Een taboe in een land als Nederland. Waar alles vrij
bespreekbaar is, van sexuele geaardheid tot 50 tinten grijs. Alles, wordt
besproken met een kopje koffie en een glas wijn op een zonovergoten terras. Hoe
vervelend een ingegroeide teennagel is; in de rij bij de kassa. De kanker van de
buurman; langs de lijn bij de voetbal. Dat je zoon blijft zitten, omdat hij verslaafd
is aan zijn pc; onder de kap bij de kapper. Alles is bespreekbaar in Nederland.
Behalve de duistere krachten die van binnenuit willen
breken. Die zich iedere dag een weg naar buiten willen banen door je hoofd, je
buik, je rug, je armen, je benen. Hoeveel kilometers je ook loopt, hoeveel
valeriaan je ook slikt, kamillethee je drinkt. Ze gaan niet weg. Ze moeten er
uit. Er uit. Er uit. Er uit! En niemand die het
weet.
Want over druk van binnenuit praat je niet. Falen. Ik faal,
ik heb gefaald, ik ben aan het falen, ik ga falen. Zo voelt het als je de hele wereld niet meer
aankan. Je wilt geen hulp van andere mensen, niemand tot last zijn. Je kent je
eigen lichaam niet meer, herkent je eigen brein niet meer. Ze spelen een
spelletje en hebben de spelregels niet uitgelegd. De druk van binnenuit, van binnenuit, van binnenuit is enorm. Waar
zijn toch mijn schoenen?
Je wilt weg. Weg,weg! maar waar naartoe? Naar
buiten, en weer naar binnen. Je wilt
gaan lopen, op de bank. Je wilt gaan fietsen, in je bed. Je wilt boodschappen
gaan doen, in de douche. En maar lachen, het gaat goed. Ja, vervelend van je
teen, van je zoon, van je opa, van je auto, van je huis, van de storm.
Vervelend ja. Wat vertellen ze in hemelsnaam? De druk, de druk de druk die moet er uit.
De nieuwe gymschoenen van je zoon, het vlees voor de
lasagne, het tien minuten gesprek van dochter, de diploma uitreiking van andere
zoon. Vergeten. Allemaal vergeten. En
weer een arts. Voor wie belt u eigenlijk? O, de uitslagen. Juist ja. Voor welk
kind? Was ik daarbij? Echt waar? Ik geloof dat ik gek word. Knettergek word ik. Heb de
regie niet meer. Ik. Die
de regie niet heb. Help! Wie geeft me mijn brein terug? Wat je vindt mag je
houden, maar niet mijn geliefde brein. Ik zal zuiniger op je zijn. Je niet meer
verliezen. Ik beloof het, maar kom alsjeblieft terug! Ik wil naar buiten, ik moet naar buiten! Ik word gek,
knettergek van de druk
van binnenuit.
En dan is daar die arts, die belt en te horen krijgt: Ik kan niet meer. Ik kan niet meer.
Hardop. Ik zeg het heel hard hardop. Ik kan niet meer! Ik ben moe, doodmoe, ik overzie de afspraken
rond de jongens niet meer, de afspraken voor mijn schouder, het gevecht met
mijn manager, het lappen van de ramen. Ik kan niet meer. Ik kan niet meer!
Hardop. Dat lucht op. Gewoon met een kop koffie op het
terras, zaterdag langs de lijn, maandag op je werk en dinsdag op het
schoolplein. Ik kan niet meer!
Heeft niets met falen te maken,maar met moed en lef en durf en alles wat maar
kracht uitstraalt. Ik kan niet
meer! En het geeft helemaal niets! Want we zijn er om te helpen en om
geholpen te worden. Het moet er
uit! Zoek Hulp!
Wow wat heb jij dit goed beschreven zeg. Ik lees zelden ergens hoe het werkelijk voelt maar jij weet het goed te verworden. Het is de hel op aarde. En iemand die breekt is niet omdat hij zwak is maar omdat hij veel te lang te sterk is geweest.
BeantwoordenVerwijderenHeel veel sterkte.
Ik heb er trouwens nooit een taboe van gemaakt hoor en weiger me te schamen
BeantwoordenVerwijderen