Een introductie in Zweden.

‘Julia, Rune en ik, (Nisse) wonen in Zweden. Niet altijd, alleen in de vakanties. ‘Lekker rustig’ zegt mamma altijd, maar zo rustig is het helemaal niet. Wij halen namelijk altijd rarigheid uit. ‘Zelfs op vakantie heb ik geen rust’, zucht mamma dan. Nou, van ons mag ze best gewoon buiten blijven zitten hoor. Op een stoel, met een boek. Wij kunnen hier namelijk niet zomaar onder een bus komen, of in 7 sloten tegelijk vallen. We kunnen wel op de spoordijk spelen.’

‘Het toegangspad naar het huis is namelijk het traject van de oude spoorlijn. Er rijden al heel lang geen treinen meer overheen, en daarom kunnen wij nu in dat huis wonen. De spoorwegen hebben het huis verkocht. En bij ons de rails weggehaald. Eerst was het huis van een spoorarbeider. Het was heel klein. De trap naar boven zat in de kast en de voordeur zat gewoon nog waar hij hoorde. Voor in het huis. Nu is er een aanbouw geplaatst achter het huis en daar is de trap ingekomen. En de voordeur. Maar die zit nu dus achter het huis! Bovenaan de trap staat de douche. Die is ook al raar. Hij was eigenlijk te groot en dus is er een stuk uit het dak gezaagd. Niet door pappa. Pappa is heel handig. Maar de vorige bewoners waren dat niet. Het huis is nog steeds heel klein. We slapen met zijn drieën op 1 kamer. Pappa en mamma slapen in de grote slaapkamer, die echter ook meteen de overloop is. Aan de voorzijde van het huis is nog een balkon, naar die begint te verrotten, dus daar mogen we niet meer komen. Dat is in een notendop ons huis. O nee! We hebben ook onze eigen waterbron. 100 meter de diepte in en in de trapkast staat een rare blauwe fles. Daar zit dan het vers opgepompte water in. Zuiver, ijskoud water.’

‘Pappa en mamma vinden het heerlijk om te wandelen in Zweden. Thuis in Nederland vinden ze dat maar saai. Zien ze alleen maar dichte luxaflexen. Nou, hier zie je niet eens huizen! Kun je rustig een paar uur lopen zonder ook maar 1 huis tegen te komen! We zien wel herten en dassen en vossen en andere beesten als we maar een beetje stil zijn. En ik moet ze gelijk geven: een das in ons Nederlandse dorp zou pas echt een sensatie zijn!’

‘Het riool is trouwens ook een beetje vreemd. Maar daar gaan we het niet over hebben. Praten over het riool is vies. Maar vooruit: ik zal het fluisteren: ons toilet is niet aangesloten op een rioolbuis, nee, hij vervoert alles naar een put. Een put in de tuin. En via die put gaat alles trapsgewijs terug de bodem in. Iedere trap zuivert de rotzooi, zodat er uiteindelijk weer schoon vies spul terugvloeit de bodem in. BRRRRR. En het toilet spoelt ook niet geruisloos door, nee, hij maakt een enorm malend geluid. Rune is bang voor het  toilet en gaat dus het liefste gewoon buiten plassen. Tegen een boom. Of tegen de bieslook, maar dat mag niet meer van mamma. En als hij wel naar het toilet moet, laat hij de deur openstaan. Maar dat is helemaal raar, want het toilet staat in dezelfde ruimte als de keuken.’ Zucht.

‘Ons huis staat als laatste van het dorp. Precies op de grens met het volgende dorp. Het dorp waar wij bij horen is wel ongeveer 10 kilometer ver weg. Je kunt dus niet zomaar even een pak melk halen, of skateboarden op het plein. Maar we kunnen wel in bomen klimmen, in de eindeloze tuin spelen, op de trampoline springen, schommelen of op zoek gaan naar wolven en herten. Of helpen in de tuin. Dan mogen we soms ook snoeien. Al het snoeiafval gaat ’s avonds op het kampvuur. Dat snoeien gaat bijna altijd goed. Bijna altijd, maar dus niet altijd helemaal.’

Bij die berg zand ligt de waterleiding.