Noorse appeltaart.

Goed kijken, zie je mooi de kokos bovenop liggen.

In de Seasons van januari 2012 stonden Noorse gerechten. Waaronder een Noorse appeltaart. En uiteraard hebben we die meteen geprobeerd. Daar hadden we 3 redenen voor: ten eerste houden wij erg van zelfgemaakte appeltaart, ten tweede heeft Niels beloofd dat hij voor de verjaardag van de juffen volgende week samen met een vriendje voor de hele klas én chocolade taarten zal gaan bakken én appeltaarten en ten derde hadden we voor vanavond geen toetje.

Nu had ik Niels al van het chocolade taarten plan afgeholpen, maar dan blijven er ongeveer 30 stuks appelgebak over. Dat zijn dus al snel 3 appeltaarten. Of ik die dus even dinsdagmiddag wil gaan bakken met de jongens. Even wil gaan bakken. Zo tussen half vier 's middags en vijf uur 's middags. 3 appeltaarten.

Het recept in de Seasons leek alsof het een stuk eenvoudiger was als een ouderwetse Oud-Hollandse appeltaart. En dat was hij ook. Een stuk eenvoudiger We hebben ze meteen in allerhande vormen gebakken. Met een twist in het recept. Want daar zijn we wel van. Onze eigen draai geven aan recepten. Nu hebben we dus een Noorse appeltaart met een West-Fries tintje. Komt ie:

*Verwarm de oven voor op 180 graden.
*Doe 100 gram boter en 1,5 deciliter melk in een pan en verwarm op laag vuur tot de boter gesmolten is.
*Klop met een mixer 2 eieren en 200 gram suiker tot een dik, romig beslag.
*Giet langzaam het melkmengsel erbij en klop nog even.
*Voeg 175 gram zelfrijzend bakmeel toe en klop tot een egaal beslag.
*Vet de bakvormen in met boter en leg appelschijfjes op de bodem.
*Strooi wat kaneel over de appeltjes.
*Giet het beslag over de appeltjes in de vorm.
*Strooi een zakje vanillesuiker over de taartjes. (1 zakje in totaal, niet over iedere vorm een zakje)
*Strooi een handje kokos over de gebakjes.
*Bak de taartjes in ongeveer 20 minuten in de oven.

Kleine taartjes als toetje. 

Ontzettend lekker om op Scandinavische wijze met een beetje ijs te eten, maar dat is volgende week op school een beetje lastig. Thuis is het echter goed te serveren met een bol vanille ijs of een bolletje rum-rozijnen. Of wat uw persoonlijke smaak ook maar is.

Met kaneel en appeltjes bovenop.

Eet smakelijk!! Velbekomme!! Och Gratulerer med dagen!

Gewoon genieten.

Broer en zus heel hard aan het oefenen voor hun B.

Knutselmais.

Zegt genoeg.

Chocolade fondue. Voortaan iedere zaterdag mam?

Genieten.

Na zwemles, boodschappen en heftige week voelde mamma zich overreden door een trein. Vonden de kinderen niet erg, want nu stond er gewoon chocoladefondue op het menu. Niets verantwoorde voedzame maaltijd, gewoon bakjes met fruit, wafels en gesmolten witte chocolade. Kinderen konden alles zelf. (Met een beetje hulp van pappa) Konden het vooral erg goed zelf opeten. Voortaan kunnen we dit iedere zaterdagavond wel eten hoor mamma. Kunt u lekker op de bank liggen. Andere mensen eten iedere zaterdag patatjes. Daar gaan we niet op in, maar vanavond was het fruit met een jas van chocolade.

In de supermarkt hebben ze Muppets. Dat zijn van die vreemde vogels; pratende kikkers en kokende koks die verharen boven de pan soep. De Muppets. En de kinderen vinden ze geweldig. Sparen Miss Piggy en Kermit bij elkaar. Spelen met hand poppen hele verhalen. Gebruiken Muppets als vork, als extra paar handen om de bekers drinken vast te pakken, als tweede persoonlijkheid om nee te durven zeggen tegen mamma, als mamma zegt dat de jassen opgehangen dienen te worden en niet als vloerkleed gebruikt mogen worden. Muppets. Mamma gaat met 3 banjers boodschappen doen. En Sophie is continue waar mamma niet is. Loopt rondjes door de supermarkt. Af en toe zie ik roze jas door een gangpad schieten. Jongens blijven bij mamma, om zeker te zijn dat er wel lekkere dingen in de kar verdwijnen voor het weekeinde, en niet alleen maar groentes en fruit. Als we bijna klaar zijn, komt dochter aan huppelen. 

"Ik heb even de troep opgeruimd in de winkel!"?? De troep opgeruimd? "Hoe bedoel je schat?""Nou, de andere kinderen hadden werkelijk overal Muppets neergelegd. Tussen allemaal stukken karton, en tussen de aanbiedingen, en bij de kassa's en eigenlijk lagen ze overal. Ik heb ze weer netjes in de kast gelegd, en die stukken karton heb ik opgevouwen en bij de deur naar het magazijn gelegd." 

Trots meisje staat voor me te stralen. Met de 3 kinderen loop ik opnieuw een rondje door de winkel. Bij de deur naar de magazijnen ligt een keurig stapeltje poppenkast frames. Kartonnen poppenkasten die net nog door de winkel verspreid stonden met nagespeelde Muppet taferelen. Poppenkasten zijn weg. Poppen ook. Poppen liggen gebroederlijk te wachten tot nieuwe baasjes ze komen halen. In de kast waar ze thuishoren. Ik besluit niet tegen Sophie te zeggen dat het de bedoeling juist was dat mensen overal tegen de Muppets aan zouden lopen. Marketingstrategieën zijn nog niet aan banjers besteed. Ik neem kinderen mee naar de kassa en trots vertelt dochter daar dat ze de winkel heeft opgeruimd. "Dan lusten jullie vast wel een snoepje" zegt kassajongen. Dat lusten ze zeker. Bij het naar buiten lopen hebben we met zijn vieren nog even vriendelijk in de camera gezwaaid. "Graag gedaan hoor!" roept Sophie voor de zekerheid ook nog. Grote broer stikt van het lachen. Fluistert: "Ik denk niet dat ze erg blij met ons zijn mam." Ik denk het ook niet, dus doe ik de komende weken mijn boodschappen bij die supermarkt die nu stripboekplaatjes uitdeelt. Maar dan wel zonder kinderen. 

Het verhaal van de muis die geen piep zei.

Er was eens een klein verdrietig meisje. Het meisje was vroeger een vrolijke wervelwind met een agenda vol vriendinnetjes. Maar de pappa van dat meisje werd ziek en de mamma kon de spanningen af en toe niet meer aan. De pappa en mamma van dat kleine meisje hadden regelmatig discussies met elkaar. Het meisje dacht dat pappa en mamma altijd maar ruzie hadden. En ze werd stiller en stiller.  Mamma zag dat, maar wist niet precies waarom haar dochter zich afsloot voor iedereen.  Op school zagen ze ook dat het meisje zichzelf niet meer was.

Dochter mocht op cursus. Een cursus voor kinderen. Voor kleine kinderen. De kindertjes mochten dan knutselen en ze kregen een schatkistje en een knuffeltje en ze gingen dan samen met alle andere kinderen knutselen en praten. En hopelijk kwamen dan de echte kindertjes weer naar voren. Kroop de vrolijke wervelwind uit dat schatkistje vandaan.

Een week voor aanvang moest dochter op sollicitatie gesprek komen. Dochter werd ondervraagd. En dochter werd toegelaten, want klein meisje had inderdaad wel hulp nodig. Dochter kreeg de knutselspullen al te zien en samen met een andere mevrouw ging dochter op de gang vliegtuigjes vouwen en uitproberen. Meisje schaterde het uit. Meisje had er zin in. Knutselen, spelen en praten met andere kinderen. Misschien kreeg ze wel weer een vriendinnetje, want die had ze niet meer. Ze had nog nul vriendinnetjes over.

“De cursus begint wel een week later. Gegevens betreffende locatie, tijdstip ed sturen we per mail naar u op”. Maar dag na dag verstreek en geen informatie in de bus. Niets. Helemaal niets. Vrijdag maar eens op school informeren of de informatie misschien daar naartoe gestuurd is. Zover kwam het niet. Na een heftige week kwam er voor dochter, een forse trap na. Er werd een voicemail bericht ingesproken. 2 Werkdagen voor de cursus zou beginnen. “In verband met onvoldoende aanmeldingen, starten we de cursus niet. Misschien in mei”. Ik heb meteen terug gebeld. Ze konden wel aanbieden dat dochter met volwassen mevrouw in gesprek zou gaan. En wij ook. Ten eerste heeft pappa genoeg aan zijn eigen artsen, kost hem alle energie die hij heeft en ten tweede: mamma zit niet stil en teruggetrokken op school. Mamma en pappa hoeven niet behandeld te worden. Dochter wel. En dochter gaat niet met volwassen mevrouwen praten. Nou ja dat misschien nog net wel maar die nodig je niet uit op je kinderpartijtje. Staat een beetje raar. Volwassen mevrouw in draaimolen of zandbak.

Dochter was verdrietig en teleurgesteld. Ging huilend naar bed. “Die mevrouw had toch beloofd dat ik mocht komen? Dat we deze studiedag zouden beginnen? En ze had van die mooie knutselspullen”. Mamma is kapot. Hoe ga je in Nederland om met kleine meisjes van 6? Je houdt ze een snoepje voor die je dan snel zelf opeet. Kinderen die al zo kwetsbaar zijn en al te veel hebben meegekregen, gehoord en meegemaakt, schop je gewoon nog dieper de goot in. Mamma was compleet gesloopt door zoveel onrecht. Vorige week wisten ze al dat er niet genoeg aanmeldingen waren. Dat komt niet zo maar als verrassing in een week uit de lucht vallen.

Op zoek naar andere vormen van hulpverlening? Mijn kinderen zijn geen huis-aan-huis krant die van de ene instantie naar de andere wandelen. En bij iedere instantie moeten ze opnieuw hun verhaal doen, bij weer nieuwe mensen. Je hele gezinssituatie komt open en bloot in allerlei dossiers te zitten en aan het eind mag je niet komen. Gaan ze je toch maar niet helpen. 6 jaar is klein meisje. En klein meisje wordt als oud vuil in de wacht gezet. We redden het zelf wel. Hebben die instanties niet nodig. Onze muren zijn weer opgetrokken. Nu uit gewapend beton.  Gelukkig hebben we een lang weekeinde vanwege studiedagen van de leerkrachten. Kunnen we klein meisje troosten. Knutselen we zelf wel een schatkistje waar ze muis in kan stoppen. Hebben we helemaal niemand voor nodig. Jeugdhulpverlening in Nederland. Blijft u even hangen? Er zijn nog 10 wachtenden voor u.

Vertrouwen.

Wat de ziekte van Ben met de kinderen doet merk je doorgaans niet. De kinderen zijn kinderen en dus heel flexibel. De kinderen lachen, ontdekken nieuwe paden, spelen met vriendjes en doen het uitermate goed op school. Maar ook ik zie dat mijn kinderen  regelmatig verdrietig en onzeker zijn. Dat ze moe uit school komen en niet willen spelen, gewoon alleen maar lekker bij mamma willen zijn.
En de laatste tijd zijn ze zich bewust van pappa die af en toe niet te bereiken is. Letterlijk en figuurlijk. En voor kinderen is dat waanzinnig beangstigend. Want waar is pappa en waarom neemt hij de telefoon telkens niet op? Waarom belt pappa niet terug? Waarom beantwoord pappa zijn berichtjes niet? 2 weken geleden zaten mijn 3 banjers gezamenlijk op de bank. Te huilen. Ik dacht in eerste instantie dat ze ruzie hadden, maar dan zitten ze doorgaans niet samen op de bank. Dan schreeuwen ze om het hardst door elkaar heen om aandacht van mamma. Ze hadden pappa gebeld. Een paar keer, en pappa reageerde nergens op. De hele dag niet. En zo wist Niels dat 1 en 1 2 is en dat er straks politie voor de deur zou staan om te zeggen dat pappa ergens dood was gevonden. Pappa kwam 's avonds thuis in een gezin wat licht overstuur was. Het vertrouwen van de kinderen was behoorlijk weg. 2 dagen later begon de school weer.

Nu is pappa naar Duitsland. Voor zaken. Pappa was vannacht dus niet thuis en de kinderen vertrouwden het niet. Lagen met zijn drieën bij mamma in bed. Om 21.00 lag iedereen, ook ik, heerlijk te slapen. Om 21.15 ging de telefoon. Pappa. Pappa was nog aan het vergaderen. En pappa zou wel bellen als hij in Duitsland aan was gekomen. "Doe maar niet want dan is het midden in de nacht en dan slapen wij dus". "O". Begreep pappa waarschijnlijk niet. Om 22.00 werden de kinderen weer wakker. 1 voor 1; tegelijkertijd; en weer om de beurt.
"Waar is pappa?" "Slaapt pappa op de bank"? "Slaapt pappa in 1 van onze bedden"? En hup, de lichten gingen aan. Nachtelijke speurtocht naar pappa. Maar pappa zat in Duitsland. In een hotel. En hopelijk sliep pappa. Wij vielen om 4 uur in slaap. Uitgeput. Weinig uitgerust werden we weer wakker. "Waar is pappa"? "Is pappa al naar zijn werk"? "Is pappa thuisgekomen"? "Ligt pappa nu op de bank"?

Kinderen hadden een rot ochtend, want konden ze mamma nu wel of niet vertrouwen als mamma zei dat pappa veilig in Duitsland in een hotel lag te slapen of toch niet? Stond die politie misschien straks voor de deur als ze op school zaten? De angst bij de kinderen zit diep. Heel diep heb ik vanmorgen gemerkt. We hebben het rustig aan gedaan. Rustig ontbijten, praten met de kinderen, luisteren naar de kinderen. En pas toen we helemaal klaar waren gingen we rustig naar school. Te laat; veel te laat maar dat had ik al doorgebeld. Vanmorgen niets haasten en stressen. Gewoon alle aandacht voor de kinderen. Dan maar te laat op school. Heb ik ze wel gekalmeerd en al afgezet. Met gepoetste tanden.

Gelukkig lachen ze nog voornamelijk hoor.

Ben stuurde vannacht een sms-je. Dat hij in het hotel zat. Maar dan horen de kinderen niet zijn stem. Wie zegt dan dat pappa er echt nog is? Ik stuurde een bericht terug. Bel even tussen de middag naar de kinderen. Die zijn heel gespannen. Niets. Tot nu toe weer helemaal geen contact met hem te krijgen. En dan merk ik ook bij mezelf dat ik weliswaar nog steeds stevig met beide benen op de grond sta, maar dat het een precair evenwicht is. Ook ik ben makkelijk uit balans te duwen. Pappa heeft niet door dat zijn gezin vol spanning en angst zit en dat heel veel angst voorkomen kan worden als hij maar af en toe belt naar de kinderen. We laten ons niet uit het veld slaan en blijven doorgaan, maar af en toe zou ik niets liever willen dan gewoon met mijn kinderen een dagje te spijbelen om alleen maar leuke dingen te doen. Samen. Met zijn vieren.

Goed, gelukkig kwam 1 van mijn tantes met haar baby op de koffie en ze had een complete bloemenzee meegenomen. Alvast voor mijn verjaardag morgen. En nu zit ik in een geurend huis vol bloemen en gaan de kinderen en ik vanmiddag lekker appeltaart bakken. Gaat het allemaal goed komen. Sluiten we de dag af met limonade en appeltaart. Tussen de bloemen en hopelijk belt pappa vanavond voor het slapen gaan zijn kinderen. Kunnen we eindelijk weer eens lekker slapen.

Prachtige anemonen.

En hele lieve kleine kamer hortensia's.

Blog-out.

De afgelopen week heb ik me niet beziggehouden met Blogspot. Ik had totaal geen energie om te schrijven. Er is heel veel gebeurd, en sommige dingen had ik met jullie kunnen delen maar ik kon me er niet toe zetten om achter de pc te kruipen. Dood-en doodmoe was ik. Nog steeds, maar soms moet je gewoon een schop onder je kont krijgen. Of die aan jezelf geven. Ik begin heel rustig.

Vandaag waren we eigenlijk alleen maar aan het opruimen. Kamer van dochter was zo'n enorme puinhoop dat de kledingkast niet eens meer open kon. Pappa is vandaag met kapmes de bende te lijf gegaan. 5 uur later kwam hij bezweet en onder het stof beneden. Klus geklaard en tijd om naar Den Oever te rijden om lekkere verse vis te eten.

Let ook even op de blauwe en roze verf op haar hoofd. Ze had zelf haar haar gekleurd.  Nu maar hopen dat het geen permanente verf was. Kleuren passen wel goed bij haar jas.

Tijdens het eten, (1 van de zoons zong de hele tijd o dennenboom) viel het ons op dat het water wel heel hoog stond. We gingen dus de wind trotserend nog een stuk wandelen om dat eens beter te bekijken. Niet te dicht bij het water met de kinderen, want die van ons kennende zou er ongetwijfeld 1 te water waaien. Het water sloeg zo over de kade heen. Hilariteit bij de kinderen was groot toen mamma hurkte om een foto te maken en een golf zo tegen de billen van mamma sloeg. En nu neem ik altijd schoon ondergoed voor de kinderen mee als ik wegga, maar natuurlijk niet voor mezelf. Best koud. Al zeg ik het zelf.

Ik zie nu pas dat er een kabel in het water ligt. Hopelijk niet van de elektriciteitsvoorziening.

De aanlegsteiger. Met zwemvliezen betreden.

Dus weg van het water en bovenop de dijk wandelen. Ook niet makkelijk, want op het moment dat je met je romp boven de dijk uit kwam, werd je weer naar beneden geblazen. De kinderen hebben we achter een muurtje geplaatst voor extra veiligheid en snel konden we 1 foto maken. Daarna weer naar beneden. De kinderen vonden het prachtig, maar ik was blij dat we droog in de auto zaten. En het mag wel in de krant: niet 1 van mijn kinderen is te water gegaan. Zegt het voort, zegt het voort.

Stevig vasthouden anders waaien jullie zo achterover de dijk weer af.

En waar houd het water op, waar begint de kade?

Ik ga kijken of ik de ervaringen van Sophie deze week met jullie kan delen. En anders begin ik gewoon maandag weer met een nieuwe week vol nieuwe blog kansen. Nu zeg ik: welterusten!

Smoes.

Ben komt thuis van zijn autisme cursus. Of anti-autisme cursus, of zijn Help! Ik ben autist cursus of zijn cursus autisme voor dummy’s. In ieder geval een cursus voor volwassenen met een storing in het autistisch spectrum. En hij komt na afloop dus thuis. Gaat hoofdschuddend op de bank zitten. Er is een moeilijk hoofdstuk aangeboord. Een hoofdstuk waar de mannen niets mee konden. En nu na afloop nog steeds niets mee kunnen. Het hoofdstuk: Hoe ga ik met mijn partner om. In het geval van Ben begrijp ik best dat hij regelmatig met de handen in zijn haar zit, hij is per slot van rekening met mij getrouwd. En ik ben niet 1 van de makkelijkste. Ik geef het hem te doen. Maar ja, scheiden wil hij ook al niet. Wat Ben wel wil? Ben wil rust. En vanavond heeft Ben geleerd dat alle mede cursisten ook gewoon rust willen. Niet bij thuiskomst gezellig met de vrouw des huizes babbelen, niets kinderen naar bed brengen, niets gezellig aanschuiven aan de gedekte tafel, niets kinderen naar sportles brengen, niets verhaaltjes voorlezen of verhalen aanhoren. Gewoon rust. De mannen willen rust. Maar de vrouwen willen dat ’s avonds ook. De dames hebben de hele dag met drukke kinderen gezeten, in de meeste gevallen ook met 1 of meerdere autistische kinderen gezeten en de vrouwen willen als echtgenoot thuiskomt ook gewoon even een kwartiertje rust. En dat kan dus niet. Het is of de een of de ander. En de dames winnen. Avond na avond. De dames nemen even een kwartier voor zichzelf en de heren komen vanuit de drukke werkdag, zo de drukte van het huishouden in. Gek worden ze ervan. Kan ook dat ze dat al waren, daar zijn de meningen over verdeeld.

De cursusleider begreep zijn cursisten best. Hij had zelfs meerdere oplossingen paraat. Ze moesten uit hun werk niet direct naar huis fietsen, maar een omweg maken. Als ze dan thuis kwamen, was hun hoofd leeg. Nu is er voor een autist 1 route. De kortste. Dus de route van A naar B, in dit geval van werk naar huis is in 1 rechte lijn. En niet via punt C. Laat staan via de punten D en E. 1 rechte lijn. Van A naar B. Niets omwegen maken. Kunnen die mannen niets mee. Omfietsen. Ze zijn niet gek!

Cursusleider had nog een mooie. Verzin een smoes voor je vrouw. Klaarblijkelijk moeten ze zeggen dat ze nog een klant hebben, of een rapport wat echt af moet, en dan mogen ze gewoon doelloos achter hun bureau zitten. Hoofd leeg maken. Snappen ze ook al niet. Gewoon zomaar achter een bureau zitten en dan een smoes verzinnen voor je vrouw. Een autist een smoes laten verzinnen. Hoe dom kun je zijn? Een autist verteld altijd de waarheid! Zijn of haar waarheid, maar een autist vertelt altijd waar het op staat. Als een autist je vind stinken, zegt hij echt niet dat je een lekker luchtje op hebt. Er wordt gewoon bot en recht voor zijn raap gezegd dat je stinkt! Met deze opdracht konden de mannen dus ook al niets. Cursusleider werd licht zenuwachtig. Mannen waren dat ook, en stelden de ene vraag na de andere. Met praktijkvoorbeelden. Maar antwoorden waar ze iets mee konden, kregen ze niet.

Cursusleider had nu een pracht oplossing voor ze. Hij liet de mannen een paar regels tekst lezen, waar ze niet uit kwamen, en vertelde toen doodleuk dat er tussen de regels ook nog tekst stond. Paniek was compleet. Volledig doorgedraaid en van de wereld kwamen de heren thuis. Gingen op de bank zitten en hadden rust. Vrouwen zagen dat er niet te communiceren viel met heren en dronken rustig nog een kop koffie. Na een stief kwartier begonnen de heren. Ze hadden als opdrachten meegekregen om een smoes te verzinnen, om na werktijd een langere route te gaan fietsen en tussen de regels stond ook nog tekst. Maar hoe de mannen ook tuurden, hoe ze het blad ook tegen het licht hielden, ze zagen helemaal niets staan. Aan de vrouwen de schone taak om uit te leggen wat er figuurlijk bedoeld werd met: “tussen de regels staat ook tekst.” En of ze even een smoes wilden verzinnen voor hun mannen zodat ze die deze week konden oefenen.

Aan de ene kant is het knap vermoeiend allemaal, maar aan de andere kant hebben we ook de grootste lol om onze mannen. En soms ook gewoon met onze mannen. En die smoes? Die komt er wel. Tussen de regels.

En aan de horizon schijnt altijd weer de zon.

De wereld door de ogen van een 4 jarige.

Finn heeft last van spoken. Er slapen spoken onder zijn bed en ze doen midden in de nacht verstoppertje in zijn kast. Finn word dan wakker omdat die spoken zijn kleding aan trekken. Hoort hij midden in de nacht kling-kling van zijn kledinghangers. Grote broer gooit er nog een schep bovenop door te zeggen dat er ook heel veel spoken zijn die kogels aan kettingen rond hun benen hebben. Dat zijn dan boeven. Zijn gestorven in donkere, vochtige kelders onder kastelen. Konden niet ontsnappen met een boekenkist. Maken dus ook kling-kling geluid. Finn luistert aandachtig en vind het maar niets die enge spoken in zijn kamer. Maken er een rommeltje van in zijn kast. Halen alles overhoop. Finn besluit met zwaar geschut in de tegenaanval te gaan. Oma van pappa's kant is overleden. Hij haalt de foto van oma uit pappa's slaapkamer en plant oma bij hem bovenop de kast. 'Niels!' roept Finn. 'Nu durven de spoken niet meer bij mij te komen, want ik heb de foto van zombie oma in mijn kamer en alle spoken en boeven zijn bang voor zombie oma. Nu gaan ze vannacht maar naar jouw slaapkamer.' Niels grijnst. Maar trekt 's nachts wit weg als ik het licht uit wil doen. Mag het licht vannacht aanblijven? Kleine broer slaapt als een roos onder het wakend oog van oma.


Dezelfde week besluiten we naar de begraafplaats te gaan zodat Finn ook weet waar oma dan begraven is. Finn ziet prachtige graven met bloemen en tekeningen, Finn ziet bij oma alleen maar een steen. 'Hier ligt oma' zegt pappa. Finn gaat op zijn knieën liggen om onder de steen te kijken. 'Ik zie niets zegt hij enigszins beteuterd. Waar is dan de koelkast met de pakjes chocomel? He!? Jullie weten het helemaal niet! Hier ligt helemaal geen oma!' Mannetje is boos. Wij bidden bij het graf. Niels en Sophie ook. Vertellen verhalen aan oma. Wensen haar een goed Nieuwjaar en dat ze maar helemaal gezond mag zijn daar boven. 'NEE!! zie je wel dat jullie het niet weten, ze ligt daar onder en niet erboven!' Finn staat te mokken. Bij een andere mevrouw die ook begraven is. Maar die mevrouw heeft een fiets op haar steen en bloemen en het graf is ook nog eens mooi versierd. Finn gaat tegen die steen praten over de prachtige fiets en dat hij een politiefiets heeft. En misschien heeft deze mevrouw wel chocomel voor hem. In de auto zegt Finn dat we voortaan maar zonder hem moeten, hij vond het helemaal niets. En als we dan toch tegen stenen moeten praten, praat hij wel gewoon thuis tegen de muur. Staat er namelijk wel gewoon chocomel in de koelkast.


'Wie denk je dat er ouder is?' Vraag ik op een avond aan Finn. 'Pappa en mamma.' 'Ja, maar wie is er al heel oud in huis?' 'Bejaard?' Vraagt Finn, 'ja bijna bejaard.' 'Mamma.' Antwoord hij. 'Ik? Maar pappa is toch al hoogbejaard?' 'Nee, pappa is kortbejaard. En u bent langbejaard.' Nu schelen zijn pappa en mamma 16 jaar, dus ik zie mezelf al met een rollator en grijze knot voorbijschuiven in blikveld van jongste zoon. 'Nee, hoor' zeg ik. 'Pappa is ouder en mamma is nog in de bloei van haar leven.' 'Maar wel heel lang!' En zoon huppelt weg. Zoon heeft duidelijk nog geen idee over leeftijden en verschillen tussen oud en jong. Hij weet alleen dat mamma langer is als pappa. 'En u bent ook veel sterker! Zo sterk als mamma beer!' Mijn dag kan niet meer stuk. Ik ben net zo sterk als mamma beer in de ogen van klein eigenwijs mannetje. GRRRRR!!

Veilig aan het roer staan of toch verdrinken?

“Opvoeden is topsport.” Dat zei iemand die belangrijk voor mij is ongeveer een maand geleden. En ik kan niet anders dan het met hem eens zijn. Opvoeden is behoorlijke topsport. Niet alleen staat het zweet me regelmatig daadwerkelijk op de rug en op mijn voorhoofd, ook geestelijk kunnen je kinderen je behoorlijk uitputten.

Het nieuwe jaar is geweldig begonnen. Ik voel me sterk en ik kan de hele wereld aan, kom maar op. Ik lust iedereen rauw. (Met een klein beetje peper) De regels voor de kinderen zijn weer aangehaald en staan behoorlijk strak gespannen. Ik ben weer in charge. Ik ben weer de hoofdverantwoordelijke. Maar de kinderen denken daar af en toe toch nog anders over.

Eerste schooldag na de vakantie. Normaal een dag dat de kinderen niet makkelijk de klas ingaan, alles is weer nieuw en alles moet weer wennen. Alsof we in de voorbije 2 weken zijn geëmigreerd naar verwegistan en we een school hebben getroffen met uniformen, lijfstraffen en lange dagen in bedompte lokalen. De kinderen schuiven echter nog steeds gewoon in hun eigen vertrouwde frisse school klas, in zelf uitgekozen kleding, met lieve leerkrachten en om kwart voor 12 staan ze weer buiten om opgehaald te worden. Toch is het spannend zo’n eerste dag na de vakantie. Snapt mamma best, want mamma vond het ook spannend. Tot mijn stomme verbazing zat ik gewoon om half negen op de fiets. De fiets naar huis. Krijg nu appelgebak bij de koffie! Alle kinderen zaten in de klas. OP TIJD!

13.00: jongste telg gaat niet naar school. Jongste telg wil met mamma mee naar huis en mamma is het daar niet mee eens. Jongste verstopt zich onder de tafeltennistafel en mamma gaat daar niet bij zitten. “Ik kom er onder vandaan als ik met u meega naar huis.””Dan moet je er eerst onder vandaan komen en daarna ga je gewoon de klas in.” De laatste regel hoorde hij vast niet, want hij kroop onder de tafel vandaan en ik kon meneer de school in tillen waar hij het echter op een brullen zette hangend aan de grepen van de deur. Hmmmm. Dan neem ik hem maar weer mee, maar dan zal ik dat wel moeten melden en dan zal hij eerst rustiger moeten zijn. Niemand verstaat me anders. Overstuur lag hij onder allemaal jassen op de grond. Gelukkig kwam daar onze geheim agent juf voorbij, op weg naar huis, en ze nam zoon over. Zoon dacht daar nog steeds anders over. “Ga weg jij” Brulde 4 jarige vogel. Juf gebaarde; ik moest weg.

15.15. Een heel boos klein mannetje gaat met zijn handen in zijn zij voor me staan. “Ik was heel stout op ze!” Hij bedoelde te zeggen dat hij heel boos was, dat was doorgedrongen. Tot de geheim agent juf en tot de directeur die meneertje op schoot had. En tot mamma. Ik nam me dan ook voor om de volgende keer schreeuwend en huilend mannetje maar weer mee naar huis te nemen. Directeur was het daar niet mee eens. Terecht natuurlijk, maar het doet wel zeer. Niet alleen om mijn huilende kind achter te laten, maar ook omdat ik nu anderen opzadel met mijn kinderen. (Wat is er nieuw?)

Vanmorgen ging meneer Finn zelf de klas in en beloofde plechtig aan de directeur dat hij niet meer zo raar zou doen. Tussen de middag was hij dat echter alweer vergeten. ARGGGGHHHHH. Maar ik ben supersterk aan het nieuwe jaar begonnen en ik blijf ook gewoon staan. 3 kinderen in de klas om 1 uur.

Opvoeden is topsport. Inderdaad. En gelukkig hebben we als ouders die regelmatig dreigen te verdrinken *blub-blub* trainers aan de kant staan. Trainers en coaches in de vorm van leraren, oop-ers en vrienden. Maar we leren steeds beter zwemmen en straks blijven we gewoon helemaal zonder hulp drijven en misschien staan we zelfs op een bepaald moment op de kant naast onze kinderen. Snappen we hoe alles werkt en gaan we zelf zwemles geven aan ouders die het om wat voor reden dan ook even niet meer redden, het niet meer zien zitten, of gewoon even oververmoeid zijn. Tot die tijd zijn wij heel erg dankbaar voor de reddingslijnen die we uitgeworpen krijgen van school uit. En verder blijven we vol goede moed onze kinderen door 2012 loodsen en hopen we alle zandbanken verder te omzeilen.

Zo stormachtig is het rond de start momenten op school.

Maar als mamma weg is, varen de kinderen op een kalme zee.

Trots. Egmond Halve Marathon.

Hoe trots kun je op je kinderen zijn? Gister waren we van 's morgens vroeg tot een uur of 5 's middags in Egmond aan Zee. Voor de halve Marathon. Jubileumeditie. En de kinderen hebben gelopen. Kilometers en kilometers door het dorp, van de sporthal naar de radiostudio waar opa en Niels werden geíntervieuwd, naar een koffiepunt, van dat koffiepunt naar het strand, van het strand naar een restaurant, terug naar de start, rennend naar de eerste bocht, snel door naar het strand en dat ging maar door. De kinderen bleven huppelen. En spelen op het strand in die enorme zandbak. Toen wij bibberend van de kou door de snijdende wind op het strand onze blauwe handen stonden stuk te klappen speelden de kinderen met schepjes, zich totaal niet bewust van de 20.000 lopers die op een meter afstand langs liepen. Als ware schatgravers vonden ze ook nog geld onder de strandtent.

En na 2 uur wachten is het eindelijk zover. Opa is onderweg naar de laatste 500 meter en aangezien opa de enige loper is die alle 40 edities heeft gelopen, mag opa met zijn gouden startnummer zijn kleinzoons meenemen over de finish. Sophie wil niet. Sophie hoeft niet op de voorgrond. Wilde vanmorgen niet op de foto. van de week niet op televisie en nu ook niet onder het finish doek door. Broers wel. Broers hebben ook gouden startnummers en gaan stralend op weg naar de speaker en honderden toeschouwers. Broers hebben genoten en Sophie is trots. Net als mamma. Mamma is supertrots op haar 3-tal.

Winnende broers.

Niels en Finn op weg naar de finish.

Als ze de laatste 300 meter doorgaan pakt de speaker ze op en worden ze als ware helden binnengehaald. Opa, Wietse en Klaas. Maar mamma, die een traantje wegpinkt, let vooral op haar zoons.

Wachten. 2 uur wachten. Volgend jaar mag opa niet meer kletsen onderweg.

Egmond halve Marathon 2012.

Afgelopen week belde mijn vader. Of we donderdag iets te doen hadden. Hij zou worden geïnterviewd. Even. En misschien vond Niels het wel leuk om net als de vorige keer ook in de studio te zitten met een koptelefoon op. Prima. Wij zijn van de partij. Gaan wij wel ergens koffie drinken en dan zien we jullie na een half uurtje wel weer.
Het liep iets anders. Aangekomen in Egmond bleek de storm daar flink huis te houden. Bijna alle groene toilethuisjes waren omgewaaid, tot ontzetting van vooral Sophie, het strand werd over de duinen gewaaid richting de weg, de weg waar wij reden en de auto stond zelfs op de handrem te schudden. Even een deur openen werd onmiddellijk afgestraft met een halve zandbakvulling in de auto en lachen werd afgestraft met een stralend witte lach. Gratis en voor niets. Tanden zijn nog nooit zo mooi glad geweest. (Verder zit het zand in alle lichaamshoeken waarvan we niet eens wisten dat we ze hadden), maar die storm, want daar hebben we het nu over, zorgde wel voor onvergetelijke foto's.

Rare vogels.

Ik wil nooit op de foto, maar deze vind zelfs ik leuk.

Tegenwind terug.

Hoezo, dit is geen sneeuw?

Mevrouw van de radio wilde naar het strand en helemaal niet naar een warme luwe studio. We gingen tegen de storm in naar de vloedlijn die steeds probeerde om niet alleen Egmond te veroveren, maar die ook probeerde om onze kinderen te pakken te nemen. Opa liep een stukje, beantwoorde vragen, liep nog meer en was in zijn element. Weer boven aangekomen bij de auto's dachten we nu eindelijk op zoek te kunnen gaan naar een kop koffie, maar de televisieploeg was aangeschoven. En toen begon het avontuur pas echt. Opa werd gefilmd. Samen met trotse kleinzoons, samen met bokkige kleindochter, want kleindochter is net als haar oma en haar mamma en zelfs een klein beetje als haar pappa en kleindochter wil dus niet in de spotlights staan. We liepen echter half Egmond door en dan laat je klein 6 jarig meisje niet alleen in de auto zitten. Dochter moest mee en er werd weer gefilmd. Van rennende opa met kleinzoons, van kleindochter aan de kant, van het finishen en het zwaaien. Er moesten ook nog beelden geschoten worden op het strand en de hele familie trotseerde wederom de elementen. Wij zijn West-Friezen. Wij komen uit de klei en laten os dus niet kisten door een stormpje. Zelfs Sophie begon te stralen toen ze door mamma op het strand was gedeponeerd. Beneden bij de zee had ze minder last van de zandstralen en genoot mevrouw van de opspattende schuimgolven. Opa liep zijn rondjes weer, nu wederom over het strand en dochter stond als publiek te zwaaien. Net als haar broers. Opa genoot. Wij ook.
 Als laatste togen we naar de duinen. De Bloedweg. Hoe toepasselijk, nu mochten de kinderen bij ons blijven en gewoon lekker spelen. Na 2 uur opnames, gerende rondjes en een kuub zand in onze kleding eindelijk op weg naar onze kop koffie.

De radio.

De televisie.

Opeens begon opa te mompelen: 'Ik ben Jaap Wit en ik loop zondag voor de 40ste keer de halve marathon van Egmond. En dan nu Jan Smit met stilte voor de storm?!?!?!?' Delirium opgelopen door strandzand? Zenuwen komen er uit? 'Wat zegt u toch allemaal? Ssst!' ?????? 'Ik ben Jaap Wit en ik loop.....'  opa begon opnieuw. 'O met stilte in de storm van Jan Smit.' 'Wie is die Jan Smit? Is dat ook een loper?' 'SSST!' Krijg nou wat. Opa begon voor de derde keer opnieuw. 'Ik ben Jaap Wit.....' mensen aan aanpalende tafeltjes draaiden zich om en begonnen ons aan te staren. Ik haalde niet begrijpend mijn schouders op. Snapte opa net zo min als andere aanwezigen. Finn kwam van het toilet. Net toen opa weer bij die Jan Smit was die wel even voor de storm of in de storm iets ging doen. 'Opa, met wie praat u daar?' 'SSST!' Toen zag ik pas de telefoon die achter zijn baard verscholen op zijn schouder hing. Opa was life in de radio uitzending. Domme dochter en kletsende kleinzoon waren duidelijk te horen. Opa moest voor de zoveelste keer Jan Smit aankondigen. U weet wel. Die ene uit Volendam. Die deed ook iets met een storm. Uren rondgelopen door Heroïsch Egmond met cameraploeg en radio-verslaggeefster in ons kielzog en dan nog niet rustig een kop koffie kunnen drinken. Gelukkig gaan we zondag in de herkansing en als opa dan zijn kilometers loopt, gaan wij koffie drinken. Zonder telefoon, televisie en zelfs zonder radio. Hopelijk.

Kinderen wanen zich in een grote zandbak.

Pappa lacht. Heeft ook genoten.

Nieuwjaarsduik.

Op de eerste nieuwe veelbelovende dag van het nieuwe jaar besluiten we om naar de nieuwjaarsduikers te gaan kijken. Nieuwjaarsconcert wordt afgebroken bij de Schone Blaue Donau en met de kinderen gaan we naar ons eigen strand. Daar aangekomen blijkt de auto parkeren knap lastig, de zwemmers staan al klaar in het startvak en de duikers gaan te water. Even doorlopen dus.
Toeschouwers staan 3 rijen dik. Dochter gaat bij pappa op zijn nek, jongste zoon op mamma's nek en oudste zoon staat te stuiteren, want hij ziet niets. Hij mag van de volwassenen vooraan staan. 3 rijen dikke mensen gaan opzij. (Mensen waren niet dik hoor, maar de rijen waren 3 personen dik) Zoon staat vooraan bij het dranghek en of hij daar nou zo blij mee was?

Zoon ziet een clown. Clown doet rare dingen, kleedt zich uit en gaat in zijn lange ondergoed, (het jaeger ondergoed voor de ouderen onder ons) nog grapjes maken met de duikers in het water, met de vele EHBO-ers, waaronder zijn opa, en staat vooral heel druk te doen. Lopers staan ondertussen te koukleumen met badkleding aan en een schaatsmuts op van een bekende soep producent. Zelfs mamma snapt dat het geen ideale combinatie is. Wethouders en burgemeester staan wat te mompelen, onverstaanbaar voor het publiek, jongste zoon wil spelen, gaat naar ballonnen die in de wind waaien. Oudste zoon wacht op het aftellen, maar opeens klinkt er JA! en de stoet zet zich in beweging. Zomaar opeens en plotseling gaat de groep naar de water rand en dan is het opeens een grote chaos. Zwemmers gaan alleen met de voeten te water en lopen weer snel terug, daar komen ze helden tegen die nog te water moeten. Andere dapperen gaan kopje onder gade geslagen door duikteam. Clown drijft met zijn ondergoed ook te water. Wordt 2 keer te water gegooid door de brandweer. Zoon zoekt zijn broertje. Gaan samen spelen in klimtoren weg van alle mensen mensen die gek doen, mensen die heel raar doen, mensen die op 1 januari te water springen zonder zon, zonder prettige temperaturen, met brandweerduikers, met EHBO, is dus vast heel gevaarlijk en mensen gaan nog kijken ook. Zoon is de rest van de dag stil en afwezig. Zoon wil computeren. Eigenlijk alleen maar computeren. Huis ontwerpen met de homeplanner. Zoon gaat later huizen bouwen. Zonder strand waarschijnlijk.

's Avonds: hoe was je dag? "STOM!" Waarom dat dan? "Het was veel te druk bij die nieuwjaarsduik. Al die mensen die lawaai maakten en dicht op elkaar stonden en overal waren blote benen en mensen die door elkaar renden. Heel stom allemaal!"Zoon vond het veel te druk. Mamma had genoten. Genoten van helden die het nieuwe jaar fris begonnen en tegelijkertijd van het halen van een frisse neus. Mamma had ook weer een les geleerd: Soms is het beter om zoon niet overal mee naar toe te slepen. Mooie les op de eerste dag van het nieuwe jaar.

Sterretjes afsteken met muts in huis klopt ook al niet, maar dat is gewoon veilig met die gekke mamma.