Schedel.

We gaan wandelen op de berg. Dat is omdat pappa op oude kaarten heeft gezien dat er aan onze kant kliffen zijn. Steile kliffen waar je misschien niet eens op kan komen, maar als dat wel kan, dan hebben we een magnifiek uitzicht op de omgeving van ons huis. Het is 30 graden en wij willen eigenlijk alleen maar zwemmen. Maar met ouders is het net als met kleine kinderen: soms moet je ze hun zin geven. Anders blijven ze de rest van de dag mokken. En dus gaan wij terwijl het veel te warm is, wandelen op de berg.

Mamma neemt haar beroemde rugtas weer mee. Haar rugtas waar voor een weeshuis eten en drinken in zit, en een EHBO set waar de plaatselijke dokterspost blij mee zou zijn. Ze moet hem zelf tillen. Pappa loopt namelijk voorop met een kaart en een GPS. Heeft geen oog voor mamma die bijna met haar neus op de grond loopt in een poging rechtop te lopen met die enorme hutkoffer op haar rug. Wij bieden ook niet aan om de tas te tillen. Zien jullie het voor je? Kun je ons van de grond schrapen.

Na een stevige klim, duikt pappa opeens rechtsaf de bossen in. Vertwijfeld blijven wij staan. Is het nu de bedoeling dat wij hetzelfde doen, of gaat hij alleen maar even plassen? Dat doen pappa’s namelijk. Die kunnen gewoon zo hup van het pad af om te plassen. Doen ze ook ongegeneerd. Langs de weg zie je ze ook wel eens naast hun auto staan. Mamma’s doen dat niet. Mamma’s gaan van het pad af, lopen een heel eind het bos in, gaan achter een dikke boom zitten en roepen dan: ‘als er iemand aan komt, moeten jullie roepen!’ Hoezo dom?! Ik schets de situatie: mamma zit ergens in de bossen achter een dikke boom. Wij staan quasi nonchalant op het pad. Als er iemand aan komt lopen, gaan we roepen: ‘er komt iemand aan!’ En dan denkt mamma dat niemand in de gaten heeft dat ze ergens achter een boom verstopt zit! En dat ze ook niet door hebben wat ze daar aan het doen is!

Maar goed, pappa dook dus het bos in. Wij besloten om even op mamma te wachten. En daarna gingen we achter haar aan van het pad af. Heel voorzichtig liepen we naar de rand van de bomenrij. We bevonden ons op een stuk grasland. Ongeschikt voor koeien en eigenlijk ook voor ons. De tas werd op de grond gezet en eerst kregen we drinken en iets lekkers. Toch handig dat die tas mee was. Mamma ging achter pappa aan om te kijken welke route veilig zou zijn voor ons. Maar aan de kant waar we nu zaten, was geen veilige route te bedenken. 1 verkeerde stap en we zouden meters en meters de diepte in vallen. We gingen dus weer door het bos terug naar het pad en probeerden het een stukje verder. We kwamen weer bij een grasvlakte uit, maar bij deze vlakte konden we schuin afdalen naar beneden. We liepen nu als het ware onder de steile helling door waar we net nog bovenop zaten.

Pappa liep voorop. Rune, Nisse en ik ertussen en mamma achter. Dan kon ze ingrijpen als 1 van ons weg zou glijden, of af zou dwalen. Terwijl we tussen de  jeneverbes struiken door liepen, bleef mamma staan. Helemaal doodstil stond ze naar een punt iets hoger op de berg te kijken. Pappa en de jongens liepen door, die hadden geen oog voor mamma, maar ik bleef staan. Keek ook omhoog, en zag niets. Mamma begon richting bergwand te lopen. Op de grens van het gras en de bomen stond ze stil. ‘Barend!’ Riep ze met trillende stem, ‘er ligt hier een schedel!’ Spannend was mijn eerste gedachte en ik rende naar mamma. Maar mamma zei dat ik niet dichterbij mocht komen. Tussen de bladeren, onder het mos en gevallen takken, lag een stuk bot. Pappa kwam tussen de jeneverstruiken vandaan met Rune en Nisse in zijn kielzog. ‘Dat wil je toch altijd? Een schedel vinden? Want dan kun je daar weer iets over schrijven.’ ‘Ik geloof dat ik dat niet meer zo’n leuk idee vind.’ Pappa ging naast mamma staan en stond toen ook even stil te kijken. Met een tak verplaatste hij de schedel en mamma slaakte en zucht van verlichting. Het was van een dier. Van een hert. Je zag aan 1 kant nog een aanhechting van het gewei. We besloten de schedel mee te nemen. Leuk voor thuis. In de boekenkast. Leuk ja! Wat een vreemd idee weer. Een schedel in je kast! Ik ken niemand anders die een schedel in de kast heeft!

Mamma trok haar T-shirt uit en pappa rolde daar de schedel in. En zo reden wij aan het einde van de vakantie naar huis. Met een hertenschedel gewikkeld in een paars shirt onder de tas met  Zweedse lekkernijen. Ik kijk er niet eens meer van op. Maar wat nu het aller-grappigste is: thuis vond mamma het toch eigenlijk maar luguber zo’n dood beest in de kast. En nu is hij op school. Leuk voor de kinderen op school! Mijn ouders zijn echt compleet de weg kwijt. Gelukkig dat wij ons hoofd er nog een beetje bij houden. 

Af en toe.