Jaarvergadering.

Vanavond hebben we de jaarvergadering op school. Niet eens op mijn school, maar op de school van de kinderen. Hartstikke leuk om naar zo’n avond te gaan. Je krijgt koffie met een koekje, gaat zitten en je wordt door middel van foto’s op een PowerPoint meegenomen in het schooljaar wat reeds beëindigd is. So far So good.  Mensen: allemaal een keer naar de jaarvergadering van school gaan. Weet u wat er speelt op school, u toont uw betrokken kant weer eens en die mensen achter de tafel zitten daar niet zielig in het luchtledige van de aula te orakelen.

Al een aantal jaarvergaderingen heb ik bijgewoond. Altijd gezellig en aan het einde van de avond hebben we interessante lezingen. Of totaal oninteressante. Dat kan ook. Zo staat een lezing over social media me nog helder voor de geest. De spreker nam ons op zijn surfboard mee over het wereldwijde net. Een lezing time management was al een flop nog voor de dame in kwestie ook maar 1 woord had gezegd.  Ze kwam namelijk een kwartier te laat. Time management expert was ze.

Maar: dit jaar zit ik aan de verkeerde kant van de tafel. Sinds vorig jaar ben ik de voorzitster van de ouderraad. De oude voorzitster nam vorig jaar de vergadering nog voor haar rekening, want we lopen met die vergaderingen dus steevast een jaar achter. Dat komt door die mislukte avond time management. Dit jaar moet ik echt met de billen bloot. Samen met mijn medebestuursleden (ook beide nieuw) zit ik aan een tafel achter een computerscherm en voor een beamer. Vol in het zicht van een ieder die vanavond aanwezig zal zijn. Nu ben ik dagelijks op die school en ik voel me als een vis in het water. Achter de schermen. Niet in het midden van een zaal zittend achter een tafel. Spots op onze blozende wangen. Wangen die dus iedere 5 minuten blozender worden. Want spontaan krijg je opvliegers, door de hitte van de lampen en door alle ogen die je op je gevestigd weet.

Ooit hoorde ik iemand zeggen dat je moet bedenken dat je toehoorders in hun adamskostuum zitten. In hun blootje dus. Ik vraag me wezenlijk af of ik mensen wel in hun blote kont wil zien, maar dat terzijde. Dan kun je toch niet serieus een vergadering draaiend houden? En: wat mijn hersenen dan als vervolgstap nemen: denken die mensen hetzelfde als ze naar jou kijken? Mijn wangen worden roder en roder.

Nee, het in het volle licht staan is niet aan mij besteed. Ik stroop liever mijn mouwen op. Achter de schermen. Vanmiddag bedacht ik een meesterlijk plan. Vanaf de volgende vergadering, heb ik een adjunct voorzitter nodig. Een vice voorzitter. Een die het niet erg vind om in openbare ruimtes op een podium te staan. Vanavond maar een extra agenda punt inlassen.

Oproep Vice voorzitter: Functie eisen: het in goede banen leiden van een jaarvergadering. In het bezit van voldoende zelfvertrouwen en flair. Rijbewijs niet nodig. Duidelijk verstaanbaar zijn in de Nederlandse taal. Er komen op zo’n avond ongeveer 60 mensen. U hoeft de taal niet foutloos te kunnen schrijven,  daar hebben we weer andere leden voor. De meeste moderne computers beschikken ook over een spellingscontrole.

Vergoeding: een kop koffie met een speculaas voorafgaand aan de vergadering en een handdruk, een normale, geen gouden met eeuwige dankbaarheid van mijn zijde.

Ik ben benieuwd.

Ziet u mij? Ik sta daar ergens achter. Met kleding. Maakt u zich vooral niet ongerust.