Verhuizen met witte vingers.

We gaan verhuizen zegt mamma op een middag. “Gezellig zegt pappa, waar gaan we naar toe?” “Mats gaat naar zolder achter, Julia en Rune gaan samen op de kamer van Mats en alle kasten; materiaal en materieel van jou gaan naar de kamer van middelste. Knettergek word ik van al die rotzooi in mijn huis!” Pappa knikt zonder te horen en gaat verder met repareren. Aan de eetkamertafel. Op die eetkamertafel ligt een lcd televisie in wel honderd delen uiteen. Aan de rand van de tafel is een mega vergrootglas geklemd. Op de tafel staat een soldeermachine. Een hele grote. En aan die tafel moeten we dan straks eten. Maar dat lukt dus niet altijd vanwege al die reparaties die pappa uitvoert. De kinderen snappen mamma wel. Maar verhuizen?

Mats is intens verdrietig. Gaat van de grootste slaapkamer naar de kleinste. “Maar die is straks wel helemaal alleen voor jou” zegt mamma troostend terwijl ze met matrassen door het huis sleept. “Geen rekken vol gereedschappen meer en geen rekken vol onderdelen meer op je kamer. Gewoon helemaal een kamer alleen voor jezelf”. Mats weet het allemaal niet meer. Ziet zijn bed naar boven gaan, gevolgd door zijn bureau en ondertussen komen de spullen van Rune de trap juist af.

De jongste twee zijn in extase! Gaan samen logeren in de kamer van oudste broer. Zonder rekken vol troep van pappa, dus zelfs de skyline van New York wordt weer zichtbaar. De skyline waar Mats zelf maar een week van mocht genieten en toen verkocht pappa zijn bedrijf en kwamen alle spullen thuis te staan. In alle kamers dus, en mamma werd langzaam aan gekker en gekker. Tot ze niet meer gekker kon worden. Toen was het genoeg!

En mamma zal mamma niet zijn als ze dan niet direct aan het werk gaat. Pappa wil eigenlijk altijd eerst even overal over nadenken, maar mamma loopt dan al met kwast vol witsel door het huis. Sleept stapels kleding van de ene kast naar de andere en heeft op haar manier het overzicht terwijl er een tornado heeft huisgehouden. Pappa doet het zware werk. “Dat is dan weer lief” zegt mamma. Maar na een tijdje staat mamma gewoon beneden te strijken en is het boven nog een slagveld. Beneden niet. Beneden is de rust weergekeerd en daar geniet mamma van. “Het is altijd hetzelfde met jullie moeder. Ze begint en maakt helemaal niets af. Kijk maar naar de nieuwe kamer van Mats. De helft is nog maar geschilderd!” Moppert pappa.

Julia en Rune kijken elkaar aan. Zachtjes sluipen ze naar zolder. Naar de kamer van broer. Broer die boos en verdrietig ligt te zijn op de bank. Zijn veilige slaapkamer is veranderd in een speelparadijs voor broer en zus. Zijn nieuwe kamer stinkt naar verf en witsel. En dus hebben de jongste 2 het rijk helemaal alleen om mamma eens goed te helpen. Op de grond staat nog een emmer. Dekt in 1 keer staat er op. “Dat is handig.” Op de gang liggen borstels die mamma altijd gebruikt als ze muren wit. Allebei pakken ze 1 borstel. Het deksel van de emmer zit een beetje vast en ze moeten heel hard trekken. Rruts, doet hij opeens en er klotst een lading wit spul op de grond. Verschrikt kijken ze elkaar aan, maar als ze de emmer een stukje verschuiven, zie je er niets meer van. Allebei dopen ze hun borstel in de emmer. Vrolijk smeren ze de witte smurrie op de muren. Grappig dit. Het is wel zwaar vinden ze na een tijdje.

“Zullen we het eens met onze handen proberen? Zetten we allemaal witte handen op de muren” “Ja! Dat is grappig” Ze stropen hun mouwen op en laten voorzichtig hun handen in de verf zakken. Dat voelt heel gek, maar ook wel leuk. Hun vingers kleuren langzaam wit. Met druipende handen lopen ze naar een muur die blauw is. Plak, plak, plak doen ze. Er verschijnen hele mooie witte handen op de blauwe muur. “Het lijkt wel een kunstwerk uit een museum!” “Ja, misschien worden we wel wereldberoemd. Zijn onze handen straks heel veel geld waard en kunnen we een nieuw kantoor kopen voor pappa, zodat hij niet meer aan de eetkamertafel hoeft te repareren” “Zullen we aan mamma vragen hoeveel geld onze handen misschien wel waard zijn?”

Stralend van trots lopen ze naar beneden. Op de trap laten ze een spoor van druppels witte verf achter. Beneden staat mamma nog steeds te strijken en heeft oudste broer de telefoon aan zijn oor. “Ja, ik heb nu de zolderkamer en mamma heeft de muren rond mijn bed blauw geverfd. En de rest van de kamer wit. Ik krijg nog wel net als in mijn oude kamer een skyline van New York. En dan heb ik inderdaad wel een gave kamer. Door die blauwe muren is het net of ik op een boot slaap”

Verschrikt kijken Julia en Rune elkaar aan. Oei,oei, oei. “Wat voor kleur hadden de muren toen jij op zolder sliep?” Fluister Julia in het oor van Rune. “Ik weet het niet meer, maar ik geloof groen” “Groen? Dus geen blauw?” “Nee, ik denk het niet. Denk je het of weet je het zeker?” Hij weet het niet meer. Hij kijkt naar zijn handen op hetzelfde moment als mamma naar zijn handen kijkt. “Wat hebben Julie nu weer uitgespookt?” roept ze een beetje bozig. Snel proberen ze hun handen nog te verstoppen achter hun rug. “We hebben een soort van geholpen” “Ja, en we hebben geld verdiend zodat pappa weer een nieuw kantoor kan kopen.” Mamma heeft de strijkmachine uitgezet en is in 2 stappen bij ze. “Laat jullie handen eens zien?”

Mamma is helemaal niet blij als ze 4 witte handen schoon probeert te maken en ze wordt zelfs heel boos als ze alle witte handen op de muren ziet. “Ik kan jullie ook echt geen ogenblik alleen laten” roept ze en daarna geeft ze pappa de schuld, want die had niet opgelet. Maar mamma zelf ook niet. Na een half uurtje, als hun handen na wel 11 keer wassen eindelijk een beetje schoner zijn, gaan ze koffie zetten voor mamma. En dan is mamma eindelijk niet meer boos. “Jullie zijn mijn privé piraten en ik wil jullie voor geen goud missen, hoewel ik wel iedere dag extra grijze haren krijg van jullie. En witte handen op mijn muren. Maar dat is wel een stuk origineler dan een standaard bloemetjes behang. Als een museum ook vrolijke witte handen op de muren wil, dan mogen ze jullie wel een middagje lenen”