C.ito

Er is de laatste tijd natuurlijk al heel veel gezegd en geschreven over de Cito toetsen. De Cito die kinderen toetst en daar dan een oordeel aan hangt. Dat wij het niet eens zijn met de doorschietende toetsingsmentaliteit in het Nederlandse onderwijs, is natuurlijk al duidelijk. Kinderen moeten volgens ons de kans krijgen om onbekommerd kind te kunnen zijn. Om zich in een eigen tempo te ontwikkelen. Dat is in het huidige onderwijs niet meer mogelijk lijkt het wel. Scoren moeten ze. Goed en vooral zo hoog mogelijk scoren. Een toets is een middel om te kijken of het kind de lesstof beheerst. Op zich is dat natuurlijk prima, maar als daar dan een oordeel aan gehangen wordt, in de vorm van een A of een E, schiet het zijn doel voorbij. Je toets maar een gedeelte van de kennis, je toetst niet het gehele pakket vinden wij.

Afgelopen week werden wij door de leerkracht van een van de kinderen uitgenodigd voor een kort gesprek. Op tafel lagen de uitslagen van twee Cito toetsen. Waaronder die van spelling. En onze zoon had een D gescoord. Cito heeft scores van A tot en met E. Zoon had dus de 1 na laagste score. Jammer dan, vonden wij. Want zegt die D iets over onze zoon? Zegt het iets over het beheersen van de lesstof? Nee, die zegt helemaal niets over onze zoon. Nee, die zegt niets over hoe hij spelt. Het zegt echter alles over de methode van toetsen. Hij beheerst de ui en de eu niet. Die twee klanken kan hij  niet uitspreken. In zijn hoofd gaat er bij die klanken ook geen belletje rinkelen. En wat deed Cito? Die creëerde een toets met voornamelijk ui en eu woorden. Van de 25 vragen had hij er 9 goed. Super vonden wij! Hij had er 9 goed, maar dus ook 16 fouten gemaakt en zo staat er straks op zijn rapport een D bij spelling.

Kan onze zoon nu inderdaad niet spellen? Of ligt het aan de manier van lesgeven door de leerkracht? Nee. Beide niet. Juf is een kanjer voor de klas en zoon is echt wel goed in het spellen van woorden. Alleen hangt hij dus op de ui en de eu. Daar heeft hij intensieve logopedie voor gehad, maar verder dan we op dit moment zijn komen we nu niet. Dat geeft ook helemaal niets. Want zoon is zoon en is intens blij als er iemand op visite komt. Visite moet gaan zitten op de bank en wordt voorgelezen uit boeken. Door zoon. En hij geniet. Hij geeft stemmen aan de kippen en de kuikens, beleeft de avonturen op papier en laat de visite meegenieten in zijn avontuur. Hij leest goed, en heeft er veel plezier in. Zijn wereld wordt groter en groter en boeken worden verslonden. Alleen is het voor de luisteraars soms raden of er nu een muis of een mees in het verhaal mee doet.

Volgens de Cito is onze zoon zwak in spelling. Volgens ons valt dat alles mee. Maar die D staat er mooi wel. Zwart op wit op zijn rapport. Heeft hij nu een slecht rapport? Nee, die eer gaat volledig naar de Cito. De Cito heeft wederom de plank volledig misgeslagen. Van ons krijgen zowel zoon als zijn leerkracht een A. Omdat ze dat waard zijn om wie ze zijn. Wij kijken naar het totaal pakket en niet slechts naar 1 onderdeel. Daar zou de Cito iets van kunnen leren.

Wij lopen onze eigen route wel. Komen we ook gewoon waar we willen zijn.