donderdag 30 juni 2011

Zo dochter zo moeder.

Ik heb 3 kinderen. En geen van drieen lijken ze op mij. Wel qua gedrag. (Soms helaas) Ze zijn net zulke ongecontroleerde stuiterballen als hun moeder. En alle 3 hebben ze de mij zo kenmerkende koppigheid overgenomen. En net als hun mamma flappen ze alles wat ze denken er zo uit. Soms niet zo handig, heeft mamma in de loop der jaren geleerd, maar de kinderen zijn met hun 4/6 en 8 jaar nog niet zo ver. Leren ze vanzelf. Ik krijg mijn gram thuis zoals ze dat zo mooi zeggen. Nu hebben we gister de schoolfoto's gekregen. Leuke foto's die ook meteen op de kast een ereplaats hebben gekregen. Maar dan kijk je, en dan kijk je nog eens, en dan begin je te staren en dan zie je totaal helemaal niets aan uiterlijke kenmerken wat jezelf 's morgens ook in de spiegel ziet. Nul, komma niets. Toch wel een beetje balen. Maar tegenwoordig kun je van alles aan je uiterlijk doen. Van botox tot plastisch chirurgie en alles wat er tussen zit. Gisteravond  hebben mijn dochter en ik dus ook maar iets gedaan. Mijn dochter en ik hebben een manier gevonden om eventjes, 15 minuten, exact op elkaar te lijken. Een groot spiegelbeeld en een kleinere uitvoering. En nu mag u allen raden wie de moeder van die knappe prinses is. (Die nu overigens naar aardbeien ruikt.)

woensdag 29 juni 2011

Bloemetje op woensdag.

Een hele simpele dit keer. Maar ik wil jullie de foto's niet onthouden. De stokroos van een paar weken geleden staat in volle bloei en met de ondergaande zon op de achtergrond, leverde dat dit plaatje op.

Alsof ze van doorzichtig papier zijn. Volgend jaar zet ik stokrozen in meerdere kleuren in de tuin. Ik vind ze namelijk geweldig.
Voor meer bloemen op woensdag kijk bij: http://www.vipderoos.blogspot.com

dinsdag 28 juni 2011

Redundantie.

Tijdens een stukje taalstudie kwam ik een grappige tekst tegen. Ik las hem in 1 keer, en had pas na 2 regels door dat er iets niet klopte. En dan kan ik het weer niet laten om te gaan schrijven. Sorry daarvoor, maar anders blijft het maar in mijn hoofd rondhangen en daar krijg ik een stuiterende hoofdpijn van. Hou u vast, zware kost. En het is taalkundig gezien nog niet eens volledig, maar daar streef ik vandaag ook niet naar. In ieder geval: veel plezier.

In Groot Brittannië is er een onderzoek geweest naar de volgorde van letters in een woord. De conclusie was dat als je de eerste en de laatste letter op zijn plek liet staan, je de overige letters kon verwisselen. Dat noem je met een mooie term: Redundantie. Dat is het overbodig zijn van taalcomponenten. De overbodige componenten (in dit geval de tussenliggende letters) kunnen echter niet worden weggelaten, ze zorgen er voor dat je het taalbeeld; het plaatje correct kunt zien. Hetzij in 1 oogopslag, hetzij na wat gepuzzel. Daarnaast hebben wij in Nederland natuurlijk ook te maken met spellingregels, die het ons verbieden om zomaar letters weg te laten. Maar daar gaan we nu verder niet op in.
Onderstaande voorbeeldtekst heb ik van het internet afgenomen. Geen idee wie het oorspronkelijk geschreven heeft, want het circuleert als een olievlek over het wjerdwielde web.

Stelchs 55% van de msenen kan dit leezn: Vlgones een oznrdeeok op een Eglnese uvinrietsiet mkaat het neit uit in wlkee vloogdre de ltteers in een wrood saatn, het einge wat blegnaijrk is, is dat de eretse en de ltaatse ltteer op de jiutse patals saatn. De rset van de ltteers mgoen wllikueirg gpletaast wdoren en je knut vrelvogens gwoeon lzeen wat er saatt. Dit kmot odmat we neit ekle ltteer op zcih lzeen maar, het wrood als gheeel.

Hoe is dit mogelijk? Wij lezen een groep letters als een woord. In onze hersenen zijn al duizenden woorden opgeslagen met een beeld eraan vast. We scannen feitelijk de letters en maken er een woord van. Het maakt voor ons niet uit of de letters op de juiste plaats staan.
Beginnende lezers echter, denk aan groep 3 leerlingen lezen echter wel klank voor klank de letters, zij zullen vlgones dan ook niet zien als volgens. Zij hebben namelijk nog geen beeld woordenboek in hun hoofd opgeslagen. Ze herkennen woorden fonetisch, en zullen in het begin ook veel woorden fonetisch schrijven. (fonetisch= schrijven wat je hoort. sgool in plaats van school.) Langzaam aan wordt in de loop van de basisschool periode de woordenschat uitgebreid. En aan het eind van groep 8, misschien al eerder zullen de leerlingen bovenstaande tekst kunnen lezen en ook begrijpen wat er staat.
Eigenlijk scannen we alle woorden razendsnel in ons hoofd. Als de leerkracht een O op het bord schrijft, kan dat nog alle kanten op. Oppasoma bijvoorbeeld. Als er dan een L achter wordt gezet, zijn er al minder mogelijkheden. OLdeberkoop is er 1. Vervolgens schrijft de leerkracht verder OLI. OLIevlek. OLIF. Nu is er (volgens mij) nog maar 1 mogelijkheid. OLIFANT. Door veel te lezen scannen we woorden en vullen we ook zelf woorden snel in terwijl die er niet staan. Zo heb ik ooit in de krant een kop gelezen en me minutenlang afgevraagd wat een bommel-ding nou toch was. Er stond alleen helemaal geen bommel-ding in de krant. Er stond Bommelding. Maar door het (te) snelle scannen maakte ik een fout die we allemaal wel eens maken, maar dan is er nog de context van het verhaal die ons weer op het rechte spoor brengt. Of gewoon nog een keer rustig opnieuw de tekst lezen. Letter voor letter. Net als de kinderen in groep 3.
Anna Marie.

maandag 27 juni 2011

Italiaans brood en de barbecue.

Eindelijk, eindelijk. De regen van de afgelopen dagen is weg, de zon schijnt, er is waterpret met een bak water en een paar bekers. Mamma ontwaakt uit haar winterslaap, pappa loopt de hele dag met zijn barbecue schort rond, ondertussen de klok goed in de gaten houdend, want om 16.00 worden de kooltjes aangestoken. Zomers genieten in optima forma. Mamma leest, schrijft, hangt de was lekker buiten, kinderen hangen opeens loom voor de televisie. Mamma ziet de exploderende kruidentuin van oudste zoon en besluit: "we gaan een Italiaans brood bakken!"Waarom Italiaans? Omdat ik bij Italié denk aan hompen vers gebakken plaatbrood, aan mooie flessen olijfolie, aan geurende velden basilicum en rozemarijn. Dochter helpt. Dochter wil alleen geen groene dingen in haar brood. Broertje lust ook geen gras. Sophie ziet tussen al het groene kruidengeweld echter ook mooie rode aalbessen. Die lust ze wel. Broertjes ook. En dus maken we 2 verse broden. 1 met tenen knoflook en rode vruchten en 1 met knoflook en gehakte kruiden. En als pappa vol overgave de barbecue aansteekt, (Voor het eerst in 2 jaar) zitten 3 kinderen klaar met marshmallows aan een stokje en eet mamma een stuk Italiaans brood met een glas wijn erbij. En als ik dan stiekem mijn ogen sluit hoor ik het ruizen van de cipressen, ruik ik de basilicum en hoor ik: "Buonasera Signora. Buon appetito." Mijn zomer droom wordt echter ruw verstoord door huilende kindjes, want hun marshmallow is als zwarte teer van het stokje afgedruppeld en met luid gesis in pappa's kooltjes terechtgekomen. Ik droom straks weer verder, maar eerst even nieuwe marshmallow spiesjes maken.
De Barbecue is vastgegroeid in de clematis.

Mannenwerk. No lady's allowed.

zaterdag 25 juni 2011

Advertentie.

Slecht weer. We gaan met de kinderen naar een binnenspeeltuin. 1 die nog niemand heeft ontdekt. 1 met een leestafel voor de mamma's, computers voor de pappa's, verse koffie en limonade en zelfs een kleine kaart. Kinderen vermaken zich prima. Mamma ook, want ik heb een cappuccino en ik kan schrijven. Rust in een binnenspeeltuin, hoe dubbel kan het zijn. Om me heen zitten pappa's. Losse pappa's. Vast gescheiden mijmer ik. En gescheiden pappa's gaan de dag volmaken in binnenspeeltuin. Kopen limonade en een kinderdoosje met patatjes. Pappa's kunnen natuurlijk ook hun vrouw 's morgens door de regenbui heen naar hun werk hebben gebracht, pappa's kunnen natuurlijk ook vroeg opgestaan zijn, rustig zaterdagochtend ontbijt gehad hebben met de kinderen, mamma een kopje verse koffie op bed hebben gebracht met een liefdevolle kus en gezegd hebben: "Slaap jij maar lekker uit schat, ik neem de kinderen mee." Lief he? van die pappa's. Maar goed. Waarom schrijf ik dit nu allemaal? 1 van die pappa's zat 5 minuten lang een advertentie van een Nokia telefoon te bestuderen. Compleet in trance. Nou ja, niet zo gek, die van mij heeft dat met computers en rekensommen. Toen ik opstond om te kijken hoe hoog mijn dochter wel niet sprong op mega trampoline, zag ik de advertentie naast de Nokia. Prachtige vrouw. In lingerie. Ik begon te giechelen. Pappa keek verschrikt op. Zag wat ik zag en stamelde met rode konen: "Ehh, ik heb een nieuwe telefoon nodig." "Prima hoor."Zei ik grijnzend. En je vrouw nieuwe lingerie. Maar dat laatste dacht ik alleen. En ik keek nog eens om me heen. Alle aanwezige pappa's waren verdiept in een blad uit de leesmap. En zo had ik nog een reden gevonden dat alle pappa's massaal met kroost, maar zonder vrouw in de speeltuin waren. Ik keek naar die van mij. Die zat verdiept in de krant. Het zal toch niet? Maar nee, puzzelbijlage vol binaire puzzels. De schat.

vrijdag 24 juni 2011

Glad Midsommar.

Vandaag is het feest in Zweden. Midsommar wordt gevierd. Midsommar vindt plaats op de vrijdag en zaterdag tussen 19 juni en 26 juni. Dit jaar dus op de 24 en de 25. Na Kerstmis is het de belangrijkste feestdag van het jaar. Er wordt gedanst rond een meiboom (Midsommerstång) Huizen worden versierd en meisjes dragen bloemenkransen in het haar. Iets ouders meisjes leggen bloemen onder hun kussen, zodat ze gaan dromen over hun toekomstige echtgenoten. (Ga ik dit jaar ook maar doen) Het feest is verder vooral gezellig samen eten, verschillende haring gerechten, aardappelen met dille, gehaktballetjes en uiteraard mogen de aardbeien op vers gebakken Zweeds gebak niet weg blijven van het Smorgasbord.
Voor de Zweden betekent Midsommar echt de start van het zomerseizoen. Bij ons hangt de Zweedse vlag vandaag dus buiten, en vanavond eet Ben Senapsil (Zweedse ingelegde haring) en de kinderen en ik gaan aan de chocolade fondue met aardbeien. Verschil moet er zijn.
Glad Midsommar och et senselig sommar!
Hej då Anna Marie.
En bij Zweden denken mijn kinderen vooral aan picknicken. Ben denkt vooral: wat zit er in hemelsnaam allemaal in.

woensdag 22 juni 2011

Bloemetje op woensdag.

Lupines.
Een aantal weken geleden liep ik met Sophie door een tuincentrum. In 1 van de paden merkte Sophie opeens op dat het naar Zweden rook. Geweldige opmerking. Sophie stond bij de lupines. Prachtige pollen witte lupines. En we hebben ze gekocht. Afgelopen zondag kwamen we ze langs de kant van de weg ook nog tegen. 3 bakken voor 5 euro. Tel uit je winst. En nu maar hopen dat er uit de zaaddozen een heleboel zaad komt voor volgend jaar. Lupines geuren heerlijk, en een bos lupines in een vaas vrolijkt meteen je huis op. 



Iedereen een top zomer toegewenst!!!
Voor meer bloemen op woensdag kijk bij Veronique : http://www.vipderoos.blogspot.com/

zaterdag 18 juni 2011

Ikea.

Vandaag stond het Zomerfeest van de peuterschool op het programma, maar omdat de KNMI niet helemaal denderende weersomstandigheden had voorspeld, hebben we als organisatie besloten om het evenement af te lasten. Je kunt namelijk niet het risico lopen dat de kinderen tijdens het bellen blazen of tijdens het afleggen van een fietsparcours verrast worden door een onweersbui. Jammer, maar helaas. Volgend jaar beter. De juffen hebben trouwens al aangegeven dat ze gewoon een keer extra gaan picknicken of iets dergelijks met de peuters. Is ook leuk voor de kleintjes. De dagindeling voor mijn kinderen en mij stond dus opeens helemaal open. Wat willen jullie dan gaan doen vandaag? Ik had natuurlijk gehoopt dat ze zouden zeggen: "Thuisblijven en lekker spelen!"maar nee, het antwoord uit 2 kinderkeeltjes luidde als volgt: "IKEA!" waarop onze kleine Finn opmerkte dat hij daar niet naar toe ging, want: bij de Ikea hebben ze bommen in de prullenbak. Onze kleine man van net 4 luistert goed naar het journaal. "Bij de Ikea hebben ze ook Småland Finn, kunnen we lekker spelen." Dat wilde Finn ook wel. Bommen in de prullenbak of niet. En zo zat ik samen met oma aan de gratis cappucino te wachten op een pieper die na een uur af zou gaan. Kun je je kinderen weer ophalen en als je nu hele vervelende kinderen hebt, worden ze al eerder omgeroepen. Ivar wil opgehaald worden uit Småland. Galmt een blikken stem dan over je hoofd. Kleine Ivar wil helemaal niet opgehaald worden, maar Ivar speelt niet lief samen. En dus moeten pappa of mamma Ivar zelf weer onder hun hoede nemen.
Ik ga nu trouwens ook gestempeld door het leven. Kinderen, oma en ik kregen een stempel op onze hand zodat we de juiste kinderen na een uur weer op zouden halen. Alsof je opeens vreemde extra kinderen mee wilt nemen, maar goed, ik lees ook kranten en helaas verdwijnen er nog steeds kinderen. Zieke geesten lopen er rond. Als u trouwens een kind tegenkomt met nummer 060 en een stempel van een schildpad ervoor, dan is het er 1 van mij. En als u een bijna gepensioneerde vrouw rond ziet lopen met het zelfde nummer: lekker laten lopen. Oma redt zich wel.
Goed, na de koffie maar eens rond lopen en het vreemde van de Ikea is dat je altijd, echt werkelijk altijd met iets naar huis gaat. Je hebt lijkt wel altijd nog een paar glazen nodig, of handige anti kras viltjes, shit! vergeten, of ikea family pleisters, of een pak diepvries zalm, of een extra sierkussen, of een plant, of..... vandaag liepen we zelfs met 2 volle karren naar buiten. HMMMMMMM hoorde ik Ben in mijn gedachte hardop zeggen toen ik naar huis reed. HMMMMMMMM. "En hadden wij niet nog zonnebrandcreme? Of hadden wij niet al genoeg boekenkasten, en wat moeten wij in vredesnaam met een opklapbare tuintafel?" Die is voor oma! Antwoordde ik. Nog steeds in mijn eigen gedachte. Ikea. Ik heb een leuke middag gehad en ik reed terug met 3 ontspannen kinderen. En hoewel ze én patatjes én gehaktballetjes, én chocolademousse, én een ijsje of een milkshake én een suikerspin én chocomel én limonade hadden gehad, zaten ze heel rustig in de auto. En bij thuiskomst hadden ze geen honger meer. (Hoe zou dat nou komen?) Ze schoven zo via de douche hun bedjes in. En nu heb ik dankzij de Ikea een hele rustige avond. Ik moet alleen nog even 2 boekenkasten in elkaar zetten en de nieuwe kaarsjes laten branden en de nieuwe planten in nieuwe potten zetten, o nee. Die potten had ik al. Of zal ik maar eens op tijd naar bed gaan? En proberen om me door de stapel boeken naast mijn bed te lezen. Bij het licht van mijn nieuwe lampjes. Met nieuwe lampenkappen. Want dat dan weer wel.

vrijdag 17 juni 2011

Mañana.

Eerder gepubliceerd via een ander medium dd. 24 januari 2011.


In zuidelijke landen hoor je gedurende de dag regelmatig het Mañana uit de kelen van de bevolking komen. We doen het morgen wel. Maar na morgen is er weer een nieuwe morgen. Dus of je ooit je nieuwe tuinhek krijgt, of een nieuwe uitlaat onder je auto valt dan nog te bezien. In Noorwegen en zweden kennen ze dit verschijnsel ook. De ambtenaren werken tot een uur of vier. Om vier gaan ze ook meteen naar huis. Computer wordt uitgezet, ongeacht of het dossier waar ze mee aan het werken waren wel opgeslagen is. Gesprekken worden afgebroken. Nieuwe auto kopen? Maak een afspraak in de morgen, want spreek je om half vier af, kun je een dag later terugkomen, want om vier uur staat de verkoper doodleuk op om naar zijn gezin te gaan. Nog even een boswandeling maken of een afdaling op ski’s. Dan stel ik me zo voor dat je vrijdagmiddag naar het stadhuis gaat om je in de echt te laten verbinden en dan is het vier uur. Weg ambtenaar van de burgerlijke stand. Kun je maandagochtend terugkomen. Is het wel goedkoper geloof ik. 
Afgelopen weekeind sprak in een Noor die het als volgt uitlegde: als ik om 20.00 een feestje organiseer, heb ik om 20.00 nog tijd om even te douchen, de biertjes koud te zetten en nog een keer de stofzuiger door mijn huis laten gaan, want mijn vrienden komen pas om 21.00, dat is een ongeschreven regel. Je komt gewoon altijd anderhalf of 2 uur te laat. Maar nu er ook Nederlanders wonen, zijn onze tijdschema’s behoorlijk in de war gegooid. Ik geef nog steeds een feest, nodig iedereen uit voor 20.00. Wil om 5 voor acht nog even douchen, gaat de deurbel. Dus ik met mijn handdoek om mijn heupen naar de voordeur, vast een bezorging, staan die Nederlanders al voor me met een fles wijn en een bloemetje! Maar ik was nog niet klaar. Jullie komen altijd precies op tijd, of nog erger, een paar minuten te vroeg. Snappen wij helemaal niets van. 
Op diezelfde dag staan wij te kijken bij een stand over een Noors gebied, waar 2 Noorse dames in alle rust uitleg aan het geven waren over hun gemeente. Drommen Nederlanders erom heen. Iedereen had vragen, en wilde ook dat die vragen als eerste behandeld en beantwoord zouden worden. De sfeer werd helemaal een beetje grimmig. Maar die 2 dames verblikten of verbloosden niet en gingen gewoon in hun eigen tempo door met het verstrekken van de informatie die ze kwijt wilden. Wij liepen door met de intentie om later wel eens terug te komen, of niet, want wij houden van rust en als al die Nederlanders naar dat gebied gaan, dan slaan wij dat wel over. We besloten om met de kinderen eerst iets te gaan drinken en liepen naar het restaurant. Tegenover ons aan het tafeltje zaten 2 Noorse heren. Van die gemeente! Dus terwijl het storm liep in hun stand zaten zij heerlijk ontspannen met een kop koffie hun telefoongadgets met elkaar te bespreken. Komt niet aan de heilige FIKA. Koffietijd is koffietijd. Wachtende Nederlanders of niet. Op dit soort momenten begrijp je wel waarom de Nederlanders die in Scandinavie een onderneming beginnen, zo succesvol zijn. Als je op de helft van je Nederlandse tempo werkt, verzet je nog steeds meer werk als de gemiddelde Zweed of Noor op een dag. En dat is soms wel handig. Zelfs een Scandinaviër zal niet ontkennen dat het erg prettig is als jij met bijvoorbeeld je installatiebedrijf een afspraak maakt om 15.00 uur om een kapotte verwarmingsketel te vervangen, je ook daadwerkelijk om 15.00 op de stoep staat. Ze weten niet wat ze zien, maar als de ketel diezelfde dag nog gerepareerd wordt en ze dus niet 3 dagen in de kou hoeven te zitten, is dat iets wat ze waarderen en wat ze ook niet meer vergeten. Heel anders dan hun landgenoten die Mañana overmorgen wel eens komen kijken. Niet prettig met temperaturen die kunnen zakken naar -35. Mañana. Wij zullen ons er waarschijnlijk altijd wel over blijven verbazen, maar het is 1 van de charmes van Scandinavië die ons steeds terug laat komen. 



woensdag 15 juni 2011

Bloemetje op woensdag.

Een bloemetje op woensdag.
Mijn bloemetje op woensdag is voor mijn kinderen die de avond 4 daagse weer hebben uitgewandeld. Niels (8) en Sophie (6) beide voor de vierde keer. Onze kleine grote man Finn die een week eerder 4 werd voor de eerste keer. Trotse Finn, trotse mamma. Dapper doorgestapt, zelfs de regenbuien van de laatste avond konden hem niet deren.
 En dan mijn bloemetje. Hmm. Papavers dan. Ook daar had ik zaad vanuit mijn moeders enorme oude tuin meegenomen, maar ook die deden het niet. Toch heb ik kwistig zaad gegooid, want bij mijn moeder staan ook in haar nieuwe stadstuintje gewoon de papavers in bloei. jaar in jaar uit. Hele mooie roze. En dit jaar: geduld is een schone zak, heb ik ze ook. Ik vind ze prachtig, ook al zijn het de gewone, mooie ranke stelen en een bloem die wel van papyrus genaakt lijkt.


Prettige woensdag!

maandag 13 juni 2011

Vlekken. Of blauwe plekken?

Vanmorgen na het wakker worden broek zoeken in de badkamer. Oog half open, blik werpen op zotte kop in spiegel, Schrik!! Wie is dat? Of eigenlijk, wat zijn dat? Ik heb opeens allemaal blauwe plekken in mijn gezicht. Vreemde blauwe plekken, want volgens mij ben ik al 12 jaar niet meer in een vechtpartij terecht gekomen. Blauwe jukbeenderen. Nu heeft Finn vannacht naast me geslapen, en Finn slaapt scheef, ondersteboven, krom, boven de lakens, naast het bed, bij het voeteneinde, en weet ik veel hoe nog meer. In ieder geval ligt Finn niet stil naast je in bed. Zal hij me vannacht een schop gegeven hebben? Lijkt er wel op. Maar dan lag ik wel diep te slapen want ik heb niets gevoeld. Hele goede oplossing bedacht. Ik kijk gewoon niet meer in de spiegel. Kan ook makkelijk, want ik heb maar 1 spiegel en die hangt dus in de badkamer en daar hoef ik niet meer te zijn. In de loop van de ochtend ga ik buiten schilderen. Helemaal onder de witte verf, het waait namelijk eigenlijk iets te hard, kom ik weer binnen. Maar even douchen bedenk ik als ik witte vingers, witte haren en witte broek zie. Na het douchen word ik weer geconfronteerd met spiegelbeeld. En de blauwe plekken zijn als sneeuw voor de zon verdwenen. Schiet mij maar lek, hoe kan dat nou weer. Zo snel zijn de bloeduitstortingen nog nooit uit mijn gezicht verdwenen. Denk ik als ik een fles bodylotion pak. Gekregen van een vriendin. “Hier, kun je wel gebruiken.”Lief hé? Vind gewoon dat ik er gerimpeld uit begin te zien, maar durft dat toch niet te zeggen. Mocht ook hoor. Ik kan wel iets hebben. Maar goed, ik heb dus een fles bodylotion gekregen. En daar begin ik me, net als gisteravond, mee in te smeren. Beetje gelig spul zit er in. Smeer bij de kinderen altijd gewoon witte lotion op. Toch maar eens kijken hoe het eigenlijk heet: Zomer body lotion voor de donkere huid met bruinend effect. Help! Ik zit me dus gewoon in te smeren met een substantie die mijn huid bruiner maakt. En ook nog een verstevigend effect heeft. Niets van gemerkt trouwens. Welk verstevigend effect? De fles belooft een geleidelijke bruine tint. Geleidelijke bruine tint. Ook al niets van gemerkt. Rare vlekken op mijn jukbeenderen krijg ik ervan. Ook niet geleidelijk, gewoon na 1 nacht. Baf! In 1 keer 2 blauwe plekken. Ik zou vanmorgen maar een sollicitatie hebben gehad. Sta je er gekleurd op. Want dat dan weer wel, je kleurt er wel van. Maar de fles is bij mij in de grijze bak beland. Sorry vriendin. Maar ik beloof dat als de zon van de week weer schijnt ik wel een keer buiten ga zitten. Kleur ik ook wel bij. Heb ik helemaal geen Zomerse bodylotion voor de donkere huid met blauwe plekken voor nodig.

zaterdag 11 juni 2011

Social Media.

Toen we vier jaar geleden begonnen met de zwemlessen van onze oudste zoon, was het gedurende het half uur dat de kinderen in het water lagen te zweten, een gekakel van jewelste aan de kant van het bad. Iedereen stond met iedereen te kletsen. Wat ook meespeelde was dat we zwemles namen in een buitenbad in een gemoedelijk dorp waar iedereen elkaar en iedereen kent. De nieuwste roddels werden met behoorlijk stemvolume gedeeld met allen die het wilden horen. Door het stemvolume ook meteen met allen die het niet wilden horen. 2 jaar geleden gingen we naar een zwembad in een stad. Of eigenlijk is het een uit de kluiten gewassen dorp, maar dat terzijde. Er werd gepraat en geklaagd dat het allemaal zo lang duurde, roddels waren er ook, werden iets rustiger meegedeeld, maar gesproken werd er. Tot er opeens een paar hippe mamma’s aan kwamen zetten met laptops en speciale telefoons. Kon er in de vroege uren van het weekeinde nog even gewerkt worden, was er de rest van de dag quality time voor de kids. En met die telefoons was iets bijzonders. Er kon mee gesurft worden op het internet. En na de mamma’s kwamen de pappa’s op vrijdagavond en zaterdagochtend. En ook de pappa’s hadden van die speciale telefoons. Ik kreeg in oktober ook een telefoon. Ik kan er mee bellen en gebeld worden. Ik schijn er ook berichtjes mee te kunnen sturen. Geen idee hoe dat precies werkt. Ik schrijf wel een brief als ik iemand iets wil zeggen. Speelt bij mij ook mee dat ik telefoneren eng vind. Je weet helemaal niet wie je aan de telefoon hebt, en hoe die persoon kijkt als hij/zij iets tegen je zegt. Gezichtsuitdrukkingen en lichaamshouding zijn hele belangrijke elementen in een conversatie en die mis je volledig aan de telefoon. Maar goed, het werd stiller en stiller in de wachtruimte bij de zwemlessen. Vanmorgen sloeg ik het tafereel eens gade. 12 pappa’s en mamma’s die met gebogen rug op een veel te klein toetsenbord zaten te socializen. Aanwezige wachtende kinderen zaten eveneens voorover gebogen met kromme schouders en dito ruggen verdiept in de Nintendo. Goed voorbeeld doet goed volgen. Wat ben ik blij met mijn kinderen die gewoon achter een bal aan rennen door de gangen en ’s middags het liefst buiten willen ravotten met hun handen in de grond. En uiteraard spelen mijn kinderen ook binnen en kijken ze tv, maar mijn kinderen zijn voornamelijk nog gewoon kind en dat mogen ze van mij ook zijn ondanks de verstoorde blikken van de aanwezige ouders omdat ze gestoord werden in hun stilte moment. Spelende kinderen. “Wat doen jullie in hemelsnaam op die telefoons” vroeg een pappa die ook om zich heen zat te kijken. “Wij socializen was het antwoord.” “Socializen?” “Ja, wij onderhouden onze vriendschappen.” “Ik ga gewoon af en toe met mijn vrienden een biertje drinken.” Zei de pappa. “Maar dan moet je het huis uit, en nu kun je gezellig ’s avonds met je man op de bank zitten en dan heb je ieder je vrienden online en dan kun je met elkaar chatten.” Inderdaad. Ik moet het ze toegeven. Gezellig samen met je man op de bank zitten allebei met gebogen schouders en kromme ruggen in volledige stilte. Contacten onderhouden met je vrienden. Krijg je om 20.00 een bericht binnen van echtgenoot dat hij wel koffie lust en of je ook wilt. En om 22.00 stuur je echtgenoot een bericht dat je nu wel zin hebt in een glaasje wijn. Gezellig samen op de bank. En toch helemaal alleen. Social media in een bubbel. En avond na avond heb je een goede massage nodig om verstramde spieren weer los te weken. Maar wie masseert nu wie? En wie begint? Of zullen we daar nog even via het internet contact over houden? Een berichtje is zo gestuurd. Maar niet door mij. Geen idee hoe het werkt en dat hou ik nog even zo. Ik stuur wel een glimlach naar de mensen die belangrijk zijn voor mij. Heb ik geen telefoon voor nodig.
Anna Marie.

vrijdag 10 juni 2011

Moe, moeder, uitgeput.

De afgelopen maanden zitten wij in een carrousel van emoties, beklimmingen en terugvallen. Uiterst vermoeiend. Dat begint nu ook merkbaar te worden. Kinderen worden naar school gebracht. Dochter zit netjes in de klas, oudste zoon ben ik al kwijt, is waarschijnlijk al naar boven gelopen, maar dat wil ik wel zeker weten, anders zit hij straks weer ergens in een toilet verstopt. Zoon gaat namelijk bowlen met de klas, maar weet nog verder van niets. Niet met wie hij meerijdt; niet hoe lang het duurt; niet hoe de scores berekent worden; niet wie hem weer op komt halen bij school en begint daar aardig gestrest door te raken. Niels zit echter netjes in de klas. Nu heb ik jongste zoon nog over, die had gister hoge koorts en hij mocht vandaag bij mamma blijven. Zou theoretisch vanmiddag weer gewoon naar school kunnen, maar mamma moet nog een beetje wennen aan het kinderloos zijn en zoon mag bij mamma thuis uitzieken. Moeder van 2 andere kinderen heeft een gesprek op school. “Ik neem jouw dochter wel even mee, ik ga namelijk de plantjes in de schooltuin van Sophie water geven” hoor ik mezelf zeggen. Vinden klein meisje en mijn jongste zoon erg leuk. Ik loop dus jongste zoon te roepen. “Niels! Niels! Niels! Wil je komen? Dan kunnen we naar de tuin.” Niels kijkt me echter niet begrijpend aan. “Ik moet toch gewoon in de klas? We hebben leeskring en dat is erg leuk.” “Ik bedoel jou ook niet, ik bedoel je broertje.” “Mijn broertje heet geen Niels, die heet Finn.” Oeps!! Inderdaad, Finn dus. “Ga je mee Finn, gaan we naar de tuintjes.” Finn staat meteen naast me, want Finn vindt de tuintjes geweldig. En zo sta ik met een klein meisje en een klein jongetje op mijn gemak gietertjes te vullen met water en wacht ik net zo geduldig tot ze heel beheerst leeg zijn gegoten; belt echtgenoot op. Echtgenoot is helemaal niet rustig en beheerst. Heeft helemaal geen tijd om gietertjes te vullen, want echtgenoot moet samen met mij naar een crematie. Van zijn oudste tante. Echtgenoot en oudste zoon zijn al de hele week heel verdrietig, maar ik heb de crematie geblokt in mijn hoofd. Was geen plaats meer voor. En zo sta ik op school, heeft Ben maar een zwarte broek en een knap overhemd aangetrokken, maar hij kan er emotioneel gezien helemaal niet alleen naar toe, heeft mijn steun nodig, ik moet namelijk ook nog het kaartje op het rouwboeket schrijven, maar ik ben nog op school, en ik heb Finn bij me. En Sophie staat straks ook gewoon op het schoolplein te wachten om naar zwemles te gaan en daarna meteen door naar de laatste etappe van de avondvierdaagse in Sint Pancras. Moeten we ook nog naar toe fietsen, heel krap tijdschema hebben we vanaf kwart over 3. En dus was het bewateren van de tuintjes even een hele lekkere ontspanning. Stilte voor de storm. De afgelopen 9 maanden moest ik overal en nergens zijn, trokken alle gezinsleden aan me. (Terecht) Maar ik begin nu dus essentiële zaken te vergeten. Ik fiets snel naar huis, allerhande scenario’s aan het bedenken hoe ik toch naar de crematie kan om Ben te steunen, maar thuisgekomen weet ik al dat ik thuis blijf met nog licht zieke zoon, om dochter zelf uit school te halen en naar zwemles te brengen, om oudste zoon nog een kus op zijn hoofd te geven en uit te zwaaien naar de bowlingbaan en om vanavond heel “relaxed” de laatste etappe te lopen. Achter de drumband aan met nog duizend andere mensen. Heel ontspannen. Ik heb me vanmiddag 1 ding voorgenomen. Ik laat me door niets en niemand meer opjagen. Ik doe mijn uiterste best om mijn gezin draaiende te houden, maar het lukt steeds vaker niet meer. Omdat ik gewoon zo ontzettend moe ben! En dat kan helemaal niet als moeder.
Volhouden Anna Marie, mag je straks weer naar Zweden!

woensdag 8 juni 2011

Een bloemetje op woensdag.

Ben ik door alle consternatie en vermoeidheid bijna mijn bloemen op woensdag vergeten.
Mijn bloemetje is eigenlijk nog niet eens een bloem. 5 jaar geleden heb ik uit de tuin van mijn moeders vorige huis, zaad van de stokrozen geoogst. Dat zaad heb ik her en der in mijn eigen tuin gegooid, maar geen stokrozen. 2 jaar geleden kreeg ik opeens hele mooie hoge groene stokrozen planten. Maar geen bloem te zien. Dit jaar zitten er opeens enorme hoeveelheden knoppen in en vanmiddag ging er zelfs 1 een stukje open. Speciaal voor een bloemetje op woensdag!

Kijk voor meer bloemen op woensdag bij: http://www.vipdeross.blogspot.com

maandag 6 juni 2011

Ezelsbruggetjes.

Echtgenoot leest in de krant: tweeling van 92 sterft op dezelfde dag. Om er achteraan te vragen: "Wat zou Jan-Peter Balkenende tegenwoordig doen?" Dan begin ik te malen: Is JP de helft van een tweeling? Is hij ook dood? Wat natuurlijk gezien de vraag niet kan, want dan zou het antwoord zijn: liggen. Is hij ook 92? In dat geval ziet hij er nog goed uit. Schiet mij maar lek. Communiceren is echt niet het sterkste punt van echtgenoot.Heeft vast al 7 stappen overgeslagen van tweeling naar onze JP, maar ik hobbel nog bij de tweeling die in volledige harmonie is gestorven. De hele dag ben ik aan het puzzelen wat mijn man toch bedoelt, verzin verschillende bruggetjes tussen de twee onderwerpen, maar ik kom er niet! 's Avonds sla ik de krant open en lees het stukje over de tweeling. Ernaast een stemmig zwarte foto. Een BN-er achter het stuur van een elektrische auto gespot. U raadt het al: onze JP!! Zo blijkt maar weer dat je het jezelf soms knap lastig kunt maken. En is de vraag in dit geval wie van ons nou zo slecht communiceert.

zaterdag 4 juni 2011

Figuurlijk taalgebruik.

In de auto op weg naar huis na de zwemles komen we een bekende tegen waar ik naar zwaai. Naar wie zwaaide u? Dat was de man van…. (zelf even naam invullen) korte stilte. “jammer he?”Wat is er jammer Niels? “Nou dat die ook al gescheiden zijn.”Zijn ze gescheiden? Ik weet nergens van. “maar u zegt dat toch net zelf!” Niels compleet verontwaardigd, zijn moeder even in verwarring gebracht. Heb ik dat gezegd? Wanneer dan, want ik weet helemaal niet dat ze gescheiden zijn. “U zegt toch: dat was de man van….. (zelfde naam weer invullen)” Soms is het heel zwaar om een autistische zoon te hebben, maar vanmorgen heb ik weer genoten van het gegeven dat Niels figuurlijk taalgebruik niet kan plaatsen.
Zo kan hij ook minutenlang naar zijn vader kijken als ik net tegen zijn pappa heb gezegd dat hij een bord voor zijn kop heeft.
Als ik verdrietig ben en dat wordt gesignaleerd door Niels zei ik altijd dat ik een beetje in de put zat. ‘doe toch niet zo dom mamma! U zit gewoon op de bank!”
Als je op school iets niet weet moet je wel aan de bel trekken. ‘maar ik ga toch niet de school uit om aan te bellen als ik het ook gewoon aan meester kan vragen?”
Gelijk heb je Niels. Mamma moet gewoon veel duidelijker met je communiceren. Maar soms is mamma gewoon doodmoe. Ehhh, ik bedoel natuurlijk dat mamma soms niet helemaal bij de les is. Ehhh, nee, mamma bedoelt gewoon te zeggen dat ze heel veel van je houdt en dat ze beter moet nadenken, voordat ze begint te praten, moe of niet. Heb jij het een stuk makkelijker. En mamma dan dus ook. Welterusten Niels!

vrijdag 3 juni 2011

Schoolkeuze.


Als je een baby krijgt, denk je natuurlijk niet meteen aan het kiezen van een basisschool. Maar je kind wordt ouder en groter en dan ontvang je van het Ministerie van OCW opeens een dik boekwerk over de werking van de basisschool. Hoe kies je een goede basisschool en wat voor lessen krijgt je kind en hoe wordt de kwaliteit gewaarborgd? Nu weet iedereen dat alle ouders zeggen dat ze voor de allerbeste basisschool kiezen, maar in praktijk gaan de kinderen gewoon naar de dichtstbijzijnde school. Is wel zo makkelijk, en de buurkinderen gaan daar ook naartoe. Horen ze allemaal enthousiaste verhalen van. Maar zijn de toetsresultaten gemiddeld, bovengemiddeld of slecht? Ouders hebben geen idee. Is uiteindelijk uiteraard ook niet alleszeggend, want aan de hand van kale cijfers alleen kun je niet zien of de school het maximale uit een leerling haalt. Een kind kan wel een 6 halen, maar misschien is dat voor die betreffende leerling wel gewoon 2 punten hoger als je op basis van intelligentie of concentratievermogen zou mogen verwachten. De school heeft op dat moment dus het maximale uit de leerling gehaald, maar er staat maar een magere 6 in de lijst. (Dit om even de absolute getallen in een perspectief te plaatsen. Je moet je als ouders niet blindstaren op cijferlijsten en toetsingsscores alleen.)
In Nederland hebben we vrije schoolkeuze. Je zit niet meer vast aan een postcode gebied en je mag dus echt helemaal zelf de basisschool uitkiezen die het beste bij je past. Hoe gaan we dan als ouders te werk? Allereerst wordt er een lijst gemaakt van scholen die mogelijk DE school gaan worden. Op de eerste plaats de school in je buurt, die waar alle kinderen in de buurt naar toe gaan. Op de tweede plaats een school met een bijzondere inslag, want dat is ook wel iets voor je kind. Denk je. Dan ga je polsen op de peuterschool. Waar gaan de andere peuterschoolkinderen naar toe? Komt er weer een school op je lijst te staan.
En dan ga je afstrepen. Je luistert naar ervaringsverhalen van ouders die al een leerling op de school hebben, je bezoekt open dagen van de scholen die op je lijstje staan, je bezoekt de websites van de scholen, en sommige ouders nemen een kijkje op de website van de onderwijsinspectie. Eens even kijken wat de inspectie over de school te zeggen heeft. Meestal kijken de ouders dan alleen naar de cijferlijst van de school. Wat dan wel weer jammer is, want ook daar kunnen de cijfers niet in perspectief gezien worden. Kom ik in een ander verhaal op terug.
De websites van de basisscholen worden steeds belangrijker bij de bepaling van de schoolkeuze. Ouders van nu hebben het druk, druk en nog veel drukker en willen op een moment dat het hun uitkomt alvast kijken wat voor activiteiten er op een school zijn. De website wordt bezocht. Een school moet er dus voor zorgen dat die website up-to-date is, want een school die in juni nog is blijven hangen bij de 11 November viering of waar maar 5 van de 10 klassen foto’s of verhalen op de klassenpagina hebben staan, komt in het moderne multimedia tijdperk niet goed uit de verf. Dit is dan ook meteen een heel belangrijk punt waar de basisscholen nog heel veel leerlingen winst mee kunnen halen. Website bijhouden en buitenles activiteiten vermelden. Het liefst met foto’s waar het kinderplezier van af spat! Dierenbezoek; waterspeeldag; boswandeling; picknick in het park voor scholen in de stad; musea; bibliotheek; etc. etc. Want ouders vinden het heel belangrijk dat hun kinderen niet de hele dag alleen maar binnen zitten boven hun rekenboeken gebogen, maar dat ze ook een stukje cultuur bij gebracht krijgen. Hebben drukbezochte ouders van nu namelijk geen tijd voor, en schuiven die activiteiten graag door naar de scholen. Helaas staan in Nederland de begrotingen van scholen zwaar onder druk en wordt er als eerste geschrapt in het culturele en buitenschoolse aanbod, maar leraren zijn creatief genoeg om toch leuke dingen te organiseren voor hun leerlingen, waar ze dan mooie foto’s van kunnen plaatsen. Uiteindelijk gaan de ouders dan misschien nog naar 1 of 2 open school dagen, maar daar zal niet heel veel meer van afhangen. Het is meer om de al gemaakte keuze goed te keuren. Een gevoel wat al goed is, zal dat inderdaad blijken te zijn. De school heeft er een nieuwe, zo belangrijke leerling bij!

donderdag 2 juni 2011

Voorjaarsfair Oldeberkoop.

Vandaag heb ik met Sophie en Oma een voorjaarsfair in Oldeberkoop te Friesland bezocht. Daverend druk was het volgens de Friezen. Lekker rustig vonden wij. Ruim opgezet stonden er een heleboel kramen. Vers fruit; een Baristo met heerlijke koffie; oude troep dat tegenwoordig brocante heet en waar dan een vrolijk prijskaartje aan hangt; kleding; mooie meisjes kussens; pony rijden, wat trouwens een paard bleek te zijn, zie je opeens je dochter van net 6 op een enorm beest zitten stralen van oor tot oor, wuivend naar mamma en oma en iedereen die nog meer naar prinsessen dochter keek, ver beneden haar op de begane grond peentjes zweten en schietgebedjes bidden op de goede afloop; een prijsvraag voor kinderen en nog veel, veel meer. Een hele mooie ontspannen dag hebben we gehad. Prachtig weer, een gemoedelijke sfeer met mensen die zich niet lieten opjagen en hele mooie kramen. Prachtige armband met parels heb ik mezelf cadeau gedaan. Ik deed eens gek. Koop nooit iets voor mezelf, maar ik vond hem zo ontzettend mooi. Een hele trotse mijnheer stond de echt prachtige sieraden van zijn vrouw te verkopen en ik was op slag verliefd. Niet op die mijnheer hoor, maar op een mooie armband. Ik wist dat ik spijt zou krijgen als ik hem niet zou kopen en dus ben ik even uit de band gesprongen. Moet kunnen toch???
 Via het internet wist ik ook dat er een winkel in Zweedse meubelen in Oldeberkoop zat, en daar hebben we dus uiteraard ook een kijkje genomen. Heel leuk om in Nederland een stukje Zweden verzameld te zien in een oude Friese Herberg. Niets gekocht, want dat kan ik dan natuurlijk veel goedkoper zelf meenemen uit ons mooie Sverige! Ik blijf toch een zuinige West-Fries en mijn geld zit nu in een armband. Allemaal een heel mooi zonnig en vrolijk Hemelvaart weekeinde gewenst en tot maandag!

woensdag 1 juni 2011

Bloemetje op woensdag.

Mijn bloemetje op woensdag zijn gele irissen. Nu vind ik geel eigenlijk helemaal niet zo'n mooie tuin kleur, maar vorig jaar werd er een boerderij gesloopt en ik kreeg een enorme hoeveelheid irissen uit de boerderij tuin. Ze waren alleen al uitgebloeid, maar ze waren echt paars werd me verzekerd. Nou: mooi niet dus! Ze zijn geel. Waarom ik dan toch een foto plaats? Omdat de Specht er ook op staat! En ik kan er maar geen genoeg van krijgen dat ik in 1 week en een egel en een specht in mijn stadstuin in de polder heb aangetroffen. Woon je 3 maanden per jaar in Zweden, heb je gewoon exotische beesten in je eigen Nederlandse tuin. Ik blijf dit Hemelvaart weekeinde dan ook gewoon thuis. Wie weet loopt er straks ook nog wel een eland door mijn achtertuin....
En dan toch ook maar een paarse.

Voor meer Bloemen pracht op woensdag: Veronique: