Joris in het ziekenhuis.

Jasper, vorige week voelde ik me niet zo goed. Ik werd iedere dag een beetje zieker. Uiteindelijk werd ik zelfs ’s morgens heel vreemd wakker en viel ik telkens om. Gelukkig kwam er iemand bij me op de koffie en die vond het maar vreemd dat ik telkens lag te slapen en geen antwoord gaf. Zij belde de ambulance. Het bleek dat ik heel ziek was en zelfs mee moest naar het ziekenhuis!!

Daar werd ik op een bed gelegd, we hadden daar wel met 100 muizen kunnen liggen! De kussens waren zo zacht dat ik er helemaal in verdween. Dat was wel heel handig, want dan kwam er een zuster en dan zag ze me niet! Hahhahaha! Kon ze ook geen pleisters plakken. Er lagen nog 3 andere mensen bij mij op de kamer. Dat was wel gezellig, maar iedere keer ging er een naar huis en dan kwam er een andere meneer of mevrouw voor in de plaats. Het leek eigenlijk wel een soort hotel. Sommige mensen bleven 1 nachtje, anderen een paar nachtjes. Ik moest uiteindelijk 8 nachten blijven!

Er kwam iedere dag wel iemand op visite, dat was helemaal gezellig! Ze namen van alles mee. Bloemen en lekkere zeepjes en tijdschriften en boeken. En ze namen vrolijkheid mee, want om maar een beetje in het ziekenhuis te liggen, daar is echt helemaal niets aan! Naast mij lag een mevrouw. Die had allemaal infusen in haar armen. Door die infusen kreeg ze dan voldoende vocht en medicijnen binnen. Maar als die mevrouw een stukje wilde gaan lopen, dan moest ze eerst de stekkers uit het stopcontact halen. Soms vergat ze dat. Dan ging ze op pad en trok ze bijna de stekkers uit de muur vandaan! Ook zag ze midden in de nacht rode auto’s door de zaal rijden. Dat hadden wij eerst niet door, want wij sliepen natuurlijk. Maar toen ze begon te zwaaien naar die auto, met infuus en al dus, maakte dat zo’n lawaai dat we allemaal wakker werden en haar in het donker zagen zwaaien naar een rode auto die wij niet zagen!

De tweede nacht dat die mevrouw er was, maakte ze het helemaal bont! Ze zag een spook op zich af komen. En op het moment dat het witte spook zich over haar heen boog, begon ze te gillen. De hele afdeling was in rep en roer. Een gillende mevrouw en een gillende zuster. Het spook was uiteraard geen spook, maar gewoon een zuster die het infuus kwam controleren. We hebben wat meegemaakt met die mevrouw. Zij is ook naar huis gegaan. En ik mocht haar ballon hebben. Een helium ballon. Dat zijn van die prachtige ballonnen die als je ze los laat zomaar de lucht in gaan. Ik pakte de ballon dankbaar van haar aan, want er stond een prachtige koe op. Maar dat had ik misschien beter niet kunnen doen. De foto die ik bij deze brief stop, is genomen precies op het moment dat ik zo de wijde wereld weer in vloog.

We spreken elkaar snel weer!! (Als ik ergens ben geland)

Groeten van Joris.