Nieuwe kijk op ons leven.

“Dit is zijn leven. Hij weet niet beter.”

1 zin. Zo simpel kan het dus zijn. Heb ik me de afgelopen 5 jaar in allerhande bochten gewrongen waar ik met mijn 1.86 helemaal niet in kon, om alle ballen in het gezin maar hoog te houden, voor de kinderen had ik dat niet hoeven te doen.

De afgelopen weken zat ik zelf in een vrije val naar beneden. Totaal geen idee meer hoe ik de kinderen kon motiveren om naar school te gaan, totale paniek als ik naar de winkel moest om boodschappen te doen, of nog erger; met 1 van de kinderen de deur uit moest om nieuwe schoenen of een nieuwe broek te kopen. Met argusogen keek ik iedere dag naar de krimpende broekspijpen. Of naar de groeiende kinderbenen. Slapen wilde ik. Eigenlijk alleen maar slapen.  Dat kon natuurlijk niet. 3 kinderen hebben geen barst aan een slapende moeder. Het leven is geen sprookje.

Als 1 van de ouders in een gezin voor kortere of langere tijd uitgeschakeld wordt, gebeurt er van alles in een gezin. De relatie tussen de ouders verandert, en de relatie met en tot de kinderen verandert mee. Kinderen zullen vroeger zelfstandig moeten zijn, huishoudelijke taken op hun schouders nemen, moeten op elkaar passen, als de “gezonde”ouder moet werken, of naar een tien minuten gesprek moet. Zijn zich eerder bewust van hoe de grote mensen wereld in elkaar steekt. Zijn zich opeens bewust van de waarde van geld. Simpel omdat er geen zwemdiploma behaald kan worden, verjaardagen worden overgeslagen, want die zieke ouder had ooit een riant inkomen, maar staat nu op nul. Nul komma helemaal niets. Omdat die zieke ouder eigen ondernemer was en dus geen recht had op een uitkering. Kinderen weten ook opeens hoe een wachtkamer er van binnen uit ziet en wat vervolgafspraken zijn.

Dan ga je als moeder opeens moeder zijn en vader. Sta je op een regenachtige zondagavond fietsverlichting te repareren, omdat er morgen wel met licht naar school gefietst moet worden. Ga je met je versleten knie op een modderig voetbalveld een balletje trappen met de kinderen, omdat pappa dat niet kan, neem je ze gewoon mee op vakantie; naar het bos; naar het museum; kook je gezonde maaltijden, behalve op de dagen dat je ’s morgens om 10 uur eigenlijk al niet meer kan. Dan kunnen de kinderen heel goed zelf koken. Want dan leren ze snel. 1 avond pannenkoeken eten is leuk, twee misschien ook nog, maar dan koken ze rijst en braden ze kip. En dan lig je daar op de bank onder een slaapzak omdat het in de huiskamer net iets gezelliger ligt en neem je jezelf voor: morgen is alles anders. Morgen sta ik er weer. Morgen ben ik weer vader én moeder.

Want kinderen moeten onbezorgd kind kunnen zijn. Moeten heel ver weg blijven van ziekte en zeer en alle ellende van de wereld. Maar vooral ver blijven van alle ellende in het eigen gezin. Kinderen moeten kind kunnen zijn. Daar vecht je voor. Iedere dag vriendjes mee. Tussen de middag en na schooltijd. Alle zaterdagen, alle zondagen is het huis gevuld met kinderen. Want dat hoort vast zo. Maar dan kun je alleen nog maar slapen en huilen en willen 2 van je kinderenniet meer naar school, willen ze niet meer ontbijten, want: zonder ontbijt gaat er hier niemand naar buiten! En je zet nog grotere stappen om de kinderen op tijd in de klas te krijgen, zet zoonlief gewoon in de klas met een lege maag en zelf zit je de hele ochtend thuis met een schuldgevoel. Niet ontbeten, hij heeft niets ontbeten. En tussendoor blijf je naar iedereen lachen, want dat hoort ook zo. Vast. Waarom weet je eigenlijk niet, maar mensen willen alleen maar een lachende moeder zien. Zitten niet te wachten op: nee, het gaat eigenlijk niet zo heel goed nee.

En dan opeens zegt iemand die daar jaren voor gestudeerd heeft: “Dit is zijn leven, hij weet niet beter.” Voor de kinderen in ons gezin is ons gezin een normaal gezin. Met een vader die er soms wel en soms niet is. Die wel gewoon thuis rondloopt, maar niets registreert, die zich vierkant te pletter werkt om alle rekeningen te betalen, en die zomaar opeens weer even helder is. Die dan op een regenachtige zondagavond de fietslampjes controleert. Die nooit een balletje gaat trappen op een modderig voetbalveld, maar wel  uitlegt wat het Higgs boson deeltje is. En de kinderen pakken hun moment, en weten dat morgen alles anders kan zijn.

Hun moeder is moe, heeft een kapotte knie, is heel hard toe aan een leesbril, maar ontkent alles in alle toonaarden. Alles gaat goed, alles gaat goed, alles gaat goed. Wie houdt wie nu voor de gek? Maar gister heb ik geleerd dat ik best gewoon alleen moeder mag zijn. Een moeder die regelmatig met alle goede bedoelingen volledig de mist ingaat, maar die ook weer gewoon zichzelf mag zijn. Haar eigen zorgeloze vrolijke zelf. Omdat voor onze kinderen ons gezin gewoon ons gezin is. En daar hoeven we niet zo moeilijk over te doen, de ballen hoeven niet alle dagen in de lucht te hangen en van fouten kun je alleen maar leren. In ieder geval heb ik dit geleerd in de afgelopen jaren: mijn kinderen zijn ijzersterk; flexibel;  superlief en ik hou met heel mijn hart van ze.