Ontploft.

Vandaag was weer eens zo’n dag dat alles een beetje anders gaat. Het begon vanmorgen. Jongste zoon had gister een ballon gekregen en de jongetjes in zijn klas wilden allemaal een keer met die ballon spelen. Opblazen, tuutje vasthouden en dan loslaten. Pffffft doet de ballon dan. Jongetjes van 6 in een deuk. Finn vond dat echter vies. Andere jongetjes die aan zijn balllon zaten. Vanmorgen dus extra ballonnen mee naar school. In de auto zat meneer al: blaas-blaas-blaas/ Pfffffft! Blaas-blaas-blaas/Pffffft! Maar mamma is bang voor ballonnen. Die krengen knallen namelijk. Vroeger of later hoor je dan een enorme knal. En een gillende keukenmeid. Dat ben ik dan dus. Finn moest stoppen met blazen tot we op school waren.

Op school aangekomen, springt mannetje uit de auto en begint te blazen. En de ballon weer leeg te laten lopen. Pfffffft! We stonden bij de glijbaan. En naast ons stonden 4 kinderen. 2 kinderen van mij, 2 kinderen van andere ouders. En die kinderen keken naar Finn. En naar diens ballon. Lachen van de kinderen verstomde. En dat had me moeten waarschuwen. Had gemoeten. Maar mamma’s letten wel eens niet helemaal op. Ik stond de sjaal van 1 van de kinderen van een andere mamma te bewonderen. Een voetbalsjaal! En zomaar helemaal uit het niets was er een enorme harde KNAL te horen. PANG!!!!!! Galmde het over het schoolplein. PIEP!!!! Deed mijn oor. En alle aanwezige ouders en kinderen keken onze kant op. De kant van de glijbaan. 1 Bedremmeld jongetje, 3 springende kinderen. En een mamma die overal hoog bovenuit torende en alle ogen op zich gericht wist.

Hij is kapot mam, fluisterde Finn. Mag ik nu die andere 2 ballonnen? Voor in mijn laatje. Ik lachte vriendelijk. Naar niemand in het bijzonder. Gered door de bel. In het klaslokaal van 1 van de kinderen werd ik aangesproken. Op mijn onverantwoordelijke gedrag. Ik had direct door dat mijn oor het nog steeds niet deed. Ja, wat een knal niet? Zei ik lachend. Maar andere moeder vond het helemaal niet zo grappig. Een beetje vuurwerk afsteken op het schoolplein! He? Deed ik. Vuurwerk? Ja, is dat illegaal vuurwerk ofzo? Illegaal vuurwerk? Onverantwoordelijk gedrag? Waar zien ze me voor aan? Ik die op 26 december al in een kast ga zitten met een deken over mijn hoofd. Ik, die nog geen sterretje durf vast te houden, ik die dus bang is voor ballonnen zou op het schoolplein vuurwerk af staan te steken? Ik. Ik! Het was een ballon. Antwoord ik terwijl ik me omdraai. Weg van moeder die rare dingen zegt. Ja! Roept dochter enthousiast. Kijk maar. Dit is er nog van over. De rest is ontploft. Flubberend groen rubber ligt op tafel. Als stille getuige van ochtendontploffing.

En nu denkt u natuurlijk dat het wel weer genoeg was voor vandaag, maar nee, er kon nog meer ontploffen. Na de zwemles eten we bruine bonen. Met warme stroop. Alleen blijken de bruine bonen opeens kapucijners te zijn, en de fles stroop is nagenoeg leeg. Bodem van de pan is dus nog steeds te zien. Nu had ik laatst in zo’n handig boodschappenblad van de supermarkt gelezen dat als je een fles opwarmt in de magnetron, de vloeistoffen makkelijker uit de fles komen. En laat ik nu een magnetron hebben! Ik heb die fles met dat restje stroop dus in de magnetron gelegd. We de dop erop, want de fles was te groot om staand in de magnetron te passen. Neergelegd en aangezet.

PANG!!!! Komt er na een minuut uit de magnetron. O nee! En ik trek de deur open. Ben staat achter me en die slaat met zijn handen op zijn knieën. Wat heb jij nu weer? Voor me ligt een zielige verschrompelde fles wat ooit een fiere stroopfles was. Stroop ligt in een grote plas op de ronddraai plaat. Klein beetje stroop resteert in fles, en gaat in de pan. Kapucijners met stroop en een ontplofte magnetron. Ach, 1 voordeel. Mijn oren zijn weer gelijk. Ze piepen nu allebei.