Het vreemde verhaal over de vriendschap tussen een trol en een reus.

Ooit leefde er in een groot en donker bos, aan de rand van een meer een trol. Thor. Dat was zijn naam. Thor de trol. En Thor de trol was een beetje apart. Alle mensen waren bang voor alle trollen. Maar niemand van de mensenmassa was bang voor Thor. Dat kwam doordat Thor geen enge pukkels op zijn hoofd had; geen dikke bossen haar op zijn handen; geen  bochel op zijn rug had, en ook zeker geen kromme benen. Thor was eigenlijk een hele knappe trol. En alle trollen om hem heen vonden dat verschrikkelijk! Want de mensen kwamen steeds een beetje dichter naar hun schuilplek. Diep in het donkere bos. En het allerergste vonden ze dat de mensen kindertjes steeds dichter bij het diepe blauwe water kwamen. Ze waren namelijk opeens helemaal niet meer bang voor de trollen die in het donkere bos woonden, en ook niet voor de trollen die in het water leefden. Want ze hadden Thor ontdekt. Thor die heel knap en heel lief was. En zo kwam het dat als er kindertjes te dicht bij het water kwamen, ze helemaal niet hard gillend wegrenden naar huis, maar dat ze nog een stukje dichterbij kwamen als ze een trol uit het water zagen komen. En als je niet uitkeek, gooide zo’n mensenkind ook nog een bal het water in. En dan moest je samen spelen! Nog nooit hadden trollen samen gespeeld met mensen! De trollen vonden dat Thor maar ergens anders moest gaan wonen. Ver weg van het bos aan het water.

Aan de andere kant van het water woonde Per. Per de reusachtige reus. Per gooide steentjes. Dat vond hij leuk. Alle steentjes die op zijn pad lagen, pakte hij op en gooide ze ver weg. De boeren in het dorp vonden de hobby van Per helemaal niet leuk. Want wat voor Per kleine steentjes waren, waren in werkelijkheid grote rotsblokken. En die blokken lagen overal verspreid in hun akkers. De boeren moesten nu zigzaggend met hun tractoren over het land. Overal in het veld lagen rotsblokken. Voor de bewoners van het dorp was de maat vol toen Per op een nacht tijdens het slaapwandelen zijn teen stootte tegen een rotsblok. Hij pakte het stuk steen op van de grond, en al slapend zwiepte hij de steen een kant op. Zonder te kijken, want hij sliep natuurlijk nog. Met een oorverdovend lawaai, waar zelfs Per wakker van werd, verpletterde het rotsblok een boerderij. Verbaasd en slaperig kwamen de boer en de boerin met hun 7 kinderen de boerderij uitgerend. Grote stofwolken in hun haar en stukjes behang aan hun oren.  Ze keken naar alle koeien die een kant op sprongen. Iedereen kwam gelukkig ongedeerd uit de boerderij, maar de koeien gaven nog 2 weken zure melk. De kinderen niesten nog een volle week stukjes kalk uit hun neuzen.

Aan de ene kant van het water was Thor verbannen naar het uiterste puntje van het bos. Daar kreeg hij een stukje tuin helemaal voor hem alleen. Hij mocht alleen weer bij de trollen komen wonen als hij minstens 3 mensen bang had gemaakt. Maar wat hij ook probeerde, de mensen werden niet bang. Na verloop van tijd gaf hij de hoop op. In plaats van de mensen bang te maken voor het donkere bos, wees hij ze de weg naar de uitgang als ze verdwaald waren. In plaats van kinderen bang te maken voor het diepe water, leerde hij ze zwemmen. Van zijn stukje grond maakte hij een prachtige tuin. Zodat de kinderen die hadden gezwommen en de mensen die uit het bos kwamen een prachtige plek hadden om even uit te rusten. Tot op een dag.

Thor had 5 kinderen tegelijk leren zwemmen en kwam moe maar voldaan thuis. Maar toen hij de sleutel in het slot wilde doen, was er geen sleutelgat. Er was zelfs geen deur. Er was eigenlijk ook helemaal geen huis meer te zien. In plaats daarvan stond op de plek van zijn huis een enorm rotsblok. Heel even dacht Thor dat zijn trollenfamilie een streek met hem hadden uitgehaald, maar trollen zijn niet sterk. En ook niet slim. Ze hoeven namelijk alleen maar mensen bang te maken. En om mensen bang te maken hoef je niet slim te zijn. Terwijl Thor zo voor zich uit stond te kijken, met de sleutel in zijn hand, begon de grond te trillen. Eerst langzaam, maar steeds een beetje sterker. Wat krijgen we nu? Een aardbeving? Krijgen we een aardbeving? De grond ging op en neer en Thor bewoog mee. Hij had wel iets weg van een stuiterbal. Hij stuiterde rond in zijn tuin tot hij een tak van een boom te pakken kreeg. En daar bleef hij hangen. Net zo plotseling en opeens als het schudden van de grond begonnen was, zo plotseling en opeens stopte het ook weer.

Thor deed zijn ogen open. Die waren dicht gegaan omdat hij toch een beetje bang was. Naast het rotsblok stond iemand. Een heel groot iemand. Thor keek naar de voeten die op autobussen leken, hij keek omhoog naar benen als flatgebouwen. Hij keek omhoog naar een gezicht zo groot als de zon. Een reus! En de reus tilde met een vloeiende beweging het rotsblok op. Thor keek naar de restanten van zijn huis die nu tevoorschijn kwamen. Uit zijn keel ontsnapte een snik. Over zijn wangen liepen tranen. Daar stond vanmorgen nog zijn prachtige huisje. Nu was er niet veel meer over dan een stapel kapotte planken.

Per, de reusachtige reus had de snik gehoord, en de restanten van het huisje gezien. Hij draaide zijn hoofd. Van links naar rechts en weer terug naar links. Langzaam ging hij door zijn knieën. En zo kwam zijn gezicht op gelijke hoogte met dat van de snikkende Thor. ‘Was dat jouw huis?’ Vroeg Per aan Thor. Thor kon geen antwoord geven, want door de adem van Per werd hij weggeblazen. Een stukje dieper het bos in. Daar bleef hij ondersteboven hangen in een grote dikke eik. Per strekte zijn hand uit en Thor liet zich daarop vallen. Hij knikte. ‘Dat was mijn huis ja. Mijn huis waar ik zo mooi woonde en waar de mensen uit het dorp zo graag kwamen. Waar de kinderen zo graag speelden. Nu heb ik niets meer. Geen familie, want die vinden me niet eng genoeg en geen huis. Ik heb helemaal niets meer.’ Nog meer tranen stroomden over zijn wangen.

Per zat op de grond. Met Thor op zijn arm. Samen keken ze naar de uitgestrekte watermassa aan de rand van het bos. ‘Ik heb ook niets meer fluisterde Per. Ik mag niet meer in het dorp aan de andere kant van de berg wonen, want ik maak teveel rotzooi met mijn stenen. En nu heb ik zelfs al 2 huizen verpletterd. 1 aan de andere kant van het water en nu jouw huis aan deze kant. We zijn dus samen heel eenzaam en alleen.’

Thor dacht eens na. Want Thor was niet alleen een hele lieve trol, hij kon ook nog eens heel goed nadenken. ‘Wacht eens even zei hij. Als jij nu eens alle stenen van het land van de boeren haalt, zodat ze weer op hun land kunnen werken, en je gooit die stenen dan midden in het meer. Dan ontstaat er vanzelf een eiland. En op dat eiland kunnen wij dan wonen. Dan heeft niemand meer last van ons. De mensen kunnen met een boot naar ons toe komen om te zwemmen en te wandelen en dan drinken ze na afloop een beker limonade in onze tuin. En jij kunt dan met stenen gooien zoveel als je wilt. Als je er maar voor zorgt dat de stenen in het water vallen, en niet meer op het land.’

En zo geschiedde. Per ruimde alle rotsblokken op van het land van de boeren, hij gooide ze allemaal in het water. Thor bouwde van al die stenen een prachtig eiland midden in het meer. Waar alle mensen tot op de dag van vandaag samen komen om te genieten van de rust en de prachtige natuur. En van een beker limonade natuurlijk. 1 steen bleef staan aan de rand van het meer. Het rotsblok wat het huisje van Thor had verpletterd. Daar staat het ook vandaag nog. En iedereen kent de steen. Er staat namelijk een bordje bij: Pers steen. De steen van Per. En als je heel goed kijkt, zie je aan de voet van het rotsblok een kleiner bordje: Thors huis. Het huis van Thor. Maar dat huis kun je nu dus niet meer zien.

foto van internet. 

Dit was het wonderlijke verhaal over de vriendschap tussen een trol en een reus. En van het ontstaan van het eiland in het meer waar iedereen gezellig limonade drinkt.