Na een pauze van een half jaar ben ik begin juni weer begonnen bij het revalidatieteam.
Tijdens het eerste revalidatietraject heb ik veel geleerd.
Aardappelen schillen bv. is een ko..ler..e klus. 1 die mij veel te veel energie
kost en die ik dus niet meer doe. Als mijn kinderen aardappelen willen eten, kopen
we ze kant en klaar in partjes, in rondjes of in: schuif dit bakje knoflook
rozemarijn aardappelen (met schil!!) 15 minuten in de oven. Of ze schillen ze zelf maar. In de dagelijkse
praktijk kopen we ze dus geschild en gesneden. Want: wie doe ik er een plezier
mee als ik een pan piepers probeer te schillen? Mezelf niet in elk geval.
Sta af en toe eens stil. Gewoon 5 minuten met een kop
koffie. Geen telefoon geen internet. 5 minuten alleen met een kop koffie. Pak
je rust. Probeer te ontspannen.
Het belangrijkste leermoment was: mijn arm staat niet in de
brand en mijn arm zit ook niet beklemd tussen een vrachtauto en een muur.
Volgens mijn hersenen stond ik van de 24 uur ongeveer 6 uur in de brand en
zat ik ook een uur of 6 beklemd. Dodelijk vermoeiend! Ik moest af en toe
daadwerkelijk onder de douche stappen om mijn hersenen het idee te geven dat ik
mijn arm stond te blussen. Lezers die mij al langer volgen weten inmiddels: Die
Anna; die is knettergek. Door mijn arm streng toe te spreken: geen gevaar van
buitenaf, kon ik de pijnschaal van een dikke 10 naar een 7 terugbrengen.
Scheelde al snel 12 uur intense pijn per dag.
Nog steeds heb ik gedurende het grootste deel van de dag
pijn in mijn schouder/arm. De intense pieken zijn echter bijna volledig weg. Als
ze er zijn, duren ze korter en zeuren ze minder na.
Mijn doel tijdens dit tweede deel van het traject? Verdere
acceptatie. Dat voldoende ook goed is. Niet meer met 2 armen zwemmen? Prima. Ik
kom nog steeds aan de overkant. Ik drijf tegenwoordig volautomatisch met extra
ingebouwde drijfmiddelen. Ik fiets tegenwoordig ook volautomatisch. Niet meer
op mijn mountainbike. Goed en jammer tegelijk.
Dan de nieuwe fysio. Ik heb altijd moeite met
fysiotherapeuten, die moeten aan je lichaam zitten om iets in werking te
zetten. Om te voelen waar spanning zit of om een beweging te ondersteunen. Ik
praat van pure stress dan ook altijd 5 kwartier in een uur en kraam onzin uit
alsof ik een heel potje CBD olie in 1 keer heb leeggedronken. (U hoeft niet
binnen te komen in mijn mailbox om te melden dat er helemaal niets in CBD olie
zit. Weet ik gerust, maar nu krijgt u een beter beeld van hoe ik daar zit. Ratelend
en zwetend.)
Deze fysio is wel grappig. Apart en grappig. Een man die de
richtlijnen volgt én naar andere oplossingen of wegen kijkt. Daar houden we
van. Standaard kaders en standaard oplossingen werken bij mij nooit. Altijd al
zo geweest. Bij ons in huize B moet alles altijd net een beetje anders gaan. Deze
week begon de fysio over een tape cursus die hij nu volgt en hij voorzag mijn
schouder en nek enthousiast van tape. (Had ik toestemming voor gegeven.) Na de
eerste baan tape vroeg ik aan hem of hij eigenlijk wel een echte therapeut was
en niet 1 of andere L.O. I. cursus aan
het volgen was. Vond hij niet leuk! Terecht natuurlijk. Ik vond mijzelf op dat
moment ook niet leuk. Én niet slim. 3 dagen verder zit ik met banen tape op
mijn rug, nek en arm waar een: B.O.L Bestel uw bestellingen online magazijn
een week pakketjes mee kan inpakken.
Volgende week tape ik mijn mond van te voren dicht. Heb
voldoende voorraad. Alleen nog geen idee hoe ik die banen van mijn lichaam kan halen met maar 1 werkende arm. Boontje
komt om zijn..