Een wijze trol leerde ons:

Wie al eens door de uitgestrekte bossen van Zweden heeft gedwaald weet dat er een kern van waarheid zit in de verhalen rond de trollen en de elfen. Als je goed kijkt zie je de kabouters bijna zitten op hun bedje van mos aan de rand van de uitgestrekte bosbessen velden. De elfjes zweven vrolijk giechelend boven je hoofd en de trollen nemen een loopje met je. Je hoort ze wel, maar je ziet ze nooit. En ze zijn er wel. Niet voor niets zijn de schalen met pap een belangrijk iets rond Kerst. Want wee diegene die vergeet om een schaal met pap buiten te zetten. Er zal een slecht jaar volgen voor je. Dat ze er zijn, maar je ze niet te zien krijgt, blijkt ook aan het volgende: bij het uitruimen van je kledingkasten kom je kleding tegen die je niet meer aan kan. (Of niet meer aan wilt trekken) Die kleding leg je dan alvast buiten. Dat is handig, als je naar het dorp gaat, kun je direct de kleding in een container gooien. Als het al zover komt, want vaak is de zak de volgende morgen een stuk leger. Er is kleding verdwenen. En in hun huizen, verscholen onder rotsen, in de stammen van bomen, zitten dan trollenvrouwtjes jouw jurk te vermaken tot wel 4 rokken. Of tot gordijnen. Daar komen we natuurlijk nooit achter.

We dwalen af. Afgelopen zomer ontdekten we een stuk van de berg waar we nog niet eerder waren geweest. Vanaf het hoogste punt liep een soort waterweggetje naar beneden. En als je goed keek, was er een mini pad tussen de struiken door. Wij besloten de gok te nemen en te doen wat de bewoners 5000 jaar geleden ook al deden. Via de andere kant van de berg naar beneden wandelen. En daar kwamen we uit in een soort trollenstad. Overal waren huizen van trollen. Links van het pad, rechts van het pad en zelfs onder het pad. We hebben een paar keer in verwondering staan kijken, maar de trollen lieten zich als vanouds niet zien. We hoorden ze wel. Het zachte geritsel om ons heen zei ons dat we in de gaten gehouden werden. Volgens u hoorden we het waaien van de wind door de bomen, maar u bent vast nog nooit zo diep het bos ingegaan. Het waaien van de wind klinkt anders. Neemt u dat nu maar van mij aan.

Halverwege het pad kwamen we een enorm huis tegen. Het huis van de burgermeester trol. Hij was niet thuis, of in ieder geval deed hij niet open.  Maar hij moest wel reusachtig zijn te meten aan de afmetingen van zijn deur. We hebben wat bessen van de struiken geplukt en dat voor zijn deur neergelegd. Want een oppertrol moet je natuurlijk wel te vriend houden. We vervolgden onze wandeling en kwamen uit bij de oude burcht halverwege het pad omhoog naar Hjassan. En dan sta je midden in een stuk geschiedenis. Je ziet de mensen hier rondlopen met hun water en hun dieren. Je ziet de mannen over de stenen wallen lopen bewapend met speren om de vijand in de gaten te houden. Je ziet de kinderen spelen in het hoge gras en je ruikt de mest van de paarden.

Dat was van de zomer. Nu was het winter en waren we opnieuw in Zweden. Niet om te skiën, niet om te wandelen, niet om te genieten. Het huis is verkocht. Razendsnel is het gegaan en zo stonden we met dubbele gevoelens in ons geliefde stukje Zweden. Ons thuis, waar ons hart en ziel ligt. Waren we opeens bezig met een verhuizing en keken we voor de allerlaatste keer naar de zonsondergang boven de Omberg. Keken we een allerlaatste keer naar buiten en zagen we een takje buxus liggen. Buxus die nergens in de buurt groeit. Buxus als symbool dat het leven verder gaat. Grappig, maar hoe kwam dat nu in onze tuin terecht vroegen wij ons wezenloos af. Sophie had het verlossende antwoord. Want even verder zagen we de volgende voetstappen.

We gaan het missen. Ons mooie stukje Zweedse natuur en cultuur. Ons eigen plekje waar we helemaal ons zelf konden zijn en tot rust konden komen. Maar de wijze trol heeft gelijk. Er is altijd een toekomst. Een leven na. Hoe die voor ons gaat lopen, weten we niet. Net zomin als u dat van uw leven weet. Ooit komen we terug; Trollen, nissen, elfen en bosnimfen. Vi ses! Pas goed op elkaar. Doen wij dat ook.