Druk,
druk, druk. Dat heb ik het in de week van het schoolreisje van dochter.
Maandagavond: eindelijk tijd om de tas in te gaan pakken. Pleisters. Pincet,
EHBO set voor survival tochten in de wildernis. ‘We gaan gewoon ergens binnen
Nederland hoor mam! We zullen geen boom zien, laat staan een bos of een ravijn’
Maar mamma’s zijn koppig. Deze in ieder geval. Je weet per slot van rekening
maar nooit waar je terecht komt. Vochtige doekjes, schoon ondergoed, (voor
dochter. Niet voor mij.) Plastic tasjes, twee bidons water voor de
noodzakelijke eerste hulp en om dorst te lessen. Broodjes: Brie met rucola; komijnekaas
met konijnenvoer en speculoospasta! Echt waar. Ik verzin het niet.
Speculoospasta. Van wie heeft dochter die rare eetgewoontes? Pakjes drinken,
snoep. Want dat mag van de juf zegt dochter. Dus gaat de rit richting
supermarkt en worden er snoepjes gekocht. Fototoestel, pen, schrijfblok en
telefoon. Kan de tas nog getild worden? Dat is van later zorg. Appelen! Er
moeten ook nog appelen mee. Tegen beter weten in, want welk kind gaat er nu een
appel eten op schoolreis?
De
busreis slaan we over. Is gewoon een busreis zoals ieder jaar. Het
voetbalstadion wordt met gejuich bejubeld en daarna is er af en toe een zingend
kind te horen. Er wordt gelachen om neuspeuterende automobilisten,, om mensen
die de krant lezen, of zich nog even scheren. Naar de chauffeurs van vrachtauto’s
wordt gezwaaid. Even zijn de kinderen net zo groot als de reuzen van de weg.
Eigenlijk net als ieder jaar. Gewoon een reis zoals reizen op schoolreisje
behoren te zijn.
In
het park aangekomen is de eerste aanblik eigenlijk direct goed. Helemaal geen
enge hoge ronddraai dingen, maar een zweefmolen, een glijbaan met rubber
bootjes en een water spuitende walvis. Ja, dit bevalt me wel. We lopen langs
een zingende stal. En uiteraard zingt die stal niet, maar de aanwezige dieren
doen dat wel. Moet je eerst op een knopje drukken. In eerste instantie lopen we
er voorbij, maar later op de dag kom ik even terug. En helemaal alleen heb ik
de grootste lol. Als je namelijk een rondje door die stal rent, kun je op alle
knopjes drukken en gaan de koeien, het paard, de hond, de kat en de boer
allemaal tegelijkertijd zingen. Een kakofonie van geluid komt er uit die stal
en lachend doe ik nog een rondje. Waarmee ik onbedoeld zelf tot een attractie
ben verworden. Een groep kinderen (gelukkig niet van onze school, of dat hoop
ik dan maar) staat ademloos bij de ingang te kijken. Naar mij. Vreemde mevrouw
met een veel te zware rugtas, die rondjes rent langs zingende nepdieren.
Verder
in het park staan picknickbanken. Daar beginnen we. De kinderen eten hun eerste
broodje op en ik drink een kop koffie. Even later ben ik mijn groepje al kwijt.
Goed begin. Maar de schade valt mee, ze zitten allemaal in een op hol geslagen
boot. Mijn dochter ontwaar ik in het middenschip. Ze hangt huilend over de balk
en heeft haar ogen dicht. Bij iedere zwaai hoor je haar boos roepen naar
attractie dame: ‘Ik wil er uit!’ “Hallo! Ik wil er dus uit!’’Ik wil er dus
eigenlijk NU uit!’ ‘Spreekt u Nederlands?’ ‘We gaan dooooooooood!’
En waardeloze moeder als ik ben, schater ik
het uit. Veilig met beide benen op de grond. Voor geen goud ga ik in die rare
apparaten. Dochter ook niet meer. Jongens wel. Stoere jongens hebben we mee.
Gaan in de allerengste attracties en wij moedigen aan. Staan onder de over de
kop slingerende bakjes om vallende kinderen op te vangen. Is niet nodig. EHBO
tas blijft dicht.
Opeens
valt mijn oog op een baantje boven mijn hoofd. En dat ding gaat met een
slakkengang rond het middenplein. Daar gaan we in! Roep ik zo enthousiast dat
de hele groep meerent. Als we aan de beurt zijn, kijken de jongens elkaar en
mij aan. ‘Wij gaan liever nog een keer in de achtbaan.’ Met de beide dames neem
ik plaats boven de hoofden van alles en iedereen. Als het meisje van de
attractie langs komt, vraag ik voor de zekerheid nog wel of we niet over de kop
gaan. In eerste instantie moet ze lachen, maar dan schud ze van nee en draait
de deur dubbel op slot. Oei, oei. Dat belooft niet veel goeds. Maar nee, we gaan
met een vaart van 5 meter per uur in het uur rond. En ik zwaai vrolijk naar een
ieder die onder ons door loopt.
We
hebben de smaak te pakken. Dochter en ik. De jongens gaan in alle enge dingen,
en wij gaan dan in de buurt iets minder engs doen. Gezellig samen. En met een
ieder die zo stoer is dat ze durven zeggen dat ze eigenlijk ook niet over de
kop willen. Zo gaan we ook samen in de draaimolen. Zo’n ouderwetse. Niet op een
paard. We zitten in een koets. Want wij krijgen het voor elkaar om dat paard op
hol te laten slaan. Dan galopperen we door het park. Als ware rodeo rijdsters.
En iedereen heeft dan ontzag voor ons. Maar helaas hebben we dan ook altijd
pech en kiepert dat paard ons uiteindelijk van de rug. En niet stijlvol en
gracieus in een zandbak, nee uiteraard belanden wij dan pardoes in de waterbak.
Geen paard voor ons dus. Een prinsessen koets. Geweldig toch! Schoolreisje.
Helemaal
aan het begin ontwaar ik opeens tractoren. Met een koe op het dak. ‘Daar durf ik
ook in!’ Roep ik terwijl de jongens net uit de formule X komen. Ze kijken vol
bewondering naar me. ‘Echt waar? Stoer! Zullen we dan met zijn allen in een
bakje?’ ‘Jongens, ik denk niet dat we met zijn allen in die trekker passen.’ Ze
volgen mijn blik. Zien de trekkers en draaien zich om. ‘Zullen we maar gewoon
naar de 5D film gaan? Dat lijkt ons eigenlijk beter.’ Geen tractoren met een
koe dus voor mij. Helaas. Wel ronddraaiende theekopjes; een octopus voor
kleuters (die me al eigenlijk al veel te hoog ging dankzij dochter die me even terugpakte en continue op het omhoog knopje zat te drukken) en een geweldige film.
Top
dag heb ik gehad. Kinderen zonder uitzondering ook. De bidons met water gingen
weer mee terug. Net als de broodjes, de pleisters, het schone ondergoed en
eigenlijk alles wat er in de tas zat. Ja, ook de appelen. Veel te druk voor gehad
allemaal. En het aller-leukste van de hele dag was nog wel: kent u die grap dat
alle kinderen bij thuiskomst zogenaamd niet in de bus zitten? Dit jaar was het
omgedraaid. Alle kinderen zaten gewoon netjes in de bus, maar er waren geen
ouders te zien op het schoolplein. Geweldige grap toch?
Of
zou dat toch komen doordat we een half uur te vroeg terug waren?