Geluksgevoel.

Waar ik blij van word: mijn kinderen. Die staan vooraan. Soms geniet ik enorm als ik ze achter het behang heb geplakt, maar meestal vooral van hun gekke opmerkingen, van hun gehuppel, van hun stralende aanwezigheid en soms als ze in hun bedden liggen te slapen. Kan ik ook enorm van genieten. Even rust na de storm van de dag.

Van de eerste bollen die uit de grond komen, de eerste knoppen aan de Akebia, de eerste groene punten aan de hortensia’s. Van die frisse groene blaadjes die voorzichtig uit een knop komen. Alsof ze eigenlijk nog niet geloven dat de temperatuur begint te stijgen.

Van de geur van vers gemaaid gras. Achter ons huis is een gemeente park. Op papier een veld vol bloeiende bloemen waar kinderen met een bal kunnen spelen, waar kinderen op een kleedje kunnen zitten en kroontjes knutselen van madeliefjes. In de praktijk is dat gewoon een honden uitlaatveld waar niemand met een zakje achter de billen van zijn hond aanloopt. De poort in onze schutting is dus hermetisch afgesloten en de sleutel is ooit in de grijze bak gegooid. Vooral geen uitgang voor de kinderen. Of ingang voor wildvreemde honden die van die geurende mestbalen in mijn borders deponeren. Niemand die dan met zo’n blauw zakje mijn tuin inloopt kan ik u verzekeren.

Van een wapperende was aan de lijn. En dan het liefste wapperend beddengoed. De zon en de wind die samenspannen om mijn was te drogen. Zodat er vanavond onder een fris dekbed geslapen kan worden. Uiteraard hebben we een kast vol schoon gestreken dekbedden, maar je droomt toch net iets mooier onder een door de wind gedroogd dekbed.

Vandaag was een zeldzame dag dat alle elementen in 1 keer samen kwamen. De was hing te wapperen, tijdens het koffie drinken in een beschut hoekje keek ik tegen lichtgroene knoppen aan. In mijn rechter ooghoek zag ik rode bloemen van de Akebia. En in de borders was een kleurexplosie van sneeuwklokjes, krokussen, narcissen en zelfs al een paar hyacinten. Intens gelukkig was ik. Tot ik een vreemd zoemend geluid hoorde. Eerst zachtjes vanuit de verte, maar al snel werd het donkere geluid harder en harder. Opeens wist ik het en maakte mijn hart een sprongetje. De gemeentelijke grasmaaier!!!! Het donkere geluid nam ik op de koop toe. Mijn neus ging steeds een beetje meer open en ik snoof als een verslaafde de echte lente geur op!

Vers gemaaid gras. Wapperende was, frisse kleuren in de tuin. Ik moest me bedwingen om niet op te staan en naar boven te rennen. Voor je het weet zit ik dan in bikini. Veel te koud natuurlijk. 1 ding ontbrak. Mijn kinderen. Die zaten op school. Tijdens de lunch probeerde ik het ultieme gevoel even terug te halen. Met (door Ben) zelfgebakken brood belegd met smeltende kruidenboter en verse kruiden uit de tuin. De kinderen spelen met water en zand, al heel snel spelen ze met water en modder. Alleen de geur van gras ontbreekt nu. Die is weggeëbd. En zo is het geluksplaatje wederom bijna ultiem, maar net niet helemaal. En dus hebben we hopelijk een lang voorjaar om heel vaak tegen dat ultieme moment aan te zitten. Unieke momenten.