Heide velden

De heide staat in bloei en dat wil ik wel eens bekijken. Jaren geleden dat ik de prachtige velden met paarse heide heb gezien. En dan woon je zo dichtbij! Druk, druk, druk en in het weekeinde willen we eigenlijk alleen maar lekker thuis zijn. Bijkomen van een drukke werkweek. Maar nu hebben we vakantie gehad en zijn we uitgerust.  Wandelen in de duinen dus. Buiten lijkt het wel herfst. We zijn een week terug uit Zweden en hebben alleen maar regenbuien gezien. Zo van de warme Zweedse zomer de koude en natte Nederlandse herfst in. Maar nu wil ik dus die bloeiende heide zien.

Dus zetten we 3 mokkende kinderen in de auto: 'of we wel gezien hebben dat het heel hard regent en dat de wolken erg donker zijn?' Ja, dat hebben we, maar aan zee is het vast beter. Trekken de buien naar zee en de lucht boven de duinen dus open. Kom op: we gaan.

En jawel, bij de duinen aangekomen is het droog. Van strakblauwe luchten kunnen we niet spreken, maar het is droog. De inktzwarte wolk die iets verder boven de boomtoppen hangt negeer ik. Ben ik erg goed in. We zijn per slot van rekening echte Noord-Hollanders. Uit de zompige klei komen wij. We zijn niet van suiker! Lopen zullen we. De kinderen pakken snel eerst nog 2 vuilniszakjes en 2 vuilprikkers en dan kunnen we. We lopen van wandelroute naar wandelroute. Om uit te komen bij de paarse paaltjes richting paarsbloeiende heidevelden.

Maar na een uur wandelen gaat die paarse route opeens samen met de zwarte roet route. De roet route. Ondertussen is het gaan regenen, maar mijn humeur is niet stuk te krijgen. De foto’s worden niet zo mooi. Hoewel ik nu eindelijk een camera heb met filter. Een regenfilter. Die regen wordt heviger en heviger. De kinderen mokken nog harder. Welke moeder verzint het om te gaan wandelen in dit noodweer? Dat we onderweg een kudde grazende koeien met puntige hoorns tegenkomen doet hun humeur ook al geen goed. Als we eindelijk op het hoogste punt in de omgeving staan is het met het humeur van de kinderen juist wel goed gesteld. Als ware dj’s staan ze de wolken op te zwepen. Straaltjes water lopen overal. En de kinderen hebben zich overgegeven. Eigenlijk wel gaaf dit. ‘Als we thuis zijn gaan we lekker douchen en dan trekken we onze pyjama’s aan. Doen we de gordijnen dicht en steken we kaarsjes aan mam. Gezellig’.

Boven is mij 1 ding pijnlijk duidelijk geworden. De vernietigende duinbranden van een paar jaar geleden hebben hier het zwaarst gewoed. De ondergrond en de bomen zijn nog steeds zwart. De bovenlaag hersteld zich, maar de enorme paarse velden bevinden zich niet meer in dit gebied. Uiteraard zien we heidestruiken en uiteraard genieten we. Van de zee die we tussen de duinen zien, van de wolken die woest over ons heen blazen, van de koeien die staan te grazen en van de natuur die oersterk is en opnieuw opkomt.

Na een dikke twee uur zijn we weer terug bij het bezoekerscentrum. We kijken bij de imker en stralen water lopen zo mijn nek in. Vervolgen hun weg naar beneden. Alles natmakend wat ze tegenkomen. Ik kijk verbaasd naar boven. Op zoek naar een gat in het dak, maar het water komt uit mijn haar. Verzopen katten zijn we. Op weg naar huis. Het was een mooie wandeling door oer-Hollands weer.