zaterdag 26 juni 2021

Revalidatie in Revisie

Na een pauze van een half jaar ben ik begin juni weer begonnen bij het revalidatieteam.

Tijdens het eerste revalidatietraject heb ik veel geleerd. Aardappelen schillen bv. is een ko..ler..e klus. 1 die mij veel te veel energie kost en die ik dus niet meer doe. Als mijn kinderen aardappelen willen eten, kopen we ze kant en klaar in partjes, in rondjes of in: schuif dit bakje knoflook rozemarijn aardappelen (met schil!!) 15 minuten in de oven.  Of ze schillen ze zelf maar. In de dagelijkse praktijk kopen we ze dus geschild en gesneden. Want: wie doe ik er een plezier mee als ik een pan piepers probeer te schillen? Mezelf niet in elk geval.

Sta af en toe eens stil. Gewoon 5 minuten met een kop koffie. Geen telefoon geen internet. 5 minuten alleen met een kop koffie. Pak je rust. Probeer te ontspannen.

Het belangrijkste leermoment was: mijn arm staat niet in de brand en mijn arm zit ook niet beklemd tussen een vrachtauto en een muur. Volgens mijn hersenen stond ik van de 24 uur ongeveer 6 uur in de brand en zat ik ook een uur of 6 beklemd. Dodelijk vermoeiend! Ik moest af en toe daadwerkelijk onder de douche stappen om mijn hersenen het idee te geven dat ik mijn arm stond te blussen. Lezers die mij al langer volgen weten inmiddels: Die Anna; die is knettergek. Door mijn arm streng toe te spreken: geen gevaar van buitenaf, kon ik de pijnschaal van een dikke 10 naar een 7 terugbrengen. Scheelde al snel 12 uur intense pijn per dag.

Nog steeds heb ik gedurende het grootste deel van de dag pijn in mijn schouder/arm. De intense pieken zijn echter bijna volledig weg. Als ze er zijn, duren ze korter en zeuren ze minder na.

Mijn doel tijdens dit tweede deel van het traject? Verdere acceptatie. Dat voldoende ook goed is. Niet meer met 2 armen zwemmen? Prima. Ik kom nog steeds aan de overkant. Ik drijf tegenwoordig volautomatisch met extra ingebouwde drijfmiddelen. Ik fiets tegenwoordig ook volautomatisch. Niet meer op mijn mountainbike. Goed en jammer tegelijk.

Dan de nieuwe fysio. Ik heb altijd moeite met fysiotherapeuten, die moeten aan je lichaam zitten om iets in werking te zetten. Om te voelen waar spanning zit of om een beweging te ondersteunen. Ik praat van pure stress dan ook altijd 5 kwartier in een uur en kraam onzin uit alsof ik een heel potje CBD olie in 1 keer heb leeggedronken. (U hoeft niet binnen te komen in mijn mailbox om te melden dat er helemaal niets in CBD olie zit. Weet ik gerust, maar nu krijgt u een beter beeld van hoe ik daar zit. Ratelend en zwetend.)

Deze fysio is wel grappig. Apart en grappig. Een man die de richtlijnen volgt én naar andere oplossingen of wegen kijkt. Daar houden we van. Standaard kaders en standaard oplossingen werken bij mij nooit. Altijd al zo geweest. Bij ons in huize B moet alles altijd net een beetje anders gaan. Deze week begon de fysio over een tape cursus die hij nu volgt en hij voorzag mijn schouder en nek enthousiast van tape. (Had ik toestemming voor gegeven.) Na de eerste baan tape vroeg ik aan hem of hij eigenlijk wel een echte therapeut was en niet 1 of andere L.O.  I. cursus aan het volgen was. Vond hij niet leuk! Terecht natuurlijk. Ik vond mijzelf op dat moment ook niet leuk. Én niet slim. 3 dagen verder zit ik met banen tape op mijn rug, nek en arm waar een: B.O.L Bestel uw bestellingen online magazijn een week pakketjes mee kan inpakken.

Volgende week tape ik mijn mond van te voren dicht. Heb voldoende voorraad. Alleen nog geen idee hoe ik die banen van mijn lichaam  kan halen met maar 1 werkende arm. Boontje komt om zijn..



Ps: voor mensen de professionaliteit in twijfel trekken; de hoeveelheid tape die ik omschrijf is licht overdreven. Dichterlijke vrijheid. Overigens heeft mijn echtgenoot de tape net verwijderd. Mijn rug, arm en nek zijn alvast bikiniproof gewaxt.