Verkeersexamen.

Groep 7. Niels ontkomt er niet aan. Verkeersexamen. De theorie was erg makkelijk voor hem, hoewel sommige vragen enigszins dubieus waren opgesteld. Twee meisjes rijden een straat in met een verkeersbord. Waar moeten ze voor opletten? “Dat ze met dat verkeersbord achterop niemand raken”

Maar dan de praktijk. Tegenwoordig zijn we helemaal content met de manier waarop Niels fietst. Blijft netjes rechts van de blokjes; belt voor hij inhaalt, daarmee wel zo’n wijde bocht makend dat hij de stoep meeneemt. “Maar mam, als daar geen lopers lopen, kan ik daar gerust fietsen. Plek zat” Hij steekt netjes zijn arm uit voor hij afslaat, (meestal pas na de bocht, wordt aan gewerkt) en wacht altijd maar dan ook altijd als hij voorrang heeft tot de automobilist hem heeft gezien. Soms moet je even 5 minuten wachten eer er een auto aankomt, maar dan kijkt hij eerst de chauffeur goed aan. Ziet u mij wel? Dan ga ik oversteken. Ik heb namelijk voorrang. Ik sta dan stoom blazend allang aan de overzijde. Heb daar regelmatig geen geduld voor.  

En dan opeens is het zover. Groep 7 en verkeersexamen. Dachten we aan het begin van het jaar nog dat Niels van ons niet mee hoefde te doen, inmiddels had hij op de fiets zulke sprongen gemaakt dat hij gewoon mee zou doen. Gewoon. Ja, er zal bij ons eens iets gewoon gaan.

Oefenen. Route verkennen. Start bij het gemeentehuis en dan volgt u de route. Voorgedaan door pappa. Doet die ook eens iets met zoon. Zeldzaam vader en zoon moment die ze dan nooit meer vergeten enzo. Kent u dat? Gezellig samenzijn staat ze inderdaad in hun geheugen gegrift. Stomend komen ze beide thuis. Op de eerste 500 meter was Niels al 10 keer gezakt. En de route was zelfs nog iets langer. Ik zat thuis. Aan de koffie.  Pappa moppert op zoon en zoon moppert op pappa. Ik schenk nog een keer koffie in. ’s Avonds is Niels verdiept in routebeschrijving. Kijkt en fronst en draait blaadje. Kijkt nog een keer, fronst dieper, haalt zijn schouders op, schuift blaadje aan de kant.

De volgende dag gaan pappa en zoon op herhaling. Maar dan blijkt dat Niels goed heeft opgelet. De route heeft bochten en maakt omwegen die helemaal nergens voor nodig zijn. Ik heb het al vaker opgenoemd. Een Ass-er gaat van A naar B via de kortste route. Niets gezellig fietsen langs de bloeiende bollenvelden, kan ik zo van genieten, niets naar een verjaardag en dan via de paardjes en de eendjes, leuk voor jongste twee. Nee, van A naar B fiets je in een zo recht mogelijke lijn. Dus gaat Niels bij het startpunt naar links in plaats van rechts, slaat hij een complete woonwijk over, heeft een rap tempo in de benen en besluit een geheel eigen versie van het fietsexamen te oefenen. Pappa volgt. Hij moet wel. Mag zonder kind namelijk niet thuiskomen van echtgenote.

Boos smijten ze beide hun jassen in de gang, schoppen hun schoenen onder verwarming en ploffen op de bank. Om het hardst hun standpunt verdedigend. Hoe belangrijk was dat verkeersdiploma ook al weer? Gelukkig staan er pijlen op de grond en op de gevaarlijke punten volwassen mensen die goed opletten. Tsja. Vroeger. Toen alles beter was. Toen we nog echte zomers hadden en een Hongerwinter. Vroeger toen de boeren niet vast kwamen te zitten met hun tractoren in het drassige kleiveld. Vroeger. Toen de jeugd nog netjes u zei en met knikkers en hoepel tevreden waren. Toen hadden we pijlen op de weg en volwassenen. Nu hebben we op sommige plekken jongeren met blikjes energydrink. Die naar rugnummers kijken en naar uitgestoken hand. Die oordopjes weer dieper in oor doen en whats-appen met vrienden die naast ze staan. Of bij het volgende kruispunt.

“Mam, als ik nu zak, word ik dan heel erg gepest in de klas? Bent u dan heel teleurgesteld?” “Nee Niels. Mamma is niet teleurgesteld en ook niet boos. Ik zou het heel stoer van je vinden als je meedoet en als je het in ieder geval probeert. Gewoon goed uitkijken en fietsen zoals je normaal ook fietst. Komt het echt wel goed” “Mag ik dan bij de start linksaf? Want die route klopt niet hoor” “Nee, het is handiger als je gewoon de route volgt. Ook al klopt hij niet”

Niels gaat van start met een droge ketting!?!? (Waar hebben we het over? Heeft toch niets met verkeersveiligheid te maken? Goed voor zijn bovenbeenspieren ;) ) En hij straalt. Hij flikt het gewoon weer. Hij straalt. Maar bij de finish komen de nummers die na hem zijn gestart; voor hem terug. En dan krijg ik het toch een beetje warm. Het zal toch niet? Het zal toch niet dat hij ergens koppig rechtdoor is gegaan en nu richting afsluitdijk fietst? Maar nee. Niels heeft alles op zijn gemak gedaan en komt opgelucht over de streep. Of hij zijn diploma heeft behaald weten we nog niet, trots zijn we allebei. Niels en ik. Hij heeft het toch gewoon geprobeerd!

Stralend van start. Met droge ketting en een goed humeur.