woensdag 31 augustus 2011

Vissenjacht.

 Wij gaan op vissenjacht. Splets, splats. Kinderen zeuren al heel lang om een huisdier. Een hond, een kat, een cavia, een hamster en een konijn. Nu is zeuren waarschijnlijk niet helemaal eerlijk, ze vragen het vriendelijk, maar mamma zegt op alle beesten NEE!. Dus als ze voor de vijftiende keer om een hond vragen staat dat voor mamma gelijk aan zeuren. In de vakantie verlegden de kinderen hun aandacht opeens naar een vis als huisdier. Oudste broer ging met zijn hengel en zijn schepnet vissen in de vele Zweedse meertjes. Aan zijn lijn zaten haken waarmee hij zo een hondshaai zou kunnen vangen als hij op zee zou vissen, dus kleine visjes in meertjes gingen niet aan de haken hangen. teleurgesteld dropen kinderen iedere keer af. En mamma begon om te draaien. Een vis is misschien nog helemaal niet zo'n gek idee. "Maar hoe moet dat dan met een vis? Hoe gaan jullie die uitlaten?" "Een vis hoef je niet uit te laten mamma." "Waar gaat hij dan plassen?" "Gewoon in zijn vissenkom." "Gadverdamme! Dan doen jullie hem maar een luier om." "Dat kan toch niet mamma, dan komen al die pluizen in het water. Dat is nog veel viezer. We moeten gewoon af en toe het water verschonen." "En wie gaat dat dan doen?"  "Ik" zei oudste zoon.
Vanmorgen was ik met dochter in een tuincentrum en dochter stond wederom met haar neus tegen de glazen raampjes van de vissenhuisjes gedrukt. En mamma vond het wel een vrolijk gezicht al die verschillende kleurtjes door elkaar. "Weet je wat?" Hoorde ik mezelf zeggen, "als pappa het goed vindt, gaan we vanmiddag een aquarium en visjes kopen." Dochter begon te juichen en liep snel naar de kooien met konijnen, maar mamma liep door. Straks smelt ik nog in de ogen van een konijn. "Dat doen we niet hoor zei ik tegen dochter. Als we op vakantie gaan kunnen we een vis nog wel wegspoelen, maar een konijn gaat al een stuk slechter." Dit zei ik met een grijns hoor, maar dochter schopte me even tegen mijn schenen. Ik denk dat ze haar moeder liever zou doorspoelen en gelijk had ze op dat moment.
's Middags met alle mannen naar vis speciaalzaak. We gingen kibbeling kopen en slibtongetjes en een scholfilet. Zoons spraken niet meer met pappa en mamma. Pappa's en mamma's zijn af en toe Zø stom!
Aquarium gepakt en de jongens kozen vissen uit. "We nemen er 5 van iedere soort", kwam ook pappa los. Maar toen vroegen we aan een mevrouw van de winkel of de vissen wel samen konden leven. Staat een beetje sneu als kinderen 's morgens beneden komen en ze hebben in plaats van 15 vissen opeens nog maar 1 hele dikke vol gevreten en uitbuikende vis. Heel vrolijk zei de vissen mevrouw dat in de door onze gekozen kom alleen maar goudvissen konden. Koud watervis voor een koud waterkom. En die hadden de jongens niet uitgezocht. Kinderen hadden tropische vissen gezien met mooie kleurtjes. "Dan wordt het een grotere kom met verwarming en verlichting." Meteen 30 euro duurder, maar ja gezegd is ja gezegd. Grotere kom, en op de bodem moest een voedingsbodem van een tientje. Daar bovenop een laag grind van 6 euro. Plantjes van 4 euro per stuk. 2 flesjes met druppels voor een betere biotoop van 10 euro per fles. Spongebob!?! versieringen van 15 euro en de eindrekening besloeg dus: 118 euro. En het leuke is: (of eigenlijk helemaal niet leuk voor kinderen die na jaren zeuren eindelijk een huisdier mogen) WE HEBBEN NOG HELEMAAL GEEN VIS MEEGEKREGEN!. De waterbiotoop moet namelijk eerst 2 weken groeien en als het water gezond genoeg bevonden wordt door de vriendelijke vissen mevrouw mogen we terugkomen om vissen uit te zoeken.
Thuis meteen de bak neergezet, turfmengsel op de bodem, steentjes er bovenop. Verwarming, filter en licht erin gehangen, plantjes tussen de steentjes geplant, Spongebob schelpjes en huisje neergezet en druppeltjes gedrupt. O, en 60 liter lauw warm water in de bak gegoten. Luxe vissen worden het. Komen in een paleis terecht. Het grote verzorgen van de vissenkom is al begonnen en we hebben zoals gezegd welgeteld nul vissen. De komende tijd krijgt het water iedere dag druppeltjes en moeten we het water filteren en af en toe een beetje vernieuwen. De steentjes moeten 1 keer per week gezogen worden met een speciaal zuigertje, hebben we ook gekocht. We gaan duimen dat de plantjes gaan wortelen en het licht moet iedere dag 12 uur aan en 12 uur uit staan. De pomp draait overuren en dat alles voor een paar visjes van 2 cm. Misschien had ik toch beter kunnen smelten in de droeve ogen van een konijn. Maar een voorpret dat pappa en zijn zoons al hadden. Voor mij had de vissen mevrouw ook nog een verrassing. 4 boekjes aquarium vissen voor dummies. En bedankt!

dinsdag 30 augustus 2011

Haarlem.

Vandaag met eega en dochter een dagje naar de stad. En nu houd ik niet van de stad en niet van mensen om me heen en niet van kleding passen die iedereen met zijn, o nee haar, bezwete lichaam al heeft gepast, niet van vieze stoepen en niet van de uitverkoop waarbij gezonde nuchtere Nederlanders opeens allemaal transformeren in een stel aasgieren en ik houd al helemaal niet van de mensen die als beroep zakkenroller hebben en die niet met hun vingers uit andermans broekzakken kunnen blijven. Goed daar houd ik dus allemaal niet van. Ik lust ook geen spruitjes. Is dat ook meteen maar geschreven. Nog even en jullie kennen me nog beter als ik mezelf ken.
De stad. We gingen naar de stad. Een nieuwe stad dit keer. We gingen naar Haarlem. Echtgenoot weet dat hij me van zijn lang zal hij leven niet mee krijgt naar Amsterdam, dus viel de keuze van Ben en Sophie op Haarlem. En ik had beloofd om mee te gaan. De auto zouden we parkeren bij Haarlem Spaarnwoude. Voor mensen uit Noord-Holland: dat is bij de Ikea. En precies op het moment dat wij de auto uitstapten reed de trein voor ons weg. Ben weet dat als ik geen parkeerplaats vind in een druk gebied, ik meteen rechtsomkeer ga en dat wilde hij Sophie niet aandoen. Het meisje was volledig in feeststemming, met dito kleding ook, en dan is het inderdaad heel sneu als mamma er weer de brui aan geeft. Het laatste stukje dus met de trein. Maar we hadden nu een half uur om iets te doen. Koffie drinken! Altijd goed. Daar kun je me midden in de nacht voor wakker maken. Alleen jammer dat ik nooit wakker word 's nachts, maar dat is weer een ander verhaal. En waar haal je koffie als je op een industrieterrein staat aan de kant van Haarlem? Juist! De IKEA. En met onze familie pas kregen we 2 gratis cappucino. Mijn dagje stad begon dus prima. En hij werd nog beter, want we hadden vrijkaartjes voor de trein. Dus gratis koffie en gratis treinen. Ha! we blijven voorlopig nog Nederlanders, dus dit was leuk.
En dan kom je in Haarlem centrum na een miezerig trein ritje van 4 minuten en daar val je van de ene verbazing in de andere. Een V&D waar je binnenstapt via een hele kleine deur en dan kom je in een trappenhuis van marmer. Grandeur in Haarlem. Geweldig. Alleen al voor het geweldige trappenhuis zijn we een paar keer met de lift op en neer gegaan. Ook omdat we in dat enorme warenhuis niet wisten waar we moesten zijn, maar vooral vanwege de stijlvolle trappen.
Een boekhandel die er vanaf de weg heel klein uitzag, maar van binnen bleek het een doolhof te zijn van allerhande gangetjes en kamertjes en door steekjes. Heel hebberig worden wij altijd in een boekwinkel en vooral in deze. Voor de kinderen hele mooie pedagogisch verantwoorde kubussen gekocht die we nog niet eerder hadden gezien en voor ons zelf maar even niets. Eerst maar een verlanglijstje maken, want dan hebben we een smoes om nog een keer langs te komen. Heerlijke lunch genoten met verse producten en zelfgebakken brood en als finising touch gingen we naar de Korte Houtstraat voor de winkel van Marianne. http://verrassendgoed.blogspot.com We wisten dat de winkel dicht was, maar toch even naar binnen gegluurd. Haar winkel ligt midden in de stad, maar wel in een prachtige groene oase.
Haarlem, je bent me 100% meegevallen. Met de trein weer terug, waarbij het vooral opviel dat er heel veel mensen met de trein reizen in Nederland, en dat de treinen inderdaad allemaal vertraging hadden. 5 minuten maar hoor, maar toch. (Met de auto staan we rustig een uur in de file, maar als de treinen 5 minuten vertraging hebben, klaagt iedereen meteen alle mussen van het dak.) (ik weet na 5 en een halve week buitenland het gezegde niet meer)
En voordat we in de auto stapten nog 2 koffie en een milkshake bij het Zweedse warenhuis gehaald. Die grote deuk in onze auto kon onze dag niet meer verpesten.

maandag 29 augustus 2011

Terug in de bewoonde wereld.

Pffffff. Pffffff. Vandaag kan ik eigenlijk alleen maar zuchten. Gisteravond zijn we thuis gekomen na een enerverende reis. 's Morgens om half vijf zijn we weggereden van ons geliefde stekje. Huis is winterklaar gemaakt, want doordat Ben nog niet voldoende hersteld is gaan we in de Herfstvakantie niet opnieuw naar Zweden. Maar dan moeten alle leidingen ontwaterd worden, moeten de verwarmingen uit, moeten alle deuren en ramen goed gesloten zijn en moet alles goed opgeruimd zijn. Half vijf wegrijden dus en slechts 3 uur later (400 kilometer) in Malmö arriveren. Gaat super zo deze reis. Door Denemarken zagen we het verkeer al iets drukker worden, zeker voor een zondag, maar in Duitsland keerde ons geluk toch echt. Mega file voor Hamburg. 2 uur stilstaan, klein stukje doorrollen en weer stilstaan. AHHHHHHH! Overal om ons heen auto's, auto's, auto's. En dat ben je na 5 weken totale rust dus echt niet meer gewend.
Vanmorgen op de fiets naar oma. En oma was zo blij om haar kleinkinderen weer te zien, dat oma 5 weken in 1 uur wilde vertellen. Maar de kinderen wilden hun verhaal ook vertellen, en mamma, (ik dus) wilde ook haar verhaal vertellen, en Ben werd stiller en stiller en stiller. Oeps. Gaat niet goed. Wij dus weer op de fiets terug naar huis waar Niels zijn logeertas klaar ging maken, want Niels ging bij oma logeren. En omdat het hier in Nederland regende, ook al iets wat ik niet meer gewend was, gingen we met de auto. FILE!!!! Gewoon in ons dorp, alle rotondes dichtgeslibt, en overal opgefokte automobilisten. Krijgen we nu weer? Zo druk was het echt niet voordat we weggingen, en het is ook geen spitsuur, gewoon midden op de dag. (Bleek een vrachtauto gekanteld te zijn op de randweg en alle auto's werden ons dorp doorgestuurd.)
Het nieuws dat we terug zijn heeft zich als een lopend vuurtje verspreid, want de telefoon stond vandaag niet stil, er zijn 4 mensen op bezoek geweest binnen een uur en mijn facebook en hyves stroomden vol met reacties. Geweldig hoor. Echt waar, maar ik heb nu helemaal een zwaar hoofd. Kinderen blijven gelukkig rustig spelen. Morgen ga ik met Ben en Sophie naar Haarlem. Ontspannen winkeltjes kijken, naar een museum en lekker lunchen. En dan zal ik wel weer helemaal in het drukke wereldje zitten wat we in nederland met zijn allen leven. Maar in mijn gedachten en qua tempo zit ik nog in Zweden.
Als enorme verrassing konden we een postpakket ophalen. Een cadeau van Claudia http://creabyclaudia.blogspot.com. En de inhoud maakte me weer heel vrolijk. En Sophie trouwens ook, want zij heeft het Engeltjes hoofdje op haar kamertje gezet. Claudia: Super bedankt voor dit aangename welkom! En vanavond ga ik lekker op tijd naar bed om mijn nieuwe woonbladen te lezen die ook in de doos zaten. Wat een verwennerij weer. En ik ben niet eens jarig. Wat een lieve mensen wonen er toch in blogland.
En ja, ik kan weer reageren, dus ik kom de komende week bij iedereen virtueel op bezoek om jullie ervaringen te lezen. Groeten!!

vrijdag 26 augustus 2011

IJS lands.

Na een dag in Stockholm gaan we op de lange terugweg naar ons huisje even rusten langs de snelweg. Wederom een prachtplaats, met speeltuintjes en bij iedere parkeerplaats een picknick bank. Ben gaat ijsjes halen voor zijn kinderen. In de rij voor de kassa staan 2 ietwat te zware, volgetatoeeerde maar o zo vrolijke Zweedse vrachtauto bestuurders. Is dat alles? Gaat u maar voor hoor. Zeggen ze vriendelijk tegen Ben in het Engels. Nee dank u, ik blijf rustig op mijn beurt wachten. zegt pappa in het Zweeds. De 2 chauffeurs kijken elkaar en beginnen te brullen van de lach. AHHHH Icelander!! En ze geven pappa om de een of andere reden een klap op zijn schouders. Nee, ik ben Nederlander, maar ik spreek Zweeds en een beetje Noors.
De 2 chauffeurs kijken elkaar en de kassamedewerkster aan en bulderen nu helemaal van het lachen. Zweeds en Noors en Nederlands maakt...... IJSLANDS!! En ze verlaten lachend het tankstation. Ben rekent zijn ijsjes af en komt grijnzend naar ons toe. Vreemde mensen die Noormannen! Maar op zijn tijd o zo gezellig.

zondag 21 augustus 2011

Ridderspelen.

Kent u die van dat eiland waar ze de ridderspelen organiseerden? Je kon wel het eiland op komen, maar je kon niet meer terug…. Op onze vraag hoe we dat moesten gaan organiseren was het antwoord van de raad der Wijze Zweedse mannen: Kunnen jullie goed zwemmen? En een lol dat ze dan hebben. Goed, inderdaad heel grappig, maar in plaats van zaterdag kozen wij er voor om dan maar Zondag te gaan. Konden we het eiland op met boot en ook weer naar het vasteland met boot. Wel zo handig met kinderen waarvan er 2 niet kunnen zwemmen en er 1 na 4 jaar een zwemdiploma heeft gekregen omdat hij naar de kant kan komen. Maar naar de andere kant van het meer gaat hij echt niet redden.  
 De Ridderspelen dus. De spelen van Visingsjö. Grootse happening volgens de organisatie en alle advertenties die je overal om je heen zag. En onze kinderen houden van avonturen beleven en van spelen in het bos, dus 1 en 1 is 2 en dat is een toegangskaartje voor het hele gezin. De festiviteiten waren op loopafstand van het haventje en zo gingen we lopend met picknickmand en tas met droge kleren. (Door schade en ervaring wijs geworden, het zijn echt altijd dezelfde kinderen die te water gaan of languit in de paardenuitwerpselen liggen) de boot op. Op het eiland naar de burcht waar om 10.00 de aftrap zou worden gegeven met een grootse opening. Om 10.00 kwam er een meneer naar voren en die mompelde “Valkommen”. En het feest was geopend. Groots. Inderdaad. Nog nooit zo’n opening meegemaakt. Als eerste gingen we ons instaleren op een heuvel die iets boven het terrein lag. Had je een mooi overzicht over het hele veld en konden de kinderen gewoon zelf hun gang gaan, je zag je immers altijd weer ergens tussen vandaan komen. Het was ontzettend rustig. Zondag, laatste zondag voor de start van de scholen, prachtig weer en het grootste evenement van het jaar. 80 mensen. Waaronder dus al 5 Nederlanders. Maar voor ons was het echt geweldig. We konden rustig rond lopen, de kinderen mochten hun eigen zwaarden maken, er hing een varken aan het spit te draaien boven een houtvuurtje. (Volgens de kinderen trouwens een everzwijn, want er stond ook een auto van Obelix. U weet wel,van Asterix en Obelix. En die Obelix die at everzwijnen. Heel veel everzwijnen.) Er waren marktkramen met prachtige zelfgemaakte sieraden van hout en zilver en van kippenpoten. Ik geloof niet dat ik die dingen mee zou mogen nemen Nederland in, maar doen ze hier niet moeilijk over. Prachtige pijl en bogen en vlijmscherpe zwaarden. Allemaal gewoon te koop in de Middeleeuwse kraampjes. Niels wilde graag pijl en boog schieten en schoot zowaar nog in de roos ook. Geweldige sfeer hing er. Om 11uur weer even terug naar de spullen. Die dus gewoon open en bloot waren blijven staan en niemand die het ook maar in zijn hoofd haalt om aan jouw spullen te zitten, koffie voor ons en limonade voor de kinderen en voor onze neus begonnen er 2 Middeleeuwse jongleurs met hun optreden. Eerste rang zaten we. En ik heb mijn handen stuk geklapt. Top optreden en ik hou dus absoluut niet van clowns, circus en alles wat daar bij hoort, maar deze mannen verstonden hun vak en bleven oog houden voor de kinderen die net als mij, ademloos toekeken.  Na dit optreden was er weer een half uur pauze zodat je weer een rondje over de markt kon lopen, of de burcht kon bezichtigen. Zoons hadden beide een zwaard en speelden dus vol overgave een gevecht om de eigendomsrechten van de burcht. Finn speelde overigens voor: “je vrouw!” Let wel: Finn is nog maar 4 jaar. Langzaam werd het inderdaad drukker en drukker en om 12 uur kwamen alle ridders en schildknapen en jonkvrouwen en andere Middeleeuwse personages zich voorstellen met een waar spektakel met paarden en kleine gevechten. En ook hier speelden ze duidelijk voor de aanwezige kinderen. Niets macho gedrag om te laten zien hoe kundig ze wel niet waren met zwaard en paard, maar een prachtig schouwspel met heel veel humor. En weer zaten mijn kinderen stil en naast elkaar toe te kijken wat er nu weer allemaal gebeurde voor ze in de arena. Dochter verloor haar hart aan een mooie handgemaakte prinsessenjurk en zoons werden in een bijpassend ridderpak gehesen. “Ik lijk wel een koningin met haar lijfwachten”verzuchtte dochter op de terugweg naar de boot. Want om 15.00 vonden wij het mooi geweest. Kaars ging uit bij jongste zoon en met weer een prachtige ervaring zaten wij op de boot. Die overigens volledig vol zat op de weg naar het eiland toe. Dus terwijl wij naar huis gingen, gingen er nog honderd mensen (minstens) naar de spelen toe. En zo werd het inderdaad een heel druk bezocht festijn. Het is de organisatie meer dan gegund. We hebben van A tot Z genoten en de kinderen hebben weer een prachtige vakantie ervaring om thuis aan oma te vertellen.
Oma die heel erg gemist wordt door de kinderen, want oma gaat altijd mee op vakantie en nu dus niet en oma werd gister 65 jaar. En de kinderen hadden het ridderfeest graag samen beleefd. Maar over 2 weken laten we haar de ridderspelen meegenieten door middel van de vele gemaakte foto’s en eten we nog een gebakje op haar gezondheid!

vrijdag 19 augustus 2011

Toeristje spelen.

We hadden visite uit Nederland en die wil je natuurlijk laten zien waarom je in Zweden zo op je plek bent. En dus stippel je een route uit die langs mooie plekjes gaat. En die hebben we genoeg in ons gebied, waar niet in Zweden?  Maar je weet niet wat ze leuk vinden, dus ga je op goed geluk rijden. En laat je prachtige plekjes zien. Langs bos weggetjes, langs cultureel-historische bezienswaardigheden, en langs het open landschap waar we ook zitten. De graanschuur van Zweden. En ik denk dat ze genoten hebben. Visite is weer terug naar Nederland, dus tijd voor het gezin. Pappa is ook in Zweden aangekomen.  En pappa wil eerst genieten. En zo hebben we in een paar dagen tijd 2 keer het vliegtuigmuseum bezocht, hebben we een prachtige dag in Pippi Langkousland gehad. (Vimmerby), en hebben we een geweldige plek midden in het Smålandse bos ontdekt aan een prachtig meer waar we hebben gepicknickt. En dit weekeinde gaan we naar de Viking spelen op het eiland Visingsjo. Eigenlijk best wel lekker toeristje spelen.
Maar, omdat we geen televisie meer konden kijken, en we nog wel een klein beetje op de hoogte willen  blijven van de ontwikkelingen in de wereld, moesten er bomen om worden gezaagd. En dat heeft Ben vanmorgen gedaan. In de stromende regen met zijn nieuwe motor zaag bomen omhalen. En met een motor eraan vast gaat dat heel wat sneller als met de hand en zo gingen er meteen 4 om. Voorlopig kunnen we het journaal weer kijken. Soms in het donker, want het heeft afgelopen week ook geonweerd en tot 2 keer toe viel er een boom op een bovenleiding en zo zaten we tot 2 keer in het donker. Heel knus. Met kaarsjes. En dat kan allemaal in Zweden. Omvallende bomen. Die bewust of onbewust naar beneden komen. Hej då voor vandaag!
Foto's volgen, maar ik kan door het slechte weer van vandaag geen verbinding krijgen met het internet. Verhaal is tussen 2 buien door geplaatst, maar de foto's komen er niet door.

maandag 15 augustus 2011

Niet zo handig allemaal mamma.

Als je op vakantie bent zonder echtgenoot sta je er dus alleen voor met je kinderen. Geen probleem. Ik ben echt heel erg geëmancipeerd. Niet dus, maar dat geef ik natuurlijk niet toe. De eerste week ging zonder problemen. Grasmaaier deed wat moeilijk, maar dan moest ik de bougie aansluiting iets heen en weer halen en daar zoefde hij weer over mijn strakke grasveld. (We zitten op veengrond, dus dat strakke veldje heeft meer weg van een rugbyveld na een interlandwedstrijd. Vol hobbels, kuilen en gaten en vooral na 2 maanden afwezigheid heel hoog en stug gras.)  Maar na 2 weken heb ik een toonbaar grasveld voor het huis waar de kinderen lekker kunnen voetballen, trampolinespringen en  kunnen frisbeeën. Kortom, ze vermaken zich en mamma drinkt haar koffie en probeert een boek te lezen. Maar mamma is ook mamma op vakantie en de kinderen willen drinken; een snoepje; hebben honger; worden in hun oor gestoken door een wesp; hebben een bloedende knie; stoten hun hoofden tegen elkaar en lopen door de brandnetels. Mamma heeft al 1 hoofdstuk gelezen van de 10 boeken die mee zijn. Geeft niets, want mamma ziet een verhaal zich voor haar ogen afspelen.
En dan komt er visite uit Nederland. Opa met zijn vriendin en dat is heel gezellig. Maar de kinderen willen alles in 5 minuten laten zien en krijgen het voor elkaar om de kookplaat op het kinderslot te krijgen. Waren stiekem mijn kook’”kunsten” zat. En het voordeel van een kinderslot is dat mamma hem er weer af kan halen. Niet dus. Tot groot vermaak van mijn kinderen aten we patatjes, worstjes en pizza uit de oven. Jongste zoon at een boterham, want die wilde spaghetti. Jongste zoon wil altijd spaghetti, maar dat komt niet uit de oven. Dat weet zelfs mamma. En dus zet je een oproep op facebook voor pappa. HELP!! SOS!! En iedereen reageert, behalve pappa. Als pappa dan toch eindelijk reageert moeten we de gebruiksaanwijzing lezen. Maar die heb ik in het voorjaar op het kampvuur gegooid. Brand zo lekker, maar was dus niet handig. Pappa gaat op het internet zoeken en ik blijf knoppen indrukken. En het lukte me! Nog voordat pappa met de oplossing kwam, maar dat heb ik maar niet tegen hem gezegd. En de volgende avond gingen de jongens en ik nadat de visite weg was buiten voetballen. Sophie bleef binnen knutselen. Tot ze ook mee kwam spelen en de buitendeur dicht had gegooid, maar de sleutels lagen binnen en ik had net alle ramen dicht gedaan. Geen probleem, pakken we de reservesleutels. Die liggen namelijk heel slim  in de auto. En de autosleutels liggen in….. Nee he?!? Dit gaan we niet tegen wie dan ook zeggen. De sleutels liggen in huis. Lichte paniek. Nacht in het bos doorbrengen met alle wilde dieren zie ik avontuurlijk als ik ben, niet zitten. Kinderen wel. Uiteraard. Kan ze niet gek genoeg. Het toiletraampje! We gaan naar binnen door het toiletraampje. Maar ik natuurlijk niet, ben ik iets te breed voor. Niels gaat, maar Niels is ook te breed en te groot. Sophie dan. Ons eigen slangenmens. Sophie glijdt soepel naar binnen en dus beginnen wij buiten te juichen, maar Sophie krijgt ook van binnenuit de deur niet open. Deur zit muurvast. Gooi de sleutels dan maar door het toiletraam naar buiten. Hels kabaal, Sophie is in de sleutelkast geklommen en die was daar niet op berekend. Kast klapt van de muur af. Huilende Sophie binnen, wij nog buiten. Sophie probeert nog een keer de deur te openen, want ze wil een kus van mamma en dan zwaait heel soepel de deur open. Lach breekt door bij Sophie; ik moest het slot gewoon de andere kant op draaien!!
Zien jullie wel, we redden het echt wel hoor zonder Ben, maar ik ben heel erg blij dat we hem vanavond op kunnen halen van het vliegveld, Toiletpot staat nu namelijk scheef, dochter ging eerst op de klep staan en toen met haar voeten in de pot, sleutelkastje moet weer aan de wand, slot van de deur moet gerepareerd en slot van het toiletraam is verbogen. En dat mag pappa allemaal doen, want die heeft vakantie. En ik ga mijn boeken lezen. Vakantie, wat is het heerlijk!

P.s. alle lieve volgers, ik kan jullie verhalen wel lezen, maar ik kan bij niemand reageren. Ook niet op mijn eigen verhaal. Als we weer terug zijn in  Nederland beloof ik dat ik bij jullie allemaal weer reacties achterlaat. Ik ben jullie niet vergeten! Groeten Anna Marie en de kinderen.

donderdag 11 augustus 2011

Oud (er) worden.

Hoe weet je dat je oud begint te worden? En dan bedoel ik niet de rimpels die zich ieder jaar steeds dieper in je gezicht nestelen. En dan bedoel ik ook niet het moment dat de zwaartekracht vat op je lichaam krijgt en alles opeens begint te hangen. Nee, dan bedoel ik het moment dat je met je kinderen een zware wandeling bergop gaat lopen. Met als beloning na de picknick de afdaling. Maar eerst heb je dus een steile klim van anderhalve kilometer. De afgelopen nachten heeft het sterk geregend, gehoosd eigenlijk en het pad is een modderrivier geworden. En uiteraard heeft mamma (slim als ze niet is) witte sportschoenen aangetrokken. Het pad is glibberig en glad, had ik steil al genoemd? En je doet je uiterste best om niet in het bijzijn van je kinderen met je billen in een hoop modderterecht te komen. Je puft omhoog met de mand met lekkere hapjes aan je arm bungelend. Ook al niet handig. Rugzak zou een stuk beter zijn gegaan. Ik moet ongeveer iedere 100 meter stilstaan onder het mom van: “van het uitzicht genieten.” Kinderen knikken jaja, en  gaan hardlopend verder. HARDLOPEND!!!!????? Ik dacht toch echt dat ik in een goede conditie verkeerde. Blij ben ik als jongste zoon achter blijft, mag ik ook weer iets langzamer. Voel ik me ook weer goed. Totdat zoon gewoon een lied van Thomas de trein begint te zingen en te zingen en te zingen. Het zweet staat bij mij inmiddels tussen de schouderbladen, maar zoon loopt zingend de berg op. Het is mooi en warm weer en kinderen trekken vesten en T-shirts uit. Komen bij mamma in de mand terecht. Wat is er ook al weer zo leuk aan bergwandelen met kinderen? Ik ben het antwoord even kwijt. Heel blij ben ik als we boven zijn, mamma ploft op de dichtstbijzijnde bank. Maar kinderen gaan rondjes rennen. Heet ook wel tikkertje in de volksmond. Waar is de tijd gebleven dat ik ook rondjes rennend de berg op ging? Weg, gewoon weg. Maar gelukkig hebben we nog 3 weken de berg voor de deur en ik heb me vanavond na het eten voorgenomen dat ik de route omhoog iedere dag 2 keer ga trainen. Zodat ik straks in een topconditie en in topvorm terug naar Nederland ga. En morgen begin ik. Of misschien overmorgen. In ieder geval maandag. Misschien.

dinsdag 9 augustus 2011

Paradijswacht.

Sophie wordt ’s ochtends wakker  en verklaart een nachtmerrie gehad te hebben. “Ik droomde dat we naar een zwemparadijs gingen.” Nachtmerrie?” Ja, en ik kon niet snel genoeg uit de auto komen en toen waren er stenen poppen die opeens levend werden en voor me gingen kruipen en de auto ging dicht en de deur naar het zwembad ook. Maar gelukkig was opa Stam de paradijswacht.” De Paradijswacht? Wat is er met Petrus gebeurd? Waarschijnlijk was hij te streng en werden er te kort mensen toegelaten, of had hij van het wachten bij de poort wel spataderen gekregen en had hij vandaag een poliklinische behandeling. Opa Stam was paradijswacht. En dus kon Sophie toch naar binnen en daar zag ze tot haar ontsteltenis haar verschrikkelijke moeder, die namelijk gewoon zonder dochter naar binnen was gegaan en Sophie in haar sop had laten gaarkoken, ronddobberen op een luchtbed. Jongste broertje Finn, degene zonder noemenswaardige zwemervaring, mocht bij mamma in het grote bad en Niels en Sophie zelf moesten zich behelpen in het pierenbadje. Ik begon haar nachtmerrie te begrijpen. Maar wat heeft ze een raar beeld van haar moeder tijdens haar slaap. “De stenen poppen zwommen rond mamma en Finn als bewakers van de vijand.” Want dat was ik volgens dochter. En dat kwam wel weer in het straatje van Finn te pas, want die is als de hele week De Chocomel! Ja, mensen u weet inmiddels dat wij een bijzonder  gezin zijn. Niels speelde The A-team na en Finn werd de baas van het gezelschap. De kolonel, maar daar had meneer nog nooit van gehoord en zo hadden we Chocomel Finn. Kan allemaal bij ons. Ik denk alleen wel dat ik ze eerdaags toch maar moet gaan voorbereiden op de harde wereld buiten ons gezin. De nachtmerrie van Sophie had wel een goed einde, want de stenen poppen werden verslagen en mamma mocht samen met haar kinderen in het warme bubbelbad. Zo hadden we klaarblijkelijk een geslaagde nachtelijke zwemtrip en zo draait mijn was nu een keer extra, want door al dat dromen over waterparadijzen had mevrouw wel in haar bed geplast. Of eigenlijk in pappa’s bed, want daar slaapt ze nu pappa er toch niet is.

vrijdag 5 augustus 2011

Avonturenpad.

We zitten in Zweden. Zonder pappa,maar die komt over 2 weken. We vermaken ons echter prima, we missen hem wel hoor, maar de dagen vliegen om. Zo hebben we al een bergwandeling gemaakt en bovenop de berg gepicknickt en van het uitzicht genoten. Zo hebben we een zwembad gekocht met een inhoud van verschrikkelijk veel liter emmertjes water. We hebben geen tuinslang. Op de doos stond een mevrouw dapper met een tuinslang. Gevuld in 10 minuten staat er op de doos. Ja dag!! 10 dagen waarschijnlijk. Krijg er wel gespierde kuiten van. Continue trappetje op trappetje af met emmertje water. Terwijl de kinderen blij zijn met ieder emmertje en al vrolijk rond spetteren. Na 2 dagen geef ik de moed op. Kinderen genieten evengoed tot hun knieën in het water. We gaan naar het vogelmeer. Daar is een avonturenpad door het bos naartoe en een prachtige uitkijktoren om vogels te kijken. Er staan altijd wel vogelaars door hele dure kijkers naar eenden te staren. Naast de toren begint een wandelroute langs het meer. Doe je 2 dagen over. Op zijn minst. Wij hebben een paar kilometer gelopen. Door het bos, door de weilanden, over bruggetjes, langs vogelposten, langs rietlabyrinten en vooral over smalle plankjes langs het water. Dat is knap lastig lopen met 3 kinderen die voor je uit rennen, achter blijven om libelles te bekijken, om bramen te plukken, om steentjes in het water te gooien en ik maar uitkijken dat er geen kind te water duikt. Heel ontspannen wandelen dus. Op de terugweg kwamen we weer door een stuk bos waar prachtige rode frambozen en paarse bramen ons toeriepen: eet ons, alsjeblieft, eet ons. Dat laten mijn kinderen zich geen 2 keer zeggen en de laatste kilometer duurde ongeveer een uur. Met volgegeten buiken en paarse handen en gezichten liepen we terug naar de auto. Daar slaakte dochter een kreet. Haar anti verdwaalpad was weg!! Huh? Anti verdwaalpad? Wat is dat nu weer. Dochter had op de heenweg op het avonturenpad allemaal dennenappels gestrooid in de geest van klein duimpje om de weg terug te kunnen vinden. Stel je voor dat je moeder je achter wil laten in het diepe donkere bos….. Oudste zoon kwam echter stralend met de oplossing. Hij bleef op de heenweg iets achter en nu werd duidelijk waarom. Hij had allemaal dennenappels gevonden en daar had hij een hele mooie en hoge stapel van gebouwd. Op verschillende plaatsen in Zweden en Noorwegen laten mensen stapeltjes stenen achter om te laten zie dat ze ergens geweest zijn. Zoon had geen stenen,maar wel dennenappels en een hele mooie toren. En de weg naar de auto wist hij ook nog wel en hand in hand liepen ze terug naar ons vertrekpunt. Waar we uiteraard weer gingen picknicken. En op de terugweg reden we langs een nieuwe jeugdherberg met ijs en koffie met muffins. De kinderen gingen op de schommel met ijs en al en ik genoot met de koffie van een geweldig uitzicht over het Tåkern. Weer een geweldige vakantiedag gehad. Enige nadeel is dat we geen idee hebben welke dag het is. Maar dat is van later zorg. Hej då!