(On) Zekerheid

Dan opeens zijn we een ASS bolwerk. Nee, jullie hoeven geen binnenlandse strijdkrachten op ons af te sturen, geen buitenlandse ook. We doen geen vlieg kwaad. Na jaren van onderzoeken en onzekerheid, kwam gister het bevrijdende woord. Ook onze jongste heeft een Storing binnen het autisme Spectrum. Een heftige. Anders dan die van zijn broer, anders dan die van zijn vader. Jongste heeft nog een aantal storingen die na maanden van onderzoeken nu aan het licht zijn gekomen.  Geeft niets, vinden we wel iets op. Autisme hulphond kwam al op mijn pad, maar ja, dan moet deze mamma eerst haar eigen angst voor honden overwinnen. Hond in huis. Het is niet nogal wat.

Onze jongste heeft geen filter om prikkels weg te houden uit zijn hoofd. Hij hoort alles, ziet alles en ruikt alles. Erger en heftiger als u en ik samen. Hij hoort 24 klasgenoten ademen, hoort 24 klasgenoten met hun schoenen schuiven, hoort het tikken van de klok en het dichtslaan van de buitendeur. De hele dag. Hoort auto’s rijden, hoort brommers brommen, ruikt de shampoo van de juf en het geurtje van de meester. Voelt de randjes van zijn sokken, het label van zijn broek en de ritsen van zijn jas. Tien keer erger als u en ik samen.

Onze zoon is op donderdag oververmoeid van alle indrukken, van alle geuren, van alle geluiden, van alle gesprekken. Drinkt water, want limonade is of te zoet, of juist niet. Wil graag cola, vanwege de grappige belletjes op zijn tong, maar mag dat niet van mamma. 

Krijgt van pure oververmoeidheid kringen onder zijn ogen, buikpijn en hoofdpijn. Kan ’s avonds niet slapen, want dan draait de film van overdag nog een keer af. Het tikken van de klok, het schuiven van de stoelen, de toeterende auto’s, de wind door de bomen. U en ik klappen ergens een paraplu uit en kunnen ons even afzonderen van de buitenwereld. Niet zo extreem als zijn vader en niet zo extreem als zijn broer, maar u en ik kunnen filteren. Jongste zoon niet en dus red hij eigenlijk de vrijdag niet. Kan hij het niet meer opbrengen om op zaterdag en zondag nog ergens naartoe te gaan, red hij het niet als er vriendjes aan de deur komen.

Jongste zoon is anders. Dat heb ik altijd gezegd. Als baby lachte hij je toe, sloeg zijn armpjes om je heen en wilde altijd, echt altijd daar zijn waar jij was. Separatiestoornis heet het met een mooi woord. Vond ik het heerlijk dat ik ook een echte baby had, blijkt het toch net iets anders te liggen. Onze zoon is anders, maar zo anders, dat had ik in mijn wildste dromen niet verwacht. Of nachtmerries. Vannacht schrok ik een aantal keren wakker. Het is allemaal een boze droom, maar dan lag daar op mijn nachtkastje toch echt dat rapport. Dat rapport waarin alles staat, in woorden die me niets zeggen, maar tegelijkertijd vertellen ze alles.

Verandert er nu iets? Jullie zoon is vanavond nog steeds dezelfde zoon. Uiteraard is hij dat, maar eigenlijk ook niet. Want hij is wel degelijk anders als vanmorgen, anders als eergisteren en anders als alle dagen die nog komen gaan. Onze zoon is in ontwikkeling. Net als wij. Net als zijn broer en net als zijn zus. Wat de toekomst hem en ons gaat brengen weten we nog niet, we zien het wel. Het ziekenhuis gaf de tip om hem naar een andere school te brengen, naar een gespecialiseerde basisschool. Dat is voor nu nog een stap te ver, we kunnen de Familieschool helemaal niet missen. Nu niet, volgend jaar niet en ook over 5 jaar geloof ik niet. Daar zijn de mensen ons veel te dierbaar voor. Maar als deze stap uiteindelijk onvermijdelijk blijkt te zijn, dan is het zo. Alles zullen we in het werk stellen om onze jongste net als zijn broer en net als zijn zus een mooie jeugd te geven, alles zullen we in het werk stellen om ze gelukkig te laten zijn. Want uiteindelijk is dat wat telt. En een onzekere toekomst? Hebben we die niet allemaal?