Verkeerde huis.

We zitten op een vakantiepark. Midden in het bos. Er mogen geen auto’s het park op , dus kunnen de kinderen spelen tot ze helemaal gaar en afgepeigerd en met inktzwarte voeten  ’s avonds hun bed in rollen.  Nu is het zo dat mijn kinderen een hele vervelende moeder hebben die ze eerst nog in bad zet zodat die zwarte voeten weer fris de slaapzak in kunnen, maar u snapt het beeld. Camping in het bos en spelende kinderen die na 6 uur echt moe zijn.

Gisteravond gingen wij na het avondeten nog een rondje wandelen. In het bos was de bedoeling, maar onze jongste turf was moe, was koppig en bleef achter in de eerste de beste speeltuin. Wij besloten tot het voetbalveld te lopen en  daar niet alleen ons laatste luie zweet weg te trainen, maar ook om op onze turf te wachten. En die turf kwam maar niet.

‘Pappa en mamma kunnen me wat. Ik ga niet weer opnieuw lopen, ik loop de hele vakantie al. Nog even en mijn zolen zijn onder mijn schoenen vandaan. Ik zit hier goed. Wat jij, eekhoorn?’ Dat de eekhoorn niets terug zegt, maakt turf ook al niets uit. ‘Ik ga gewoon terug naar huis, dan ga ik lekker in mijn bed liggen lezen. Laat pappa en mamma maar stom wandelen in het bos. Ik doe deze vakantie niet meer mee!’ Turf stapt van de eekhoorn af en loopt het pad af richting het gehuurde huis. Hij opent de deur, ziet pappa de vloer stofzuigen, ziet grote broer de vloer vegen en staat oog in oog met een wildvreemde oude vrouw. ‘Oeps. Verkeerde huis.’ Turf sluipt achteruit het huisje uit, opent de deur, slaat hem met een te harde klap weer dicht en zet het op een lopen richting zijn eigen huis. Hij verstopt zich in de achtertuin, maar beseft dat hij daar niet veilig is. Het huisje waar hij net was, is slechts een paar stappen verder. Stel je voor dat die vader ,met de stofzuiger achter hem aan komt!

Voorzichtig gluurt hij om de hoek naar de straat. Hij ziet geen vader met stofzuiger, geen jongen met bezem en ook geen oude vrouw met stoel op de straat staan. Zonder ook nog maar 1 keer om te kijken, zet hij het op een lopen, zo hard als zijn beentjes hem dragen kunnen en verstopt zich bij de receptie tussen de huur fietsen in.

Daar wordt turf even later gevonden door zijn zus. En samen komen ze aangelopen op het voetbalveld. ‘Als jullie maar heel duidelijk weten dat dit dus echt de allerlaatste wandeling van deze vakantie was! Ik ben nu echt helemaal moe.’ Pappa en mamma snappen er natuurlijk helemaal niets van, maar daar zijn ze pappa en mamma voor. Die snappen nooit iets. Als ze het verhaal echter horen, moeten ze allebei heel hard lachen en sindsdien zwaaien ze iedere keer even naar de oude vrouw die de hele dag voor het raam zit in haar stoel. En daar snapt die mevrouw dan weer helemaal niets van.