Ongeluk Ben.

En dan krijg je tijdens je werk het telefoontje die je nooit wilt krijgen. ‘Ik heb een ongeluk gehad.’ Nu wil je natuurlijk nog veel liever niet het telefoontje krijgen: 1 van uw kinderen….., maar dit was ook niet fijn. De ernst was direct bij alle partijen duidelijk. Uitgezonderd de huisarts. Terwijl Ben binnen werd gebracht door 1 van de chefs van de werkplek, besloten de huisarts en zijn assistente dat het telefonisch spreekuur echt veeeeeel belangrijker was dan een man die niet kon zitten; niet kon staan; die zijn armen niet meer kon buigen, die overigens ook in hele vreemde standen stonden en van top tot teen onder het stof zat. ‘Hij is van een bouwtrap gevallen en achterover op een betonnen vloer terecht gekomen.’ Ach, het zou wat zal de huisarts gedacht hebben. Ik heb nu iemand aan de telefoon met een ingegroeide teennagel. Prioriteiten stellen noemen ze dat geloof ik.

Uiteindelijk besloot de huisarts toch maar dat Ben naar het ziekenhuis moest. Daar konden we zo naar toe. Melden bij de Eerste hulp en succes maar weer! Volgende keer eerst van te voren even een afspraak maken dat u van plan bent om van een hoogte naar beneden te vallen. Plan ik u in voor mijn telefonisch spreekuur. (Dit laatste schrijf ik sarcastisch) Bij de EHBO aangekomen, zag Ben inmiddels asgrauw, verging van de pijn en stond scheef van de emoties. Er was geen mail van de huisarts. ????????? Ik, de rustigheid zelve, ging door het lint. Dat hielp, want we mochten plaats nemen in de wachtruimte. Ben, hing tegen een koffiemachine en ik ging even bellen. Het was vast  nog steeds telefonisch spreekuur. Of niet, maar ik zou die man wel even laten weten wat we van hem vonden…

Dat hoefde niet. Bij de afdeling Chirurgie was een fax binnen gekomen. Ik citeer: een FAX! 2014. We leven in 2014. Waarschijnlijk ging er ergens in het kantoor bij chirurgie een apparaat ratelen. Achter in de bezemkast. Ze zullen zich wel rot geschrokken zijn. Gelukkig voor ons werken er in het ziekenhuis ook mensen van het tijdperk voor de mail. Er was dus iemand zo helder om de fax van de machine te pakken en hem naar de EHBO te brengen. Daarna mocht Ben eindelijk naar een bed. ‘Gaat u maar liggen.’ Zei een werkelijk hele lieve arts. (Overigens de hele dag alleen maar aardige artsen en verplegers gezien) ‘Dat kan niet’ zei Ben. ‘Ik kan niet liggen en ook niet zitten.’ Alarmbellen gingen af bij arts en haar Aio. Zijn rug werd bekeken en beklopt en hij moest direct plat op een bed liggen. Wat niet ging, maar met vereende krachten lag hij plat. Niets maar aan doen. ‘Ik haal je met een week wel weer op schat.’

Afijn, om een lang verhaal kort te maken, na verschillende onderzoeken en een 30 tal röntgen foto’s later, waarbij zijn broek uit werd gedaan door een dame!, hele dag weer goed voor meneer de patiënt, kwam de uitslag. De onderste 3 ruggenwervels waren toch niet gebroken. Tot zo ver het goede nieuws. En voor ons het belangrijkste nieuws. Dat zijn linker pols verbrijzeld is en zijn rechter elleboog met dito ellepijp gebroken: Peanuts! (Pinda’s!) ‘Dat gaan we even in het gips zetten. Nu is er echter 1 klein probleempje’ zei de arts. ‘U heeft dus beide armen gebroken. En de breuk in uw rechter arm moeten we eigenlijk van boven tot onder in het gips zetten. Maar, de breuk in uw linker pols is dusdanig fout, dat we links ook moeten gaan gipsen.’ ‘Uitstekend’ zei ik. ‘Nou, dat houdt dus in, dat meneer niet eens zijn eigen billen kan afvegen.’…… ‘Nou ja, dan zal ik dat moeten doen.’ Hoorde ik mezelf zeggen. Het zal de vermoeidheid wel geweest zijn.

Dat gingen ze toch niet doen. Of ze Ben daarmee in bescherming namen of mij, is me nog niet helemaal duidelijk. Zijn rechter arm is dus ingepakt in een drukverband en hij heeft de uitdrukkelijke opdracht om niets, maar dan ook niets met die arm te doen. Zelfs geen koffie kopje mag hij op tillen. Zijn linker arm werd in het gips gezet. Smetteloos wit gips. Maar je bent bouwvakker of je bent het niet: vandaag, na slechts 1 dag, zit er al smeer op zijn gips. Geen idee hoe dat komt!

En als je gegipst bent, begint het proces van kijken hoe sterk ons huwelijk is. Speurtocht door het ziekenhuis om de afdelingen chirurgie en opname te vinden. Ergens halverwege ook nog langs anesthesie. Met de lift, want ik ging dus niet met hem langs de trappen. Mijn handen puilden uit van de schoenen, dossiers en tassen. En dan zou hij tegen de vlakte gaan. 1 keer op een dag van de trap donderen is voldoende. Met de lift dus. Sta je in die kooi, gaat hij niet vooruit en ook niet achteruit. Niet naar boven en niet naar beneden trouwens ook. Moet je eerst op een knop drukken. Tsja, wie verzint  het? En Ben is tamelijk onthand. Schoenen op de vloer gezet, knop ingedrukt en afspraken maken op alle verdiepingen.

Na een hele lange dag in het ziekenhuis rondgelopen te hebben, mochten we naar huis. Ik zit al lang en breed achter het stuur terwijl Ben als lulletje lampenkap nog naast de auto staat. Mijn stress of irritatie level begint al omhoog te schieten. Maar ja, die arme man kan niet eens de deur open doen. Ik dus weer uitstappen en heel hoffelijk de deur voor hem open houden. Gordel omdoen: HA! Kan hij ook al niet! Thuis: Ik ben binnen en Ben zit nog in de auto. Gné, gné, gné. Gordel én Portier vergeten. ‘Doe jij nu eerst even je bebloede en bestofte kleding uit?’ Ja, hoe ga je in hemelsnaam uit de kleren zonder je handen en armen te gebruiken? We hebben hem uiteindelijk met een washand gewassen. Ik mocht hem niet onder de douche zetten, want dan smelt zijn gips.

Morgen ga ik voor onder de douche vuilniszakken halen. Van die hele sterke blauwe bouwafval zakken. ‘Waar gaat u die voor gebruiken mevrouw?’ ‘Ik ga het lichaam van mijn man inpakken.’ Altijd al een keer willen zeggen. Ben benieuwd hoe ze reageren. Genoeg gekheid op een stokje. Koffie drinken, wij zijn verslaafd aan koffie en drinken dat de ganse dag door. Maar Ben mag dus niets optillen. En dan zet je vrouw een kop dampende, heerlijk ruikende koffie voor je neer. Met een rietje. Want zo gemeen ben ik heus niet! Koffie drinken met een rietje dus.  Vanmorgen besloot Ben dat hij toch even mee ging naar school. Fietsen van de kinderen naar buiten, fiets van mij naar buiten en fiets van Ben naar buiten…… Met de auto dus maar. En nu hielden we in 1 keer het portier voor hem open.  Al doende leert men. Zelfs wij. Op een telefoon zit gelukkig een speaker, want een telefoon vast houden kan niet.

Brood smeren; de deur open doen als er visite voor de deur staat, maar je vrouw is net even op school; plassen. Hoe ga je plassen als je eigenlijk niet kunt zitten? ‘Dan blijf je toch staan?’ Zei ik welgemeend behulpzaam. De beide jongens en Ben begonnen te lachen. ‘Maar dan heb ik wel hulp nodig.’ ‘O! probeer dan toch  maar te gaan zitten. Ga morgen bij de thuiszorg even navragen of ze een hulpmiddel hebben zodat jij weer kunt plassen.’ Tegenwoordig is iedereen toch van alle markten thuis?

En dan hebben we het nog niet eens over de versprekingen. Terwijl ik een tamelijk lastige mail opstel die Ben even later ook gaat lezen voeg ik nog even toe: ‘nergens aankomen hoor!’. Bang als ik ben dat mijn tekst weer weg is.  Het is allemaal even onhandig. In de supermarkt loop ik met een veel te zware rijdende boodschappenmand en vraag of hij nog van plan is om zijn handen uit de mouwen te steken vandaag. Het heeft even tijd nodig om aan de nieuwe situatie te wennen. In ieder geval is zijn rug niet gebroken en voor zijn pols gaat hij vrijdag onder het mes. Om aan te geven hoe gecompliceerd de breuken zijn: er komen twee chirurgen om de operatie uit te voeren.

Via deze weg wil ik direct een paar mensen bedanken: 

Mijn moeder die de kinderen tussen de middag opving en ook om kwart over 3 weer op het schoolplein stond. Dat ze daar vervolgens Sophie vergat mee te nemen kan de beste overkomen. Per slot van rekening is oma zelfs met Finn naar het stampvolle bloedhete zwembad gegaan zodat hij gewoon naar de zwemles kon.

De school van de kinderen. Wederom stond een ieder klaar om de kinderen op te vangen op het moment dat we nog geen idee hadden van de ernst van de situatie. Er werd brood geregeld, beleg en opvang. De kinderen kregen de ruimte om ’s middags al over hun vader te praten, ook toen wisten we nog niet hoe hij er voor stond. Of lag eigenlijk.

En de moeders van het schoolplein. Nadat ik via Facebook om hulp had gevraagd mbt de opvang voor de kinderen tijdens de lunch de komende week, hadden de kinderen binnen 5 minuten de keuze uit heel veel adressen. Dank jullie wel!!!!!

P.s. Ben heeft op de eerste verdieping geslapen. In het bed van Sophie. Sophie lag bij mij. Heb ik geslapen? Sophie wel. Knarsetandend en al. 

Goed voorbeeld doet goed volgen. ;)