Carpe Diem. Pluk de dag.

De dag begint goed. Bij het ontwaken na wederom een doorwaakte nacht vanwege de zeehond in mijn longen, zegt de weegschaal: Error. Goed voor je zelfvertrouwen.  Koffie drinken; lunch klaarmaken om mee te nemen naar mijn werk, broodlade gans en volledig leeg. In de lade eronder gekeken, maar nee. Geen brood. Nog wel een stuk ontbijtkoek. Die dus maar meegenomen.

Naar mijn werk, met op de radio allemaal gekwaak op niets af. Als ik de auto soepel in een parkeervak draai, want dat kan ik dan weer heel goed, begint er net een lekker nummer. Even overweeg ik om te blijven zitten, maar mijn collega’s lopen allemaal langs mijn auto naar het gebouw waar we werken. Allemaal werpen ze een blik in mijn auto waar ik zit te swingen. Oeps. Noteer voor volgende week in mijn hoofd dat ik de auto ergens achteraan op het parkeerterrein verdekt opstel.

Tijdens de pauze trek ik als een moderne holbewoner stukken van mijn ontbijtkoek af. Buurman kijkt me aan, en bij de derde keer durft hij het aan om iets tegen me te zeggen. “Weet je dat die ontbijtkoek gewoon in plakken voorgesneden is?” Ik kijk hem aan. “Jij bent wel extreem lang zeg!” Is wat hij nog durft te zeggen.  

’s Middags verzamel ik alle energie die ik nog heb en ga naar de kapper. Dat moet ik al maanden, maar ik ben bang voor de kapper. Niet voor spinnen, niet voor hoogtes, niet voor koeien, wel voor kapsters. Die kletsen namelijk terwijl ze met mes/schaar of scheerding in je nek bezig zijn. Vertellen dat je een bol hoofd hebt (zie ander blog) en knippen altijd precies zo als jij het niet wilt. Maar nu ga ik naar de kapper. Een kapper in de buurt. Ik zou eigenlijk naar een vriendin gaan, maar haar kapsalon zit in een andere stad en die puf heb ik helemaal niet. Terwijl ik de deur open doe, verschijnt er al een vrolijk gezicht in de deuropening van achterkamer. “Hallo! Wie van jullie moet er geknipt worden?” Sophie kijkt me smekend aan, maar Sophie spaart voor de stichting haarwensen en ze is er bijna. Ik dus en ik mag plaatsnemen in de wasbak. Volledig onderuitgezakt moet ik, want ik ben een soort van te lang voor wasbak. Geeft niets. Warm water ontspant. Sophie vindt het geweldig. Haar mamma ligt bijna op de grond en een totale onbekende wast haar haar!

We nemen plaats in een stoel in de hoek. Top kapster. Ik mag haar nu al. Maar kapsalons hebben iets raars. Spiegels. Enorme spiegels. De hele week hoor ik al van iedereen dat ik er zo beroerd uitzie, thuis heb ik 1 spiegel en die ontwijk ik. Ik hoef niet te zien hoe beroerd ik dan wel niet ben. Maar nu kan ik er niet meer omheen. Ik schrik van mezelf. Heb de afgelopen 2 weken een winterjas uitgedaan. Zie er oud en moe uit. Ziek nog steeds met een rood Halloween oog. Maar kapster kletst met Sophie en over haar dochter en knipt vakkundig mijn haar kort. Geeft adviezen en is heel aardig. Vrolijk, spontaan, met beide benen op de grond. Super tevreden laat ik een behoorlijke berg haar achter op de grond. Met een korte kop haar verlaat ik de kapsalon en huppel met dochter mee naar winkelstraat. Pappa is er toch nog niet om ons op te halen. Sophie vind me trouwens niet mooi meer, maar dat negeer ik.

Twee zonen komen aangerend. “Mamma!!!!!” En dan net als in de film, komen ze tot stilstand. “Mamma is lelijk!” Humeur zakt naar nulpunt. Hoezo lelijk? Ben ik wel lief? Ja, mamma is nog steeds de liefste, maar wel lelijk.

Om er toch nog een feestdag van te maken gaan we poffertjes bakken. We hebben sinds kort zo’n pan. Uit de verkochte caravan van oma. Wat oma met een poffertjespan in de caravan moest, ga ik niet eens vragen. U begrijpt me vast. Maak beslag met geheime Zweedse siroop, en begin te bakken. Met een soeplepel giet ik de mix in de pan. Maar er ontstaan helemaal geen poffertjes. Allemaal aan elkaar geplakt staren ze me aan als een pannenkoek met bulten. Keer ze met een vork om staat er op pak. Maar vork heeft geen grip op plak poffertjes. Hier gaat iets niet helemaal goed. Zoek in mijn kasten en vind een mini maatbeertje uit de speelkeuken van de kinderen. Daar giet ik de mix de tweede rond mee in de pan. Dat gaat iets beter. Sneller vooral, want in de bodem zit een gat. Terwijl ik dus de bovenste rij poffertjes schenk, ontstaat er ook onderaan een rij poffertjes. Dit gaat hem dus ook niet worden. Derde ronde vind ik een soort kitspuit. Mix daarin en spuiten maar. Maar als je eenmaal spuit, kan hij niet meer stoppen. Vloeibare mix druipt over aanrecht, langs de keukenkastjes naar beneden. Daar waar mijn schoenen staan. GRRRRRRRRRRRR! Maar mijn humeur krijgt niemand stuk vandaag. Vooral omdat de plakjes poffertjes wel heel erg lekker smaken. Gooi het roer om. Pak een normale koekenpan, smelt boter en giet pannenkoeken van poffertjes beslag. Heerlijk!!!!!!

Moraal van dit verhaal? Geen idee eigenlijk. Misschien dat we altijd moeten proberen om de zonnige kant van het leven te zien. Misschien dat poffertjes pannen ondingen zijn.