Van de school van mijn kinderen mocht ik een boek lenen over
kunstprojecten/ of kunstvorming binnen het basisonderwijs. Het boek bracht me
niet de verdieping die ik er in dacht te vinden. Het bracht me wel iets anders.
Een inzicht in mezelf. Best verhelderend om te lezen dat ik mijn gezin helemaal
niet hoef te verdedigen tegenover de buitenwereld. Wij hebben nu eenmaal een
andere kijk op het leven. Op de maatschappij. En dat is juist goed lees ik in
dat boek.
Het is heel verfrissend om vanuit een ander perspectief naar
dingen te kijken. Helaas werkt de huidige maatschappij nog niet erg mee met
betrekking tot het anders kijken. Het anders handelen van mij en mijn kinderen
op zaken die dagelijks gebeuren.
Zo zitten de oudste 2 op musical les. (Niet aan school
verbonden) In een aantal middagen werden ze klaargestoomd om een musical neer te
zetten. Tijdens 1 van die middagen zat ik met mijn laptop in dezelfde ruimte te
werken als waar de repetitie was. 1 enorme chaos was het. De docent had de
groep totaal niet in de hand, en rende al schreeuwend en dansend in de rondte ,
terwijl ze het volume van de muziek nog iets opschroefde in de hoop dat de
groep dan rustiger werd. Het tegenovergestelde was uiteraard het geval. Tijdens
1 van die momenten, terwijl ze wederom het volume van de muziek bijstelde,
vertrouwde ze mij iets toe. ‘Er zitten 3 kinderen in deze groep waar helemaal
niets mee te beginnen is.’ Rare drukke kinderen waren het, die nergens naar
luisterden en die vooral ook hun eigen inbreng hadden. Daar was duidelijk geen
ruimte voor. Stel je voor: een musical voor en door kinderen, waarbij de
kinderen ook nog hun eigen inbreng dachten te hebben! Het kan natuurlijk ook te
gek. (Ziet u de ironie, die ik ook direct zag?)
Afijn, ze noemde de namen van de 3 kinderen. En één van die
namen was die van mijn oudste zoon. En dan had die ook nog eens een zus.
Geen land mee te bezeilen. Ik was totaal verbijsterd vanwege het feit dat ze
als musicaldocent zo onprofessioneel was, dat ik op dat moment niet eens kon
reageren. Wel liet ik na afloop duidelijk blijken dat 2 van de 3 genoemde kinderen
van mij waren. Vol liefde gaf ik ze een extra kus. Daarmee was de
kous echter nog niet afgedaan. Zoon moest tijdens de uitvoering een
bruine broek aan met een beige overhemd. Nu weet ik niet wat beige is, dus dat
werd al snel een wit overhemd. Die bruine broek werd wel even een issue thuis. Zoon
heeft hele duidelijke voorkeuren met betrekking tot zijn kleding. Onder andere:
een bruine broek trek ik niet aan. Een bruine broek aantrekken is voor hem net
zoiets als een bord haggis voor mij. Niet aan beginnen.
Waar de juf totaal geen blijk gaf van enig inlevingsvermogen
in de leefwereld van haar leerlingen, had zoon dat uiteindelijk wel. Het heeft
ons een week gekost, maar tijdens de musical had hij een bruine broek aan. Van
zijn vader. Over zijn eigen broek heen, dan hoefde hij de rare gladde stof in
ieder geval niet op zijn benen te voelen. Na de eerste scènes, dook hij achter
de coulissen en trok snel de bruine broek uit. Een enorme overwinning voor hem.
En dat zette mij aan het denken. Want normaal ga ik direct in de verdediging
als mijn kinderen iets doen wat door de buitenwereld als gek wordt bevonden.
Leg dan uit dat oudste zoon bijvoorbeeld een ASS heeft en dat hij daardoor
anders tegen de wereld aankijkt. Waarom eigenlijk vroeg ik me gister af.
Een moeder die een ADHD kind heeft gaat toch ook niet
vertellen dat haar kind op tafel staat of met stoelen gooit omdat hij zo druk
is in zijn hoofd? Een ouder met een ADD kind gaat ook niet aan een ieder
vertellen dat de spanningsboog niet de hele tijd strak gespannen staat. Waarom
verdedig ik mezelf dan wel continue? Ik schrijf nu mezelf, want de kinderen
hebben geen last van de blik van de buitenwereld. Ik eigenlijk ook niet. En toch betrap ik me er op dat ik (bijvoorbeeld) ga uitleggen dat zoon geen bruine broek aantrekt omdat hij een Ass
kind is. Dit keer deed ik dat niet, omdat ik in 1 ogenblik besloot niet met
deze docent samen te werken. En de situatie loste zichzelf op. Zoon had een
bruine broek aan en ik zat trots in het publiek. De juf was nog net zo onwetend
als daarvoor.
Mijn kinderen kijken anders naar het leven. Willen op vrije
dagen naar een museum. Willen heel graag
nog een keer terug naar het Kröller Müller. Vanwege de fantastische kunstwerken
die er buiten liggen. Kunstwerken die een plek hebben in de omgeving. En
daardoor voelen mijn kinderen zich daar misschien wel zo thuis. Ze zijn daar
ook gewoon een deel van de omgeving. Zijn wie ze zijn. En daar kan ik als
moeder dan weer iets van leren. Je mag gewoon zijn wie je bent. Mijn kinderen
houden van boeken, houden van kunst, houden van lange wandelingen in de Zweedse
natuur. Dat ze daarnaast heel vaak vragen waarom iets is zoals iets is en rustig
eindeloos de discussie met je aangaan: ‘Ja
maar..’ is voor mij uiterst vermoeiend. ‘Je gaat nu naar school omdat ik dat
zeg! Je gaat nu naar bed omdat ik dat wil! Je gaat nu je vlees opeten omdat ik
zeg dat je dat moet doen.’ ‘Ja maar…..’
p.s. Uiteraard hebben de mensen uit onze directe omgeving, mensen met wij we vaker te maken hebben, wel de informatie die nodig is om samen met de kinderen en met ons tot een samenwerking te komen. De docenten op de basisschool zijn allemaal leerkrachten met het hart op de juiste plaats en zullen altijd naar het individuele kind blijven kijken. Of dat nu 1 van mijn kinderen is, of een andere leerling. Ieder kind is uniek.