Water overlast?

De afgelopen dagen regent het. Enorme hoosbuien. ’s Nachts voelt het alsof je dakpannen van je dak spoelen. In mijn tuin is het gras groener als nooit tevoren, en drijven de planten uit mijn potten. Scheelt mij weer werk, hoef ik ze straks niet meer uit te planten.  Ze zoeken zelf hun weg, geholpen door moeder natuur. En we moeten iets wat ons gegeven is niet weigeren. Er was daar een spreekwoord over.

De kinderen vinden het prachtig. Spelen gewoon buiten en lopen met druipende kleding door het huis. Mamma wast wel. En toen mijn jongste op de allereerste schooldag met zijn nieuwe glimmende schoenen in de diepste plassen op het schoolplein stond om te bekijken welke plas het diepste was, hoorde je mij dus ook niet morren. Ik vroeg me hoogstens af waarom alle andere kinderen langs de plassen liepen en er wederom 1 van mij IN de plas stond. ‘Dan doen we proefjes mam.’ Is het standaard antwoord, dus de vraag hoeft niet eens meer gesteld te worden. Het leven kan zo simpel zijn.

Vanavond hadden we een verjaardag. Op de fiets  en onderweg kwamen we een mooi mannetje tegen. Stralende ogen en dansende blonde krullen op zijn hoofd. Rode laarsjes en een rode brandweerhelm. Voetbal mee. Het was denk ik de bedoeling van zijn mamma om samen met de bal te spelen. Even lekker uitbanjeren voor het slapen gaan. Nu is het bij ons in het dorp gek geregeld. Na iedere fikse regenbui lopen schoolpleinen en speelveldjes onder water. Doelgebied transformeert in zwembad en op school hebben we een zwembad in de zandbak.  Ach, hoe luxe wil je het hebben?

Terwijl wij met zijn mamma staan te praten, loopt het mannetje met zijn laarsjes door de plassen. Hij stampt en stampt nog eens. Kijkt hoe de spetters omhoog komen. Stampt nog harder en heeft nog hogere spetters. Dan hoort hij sirenes in de verte. ‘Wat hoor ik nou?’ ‘Ik denk politie en brandweer.’ ‘Dan komen ze voor mij!’ Roept hij enthousiast en pakt zijn helm weer. Hij gaat bij de brandweer en oefent alvast met wateroverlast. Als zijn moeder niet oplet, want wij staan nog steeds met haar te praten, gaat hij met zijn handjes onder water. Dikke modder loopt in straaltjes door zijn vingertjes. Dat vind hij duidelijk erg grappig, want hij pakt nog een hand vol modder en gooit dat met plezier de lucht in. Toverspul die modder. Veel leuker dan die saaie duplo blokken. Zijn moeder vindt dat uiteraard een stuk minder grappig. ‘Doe dat maar niet, dan zit het straks in je haar.’Oei. denk ik. Die valkuil heb ik ook vele, vele malen voor mezelf gegraven. En ja. Zoals het een echt ontdekkend jongetje betaamt, voelt hij met zijn modderige hand in zijn haartjes. (Sorry M, maar het was wel een grappig gezicht)

Even later vindt zijn mamma het wel welletjes. Tijd om naar bed te gaan. Hij loopt naar haar toe en besluit zijn laarsjes uit te trekken. Het water stroomt er uit. En dan doet hij dat wat mijn jongens ook altijd deden. Op blote voetjes terug rennen richting plas en modderpoel. Maar daar trekt zijn mamma toch echt de grens. Genoeg is genoeg. Mijn weekeinde kan niet meer stuk. Als ik naar de nieuwe schoenen van jongste zoon kijk, die er echt een stuk minder flitsend uitzien, denk ik aan die prachtige krullenbol met zijn stralende ogen. Kinderen leren door te ontdekken. En ik ook. Ik moet gewoon een paar laarzen kopen. Brandweerrode laarzen.

Zouden ze ook maat 43 hebben? Spring ik maandag met de jongens mee.