Kerstkoekjes

Een oproep aan alle ouders: hulp gevraagd bij het bakken van de kerstkoekjes. Hoewel ik zeer regelmatig met of zonder duidelijk doel voor ogen rondhuppel op de school van mijn kinderen, help ik bijna nooit in de klas. Dus deze oproep had direct 1 fan. Ik zou komen helpen bij het bakken van de kerstkoekjes. Zoon blij, mamma blij. Tot de avond voor de bakafspraak. ‘Mam, heeft u al nagedacht over welke koekjes u gaat bakken? Heeft u al een goed recept?’ ‘Dat zal de juf toch wel hebben, de juffrouw legt uit en wij als moeders assisteren.’ ‘Nee, de juf blijft in de klas en jullie gaan in de grote zaal koekjes met ons bakken.’ Een halve slapeloze nacht volgde. Zelfs nog even op het rooster van oudste zoon gekeken. ‘Je ziet een beetje pips, ik kan je beter ziek melden. Dan kun je koekjes bakken op de basisschool.’ Nee, mensen, uiteraard heb ik dat niet gedaan. Wel aan gedacht, maar toch maar niet gedaan.  Er zijn grenzen en zelf ik weet die soms te vinden.

Koekjes bakken. Hoe moeilijk kan het zijn? Ooit heb ik 1 keer eerder koekjes gebakken op school, maar toen had ik mijn steun en toeverlaat in de keuken bij me. Tegenwoordig werkt hij 6 dagen in de week en wilde hij geen vrije dag opnemen voor Kerstkoekjes. Typisch mannen, denken alleen aan zichzelf. Niet aan hun vrouw die ondanks haar deo toch al aardig begint te zweten bij het lezen van de eerste zin in het recept: Laat het ei splitsen door een ouder. Splits een ei? Hoe splits ik een ei? Nog nooit gedaan! Twee bakkers in huis, dus ik hoef geen eieren te splitsen. Ik hoef alleen maar taarten, koekjes en andere baksels te  proeven. Niets te splitsen!

Gelukkig waren er ook nog andere moeders. Moeders van het slag: iedere woensdagmiddag met de kinderen gezellig de keuken in. Dus dat ei werd gesplitst. De rest van het recept was ook voor mij zeer duidelijk. En zelfs zonder weegschaal hadden wij tot twee keer toe een mooi soepel deeg.  Heel even overwogen om als vrouwelijke Mario  (of Luigi) de bal omhoog te gooien en hem dan weer op te vangen op mijn knokkels, maar ik ken mezelf een beetje. Toch maar niet gedaan, de deegbal zou onverbiddelijk en onvermijdelijk tegen het plafond aan gekomen zijn en had daar dan tot in lengte der jaren gehangen.  ‘Kinderen, daar hangen jullie kerstkoekjes.’

Op deze basisschool valt me altijd weer iets op. De oudere kinderen helpen de jongere. Met handen wassen, met het strooien van bloem, met het halen van een extra stoel, met het ruilen van de mooiste vormpjes. Een kniesoor die op rouwrandjes onder nagels let. Een kniesoor ook die met een schuin oog naar verkouden niezende kleuter kijkt. We bakken alle bacteriën er wel uit in de ovens.

De ovens. Daar ging iets mis. 1 oventje stond redelijk dicht onder een rookmelder. En als er dan in juist die oven een koekje van de bakplaat valt en met een zachte plof tegen  het verwarmingselement  aankomt en daar stilletjes blijft liggen is 1 en 1 op een basisschool gewoon 2. En zo begint er een irritante bel te zoemen, hangt 1 kleuter meisje direct huilend om mijn hals, een tweede kleuter meisje aan mijn linker been en stappen twee stoere groep 5 jongens direct richting deur. Brandalarm is brandalarm. Een andere koekjes moeder plukt meisje van mijn been en zo begeven we ons allemaal rustig naar buiten. Waar alle klassen hun eigen plek hebben, waar alle leerkrachten een groene kaart omhoog houden ten teken dat die groep compleet is en loop ik rustig de school weer in. Want: is die stekker er eigenlijk wel uit; en mijn jas ligt nog binnen. Niet geheel onbelangrijk.  Maar in dit geval dus wel. Onbelangrijk die jas, als je 1 klas in hun gymkleding buiten ziet staan. We zullen maar denken: een eerste keer is altijd lastig.

Groepen compleet, brandalarm uit en er kon weer verder worden gebakken. U snapt allemaal dat ik me verre hield van oventjes en bruin wordende koekjes.  Tussen de middag komt er een nieuwe digiduif binnen: Hulp gezocht bij het bakken van de kerstkoekjes in groep 7.  Ik hou me voor de verandering heel stil en loop in het vervolg weer gewoon met of zonder doel een rondje door de school. Kerstkoekjes bakken laat ik over aan de echte moeders. Maar als jullie hutten gaan bouwen in het bos, of als er een struikrovers speurtocht uitgezet moet worden, dan ben ik van de partij. En de koekjes voor bij de koffie komen dan gewoon bij de bakker vandaan.