Laatste strohalm. Augustus 2017 zou mijn leven veranderen.
Drastisch. Gelukkig wist ik het op dat moment nog niet. Bedrijfsongeval tijdens
mijn werk op de werkvloer. De schade bleek fors te zijn, maar ik had er het
volste vertrouwen in dat alles weer goed zou komen. Ging vol aan de slag met
herstellen, met gerichte oefeningen; iedere week fysiotherapie. Niets hielp. Uiteindelijk werd ik toch geopereerd. Eindelijk
werd ik geopereerd. De arts ging me open snijden en
hij zou herstellen wat hij kon herstellen. Wanneer de operatie voor mij
geslaagd zou zijn? Ik hoor me mijn antwoord nog geven: als ik geen pijn meer
heb. Op dat moment, 9 maanden na het ongeluk, had ik de hoop op herstel van de
functies in mijn arm schijnbaar en onbewust al opgegeven. Ik wilde nog maar 1 ding. GEEN
PIJN meer.
Dat mislukte. Ik zou morgen zo weer door dezelfde arts
geopereerd willen worden als ik op de tafel moet plaatsnemen. Top arts! Maar
MIJN doel, mislukte. Ik heb tot op de dag van vandaag pijn. 24 uur per dag.
Complex Regionaal Pijnsyndroom (CRPS) ook wel Posttraumatische dystrofie (PD)
Het sloopt je.
Wat me de afgelopen 2.5 jaar ook heeft gesloopt is de
houding van mijn werkgever. Tot op de dag van vandaag werken ze me tegen. Ga ik geen woorden verder aan vuil maken. We hebben een advocaat in de arm moeten nemen. Weet u voldoende.
Ik zit thuis. Blijvend invalide aan mijn arm. Zonder
inkomen. Volgens het UWV namelijk kan ik best printplaatmonteur worden of telefoon reparateur. Bij deze een oproep: welke werkgever neemt
mij aan? Ik heb een niet functionerende linkerarm, heb 24 uur per dag pijn en
ben daardoor moe en chagrijnig. Ik heb een aantal angsten ontwikkeld de afgelopen
3 jaar: ik durf geen telefoongesprekken te voeren, word knettergek in een
drukke omgeving en raak in paniek als onbekende mensen op me af stappen. Ik kan
met moeite kleine stukken autorijden en heb weliswaar een elektrische fiets,
maar ben daarmee gevaarlijk. Ik kan namelijk niet aangeven dat ik naar links ga
en eigenlijk ook niet dat ik naar rechts wil. (Dan moet mijn niet functionerende
linkerarm mijn fiets namelijk in balans houden)
Ik zit thuis en mijn leven is een hel. Een ware hel! Als er
morgen eindelijk een arts opstaat die dapper genoeg is om mijn arm te
amputeren, lig ik binnen een uur op de tafel. Mijn vrijheid is volledig beperkt. Ik heb mijn
echtgenoot nodig om boodschappen te halen, om de boontjes af te gieten, om met
de kinderen naar de tandarts te gaan, om wasmanden te tillen etc etc. Ik die
nooit van iemand hulp accepteerde, heb nu bij alles hulp nodig.
En ja! Ik sta af en toe in mijn tuin. Want als ik een
goede dag heb wil ik naar buiten en zelf iets doen. Na
een uur moet ik stoppen en heb ik de dagen er na een hogere dosering medicijnen
nodig. Maar ik ben even lekker buiten geweest. En ja, ik fiets af en toe.
Totaal onverantwoord en gevaarlijk, maar ik ben wel even buiten. En ja. Ik ga
soms, heel-heel soms bij mensen langs. Moet ik me op voorbereiden en daarna lig
ik een dag op de bank met oxazepam en diclofenac. Overbelast zenuwstelsel.
Revalidatie. Wat verwacht ik van de revalidatie? Ik wil mijn
leven terug. Ik moet accepteren dat mijn arm alleen maar slechter zal worden,
ik moet accepteren dat de pijn de rest van mijn leven mijn buddy is en ik moet
en zal van de extreme woede afkomen die ik jegens mijn arm heb. Ik kijk niet
naar mijn arm, ik wil mijn arm niet zien en ik ben continue manieren aan het
zoeken om mijn arm er af te krijgen. Ik moet vooral gaan beseffen dat de
pijn niet weg is als mijn arm ergens bij het organisch afval ligt.
Het zal een knetterharde noot worden die gekraakt zal gaan
worden. Dat ik win staat buiten kijf. Ik zal NOOIT opgeven.
Goed, ik accepteer beetje bij beetje dat ik heel veel dingen
niet meer kan. Dat ik hulpmiddelen nodig heb. Gister kreeg ik van mijn
echtgenoot een tas die over mijn gezonde schouder hangt en waar ik vervolgens
met mijn goede hand makkelijk bij kan. Speciaal gemaakt voor mensen zoals mij. Zo zijn er ook
speciale borden, speciaal bestek en sinds gisteren weet ik dat er ook een
speciale fiets bestaat. Een driewieler (heel hip) waarin mijn linkerarm ondersteund kan
worden en de bediening aan de rechterzijde van de fiets zit. (Rem, versnellingen,
motor en richtingaanwijzer) Een fiets waarbij ik makkelijk balans kan houden en
waarmee ik mijn vrijheid terug kan krijgen. Emotioneel moment. In gedachte zag ik me al fietsen. Hoe gaaf als ik toch zo’n fiets kan aanschaffen. Ruggespraak houden met de verzekering en met de gemeente. De fiets kost een dikke 5000
euro. En zonder inkomen, maar met torenhoge medische kosten heb ik niet even 5000
euro liggen om een stuk vrijheid terug te krijgen. Ook hierbij heb ik dus hulp
nodig.
Revalidatie. Wordt vervolgd.
