dinsdag 26 juni 2012

Rimpels.


Kleine kinderen en dronken mensen. Daar was iets mee. Weet alleen niet meer zo goed wat.

Schooltuintjes. Van het weekeinde mijn haar maar weer eens gekleurd. Ik mag dan 36 zijn, ik voel me nog 20 en daar horen geen grijze uitlopers bij. Uiterst content met het resultaat stapte ik dit keer onder de douche vandaan. Kastanje bruin stond er op de verpakking en volgens mij klopt dat dit keer ook wel ongeveer. 4 kindjes halen het onkruid uit de tuintjes. 1 jongetje neemt mij nieuwsgierig op. Wroet met zijn handjes in de aarde, maar zijn blik is op mij gericht. Bloednerveus begin ik te worden. Loopt er een rups over mijn hoofd? Nestelt er een vogel in mijn haar? Kruipt er een naaktslak in mijn nek? Op het moment dat ik wil vragen waar hij naar kijkt begint hij zelf: “Mamma van Finn, hoe komt het dat u nu zwart haar heeft, terwijl het vorige week nog grijs was?”


Schooltuintjes dus. Weet u nog dat ik altijd volhoud dat het zo ontspannen is, en dat ik blij wordt van de zingende kleutertjes? Ik weet nu waarom ik ook alweer geen basisschooljuf ben geworden, maar het V.O in ben gegaan. In 2 van de tuintjes staan appelbomen. En met de vruchten wordt eigenlijk niets gedaan. De tuintjes liggen dan ook bezaaid met kleine appeltjes.  Appeltjes in verschillende stadia van groei.  Mooie gladde appeltjes, blozende appeltjes en gerimpelde appeltjes. Dat vinden de kleuters maar raar. Hoe komen die appelen nu zo gerimpeld? Ik leg uit: "we hebben een mooi glad appeltje. Een kleintje. Dat is kleuterappel. Met een mooie strakke, glanzende huid want er zit nog heel veel vocht in. We hebben een pappa appel. Die heeft een scheur in zijn huid (litteken) en rode wangen van het sporten." “Hoe ziet jullie oma eruit? Heeft zij een hele mooie strakke huid of heeft oma rimpels?”  Alle oma’s hebben zonder uitzondering rimpels. Diepe groeven waar de autootjes in kunnen rijden. Meisje heeft een oma appel in haar handjes. Kijkt naar appel, kijkt naar mij, kijkt naar appel, kijkt naar mij. “Dit ben jij, mamma van Finn!” Leuk????? Werken met kleuterkindjes? Hoezo leuk???? Niets leuks aan! Meisje opent tweede hand en laat een klein schattig appeltje zien. Met deuken en kleine rimpels. Uitgedroogde oma appel gaat weer terug de tuin in. Ik ben gelukkig nog een mamma appel. Maar ik moet toch beter make up smeren besluiten de dames. Wat ik heb wel heel veel scheuren in mijn hoofd. Lachrimpels verbeter ik ze. Dat zijn lachrimpels. Oudste kleuter jongetje mompelt: “Dan zou ik maar eens wat minder gaan lachen.” Kleine kinderen en dronken mensen. Helpt u me nog even met dat spreekwoord?

De verwondering van de kinderen als we tuinkers uit de tuin trekken die is gaan spruiten en er een heerlijke geur ontstaat doet mij mijn rimpels even vergeten. Uitgebreid wordt de plant bekeken en 4 kinderen laten elkaar de wortels ruiken die zelfs onder de prut naar tuinkers ruiken. We besluiten opnieuw tuinkers te zaaien en dan even beter in de gaten te houden wanneer de plantjes klaar zijn. Gaan we proberen of de plant net zo smaakt als hij ruikt. De kinderen zijn benieuwd. Ik ook.


Aardbeien. De aardbeibedden kleuren nu iedere dag rood en er zijn al heel veel aardbeien geplukt en gegeten. Met hier en daar een verdwaalde zandkorrel, maar ach: zand schuurt de maag. Boven de aardbei zit een hele mooie groene … ja, wat is dat eigenlijk? Een kroon. (Ik geef het antwoord alvast maar, voor u allemaal weer antwoorden opstuurt) Het groene dakje is de kroon van de aardbei. Het gesprek gaat dan meteen over prinsen en prinsessen en roze kastelen en ridders te paard. Romantische kindjes.  Opeens slaat bij mij de bliksem in. Want hoe noemen we aardbeien ook wel? JUIST!!! Zomerkoninkjes. Nog nooit die link gelegd. Gewoon in 36 jaar nog nooit 1 + 1 bij elkaar opgeteld. Kleuters kijken mij verbaasd aan als ik opeens helemaal begin te stralen. Gekke mamma heeft Finn ook eigenlijk. Hebben ze helemaal gelijk in, maar ik heb vandaag iets geleerd van de kleuters en daar ben ik heel blij mee. Kinderen ook. Die eten namelijk verse zelfgekweekte en geplukte aardbeien in de klas. En dan mag die mamma best een kroontje op als ze dat nou zo graag wil.
Anna Marie.

zondag 24 juni 2012

Liefde.


Wat maak je voor indruk op wildvreemde mensen? Dat weet je niet. Tot je postzegels gaat kopen. “Welke wilt u straalt de jongen bij de AH. Onze eigen AH postzegels?” “Ja graag” antwoord ik. Maar de jongen gaat onverstoorbaar door. “Of de standaard zegels met Beatrix,” “saai!” zeg ik. “Het thema groen? Met postzegels voor recycling, of gaat u voor de postzegels die voor u gemaakt zijn?” Straalt hij vrolijk verder.

Ik ben even van mijn stuk gebracht. “Voor mij gemaakt zijn?” In een fractie van een seconde vervloek ik Ben. Wat heeft hij nou weer uitgespookt? Speciale postzegels met mijn afbeelding? Daar zit echt niemand op te wachten hoor. Ik in de eerste plaats niet. “Ja, deze zijn speciaal voor u.” Hij schuift een velletje met liefdespostzegels naar voren. Met kussende hartjes. Ik kijk naar trouwring, kijk naar kind nummer 3, kijk naar jonge jongen en ben compleet verbaasd nu. “Ja, deze zijn speciaal voor u. Omdat u zoveel liefde uitstraalt iedere keer als ik u zie.”

Helemaal blij ben ik dus nu. Dat zult u begrijpen. En de liefdespostzegels heb ik laten liggen. Ben voor de AH variatie gegaan. Kan hij nog even langer aan mij denken. Ik straal liefde uit!!!!! 
En mijn dochter weet dat allang. Die laat overal in huis tekeningen achter met hartjes.

vrijdag 22 juni 2012

Vaderdag.

Dat is toch al een week geleden hoor ik u denken. Dat klopt. Helemaal juist. Ik heb alleen nu pas de foto's gezien en ik moest een museum in mijn hoofd nog indelen. Is gedaan inmiddels. Het museum scoort in ons gezin een onvoldoende. Daar later in dit verhaal meer over.

Vaderdag. Precies in de week dat Ben ging proberen om 's morgens mee te gaan naar school om de kinderen weg te brengen werd er geknutseld voor Vaderdag. Verboden voor vaders stond er dan ook op de deuren van de klas. Viel pappa helemaal niet zwaar dus deze eerste week van: meer betrokken raken bij mijn gezin. Vol verwachting keek hij dan ook uit naar zondagmorgen. Ontbijt op bed dacht pappa. Maar mamma interpreteert dat toch net even anders. Vaderdag is: samen met de kinderen zorgdragen voor het ontbijt van mamma. Gezellig met je kinderen koffie zetten, broodjes bakken, beleggen met zoet beleg waardoor mamma's glazuur  van haar tanden breekt en dan al kliederend met dienblad 2 trappen oplopen. Was pappa het echter totaal niet mee eens. Vaderdag was: mamma om 7 uur haar bed uit duwen om samen met de kinderen aan het aanrecht te staan.
Speciaal voor pappa. Vers brood met chocolade boontjes.


Maar ik heb vast al eens verteld over die geweldige kinderen van mij. Van mij dus deze ronde. Mijn kinderen hoorden: 7 uur en in dezelfde zin: mamma uit bed en wisten dat het een kansloze missie was. Kinderen gingen derhalve samen ontbijt maken. Sophie maakte een enorme kom ontbijtgranen klaar voor pappa (Vogelvoer noemt mamma dat altijd) schonk het grootste glas vol water en liep balancerend de trappen op. Pappa intens blij. Broertje kwam verlegen om de hoek kijken, oudste broer lijkt op mamma en sliep dus nog. 

Na het ontbijt en de koffie reden we naar Apeldoorn. Daar was een tentoonstelling over Astrid Lindgren in een museum. "PIPPI!!" Riepen 3 kinderen B., keken op hun lijst met musea die ze nog willen zien en waren verrast te zien dat ze dit museum over het hoofd hadden gezien. "We gaan naar Pippi Langkous land" zongen 3 kinderen in de auto. Dat viel tegen. Zwaar tegen.
Voor het museum, wat tevens dienst doet als bibliotheek waren hele aparte fietsenstallingen geplaatst. Kunstwerk op zich.
In het gebouw was het eerste wat we te horen kregen: de kinderen mogen niet rennen en ook niet schreeuwen. Nou ja, geef kinderen een kans zeg. En als je geen kinderen op bezoek wilt, plaats dan geen kindertentoonstelling. Kaartjes gekocht, op zoek naar een toilet. Niet te vinden. Weer terug naar de balie. Met 3 kinderen die rustig achter ons aan liepen. Ik bedoel: onze kinderen gingen zelfs in maxi cosi naar kunst kijken. Weten best dat je in een bos mag ravotten en dat je je moet gedragen in een openbare ruimte.

"De toiletten? Geen idee. Die zijn daar echt wel ergens" riep dame in museumwinkel naar ons toe. Verbaasd liepen wij weer verder. En ja, echt waar, ze waren er! Het was even zoeken, vrij lastig met kinderen die net 2 uur in een auto hebben gezeten en:  "echt waar mamma" heel nodig moeten.


De tentoonstelling bestond uit een 50 tal prachtige prenten van Marit Tornqvist. Sommige zou ik zo aan de wand willen hangen. Heel mooi! De verhalen komen visueel tot leven. Verder stond er een tram. De verhalentram. En er lagen 3 boeken. Dat was het. Dat was de tentoonstelling. De hele tentoonstelling. Overal gekeken, maar meer was er niet. Kinderen waren dan ook zwaar teleurgesteld, net als hun mamma overigens. Pappa heeft een pokerface. Om de kinderen toch nog een beetje mee te nemen naar Zweden ging pappa voorlezen.
Na dit debacle zijn we toch maar de rest van de tentoonstellingen gaan bekijken, maar die konden ons natuurlijk niet meer bekoren. Iets over hotelkamers in de wereld met een hoek ingericht als Japanse hotelkamers. En die zijn anders als de doorsnee kamers. Je boekt die kamers namelijk voor een uur. Of voor 2 uur. Need i say more?? Dat wat er vervolgens gedaan wordt in die kamers werd met foto's nog eens verduidelijkt. Er stonden dingen op waarvan ik niet eens wist dat ze mogelijk waren. Sophie stond als eerste naar een dwarsdoorsnede van een hotel te kijken. "Wat zijn die mensen allemaal aan het doen mamma?" Hoe ga je iets uitleggen aan klein meisje als je zelf amper beseft waar je naar kijkt?? Met een verhaal over toneelstukken en filmopnames nam ik dame mee naar een andere zaal. Dat kleine meisjes meer zien dan jij als mamma wilt, kwam even later. "Mamma, er was ook een klaslokaal met uniformen, net als in Engeland, maar die stoel met handboeien heb ik nog nooit gezien. Die hebben wij niet op school. Maar ja, wij hoeven van meester de directeur ook niet in uniform."  Gelukkig niet dacht ik in mijn eigen hoofd. Zowel dat uniform, als de stoel zult u begrijpen.
Netjes handen op de rug.

De foto is onscherp, maar heel mooi alledrie kijken met de ogen!
De volgende zaal was ingericht met afvalhout. Ons kon het allemaal niet meer bekoren, waren helemaal klaar met dit museum, wie verzint het om erotische taferelen te plaatsen naast Astrid Lindgren? Arme vrouw zou zich omdraaien. Wij in ieder geval, maar de kinderen wilden ook de laatste zaal zien. En wat ons daarbij vooral raakte, waren niet de kunst objecten, maar de manier waarop de kinderen naar de kunst keken. En dat doen ze op een totaal andere manier dan wij dat zouden doen. Dat is het leuke van kunst. het prikkelt je fantasie en lokt discussies uit. Voor Sophie en Finn is het weer een manier om mamma duidelijk te maken dat de afval die ze meeslepen het huis in, "echt geen afval is, maar gewoon kunst!"

De terugweg ging via de Veluwe. Ons geliefde bosrijke gebied. En we zijn eindelijk eens gestopt bij de Romeinse soldaat langs de weg. Hier zijn de restanten te zien van een Romeins Marskamp. Je kunt de contouren van de aarden wal nog steeds in het landschap zien en een prachtige wandeling maken. Wij kwamen halverwege een schaapskudde met herder tegen, dus zijn we over de hei gaan wandelen, maar als u over de N302 rijdt, loont het de moeite om eens te stoppen en de borden te lezen. Toch een stukje van onze geschiedenis en de kinderen vinden het geweldig om daar deel van uit te maken. Binnen 2 minuten waren ze dan ook getransformeerd tot jonkvrouwe, Keizer Caesar en Romeinse soldaat. Het marskamp op de Ermelose heide is overigens het enige dat in Nederland is teruggevonden. Indrukwekkend als je oog hebt voor de geschiedenis, en anders is het vooral een mooi gebied om even de benen te strekken en met mooi weer te picknicken.
Marskamp Ermelo

Over de dijk weer teug naar huis en vooruit: omdat het Vaderdag is, gaan we eten bij de Pedonalds. Een leerzame Vaderdag.

vrijdag 15 juni 2012

Konijnenjacht in doorschijnende broek.


Ik zal u even updaten over onze laatste gezinsuitbreiding. De witte voskonijntjes van Sophie.

Inmiddels is 1 konijn al 2 keer ontsnapt. Tijdens de tweede dwaaltocht nam ze haar zusje mee. Ondankbare beesten dacht ik toen ik ’s morgens vroeg op zaterdag het hok open zag staan. Vervolgens dacht ik: ik ga niet zoeken. Ik herhaal: ik ga niet zoeken. Beetje mijn koffie koud laten worden voor een paar bouten die ook gewoon op de bbq hadden gekund. Maar dat zit toch niet lekker. Je neemt een slok koffie, kijkt naar de slagregens, kijkt naar de eksters die boven je tuin cirkelen, kijkt naar bedroefde dochter en zet koffie neer. Op tafel. Waar het alle tijd kreeg om koud te worden. Mamma ging naar buiten in doorschijnende pyjamabroek en op pantoffels. Kinderen vlogen naar boven en kwamen aangekleed terug. Slimme kinderen. Maar ach, je moet de buurman ook soms iets gunnen. Zaterdagmorgen kwart over 7 en de buurvrouw rent met visnet op pantoffels en met een doorschijnende broek door de tuin achter konijnenboutjes aan. Ik denk dat de buren nog sliepen. Geen foto langs zien komen op Youtube namelijk.

Konijn 1: de kleinste van het stel, de helemaal witte, kwam al snel tevoorschijn, rillend van de kou, liet zich niet door visnet in de luren leggen, maar liep wel zo de roze reiskooi in. In de roze kooi (Ineke; hij komt goed van pas) had ik een bakje voer gezet en hup, daar ging sister act1. Hok scheef en over het ijzeren gordijn terug de konijnen gevangenis in.
En maar zoeken naar een gaatje in het hek.


Sister act 2 liep me uit te dagen. Telkens even haar snuit laten zien om vervolgens onder de buxus te verdwijnen. Richting de tuin van buren. Buren die vast gelukkig nog sliepen, want konijn vond de net aangelegde architectonische tuin veel interessanter als de eigen tuin. Die waar zoveel kinder speelgoed rondslingert, waar de kinderen ieder hun eigen moestuin hebben. Zonder sla, want op miraculeuze wijze is in 1 nacht alle sla verdwenen. Zo vond ik mezelf terug: konijn, konijn, kom maar konijn. (Ik begin op Ben te lijken, praat ook al tegen beesten) De kinderen stonden verdekt opgesteld in de tuin met mini schepnetjes. Als konijn langs kwam schieten gilden ze het uit, om vervolgens hard rennend en wild zwaaiend met visnet achter beest aan te rennen. Pluizig beest die dat helemaal niet leuk vond. Smaakt een konijn nog goed als ze een hartaanval heeft gehad? Schuin oog naar kruidentuin. Genoeg rozemarijn en peterselie om konijn mee aan te fruiten.

Klopjacht duurde een half uur. Slim konijn. Maar toen zat hij als Peter Rabbit in het net. Sister act was ten einde. Rillende konijnen zochten troost bij elkaar. Op doorweekt hooi. Tussen omgevallen voederbak en nat geworden korrels. Bekijk het maar! Riep ik naar bolletjes wol. Mijn pyjama broek was inmiddels nog doorzichtiger geworden door de regen. Leek wel een wet trousers contest. Kinderen gingen zitten te mokken op de bank, ik ernaast met een koude kop koffie. “Hoe zou u het vinden om in een nat bed te liggen?” “Als mamma 2 keer in de week jullie bed verschoont, jullie kamers stofzuigt en uitsopt, 3 keer op de dag vers eten neerzet, iedere dag vers drinkwater in jullie bekers schenkt, zouden jullie dan ontsnappen? Zouden jullie er dan voor kiezen om in de buitenlucht een avontuur aan te gaan?” “Ja!! Gaan we kamperen?” Dat bedoelde ik niet helemaal. Ik loop naar de koffiezetter, kijk naar buiten, zie het hok staan en het is net alsof ik hok zie schudden van de trillende beestjes die tegen elkaar aan zittend een poging doen om warm te blijven. Ik kijk naar zwarte bemodderde pantoffels en trek mijn jas weer aan. Eerst maar het konijnenhok verschonen. Alle natte troep eruit, nieuwe houtkorrels, vers stro en een dik pak hooi. Vers water en een grote bak met korrels. De koffie smaakte zeer goed die morgen om 9 uur. De eerste kop koffie van de dag.
Na de regen komt zonneschijn en 2 lief grazende konijnen.

zaterdag 9 juni 2012

Schooltuintjes nieuwe start.


Ook dit jaar ga ik af en toe weer met een groepje kleuters de schooltuintjes in. Ontzettend leuk en gezellig werken met vrolijke kinderen. Op deze ochtenden kan ik me heerlijk ontspannen. Daarnaast ben ik blij dat ik zo iets terug kan doen voor school. School die zoveel voor mijn kinderen en mij doet. Dit jaar had ik me voorgenomen om niets te schrijven over het tuinen. Maar helaas voor u; ik kan het niet laten. De kinderen zijn zo enthousiast en zo verwonderd over nieuwe dingen die ze leren dat ik af en toe verschrikkelijk in de lach schiet om hun opmerkingen. En een paar van die uitspraken ga ik toch maar met u delen.

Mais.

Langs de rand van de 2 tuintjes die we naast de buren hebben, willen we een hogere plant hebben. Samen met de kinderen besluit ik om voor de maïsvariatie te gaan. De maïs is ingezet in een rood jasje. De rode verf is een voedingsstof waar de maïs goed van gaat groeien. En met kleuters is dit vooral heel handig omdat ze enthousiast de zaden door de tuin strooien. De meeste vinden we weer terug, maar ook dit jaar zal er wel een maïsplant tussen de aardbeien gaan groeien. Geeft allemaal niets. We willen geen Jan de Bouvrie tuin. De kinderen weten allemaal hoe een maïskolf eruit ziet. Gele zaadjes zitten daar aan. Als we er samen achterkomen dat er van maïs ook popcorn gemaakt wordt, vertellen ze blij aan de andere kindjes in de klas dat ze zakken met popcorn hebben geplant. Dan mag het wel niet te warm worden, schieten de popcornkorrels zo de tuintjes uit.
Kruiden ruiken en leren herkennen.

Verstoppertje.

We planten ook nog een paar extra aardappelen. Anders worden ze weggegooid en dat is zonde. Dat het aardappelen zijn, weten ze allemaal wel, alleen zitten er thuis geen roze wormen aan. (De aardappelen zijn al aan het uitlopen) We gaan ze verstoppen zeg ik en de kinderen graven een gat. Aardappelen erin en weer een laag aarde erover. In het begin zei ik altijd dat we de planten gingen begraven, maar toen ging het gesprek snel over opa’s, oma’s en buren die ook begraven waren. En dat ze de volgende keer als ze bij opa waren eens gingen kijken of er ook groente op opa groeide. Tegenwoordig verstoppen we de plantjes dus. “Verstoppen?” “Ja, net zoals jullie straks jullie Vaderdagcadeaus gaan verstoppen”. “Dat lijkt me anders helemaal niet handig, mamma van Finn: als ik mijn cadeau voor pappa onder de grond ga stoppen. Vind pappa hem echt nooit!!”


De minimensjes en de reus.

Vandaag gingen de tomaten de grond in. De geheim agent juf had thuis tomaten voor gezaaid en zo konden we vandaag al echte planten de grond in doen. De kinderen groeven een gat, tomaat erin en zand over de kluit. Helemaal goed. Ze mochten ook meteen tonkin stokken naast de planten zetten. Voor als ze groot zouden worden. Hadden ze een steun. “Hoe hoog denken jullie dat de planten worden?” Meisje die tot mijn heup komt, zei:  “net zo groot als mij.” “Nog iets hoger.”  Jongetje die net boven mijn knie uitkomt vroeg verbaasd: “ook hoger als mij???” “Ja, ook hoger als jou. Misschien dat ze zelfs wel boven mij uit gaan komen.” Kleine turf kijkt omhoog; en omhoog; en omhoog; en nog hoger, is inmiddels bij mijn nek, kijkt nog hoger en nog hoger en beklimt in 1 minuut virtueel de Mount Everest. “Dat kan natuurlijk helemaal niet”, zegt hij met grote ogen. “Komen we nooit meer bij die tomaten. Kunnen we ze helemaal niet plukken!!” Hoe groot kun je zijn als hulpmamma? 3 meter 80 in de ogen van minimensjes.

Mayonaiseplant.

Eerder in de week hadden we ook al aardappelen geplant. Sta ik rustig uit te leggen waar we aardappelen allemaal voor gebruiken, vult 1 jongetje me aan: “Patat wordt van aardappelen gemaakt.” Waarop een ander jongetje een soort scoringsritueel uitvoert. Messi en Ronaldo zouden jaloers zijn als ze jongetje gezien hadden. Eerst gaan zijn handen in vuisten, vervolgens komt Lee Towers uit de kast en mannetje valt op zijn knietjes. “YESSSSSS!”  roept hij zijn ogen naar de lucht richtend. Zoveel tuinvreugde heb ik in alle jaren nog niet eerder gezien. “Gaan we ook een mayonaise plant plaatsen?”
Misschien mensen, misschien schrijf ik nog een keer over de schooltuintjes. 1 ding is zeker: kinderen leren je weer op een andere manier naar het leven kijken. Het leven dat zo simpel en gezellig kan zijn.  
Thuis plantjes voor zaaien.

woensdag 6 juni 2012

Onverwachte ontbijtjes.


Kinderen naar school. Op tijd voor de verandering. Of voor de verandering deze week. Snel naar het winkelcentrum om roze veters te halen voor zondag. Weet u het nog? Zondag KIKA loop Spaarnwoude. (U kunt nog sponsoren: Team Stella Maye)

Op een bankje bij de ingang zitten 2 dames. 2 dames van het goede leven. Ze gaan ontbijten. Bij de H.ema voor een euro. U leest het goed. 1 euro. Ontbijt voor een euro. Waar vind je dat tegenwoordig nog? Nou bij de H.ema dus. Tip 1 van de vele die nog zouden volgen. De dames waren niet van de generatie 85 plus hangouderen met rollator die van hun zuurverdiende pensioen een aanvulling gingen scoren op hun karige bejaardentehuis maaltijd, nee, ze waren gewoon van mijn leeftijd. Of iets jonger, anders beledig ik straks onbewust weer mensen, omdat ze 10 jaar jonger blijken te zijn. Of ik meega, nee, want ik kom voor de veters. Maar in 3 minuten heb ik al 5 besparingstips gehad en die tips bevallen me wel. Ik besluit toch mee te gaan. Goede beslissing.

Ontbijt bestaat uit een broodje omelet met spek. Let wel 9 uur ’s morgens. English breakfast voor Zweedse prijzen. Een croissantje en een kop koffie. Of thee. Je mag nog kiezen ook. Cupje jam erbij, maakt het helemaal af. Jam? Ja voor je croissant. Nog nooit van gehoord. Croissantje jam. Er gaat wederom een wereld voor me open.  Cupje jam verdwijnt trouwens na afloop de afruim kast in, want dat zit niet in mijn systeem, jam op croissantje smeren. Helemaal vergeten derhalve.

Heel gezellig zitten we in een bomvol restaurant. Hoezo recessie? Hoezo bezuinigen? Hoezo hand op de knip houden? Hoezo lege winkelcentra? Maar ja, 1 euro. Een euro voor een vullend ontbijt. Ga daar thuis maar eens voor smeren. Red je niet. Om 10 uur beginnen de dames achter de balie met borden te smijten. Moderne versie van het laatste deuntje. Gekscherend word er  gegrapt dat de broodjes bal er nu liggen voor de lunch. Kun je gewoon blijven zitten. Rol je van de omelet met spek naar de broodjes bal. Het zal wel denk ik. Maar bij het weglopen liggen daar verdomd echt waar! de broodjes bal netjes uitgestald naast broodjes kip en broodjes kaas. Ze verwachten er iets van vandaag.

Buiten splitsen onze wegen. De dames gaan verder winkelen met bepaalde kortingsacties weghang systemen die ik eerlijk gezegd nog niet helemaal door heb, laat staan dat ik ze durf uit te voeren, maar ik heb ze wel opgeslagen. Net als die 28 andere tips die ik heb gekregen. Ik loop naar een sportwinkel voor kinderen (tip 29) en haal roze veters. Na anderhalf uur loop ik het winkelcentrum weer uit. Parkeergeld armer, maar besparingstips rijker. Het ontbijt drukt zwaar op mijn nuchtere maag en de tips tollen in mijn hoofd. 
Een onverwacht bijzondere ochtend. En laten dat nu net de allermooiste ochtenden zijn.

Dames: M.K en A.K: bedankt! Ik heb van jullie gezelligheid genoten!!
En ik had uiteraard geen camera bij me, maar ik heb heus ook wel jam en eieren. Geen spek. Dat dan weer niet.

zondag 3 juni 2012

Toekomstdromen bij 2 kleine kindjes.


Vandaag was ik getuige van een gesprek tussen een jongetje en een meisje. Rond de 5 jaar zullen ze zijn denk ik. “Ik word later kapster” zei klein meisje tegen jongetje. “Kun jij dan al knippen?”Ja, dat kan ik.””Maar echt in haar? En dan een spin in je haar maken? En krulletjes maken?” “Nee, dat allemaal nog niet. Maar ik kan wel een tekening uitknippen en de rest leer ik straks allemaal op school. Als ik groter ben.” ”Hopeloos!” zei het jongetje. “Mijn pappa zegt dat als je iets nu niet kunt, je het nooit meer zult leren. Ik kan al veters strikken. En ik kan al fietsen. Ik ga later autoracer worden. Maar als jij nu nog niet haren kunt knippen, kun je beter iets anders doen. “ De onderlip van klein meisje begon aardig te trillen. “Typisch! Zegt mijn pappa ook altijd. Als het even tegenzit, gaan ze huilen. Vrouwen! Heb je helemaal niets aan! Je moet leren koken. Dat moest mijn mamma ook.” 
Meisje is inmiddels aan het huilen en ergens is dat wel logisch. Haar toekomstbeeld versplinterd in de speeltuin. Koken moet ze. En ze mag niet huilen, want dat is weer typisch een vrouwending. Meisje weet amper wat typisch betekend.
Knippen. Knipkunst. Dat kon ze al prima hoor.


“Je mag mijn haar wel mooi maken hoor. Ik denk dat je een prima kapster bent. Ga ik hier op deze stoel zitten en dan maak jij mijn haar mooi.” Flapt er uit voor ik er erg in heb. Zal ook wel typisch vrouwelijk zijn. Eerst praten en dan pas nadenken. Meisje begint voorzichtig te lachen. “Zou jij dat nu wel doen? Ken jij dat meisje? Ze kan niet eens een spin scheren hoor.” Daar hoop ik op, maar dat zeg ik natuurlijk niet. “Nee, ik ken dit meisje niet, maar ik ken mijn kapster ook niet en die kan mijn haar ook heel mooi maken.”

Meisje begint. Kamt mijn haar, trekt de plukken uit mijn hoofd vandaan waarbij ik zorg dat ik blijf lachen, want jongetje staat toe te kijken. Krijg her en der een speldje in mijn haar geklikt, wat er ook al niet bepaald zachtzinnig aan toe gaat, er wordt een staart aan de zijkant van mijn hoofd gefabriceerd en na een tijdje stapt meisje een stukje naar achter, kijkt gelukzalig naar mijn haar en zegt dat ze klaar is.

“En?” Vraag ik aan jongetje. Valt me inmiddels al lang mee dat hij niet in de lach is geschoten.  “Ik moet toegeven dat het er nu een stuk beter uitziet. Kun jij ook koken? Want mijn pappa zegt dat alle vrouwen voor hun man moeten koken.” Samen lopen ze weg. Heb ik mijn goede daad weer verricht. Maar hoezo: het ziet er nu een stuk beter uit? Ik heb een suikerspin op mijn ontplofte haren en knalroze Dora speldjes her en der in mijn haar hangen. Op half elf hangen. Het ziet er een stuk beter uit? Morgen mijn kapster maar eens bellen. Maar nu eerst met een stalen gezicht naar het toilet, de blikken van de andere ouders ontwijken. Ouders die schokschouderend achter krant en tijdschrift wegduiken. Ik heb een hypermodern ontploft suikerspin kapsel. Allemaal jaloers. Dat zijn ze!

vrijdag 1 juni 2012

Vrije tijd.


Na een week onafgebroken mensen en kinderen om me heen, werd het tijd om even alleen te zijn. Helemaal alleen. Jongste 2 gingen logeren. Wilden ze zelf. Maar mamma stiekem ook. Tas was dus snel gepakt. Pappa kwam thuis om te eten en kreeg kind 3 mee. En zo had ik dus gewoon 2 hele uren voor mezelf. Rust. Helemaal alleen. Oren begonnen al te piepen.
Masker zou ik nemen en lekker gaan stomen in mijn stoomsauna, glaasje wijn en dan mijn voeten in een soda bad. Er stonden nog steeds 2 tompouchen in de koelkast die mij iedere keer aankeken als ik de deur opendeed. “Eet ons. Eet ons. Vergeet me niet. Eet mij”.” Nee mij””nee mij.” “Nee mij”. Snel de deur dicht. Gedempt hoorde ik de 2 tompouchen nog een tijdje verder ruziën. Moest ook maar een einde aan komen. Vanavond. In 2 uur.

19.00 helemaal alleen in een stil huis. Restanten van het avondeten opgeruimd, vaatwasser aan. Kop koffie drinken. Dekbedden van jongste 2 in de wasmachine. Handdoeken in de droogtrommel. Rondje speelgoed opruimen door de tuin. Verjaardagscadeaus naar slaapkamer zoon brengen. 19.45.

Masker. Gaap. Ja, masker. Ik zou aan de maskers. Eerst nog een kop koffie. Zittend op de stoel tussen broodkruimels. Stofzuigen. Eerst toch maar even stofzuigen. Huiskamer, meteen de keuken maar en nu we toch bezig zijn ook de gang en het toilet. Kan maar gedaan zijn. Zit ik in ieder geval straks met mijn glas wijn en mijn soda voetenbad niet in de broodkruimels en de papiertjes van de paaseitjes. U weet wel. De paaseitjes die na 2 maanden terug gevonden werden in de thermosfles. Onthouden voor volgend jaar. Als ik de eitjes kwijt ben, eerst zoeken in de thermosfles. 20.30

Masker. Waar is mijn groene kleimasker? Voor de dode huidcellen. Gatver. Klinkt niet echt vrolijk vind ik. Dode huidcellen. Eerst de gordijnen dicht. Tegenwoordig heeft iedereen een telefoon waar mee gefilmd kan worden. Sta je voor je het weet op You tube. “Wat de buurvrouw doet als ze zich onbespied waant.” En dan schuif ik met mijn duster (10 maten te groot) door het beeld als een groene zombie. Of als een groene alién.  Kom dan maar eens op sollicitatie. “Ja, ik ben inderdaad die buurvrouw die zich onbespied waande. U belt mij?” In mijn ooghoek zie ik een witte kat wegschieten. Wegschieten? Weghuppelen. Wat een raar beest. Ik trek de gordijnen dicht en loop naar boven. 20.45

Boven aan de trap draai ik me weer om. Een kat die huppelt? Een witte kat die huppelt? Ik loop weer naar de gordijnen bij de schuifpui, schuif ze open en zie 1 van de konijnen van dochter door de tuin huppelen. Krijg nu het heen en weer!  Een konijn is ontsnapt. Jacht op konijn. Maar ik ben niet zo van de konijnen. Konijn kijkt van een afstand met een scheve kop naar mij. Komt niet als ik “konijn, kom dan konijn” roep. Weet ook niet of dit snuffel of knuffel is. Of snuffie of nijntje. Ik weet eigenlijk helemaal niet hoe de konijnen heten. Konijn huppelt voor me uit en ik loop met verse worteltjes achter haar aan. Voel me licht belachelijk. Kijk om me heen voor You tube camera. Niet te zien. Ik loop achter konijn en konijn loopt voor mij. Dat is de stand van zaken om 20.55. 

Patstelling. Konijn wil geen worteltjes. Konijn heeft viooltjes ontdekt en groententuin van oudste zoon en haar vrijheid. Konijn heeft haar vrijheid ontdekt en laat zich dus niet vangen. Dan niet! 21.00 Nu ga ik stomen. En dan misschien nog een glas wijn in bed met een goed boek. Geen voetenbad, geen masker, nog 5 minuten en dan zijn de oudste 2 mannen weer terug. Konijn zoekt het maar uit.

Ding-dong. Pappa en zoon zijn terug. Gaan op konijnenjacht. Vangen konijn wel. Konijn krabt pappa. Ha! Denk ik gemeen. “En? heb je lekker even tijd voor jezelf gehad? Kun je er het weekeinde weer lekker tegenaan.” Ik grom iets terwijl ik de 2 tompouchen uit hun lijden verlos en ze in mijn mond prop.