woensdag 27 januari 2016

Holter onderzoek

Ik krijg een holteronderzoek.  In eerste instantie verstond ik holte onderzoek. De holtes van mijn hart zouden klaarblijkelijk bekeken gaan worden. Hartkamers en Hart Boezems heb ik ooit geleerd met biologie. Maar nee, een holteronderzoek. Vernoemd naar Dr. Norman Holter. Bij dit onderzoek gaan de artsen 24 uur lang kijken wat mijn hart doet bij inspanning of in rust. Bij mij zal het dus voornamelijk om dat laatste gaan. Wat doet mijn hart in absolute rust? Ik ben geveld door een longontsteking. Een kleintje denk ik, maar na een Nierbekkenontsteking vorige maand is mijn lichaam een klein beetje moe. En dus klim ik geen trappen meer, spit ik even de tuin niet om, fiets ik niet meer op en neer naar school, ga ik al 3 maanden met de auto naar mijn werk en zijn de trappen in mijn huis hoger dan de Mount Everest. In mijn hoofd dan. Niet in het echt uiteraard. Als ik naar zolder wil, doe ik dat net als in het echt, in etappes. Ik bouw rustmomenten in. Halverwege de eerste trap even stoppen, op de eerste verdieping uithijgen op 1 van de kinderbedden en dan oppassen dat ik niet in slaap val. (Dat doe ik namelijk ook continue. Ik val gewoon zomaar uit het niets in slaap.) Daarna maak ik me op voor de laatste beklimming. Daar wachten dan de wasmand en wasmachine. Triomfantelijk heb ik de eerste keer de vlag buiten gehangen. Als overwinningsteken. Je moet het leven natuurlijk wel blijven vieren. En een wandeling naar zolder was wel een feestje waard.

Mijn hart doet dus raar. Schiet zomaar naar de 130 terwijl ik gewoon op een stoel zit. Niets te doen. Daar word ik ondertussen heel bedreven in. Nietsdoen. Krijg ik mijn lichaam niet meer warm en tintelen mijn vingers. Niet meer continue, want ik ga iedere dag een stap vooruit. En soms neem ik er weer 1 achteruit, omdat ik op die trede van herstel nog niet uitgekeken was.  Om uit te sluiten dat er iets mis is met mijn hart, krijg ik een Holteronderzoek. Heel benieuwd ben ik, en ook wel lichtelijk gespannen. Want stel je voor dat ze toch iets vinden? Of stel je voor dat je 24 uur met allemaal draden aan je lijf loopt en er komt helemaal niets uit? Ben je dan een aansteller, een hypochonder, of ben je gewoon toch aan het herstellen? Hou je geen apparaat bezet van mensen die echt heel ernstig ziek zijn en nu een hartaanval krijgen, omdat ik hun kastje in gebruik heb? Die 24 uur kunnen mij niet snel genoeg gaan.

Ondertussen vraagt jongste zich af of de Playstation aangesloten kan worden op dat kastje en of hij me dan kan besturen. Gaat hij trots op school vertellen dat hij niet alleen een robot pappa, maar nu ook een robot mamma heeft. Vraagt hij zich af of ik als een bliksemstraal uiteenspat als er water op de draden komt en heeft als voorbereiding alvast een slabbetje klaargelegd voor het geval ik koffie wil drinken en per ongeluk mors. Dat ik nooit koffie mors, omdat dat zonde is, maakt hem niet uit. Je kunt maar beter zeker zijn, want een ontploffende mamma geeft zo’n bende in huis.


We zijn dus benieuwd. Benieuwd naar dat kastje en benieuwd naar de uitkomst.