Alle zegen komt van boven.

We schetsen een lunch. Zo 1 van: alle kinderen komen tussen de middag gezellig thuis een boterham eten. De jongste weigert wit brood te eten; mamma heeft weer eens niet goed opgelet. Hij wil een bruine boterham en anders maar niets. Jongste luistert af en toe dus wel naar mamma. Middelste wil een boterham met: 'datgene wat ik zaterdag met de verjaardag ook had.' Op de verjaardag zaterdag had middelste een kadetje met salami. Maar vandaag wilde ze dus geen kadetje, maar salami op een boterham. Oudste doet er nog een schepje bovenop. Hij wil wel 'gesmolten kaas. Op een maïsbroodje en dan de kaas wel lekker knapperig.'

Zo’n lunch dus. De wijzers van de klok snellen vooruit. Ik weet niet hoe het komt, maar wij hebben een magische klok. De hele dag loopt hij gewoon 1 op 1, maar tussen de middag gaat hij in de versnelling. Voor je het weet ben je een uur verder en moeten we terug naar school. De twee jongens hebben het begrepen. Hebben keurig gegeten, schoenen en jassen aan en klaar om weg te gaan. Maar dan hebben we nog een dochter.

En dochter verzint om kwart voor 1 opeens dat ze nog ergens een vriendenboekje heeft. Een vriendenboekje waar haar beste vriendinnetje nog niet in staat. En een etui heeft ze ook nog wel ergens. Kan ze knutselen in de klas. 'Je gaat niet meer knutselen in de klas.' 'Je weet maar nooit mam, misschien gaan we vanmiddag wel spontaan knutselen.' Ik weet al hoe laat het vandaag is. Vandaag is zo’n dag dat mijn kinderen te laat komen. Maar de redding is nabij. Pappa moet naar een klant. En laat die klant nu achter school wonen! Mamma stuurt pappa dus alvast met de jongens voorop.

Om 10 voor 1 stappen dochter en ik dan toch eindelijk ook op de fiets. Mijn fietstassen puilen weer uit van de overbodige rotzooi en dochter is helemaal happy. Ze kan knutselen in de klas, als de juf opeens besluit dat ze gaan knutselen. Een halve voorbereiding is het hele werk. Of iets dergelijks in ieder geval.

Dan komen we opeens oudste zoon tegen. Oudste zoon die dus helemaal niet van plan was om naar school te fietsen met pappa. In de verte zien we pappa fietsen met jongste. Altijd handig zo’n felblauwe jas. Een verkeerd geparkeerde auto zorgt voor de nodige onrust. ‘Lekker dan, wie zet zijn auto nu weer illegaal neer?‘ We besluiten van de fiets af te stappen en over de stoep te gaan tot het punt waar we kunnen oversteken. En dan gebeurt het: als een complete verrassing word ik gezegend van boven. Gezegend voor mijn engelengeduld? Voor mijn fantastische kinderen? Voor de sperziebonen die ik helemaal niet klaar kan maken? Voor mijn opgeruimde karakter? Voor mijn jongste zoon die in ieder geval op tijd in de klas zit? Alleen de hemel zal het weten. Ik weet in ieder geval zeker dat de zegen van een meeuw afkomstig was.

Dus stuur ik oudste zoon en middelste dochter op goed geluk en met het nodige wantrouwen met zijn tweeën naar school en cross ik terug naar huis, waar ik een turbo douche neem, en maar een heel klein beetje te laat op het schoolplein sta. Voor niets, want de kinderen zitten daadwerkelijk gewoon in de klas. Op tijd. Vanaf morgen doe ik het dus anders. Als de kinderen klaar zijn, zet ik ze op de fiets. Zwaai ze uit, staande in de deuropening met mijn nachtjapon en openvallende duster. Mijn pantoffels sieren mijn voeten en een kop koffie houdt me gezelschap. (Nu ben ik een beelddenker en visualiseer ik me met een brandende sigaret in de deuropening, maar ik rook helemaal niet. vandaar de kop koffie) Als ze de hoek om zijn loop ik naar binnen waar ik de krant ga lezen op de bank en als ik zin heb kleed ik me aan. Of niet, want ik hoef de deur toch niet meer uit. 

Gezegend ben ik.