Goede Vrijdag

Tijdens de paasviering bleek dat je geduld moet hebben om te kunnen groeien.  In dit geval wilden de plantjes in de tuin van mevrouw Pad niet snel genoeg groeien. Niet snel genoeg in ieder geval naar de zin van mevrouw Pad. Of kikker, ik keek meer naar de gezichtsuitdrukkingen van de hoofdrolspelers en het effect daarvan op de kinderen, dat ik dus niet helemaal heb opgeslagen wie nu mevrouw Pad en wie nu mevrouw kikker was. Mevrouw Pad had geen geduld. Stampvoetend op haar grote flippers banjerde ze over het podium. Water moesten de plantjes hebben en zonlicht en liedjes en versjes. Interactie met de kinderen was geweldig. Mevrouw Pad verzon liedjes aan de hand van geroepen steekwoorden uit het publiek, creëerde versjes samen met de kinderen, maar hoe de groep hun best ook deed, de plantjes wilden niet groeien.

‘Prut!’ Riep een klein enthousiast meisje vanaf haar plekje in de zaal. Zittend op het puntje van haar stoel in een schemergebied van: zal ik zitten of toch staan, aanschouwde ze de avonturen van kikker en Pad. ‘Prut inderdaad’ riep mevrouw Pad terug. ‘Nee!’ Riep het meisje. ‘Ik bedoel prut! De plantjes hebben prut nodig!’ ‘Modder bedoelt ze’ hielp een jongetje. ‘Nee!’ Riep een stoere vent uit groep 3. ‘Ze hebben mest nodig. Pure koeienmest!’ Meisje ging weer zitten. Trok haar jurk over haar knieën en knikte. Dat! Precies dat bedoelde ze! Gewone pure koeienstront over de plantjes op het podium.

Heeft u ooit een toneelstuk in 4D bijgewoond? Op dat moment was ik heel blij dat ik helemaal achteraan in de zaal stond. Ze zullen toch niet echt naar de kinderen luisteren? Verse koeienstront over de plantjes, ik draaide een kwartslag naar de nooduitgang, 1 hendel omlaag duwen en verse lucht zou mijn neusgaten prikkelen. Mevrouw Pad had gelukkig geen mest en ook geen extra prut. Ze liep teleurgesteld nog een rondje stampvoetend over het podium en keek met een schuin jaloers oog naar de prachtige bloemenzee in de tuin van mevrouw kikker. Geduld is een schone zaak orakelde mevrouw kikker en wees op de ondergaande zon. Mevrouw Pad vond het welletjes en ging net als de zon slapen. Morgen weer een nieuwe dag.

En in de nacht gebeurde er iets wonderlijks. De plantjes gingen groeien en groeien en groeiden zo over het podium doek heen. De kinderen slaakten diepe zuchten, zo iets wonderlijks, hoe kan dat nu toch? ‘Er hangt gewoon een draadje met plakband. Kijk maar goed,’ fluisterde een meisje uit groep 4 net iets te hard in mijn oor. De tulpen stonden prachtig in bloei op het podium. Hangend aan draadjes of pure magie?

Geduld is een schone zaak en soms heel hard werken. Fijne paasdagen allemaal!