Revalideren

Tsja en dan kun je alles nog zo goed hebben voorbereid, en gedacht hebben dat de ervaringsverhalen op internet schromelijk overdreven zijn, blijkt dat je dus inderdaad niets kunt!

Probeer het maar eens. U plakt 1 arm op de rug en dan trekt u uw sokken aan. Tip: schuif de sok eerst over de tenen en buig die dan zodanig dat de sok klem komt te zitten tussen teen en voetzool. Met betrekking tot mijn schoenen: Mijnheer schoenlepel werd mijn beste vriend. We trekken een broek aan. Inderdaad 1 met elastiek in de heupen, want een knoop met 1 hand dicht krijgen is lastig te noemen. Overigens duurde dit 2 dagen en had ik die knoop door. Joggingbroek zo snel mogelijk weer foetsie. We trekken een bh aan. Of in het begin gewoon niet, want dat haakje krijg je van zijn lang zal hij leven niet dicht. ’s Avonds ook niet meer los. Zelfs nu na 10 weken niet. Ik mag mijn arm allang los laten hangen, (binnenshuis, buitenshuis sinds deze week niet meer) maar ik kan mijn arm echt nog lang niet op mijn rug krijgen. Ofwel ik val mijn huisgenoten lastig bij het aan en uit kleden ofwel ik trek die bandjes over mijn schouders; trek vervolgens bh rond mijn lichaam zodat de sluiting van voren komt en dan onthaak ik de haakjes.

Dan gaan we de bedden verschonen. Het afhalen gaat eigenlijk nog best aardig. Gewoon zo hard mogelijk met 1 arm aan een punt trekken. Trek je het hele matras omhoog en dan schiet het onderlaken los. Dekbedovertrek pak je aan de bovenzijde en dan valt het dekbed er vanzelf uit. Wasmachine doet het werk. Dan gaat u de was ophangen. In etappes. Want u kunt uw arm helemaal niet omhoog strekken. Afhalen is dan weer een stuk makkelijker. Je rechterarm haalt de knijpers van de lijn en met je voet schuif je de wasmand onder het vallende wasgoed. Strijken. Probeert u eens te strijken met 1 arm. De hoezen van de bedden zijn al 10 weken dezelfde. Wel iedere keer netjes fris gewassen, maar Linéa recta van de lijn terug om het dekbed. Hoeslaken weer om matras?  Vergeet het maar! U dient te  wachten tot echtgenoot thuis is.

Boodschappen. Ik mag nog steeds niet autorijden, ik mag niet fietsen. (2 kilometer normaal gedrag) Niets tillen met arm en dan gaan we boodschappen doen. ’s Morgens haal ik verse broodjes voor de kinderen. Wandelend. We kunnen niet op vakantie door het hele revalidatiegebeuren en dus krijgen de kinderen ter compensatie iedere dag verse broodjes. Dan loop je met je tas in de winkel broodjes te verzamelen. Geen pak melk meenemen, geen frisdrank flessen en verder ook alle aanbiedingen niet. Je kunt het namelijk niet tillen. Ik moet dus wachten tot echtgenoot een gaatje in de agenda heeft en dan gaan we boodschappen halen. Met de auto en direct heel veel. Loop ik met het karretje. Niet alleen kan mijn arm daar op steunen, ook houd ik mijn autorijvaardigheden nog een beetje bij. Roep tuut-tuut-tuut bij het achteruitrijden, steek mijn hand uit als ik naar een ander pad wil en geef netjes al het verkeer van rechts voorrang. Ik tank zelfs halverwege. Staat namelijk een koffiezetter in iedere supermarkt. Volgens echtgenoot spoor ik met de dag minder.

Je haar wassen. Succes!! Shampoo met je rechterhand verdelen over je haar went na een paar keer. Uitspoelen met 1 hand is bijna niet te doen. Je oksels ontharen. Aangezien je wel iedere week naar de fysiotherapeut moet, en aangezien dat een hele leuke man is, wil je dus echt wel je oksel ontharen. Best lastig als je die arm niet omhoog kunt krijgen. Op gevoel ontharen we oksel. Rechter oksel is eigenlijk nog lastiger om te doen, want dan heb je scheermesje in je linkerhand. De hand die niet zo’n goede besturing meer heeft. Na het douchen gaan we ons afdrogen. (Even voor de goede orde: ik ga me afdrogen. Sta ten allen tijde alleen onder de douche. Straks denkt u nog rare dingen.) Voorkant gaat prima, maar blijk je nog een heel stuk rug te hebben tussen je schouderbladen en je billen. Je steeds uitdijende billen, want bewegen om in vorm te blijven zit er niet meer in. (En ik hou zo van lekker eten!) De handdoek wil met geen mogelijkheid dat stuk rug drogen. Geen probleem als er huisgenoten zijn, maar als je alleen in huis bent kun je een paar dingen doen. Je kunt met je drijfnatte rug op bed gaan liggen. Is je rug droog, maar je bed nat. Je kunt in je blootje een paar rondjes door het huis rennen, je kunt ook gewoon je kleding aantrekken, dan is je rug ook droog, maar je shirt nat.

Bomen omzagen. Laat dit maar even. Gras maaien met een elektrische maaier. Let op het snoer!! Eten koken. Kan prima, zolang je de pannen maar niet op hoeft te tillen. Borden naar de tafel dragen: 1 voor 1 voor 1 voor 1. Ramen lappen. Grappig! De trap stofzuigen. Ik heb dagen naast de stofzuiger gestaan onder aan de trap. Op hem in pratend om zelfstandig omhoog te gaan. Mislukt. Wil alleen onder mijn bezielende leiding aan het werk. Trap is nu een verzamelplaats van stof. Net als onder de bank, onder de kasten en onder de bedden.

Kleding passen. Omdat je arm niet boven je hoofd kan, is het passen van nieuwe shirts best een uitdaging. Kleding kopen doe ik samen met dochter. Zij in de ene paskamer, ik er naast. Sta ik volledig klem met mijn armen in een veel te krap shirt, roep ik mijn dochter. Is ze al lang klaar met passen en loopt een extra rondje door de winkel. Moet je gênant bevrijd worden door verkoopster die afkomt op  hulpgeroep. Dochter staat stikkend van de lach toe te kijken. Ik was van de week zo ontzettend blij dat ik eindelijk weer een trui aankon, alleen niet bedacht hoe die ’s avonds weer uit moest. Op dit soort momenten neemt mijn echtgenoot wraak voor die keer dat hij bij een ongeluk beide armen brak/verbrijzelde en ik na een paar dagen weer aan het werk ging. Had keurig koffie in de thermoskan gedaan voor hem. Een thermosfles waar hij alleen maar naar kon kijken…

Kun je dingen nog wel? Uiteraard, drijven in het zwembad. Niet zwemmen. Wel ronddobberen. Liefst met boek. En zonder kinderen, anders is boek doorweekt. Lezen. Gewoon op een stoel in de zon zitten en lezen. Heeft 8 weken geduurd voor ik dit trucje doorhad. ’s Middags slapen. Omdat ik ’s nachts niet kan slapen van de pijn, slaap ik ’s middags. Heerlijk en op de 1 of andere manier heb ik dan amper last van mijn arm. Ik kan ongeveer 2 kilometer wandelen voor ik in brand sta van de pijn, met fietsen is dit hetzelfde. Maar 4 kilometer kan ook. Dat is dan gewoon 2 keer 2 kilometer. Zo moet je dat ook schrijven. Niet: ik heb 4 kilometer gewandeld, maar: ik heb 2 keer 2 kilometer gewandeld.

Wat heb ik de afgelopen 10 weken geleerd? Dat ik geen geduld heb, dat mijn schouder nog lang niet op orde is, dat mijn biceps nog niet aangehecht is en hij dus niets doet. Dat ik wellicht over 4 weken mag gaan beginnen met gewichtjes, dat ik hele lieve kinderen heb, een privé chauffeur die tevens mijn echtgenoot is. Dat mijn chirurg een waar kunststuk heeft uitgevoerd en dat mijn fysiotherapeut de beste is. Dat helaas voor mij de chirurg, de fysiotherapeut en mijn echtgenoot op 1 lijn zitten met elkaar. (Frustrerend)

Dat je continue je grenzen verlegt. Wilde ik voor de operatie zonder pijn kunnen slapen, nu wil ik kunnen hardlopen, kunnen zwemmen, de was kunnen ophangen en ga zo maar door. Maar met de dag leer ik vooral dat iedere stap vooruit winst is. Als mijn schouder niet volledig herstelt, heb ik nog steeds een mooi leven. Anders, zeker niet slechter.