Jullie hebben een tv wand, en een hele hoek vol witte apparaten. Vandaar de naam witgoed. Zijn voor de (net als mij) leken onder ons dus de wasmachines en de drogers. Daar zouden wij vrouwen eigenlijk wel verstand van moeten hebben. Maar wij vrouwen zeggen gewoon tegen manlief dat de wasmachine kapot is en manlief gaat eerst het internet op. Type vergelijkingen zoeken en surfen naar gebruiksaanbevelingen van andere consumenten. Of van incognito op het internet opererende medewerkers van de fabrikanten. En vooral: de prijs vergelijken. En dan gaat manlief met een briefje naar de Expert. En dan wil manlief precies dat apparaat dat weliswaar niet als beste uit de test kwam, maar wel 100 euro goedkoper is als de best geteste machine. Kan hij weer technische gadgets voor zichzelf kopen. Want het wasmachine budget brand in zijn zakken. Maar bij de Expert is het apparaat niet verkrijgbaar voor de prijs die op het internet stond. Ze zijn iets duurder. Hoe dat kan? Volgens Expert medewerkers komt dat door de 17 euro verwijderingsbijdrage. Verwijderingsbijdrage? Ik schaf er juist 1 aan. Ook inbegrepen in de prijs zijn de bezorgkosten en de aansluitkosten. Doen de jongens van Expert allemaal. En de meeste concurrenten niet. Of wel, maar dan moet er extra voor worden betaald. Kom je toch nog duurder uit als prijsbewuste kritische consument. Bij de Expert willen ze transparante prijzen aan de klanten laten zien. Dus de nieuwe wasmachine wordt geleverd en dan weten de vrouwen bij benadering wel hoe de nieuwe machine werkt. Even zoeken naar de juiste knoppen voor de juiste was en wassen maar. De aanschaf van strijkijzers is van hetzelfde laken een pak. Bij een vrouw gaat het maar om 1 ding. Dat ze niet te zwaar zijn. Want hoeveel stoom er ook uit komt, en hoe lang het snoer ook is, als je een paar uur staat te strijken om je enorme berg wasgoed weg te werken; 3 opgroeiende kinderen, 1 echtgenoot die houdt van klussen, lees continue smeer, vet en onbestendige vlekken op zijn kleding heeft, heb je strijkgoed. Heel veel strijkgoed. En dan maken type, kleur, model, energieverbruik helemaal niets meer uit. Er is maar 1 ding belangrijk en dat is het gewicht van het strijkijzer. Snappen de verkopers helemaal niets van en dus proberen ze je de meest vernieuwende energiezuinige modelletjes aan te smeren. Terwijl de dames vriendelijk knikkend alleen maar bezig zijn met een gewichtstest. Verkopen jullie ook weegschalen? Vraag ik aan manlief. Ja. Die verkopen ze ook. O. Nog nooit gezien eigenlijk. Ik zou hem bij de Blokker kopen waarschijnlijk. Manlief kreunt nog eens. Waar ben ik aan begonnen denkt hij en stapt op zijn fiets richting winkel. Mijn Expert.
Maar dan ga ik toch maar eens denken. Waar zou ik mijn spullen vandaan halen als ik niet met mijn Expert zou zijn getrouwd? Als tiener kwam ik bij mijn man in de winkel. Want mijn ouders kwamen daar ook altijd. Maar wat als ik met iemand anders zou zijn getrouwd? Dan zou ik waarschijnlijk ook eerst het internet afsurfen op zoek naar informatie en dan zou ik ook de prijzen kritisch naast elkaar leggen. Want 100 euro verschil is wel voor een hele week boodschappen. En dus loont het de moeite om eens kritisch te kijken.
En zo komt het dat ik op deze vroege morgen een prijsvergelijking ga houden. In de krant van vandaag staat een advertentie van mijn Expert. Knappe aanbiedingen. En ik pak het duurste artikel, want daar is dan meer prijsmarge bij mogelijk. Denk ik als leek. En dus Google ik een 102 cm Full HD LCD-TV. (Geen idee wat er bedoeld wordt overigens) Of eigenlijk, Google ik merk en typenummer: Toshiba 40BV700. En dan stromen de pagina’s binnen. Maar hoe ik ook zoek, er komt geen pagina van Expert bovendrijven. Ik heb tot de achtste pagina alles doorgespit. Ik ben zelfs over de internationale grens gegaan. Groot- Brittannië en Duitsland. Volop webshops en amateuristische webpagina’s, maar geen Expert. Waar ik wel achter ben met de krant binnen handbereik is dat de Expert prijs een hele mooie strakke prijs is, maar de internet klant koopt hem niet bij Expert, want de internet klant komt niet eens bij Expert op de pagina. Bedenkelijk. Want zou je juist vandaag ook niet de internet klanten willen bereiken? “Kijk eens wat voor strakke prijzen wij hebben als Expert.” Maar via het internet wordt deze actie niet gecommuniceerd. Misschien is er wel gekozen om deze televisies voor te houden aan de echte trouwe Expert klanten, maar de echte trouwe Expert klanten behoren bij een uitstervend ras. Meer en meer gaan we onze artikelen aanschaffen via het internet. En daar valt voor een gedegen organisatie als een Expert heel veel winst te behalen. Want consumenten willen wel de scherpste prijs, ze willen ook graag dat de spullen bezorgd- en aangesloten worden en dat er een winkel achter staat voor garantie. En dan nog het liefste een winkel met een goede naam en uitstraling. De Expert dus. Surfend over het internet heb ik vanmorgen 1 ding geleerd. Er is nog heel veel werk te doen voor de organisatie van manlief op het wereldwijde web. En vanavond vraag ik maar eens wat Full HD LCD nu eigenlijk betekent. Maar voor nu: Koffie. Uit mijn volautomatische Krups. Wat dat vinden wij huisvrouwen ook belangrijk. Smakelijke koffie. En wat voor type het is en wat het ding gekost heeft? Geen idee. Dat moet u aan de Expert vragen.

dinsdag 8 maart 2011

Hoe je een (grote) muis vangt.

Uit de oude doos: Avonturen in Zweden.

Je komt thuis na een enerverende dag. Hele dag prachtig weer, kinderen zijn uitgelaten in het bos en moe. Er is tijd geweest om boodschappen te doen en om de laatste 2 kachels te kopen. Het is al donker bij binnenkomst, maar je plant je kinderen in de keuken en zoekt de lichtknopjes. Dochter gaat plassen en zoons gaan spelen. En dan opeens zie je een hele grote muis die in de deuropening op de keukenvloer je spelende kinderen in de gaten aan het houden is. Oke, een muis, een hele grote muis. Paniek. Dochter durft het toilet niet meer uit en zoons staan samen op de stoel. Mamma gaat heel dapper in de tweede deuropening staan. Iedere keer als de muis naar mamma toe loopt, gaat mamma stampen. Iedere keer als de muis richting zoons loopt, gaan de jongens stampen. Op de stoel, maar muis durft er toch niet langs. Dochter raakt in paniek, want ze ziet natuurlijk helemaal geen muis, hoort alleen mamma en broers schreeuwen. Zit helemaal alleen op een koud toilet. Mamma gooit de deur open en tilt hele bange dochter eruit en naar de trap. Dappere mamma. Waar blijft pappa nou en hoe gaan we die muis vangen? Pappa hoort geschreeuw, denkt aan ruzie en wandelt op zijn gemak naar huis. Daar staat een huilend meisje op de trap, een dappere mamma in de deuropening en 2 zoons op een stoel. Samen. Er zit een hele grote muis onder de tafel! Pappa tilt jongste zoon ook naar de trap, durft gewoon langs de muis te lopen, held pappa. Oudste zoon durft wel zelf. Net zo dapper als zijn pappa. Pappa pakt een schroevendraaier. Want hoe gaat hij de muis vangen? Nou, met een schroevendraaier! Muis zit namelijk onder een kleedje, en als je daar op gaat slaan, is de muis dood. Ik dacht zelf aan de muizenval, maar die muis gaat natuurlijk echt niet uit zichzelf in een klem lopen. Muis vindt zichzelf slim, nou wacht maar af. We gaan nog wel kijken wie er slim is. Ik ga als een goede mamma even bij mijn kinderen kijken terwijl pappa de muis gaat vangen. Een hele hoop kabaal komt er van beneden. De muis is dood hoor, we kunnen vast weer terug naar de kamer. Kinderen vertrouwen het niet en ik moet eerst maar even kijken. Beneden staat mijn koelkast anders, staan mijn keukenstoelen in de woonkamer, ligt er 1 bank op de kop en is een bezwete pappa bezig om de tweede bank op te tillen. Muis bleef natuurlijk niet onder dat kleedje liggen. Muis is niet van plan om al dood te gaan. Muis speelt een spelletje met pappa. Pappa houdt helemaal niet van spelletjes. En dan zie ik opeens een staart onder de bank vandaan komen. Als je de bank nu achterover laat vallen, is de muis dood. Pappa doet wat ik zeg. Brave pappa. Pappa kan even later een platte muis in een doos doen, en buiten in het bos begraven. Nou, feitelijk gooit pappa de muis met doos en al gewoon zo het bos is, verteert wel. Voor de kinderen maken we een afscheidsmaal. Warme chocolade taart met ijs. Wat ons betreft mag held pappa morgen weer een muis vangen!

zondag 6 maart 2011

Zonnestralen en whiskyglazen.

Wat een vreemde titel. Zo raar heb ik ze zelfs nog nooit bedacht. Maar nu dus wel. Ik heb jullie al tientallen keren verveeld met mijn geweldige kinderen. Want dat zijn ze. Geweldig. Mijn kinderen weten waar hun mamma van houdt. Niet van verrassingen en niet van cadeaus. Maar wel van een spontane kinderkus of een prachtige tekening. En mamma is gek op bloemen en planten. En mijn kinderen inmiddels ook. Het favoriete gezinsuitje is een rit naar het tuincentrum. Speelt natuurlijk ook mee dat er bij ons tuincentrum dieren zijn, een speeltuin en een koffiecorner waar mamma koffie drinkt en de kinderen een pakje chocomel met iets lekkers mogen. Verder hebben ze kinderboeken, en laat mamma nu ook gek zijn op boeken, dus mogen mijn kinderen ook vaak een boek uitzoeken. Eigenlijk worden ze gewoon stiekem verwend. Na vandaag dus helemaal niet stiekem meer, want u weet het nu allemaal. Gaat ons geheim het wereldwijde web op. Goed, bloemen dus. Ik kwam vandaag thuis en ik werd verwend met een bloemenpracht. Net als een aantal weken geleden stonden er overal potten en vazen met hyacinten. Mijn kinderen hadden (samen met pappa) zelfs zoveel bollen gekocht dat er weer niet genoeg potten waren, dus stond zelfs mijn whiskyglas gevuld op tafel. Met een mooie witte hyacint. Is weer eens iets anders. Kijk, en daarom zijn mijn kinderen zo geweldig. We hebben als gezin het nodige voor onze kiezen gekregen de afgelopen 6 maanden, en mijn kinderen hebben daar ook wel iets van meegekregen, maar ze blijven positief en ze zijn blijven genieten van hele simpele alledaagse dingen. Een uitje naar het tuincentrum en een tafel vol bloembollen. Daar kan ik als mamma dan weer wat van leren.
Verrassing!
22 bollen.

zaterdag 5 maart 2011

De lente komt, de lente komt.

Vandaag genoten van een heerlijke tuindag. 's Morgens eerst maar eens de buddleja gesnoeid. Dat kan altijd heel rigoureus. Kort boven de stronk, en je hoeft niet eens op te letten of je boven een eerste, tweede of derde oog knipt. Gewoon je snoeischaar of je takkenzaag in de takken die eraf moeten en knip! Nu is onze vlinderstruik in de voortuin al 15 jaar oud en heeft dus hele dikke takken. Een heleboel takken ook, dus toen ik klaar was, en weer rechtop stond, keek ik zo bij de overburen naar binnen. Hmm. Dat is het nadeel van rigoureus de schaar in je tuin zetten. Zal vast wel weer snel dichtgroeien. De beukenhaag zal eerdaags ook al weer de eerste groene blaadjes laten zien, en dan kan niemand meer bij me naar binnen kijken. Tot die tijd schuif ik mijn gordijn gewoon iets minder ver open. Ik hou er niet zo van als mensen bij mij naar binnen kijken. Niet dat ik iets te verbergen heb, maar iedereen wil altijd alles van je weten in Nederland. Iedereen denkt ook altijd alles van iedereen te weten en niets is meer privé. En ik ben erg gehecht aan mijn rust en mijn privé. Aangezien het begon te regenen, ben ik eerst maar eens koffie gaan drinken. Had ik al vermeld dat ik weer een nieuwe volautomatische koffiezetmachine heb? Uiteindelijk hebben we maar 2 weken zonder gezeten, maar wat een feest toen ik donderdag uit mijn werk kwam en de geur van versgemalen koffiebonen rook.
De rozenstruiken heb ik ook gekortwiekt. En die doe ik altijd op gevoel. Ook heel kort. Staan eigenlijk zoveel ogen voor, maar ik heb echt geen tijd om bij iedere zijscheut te gaan tellen hoeveel ogen ik zie. Kort. Snoeien doet bloeien. En dat doen ze ook jaar in jaar uit, dus mijn snoeigevoel zal wel goed zijn. Wat het iets minder goed doet in de tuin is het gras. Ik heb: mos, mos, madeliefjes, sneeuwklokjes, krokus, mos en mos in mijn grasmat. Nu maak ik me daar ook eigenlijk niet zo heel erg druk om, want ik heb ook 3 kinderen. En op de grasmat staan: een schommel, een rekstok, een houten speelhuisje, een klim- cq uitkijktoren en een glijbaan. Er worden wekelijks voetbaltoernooien georganiseerd en 1 keer per maand een picknick. En alsof dat allemaal nog niet voldoende is staat er als het weer het toelaat een tent buiten. Zodat mamma en de kinderen in de tuin kunnen kamperen. Overdag in de schoolbanken en 's nachts slapen in de tuin. Je kunt het slechter treffen als kind. Wel als mamma, want dat slapen op de grond op een heel dun matje in een tent met 3 kinderkacheltjes om je heen, dat staat niet bepaald garant voor een goede nachtrust. Maar ja, je moet er iets voor over hebben. Goede jeugdherinneringen bij je kinderen kweken.
Ik dwaal af. Mijn grasmat. Mijn multifunctionele grasmat zag er niet zo goed uit. Nu heb ik vorig jaar een verticuteermachine gekocht. In de aanbieding voor een tientje. Handbediening stond erop. Zat er een stok bij die helaas niet helemaal toereikend was voor mijn lichaamslengte, (1.86) en ik zit nu dus een beetje krom achter de laptop. Maar hij deed wel wat er van hem verwacht werd. Wat ik van hem verwachtte: hij haalde een hele laag dood gras en een enorme hoeveelheid mos uit mijn zoden vandaan. Dat ik nu kale plekken heb, geeft niets, want dat zaai ik gewoon weer in, maar er zijn 2 vuilnisbakken gevuld met grasafval. 2 volle vuilnisbakken!! Wat zal mijn gras een opleving krijgen deze lente. Zoveel zuurstof en licht is er in geen jaren bij de wortels gekomen. Als beloning voor het harde tuinwerk ging de zon ook nog schijnen. Kinderen kwamen zelfs helpen. Ik ging tevreden aan de tafel zitten bij de tuindeuren en keek naar mijn zonnige tuin vol kinderactiviteit. Beetje bij beetje zijn mijn tuin en mijn kinderen klaar voor de lente. En ik ben toe aan de lente, maar dat is weer een ander verhaal.
  Finn in de tulpenpluktuin.

 Nederland op zijn mooist.

vrijdag 4 maart 2011

Carnaval.

Carnaval dat is toch dat feest met al die versierde mensen die niets beters te doen hebben dan om een beetje laveloos aan elkaar hakend door een zaal te hossen?
Carnaval dat is toch dat feest waarbij volwassen mensen te diep in het glaasje kijken en dat dan de hele dag?
Carnaval dat is toch met die optochten van grote versierde boerenkarren die never nooit door de APK zullen komen waar allerlei prullaria vanaf wordt gegooid richting apathisch kijkende mensenmassa’s?
Carnaval dat is toch dat feest dat je kinderen versierd naar school moeten om dan heel leuk in polonaise door de school te stuiteren?
Carnaval. Het feest van volwassen mannen met rare hoeden soms met een halve kip erop, volwassen mannen met een kettingcollectie waar hun vrouwen jaloers op zullen zijn. Alhoewel; wil ik met klompjes om mijn nek lopen?
Carnaval. Ik was vandaag bij een carnavalsviering. Op school. En ik heb 400 leerlingen en 20 leerkrachten en de complete raad van 11 feest zien vieren. Een echt feest. Een heel gezellig feest. Iedereen, echt iedereen was verkleed. Nou ja, ik dan dus niet, met gelukkig nog een paar ouderraadleden met mij; eigenlijk vielen wij het meeste op. 400 kinderen die dansend en zingend en hossend bezit namen van de aula en het podium. In 2 groepen. Een uur voor iedere groep. In polonaise kwamen ze binnen en in polonaise gingen ze weer weg. Terug naar de eigen klas. Terug in het gareel. En geen onvertogen woord is er gevallen. Beduusd stond ik aan de kant toe te kijken naar 1 groot feest. Zelfs mijn lichaam kwam in (stramme) ritmische beweging. Ik heb van A tot Z genoten van alle clowns, alle piraten, alle prinsessen, alle slachtoffers en politieagenten.
Mijn mening omtrent carnaval heb ik iets bijgesteld. Carnaval dat is ook dat feest waarbij een hele school een middag geniet van muziek en gezelligheid. Een feest waarbij niets hoeft, maar alles een keer mag. Waarbij volwassen mannen weer even kind zijn, maar tegelijkertijd ook hele goede maatschappelijke dingen doen. Een hele middag feest vieren op een school en aan het eind van de middag herinneren alleen een paar verdwaalde veren van een boa aan de hossende massa die even tevoren nog aan mijn oog voorbijschoof. Een geweldig feest. Volgend jaar zet ik misschien zelfs wel een bril op. Val ik minder op.

dinsdag 1 maart 2011

Grijze haren. Of roze, of toch paars?

Echtgenoot sleept oudste zoon mee naar het zwembad, de 2 kleintjes zitten achter de laptop en dan is het opeens even een klein beetje rustig in huis. Mamma gaat even douchen. Kan dat? Ja, zeggen 2 brave kindjes met een spelletje op de pc. Maken jullie dan heel even geen ruzie? Neehee! Dus mamma kan douchen? Jaha! Ga nu maar, wij gaan geen ruzie maken. Vrolijk loop ik naar boven. Dat ik eind januari weer een jaartje ouder ben geworden is niet alleen aan mijn gezicht te zien, maar inmiddels ook aan de grijze lokken die her en der door mijn haar piepen. Als sneeuwklokjes in het gras. Sneeuwklokjes vind ik erg leuk, maar die grijze plukken echt iets minder. In Duitsland heb ik afgelopen zomer pakjes haarkleuring gehaald. Rust in huis en voor het kleuren van mijn haar heb ik ongeveer een half uur nodig. Mijn kindjes kunnen best een half uur lief spelen hou ik mezelf voor. Ik zet de sauna alvast aan. Lekker stomen terwijl mijn haar kleurt. Je kunt het slechter treffen. In de verpakking tref ik de gebruiksaanwijzing aan. In het Duits. Ja, duh. In Duitsland gekocht, maar in Nederland is de gebruiksaanwijzing zelfs van iets simpels als een knoflookpers altijd in het pools, in het Duits, in het Engels, in het Noors, in het Zweeds, in het chinees, Japans, Frans, Fins en weet ik veel in welke talen nog meer vertaald. Maar in Duitsland doen ze daar dus niet aan mee. Ik moet me redden met de Duitse gebruiksaanwijzing.
De 2 flesjes moesten 1 flesje worden en dan geschud. Dat kon ik uit de plaatjes opmaken. Voor nuance 10, 20 en 25 moest ik iets 40 minuten laten intrekken. Oké, maar hoe zien die nuances er dan uit? Niet te vinden. Ook niet op het pakje. Duurde even voordat ik doorhad dat het kleurnummers van andere verpakkingen waren. Voor blonde mensen. Maar ik ben een brunette. Nou ja, was. Ik las ook nog iets van: nicht unmittelbar  vorher gewaschene haar auf. Oké. Het zal wel. Geen idee. Mag niet gewassen zijn ofzo. Vast voor rasta’s. Ben ik ook niet. De tijdsaanduiding die het meeste voorkwam op de gebruiksaanwijzing was 30 minuten, ik zette de kookwekker dus op 30 minuten en smeerde de vieze bruine smurrie uit het flesje op mijn haar en ging heerlijk zitten stomen. Af en toe even de deur open om te luisteren of mijn kindjes nog steeds zo lief aan het spelen waren, en dan deed ik de deur weer dicht. Na een hele tijd gestoomd te hebben dacht ik wel klaar te zijn, deur weer open, sauna uitgezet, kookwekker stond op 20 minuten. Nog maar 10 minuten verder? Dacht echt dat het al veel langer was. Tik tegen de kookwekker gegeven, die deed tik, tik, tik, werkte dus nog, naar beneden geroepen of het goed ging, jaha, dat ging het en ik maar weer terug in de douchecabine. Kraan af en toe aan, want zonder sauna was het redelijk koud in die cabine. Na weer een hele tijd wachten, mist van de deur geveegd en toen schrok ik een heel klein beetje. De kookwekker stond op 17 minuten. Kijk en toen klopte er iets niet. De kookwekker deed namelijk helemaal geen tik, tik, tik meer. Wel toen ik er nog maar een tik tegen aangaf. Kapot! De kookwekker is gewoon kapot!! Ja, dan doe ik mijn best om er af en toe nog een beetje vrouwelijk en aantrekkelijk uit te zien, maar het zit me lijkt wel altijd tegen met die smeerseltjes en pakjes en kleurtjes en al die vrouwelijke hulpmiddelen. Ik heb maar heel snel mijn haar uitgespoeld, shampoo erdoor, nog een keer uitspoelen en met knikkende knieën naar beneden. Want ik kan wel zelf in de spiegel gaan kijken, maar ik ben zo kleurenblind als een mol. Dochter sloeg een verrukte kreet! Uw haar is paars!! Ik steeg in haar achting, maar tegelijkertijd werd ik heel erg klein. Zoon sloeg zijn blik omhoog en zei tegen zus: Nee, mamma’s haar is roze. Het zweet brak me uit. Ik wil best opvallen, heb gifgroene schoenen, rode schoenen, (in de zomer) maar roze of paars haar? Nee! Nee! Nee! Dat wil ik dus echt niet. Gelukkig had ik in Duitsland meerdere verpakkingen gekocht en dus stapte ik weer onder de douche met een nieuwe kleuring. Bruin. Ik wil bruin haar. Ik ging tellen en iedere keer als ik 5 minuten verder was liep ik naar boven, keek op de wekker, en ging weer in de douche. Zoon van 3 snapte er niets van, maar vond het wel weer een wereldactie van zijn moeder. Met vies bruin schuimend haar, in haar blote billen loopt zijn mamma de trap op en af. Na 3 keer 5 minuten zat hij op zijn stoeltje voor de deur te wachten om vervolgens in lachen uit te barsten. 20 minuten duurde mijn lijdensweg en daarna spoelde ik en nog eens en nog eens en toen ik beneden kwam was dochter beteuterd. Uw haar is weer gewoon! Opgelucht ging ik zitten. Licht vermoeid trouwens ook. Nadat mijn man weer thuis gekomen was vroeg ik aan hem hoe hij mijn haar vond. Nou gewoon, bruin. Net als altijd eigenlijk. Heerlijk! Wat kan gewoon net als altijd toch geweldig zijn.
Paars als t-shirt kleur: prima! Maar als haarkleur?