Opa's auto

Opa. Mijn opa was een bijzondere man. Geweldig was het als je vroeger een rondje met hem mocht gaan rijden. In de camper. Opa hield van autorijden. En van campers. Tijdens het rijden lagen wij dan op een bovenbunk naar buiten te kijken. Zonder gordel. Dat kon vroeger allemaal nog gewoon. En tijdens het rijden kon je ook nog iets drinken en een rondje lopen. Opa reed wel. Naar Sail; daar trok hij een paling uit het water. Ik zal het nooit vergeten. Kon wel mee. Maar gelukkig waren er dan wel een paar tantes (of mijn moeder) die dat niet zo’n goed idee vonden. Een stinkende paling in de camper terug naar huis.  Opa hield ook van gewone auto’s. Met of zonder caravan er achter. Zijn laatste aanwinst was een enorm bakbeest. Met 4 luxe stoelen achterin. Want dan kon hij mooie ritten maken met de tantes. De tantes waren zijn (schoon) zussen. Opa was 88 toen hij deze auto thuis in de garage zette.

Op maandagmorgen ging mijn moeder altijd bij haar vader op de koffie. Vaste prik. Maandagmorgen zat ze in Bergen. En ik vaak ook. 1 keer, hij was inmiddels 92, had hij een afspraak en de koffie visite was van korte duur. Ik stapte in mijn auto en reed het dorp uit. Al snel had ik een achteropkomende auto in het vizier. Opa. Nu ben ik van de snelheid, maar hij duwde me bijkans vooruit. Bij de stoplichten haalde hij me in en verdween uit beeld. Hij was 92, ik 36. Eruit gereden. De grijns op zijn gezicht bleef me ’s nachts nog lang achtervolgen.

Toen overleed hij. Daar heb ik al over geschreven. Mijn opa ging naar Mexico City. Naar oma. Die was daar al. In zijn auto werd hij weggereden. Intens verdrietig was ik. Nooit meer klapperende tanden tijdens de koffie, nooit meer een ritje naar de palingboer, met op de terugweg een emmer paling tussen de stoelen, nooit meer de zwaai van opa als je aankwam of wegging. Alles werd anders, en alles draaide door. Zoals het leven hoort te lopen. Bijna 3 jaar stond zijn auto in de garage bij zijn huis.

Een jaar geleden vroeg ik aan mijn moeder, wat er zou gebeuren met de auto van opa? Want no way dat ik wilde dat die auto de familie uit zou gaan. 2 van de kinderen hadden interesse. Prima. Maar beide besloten om de auto toch niet te kopen en zo kregen wij vorige week de kans op de auto. Hup uit het werk even kijken. Past er een wasmachine in? Ja. En dus boden we. En mochten we hem kopen. Ik mocht de auto kopen. Donderdag gingen Ben en mijn broer naar de auto. Heel voorzichtig nieuwe olie er in en rijden maar. Naar de APK. Verzekering geregeld, op naam gezet en vrijdagavond om 5 uur goed gekeurd. 

Half zes reden we er in. De kinderen, wij en een vriendje. Vriendje was een beetje boos op mij. Ik had gezegd dat ik een auto had gekocht en dit was een complete bus! De tranen liepen tijdens die rit over mijn wangen, nooit geweten dat ik zo emotioneel was. ;) Opa’s auto reed weer en wij reden mee.

Dat er in die enorme auto geen koppeling zit en geen versnellingsbak is een beetje wennen. Dat ik de achterste rij kinderen niet hoor tijdens het rijden is lichtelijk vervelend, maar wel lekker rustig. Dat je op smalle dijkjes tegenliggers zo te water duwt is onhandig, dat je zo hoog zit dat je fietsers makkelijk over het hoofd ziet lichtelijk gevaarlijk. Ik roep alle fietsers in mijn omgeving dan ook om van die leuke vlaggetjes op de fiets te monteren. Ook voor volwassenen. Dan komen we er samen wel uit, kleurt de wereld ook veel vrolijker.

Vanmorgen reed ik om 6 uur het dorp uit. En precies daar waar het dorp ophield en de wijde wereld vol avonturen openging, schoot een vallende ster voor me weg. Opa, ik zal met trots in uw auto rijden. Morgen ga ik in uw geest West Friesland onveilig maken. Haal ik een mud piepers, een paar kilo appelen, stoofpeertjes bij Hoorn, die paling laat ik liggen, maar ik zal wel naar de visafslag in Den Oever rijden. En op de terugweg steken we een kaarsje aan bij het kapelletje van Keins.

En volgende zomer leg ik twee tenten in de auto, een paar jerrycans water, en een gaskomfoor. Gaan we kamperen aan een Noors Fjord, bij een Zweeds meer, in een Deens bos, of trekken we naar Schotland. En daarna? Oudste wil naar Portugal, dochter naar Italiå en jongste wil gewoon met mamma mee. En later als ik oud ben reis ik u achterna naar Mexico City om van alle avonturen een verslag uit te brengen. Met klapperende tanden. 

Vis eten in een zeer mistig Den Oever.