Joris loopt de avond 4 daagse.

Pfft, wat ik nu toch weer heb meegemaakt! De kinderen van mijn gezin gingen lopen. Leuk! Dacht ik, want dat doen ze wel vaker. Dan nemen we drinken mee en lekkere broodjes, en zien we de meest leuke plekjes. Ik wilde dus erg graag mee. Of ik dat zeker wist, vroegen de kinderen nog aan mij. Ja, natuurlijk weet ik dat zeker! Ik mag ook altijd een stukje kaas en zelfs een stukje van de koekjes. Ik loop mee zei ik dus enthousiast.

Maar, jullie raden het al, het was helemaal geen ontspannen looptocht. Het was een soort volksverhuizing van zingende en huilende kinderen, van kletsende ouders, van op de stoep lopen en er dan van af vallen en van continue op iemands hielen staan. Ik ben gewoon 3 keer een schoen verloren omdat er een groot mens op mijn hiel trapte. En dit doen ze dan voor hun lol! De avond 4 daagse heet het. Moet je dus 4 dagen achter elkaar in een rij lopen en halverwege krijg je limonade met een snoepje. Ik vond het maar gek allemaal. De kinderen hadden snoepjes mee en ik kreeg van alle kinderen een stukje. Van lopen val je normaal gesproken af, maar ik ben deze week gewoon een kilo gegroeid!

De eerste 3 dagen liep ik mee met de jongste 2 kinderen van het gezin. Zij liepen de 5 kilometer. Kijk maar op de foto. Hier staan we te wachten voor de start. Die 5 kilometer is natuurlijk een peulenschil voor ons, maar door die enorme files op de route was het toch nog best wel zwaar. Ook moet je telkens goed uitkijken dat je wel bij de juiste groep blijft lopen. Voor je het weet loop je opeens bij de verkeerde school. Halverwege stond er een kraam van school en daar kregen we limonade. Dat was echt heel lekker! En we kregen een snoepje. Normaal krijg je dat natuurlijk nooit op school, dus het was echt feest.

Op de laatste avond liep ik met de oudste zoon mee. Hij liep de 10 kilometer. Dat was een stuk beter te doen. Er liepen veel minder mensen op de route, dus je kon je eigen tempo bepalen. We liepen met zijn zessen. Heel gezellig. We aten snoepjes, zongen liedjes, gingen hele stukken hardlopen en kregen als toegift een enorme wolkbreuk over ons heen. Door het slechte weer zagen wij niet dat iedereen ging schuilen onder een viaduct. Wij liepen gewoon verder en werden helemaal nat! Het was net of we in onze broek hadden geplast. Dat was natuurlijk niet zo, maar zo leek het wel.

De tas die we mee hadden was best heel zwaar. Er zat heel veel drinken in, en eten en een EHBO tasje. De tas was bijna niet te tillen, dus ik heb ook aangeboden om hem een stuk te dragen. Dat zie je op de tweede foto. En dan zien jullie ook meteen dat het niet helemaal lukte. De tas was te zwaar voor me. Of ik was misschien wel te klein. Afijn, aan het einde van de route stonden er bloemen klaar en kregen de kinderen een medaille. We hebben het weer gehad voor dit jaar. Maar ik hoop wel dat we de volgende keer weer gewoon zelf gaan lopen. Zonder al die andere mensen er omheen. Wat een drukte en wat een lawaai. Nu ga ik buiten in de tuin liggen. Misschien kleur ik zelfs nog wat bij.

Groet, Joris Muis.