woensdag 27 juli 2011

Archeoloog.

Het is vakantie en de favoriete tijdsbesteding van mijn kinderen in de vakantie is: Musea bezoeken. Goed idee, maar we hebben nog een ongeleid projectiel in huis van 4 jaar die opeens zijn eigen pad heeft ontdekt. En het pad van 4 jarige zoon loopt niet via een museum. Pad loopt van Thomas de trein naar de boekenkast en dan wil hij precies het bovenste boek hebben en dus worden de onderste planken leeg geveegd zodat hij een boekenkast privé trap heeft om bij het bovenste boek te komen. Mamma roepen had ook gekund, maar was waarschijnlijk te veel werk. Pad van jongste zoon loopt vervolgens naar de speeltuin en naar de keukenkast waar hij wederom via de laatjes naar boven klimt om op het aanrecht zittend de snoeptrommel aan een inspectie te onderwerpen. (Lees: leeg te eten om zo aan zijn broodnodige calorieën te komen) Jongste zoon mag even niet mee naar het museum van Oudheden in Leiden. Mamma heeft schoon T-shirt nodig omdat het zweet alleen al uitbrak bij de gedachte dat jongste zoon de mummies wel even zou onderzoeken. Wikkel voor wikkel werd mummie ontrafeld. Jongste zoon zou grote beelden ook geweldig vinden. Vooral het domino effect wat het gaf als je het ene beeld een duwtje gaf richting beeld dat ernaast stond. Let even op dat stond. Jongste telg gaat naar oma om daar een treinbaan te bouwen en om lekker in bad te zitten.
Bij het Oudheidkundig museum treffen oudste kinderen het. Je kunt archeoloog voor een dag worden. En Niels weet wat hij later wil worden; diepzeeduiker, archeoloog en pro-boarder. Niels en Sophie storten zich vol overgave op de zandbakken gevuld met grote bodemvondsten. Potscherven, knoopjes, munten en tanden worden minutieus uit het zand gefilterd. Dochter pakt een tandenborstel uit de bak om het zand uit de vondsten te borstelen. Denken we, maar nee, ze gaat zitten en begint de gevonden tanden te poetsen. Walvis weet niet wat hem overkomt, zijn tanden zijn nog nooit gepoetst. Nu dus wel. Na het schilderen van kleiketting blokjes en het in elkaar puzzelen van een gevallen bakje krijgen 2 trotse kinderen een echt archeologen diploma. Dat scheelt pappa en mamma weer in de studiekosten. Eindelijk gaan we het echte museum in. Maar de mummies worden door Sophie al snel bestempeld als zombies en die zijn dus eng, en dus moeten we een andere afdeling bezoeken. Mamma had zich juist heel erg op het weerzien van haar geliefde mummie vrienden verheugd, maar vandaag bepalen de kinderen de route. Bij het oude Griekenland worden we opgewacht door een manshoog beeld van een blote man. Er mist alleen een stukje. Dat had ik gemist, maar zoon blijft staan en kijkt gebiologeerd naar beeld met ontbrekend stukje mannelijkheid. “Dat komt omdat hij het koud had. Toen brak zijn pi…. Eraf. Erg pijnlijk, en daarom dragen wij tegenwoordig onderbroeken.” Uiteraard. Kinderlogica. Moet je ook niet willen verbeteren. En ik wil dat al helemaal niet als het over iemands mannelijkheid gaat. Zo stonden Niels en Sophie ook met zijn tweeën te discuteren over een groep hoofdeloze beelden. De oplossing was uiteindelijk dat het geld op was. Verhalen over de Beeldenstorm hou ik ook nog even voor me, want voor ik het weet sneuvelt avond na avond mijn servies onder het mom van een moderne Beeldenstorm. Ik ken mijn kinderen.
Niels heeft nu een heel duidelijk doel voor ogen. Hij gaat in Zweden archeologische opgravingen doen in onze achtertuin. Nu zitten wij op veengrond, dus de kans dat hij een veenlijk opgraaft is dan natuurlijk wel aanwezig. Ik heb gezegd dat hij rekening moet houden met mijn koffiepauze, want smaakt toch anders als er een veenlijk uit je tuin opduikt. Hij had een tandenborstel nodig; zakjes, moeten wel grote zijn in verband met formaat veenlijk; en een meetlint; en een zaklamp en een troffel. Dankzij mijn zoon weet ik nu dat er platte troffels zijn, halfronde en ronde troffels. Hij heeft ze alle drie nodig. De grootste tas die meegaat is van Archeologische zoon. Staat al klaar naast zijn bed met een pen en een schrift als laatste toevoegingen. Er zullen vast nog spullen bij gaan komen.
Voordat ik deze week afreis naar Zweden hebben we zelfs nog een echte archeologische opdracht. De vloer van de speelkamer is al geruime tijd verdwenen en we gaan morgen beginnen met de zoektocht naar de vloer en daarmee bedoelt mamma dat we de speelkamer op gaan ruimen. Je zult zien dat zoon dan toch opeens dokter wil worden. Of coureur gezien de snelheid waarmee kinderen zich uit de voeten maken. 

vrijdag 22 juli 2011

Vakantie. Eindelijk

En weer is er een schooljaar ten einde. Een bewogen schooljaar. Dit zou het schooljaar van onze emigratie worden, het schooljaar dat ons laatste in Nederland zou zijn. Het schooljaar van afsluiten en opnieuw beginnen. Zou, zou, zou. U leest het al. Gaat allemaal niet door. Het is dit jaar allemaal anders gelopen. Totaal anders. Begin oktober stort pappa in elkaar en heeft de wil niet meer om verder te leven. Nu, na negen en een halve maand kunnen we zeggen dat pappa er nog is, en dat hij zelfs af en toe weer een goede week heeft. Een hele goede week zelfs, maar hij heeft ook nog dagen dat het niet goed gaat. Het schooljaar is anders verlopen, ik heb geen idee wat mijn kinderen voor vorderingen hebben gemaakt, wat ze dit jaar op het lesprogramma hadden staan en hoe ze in de groep stonden. Wel bij benadering, maar ik heb nog geen schrift of werkje ingezien. Ik heb ze allemaal bewaard en heb dus in de vakantie wat achterstallig schoolwerk te doen. Het werd het jaar van artsen, artsen en nog meer artsen van allemaal verschillende instanties. We hebben gesprekken gehad met mensen terwijl we eigenlijk niet eens wisten waarvoor ze waren. GGZ, GGD, Bedrijfsartsen, Autisme artsen, Autiteam, Auticentrum, bij de mensen thuis kom artsen. Een heel arsenaal aan instanties hebben we van dichtbij leren kennen. De emigratie is uitgesteld en is misschien wel helemaal van de baan. Want wordt pappa weer net als vroeger? En kunnen we met zijn tweeën onze schouders onder een vertrek zetten? Waarschijnlijk niet. Pappa is namelijk anders geworden. En dat geeft helemaal niet, want ik ben ook veranderd. Maar plaatsen we onze kinderen nogmaals voor een enorme verandering? Nee, waarschijnlijk ga ik mijn grote droom opgeven en zal ik ervoor kiezen om bij pappa te blijven. Zal ik voor de rust in mijn gezin zorgen, hoewel ik al 20 jaar uitkijk naar een vertrek. Het mag waarschijnlijk niet zo zijn. En ik weet ook wel dat je het leven moet nemen zoals het komt en dat je moet genieten van alle mooie momenten, maar toch heb ik het moeilijk met het opgeven van mijn droom.

Dit schooljaar is echter ook het schooljaar geweest dat Niels opeens zijn veters leerde strikken. Vlak voor zijn achtste verjaardag, het jaar dat hij na 4 jaar ploeteren zijn A- diploma in ontvangst mocht nemen. Het jaar dat Niels zich opeens op zijn gemak voelt op school; zich veilig voelt en het naar zijn zin heeft. Vooral dankzij de geheim agent juf. Ere wie ere toekomt. Het jaar dat Sophie haar eerste tand zo uit haar mond trok. Het jaar dat Sophie ook leerde veters strikken, maar het niet voor durfde te doen voor de juf. Het jaar dat Sophie opeens woordjes begon te lezen. Het jaar dat Finn toch een schoolstart maakte in Nederland. Het jaar dat Finn eindelijk leerde praten. En ook eindelijk zindelijk werd. Soms. Het jaar van de appeltaarten en de cakes. De oliebollen die midden in de zomer gebakken werden. Het jaar dat we als gezin heel dicht naar elkaar toe zijn gegroeid. We moesten wel, hadden geen andere keus, want hoewel iedereen in het begin roept dat je altijd op hun hulp kunt rekenen, moet je het toch gewoon alleen doen. Of samen als gezin dus eigenlijk. Het jaar dat ik mijn emoties aan de wereld toonde. Na jaren van toneelspel en façades stond er een buitenstaander op die dwars door mijn defensie heen brak. Die de stroom tranen bij mij los wist te breken. Heel confronterend en angstig. Maar ik schaam me nergens meer voor. Ik heb ook gewoon emoties en die komen er soms uit. De laatste 2 weken iedere dag en ieder uur, want ik ben zo moe en zo kapot, dat ik alleen nog maar kan huilen. Diezelfde persoon zorgde ervoor dat de kinderen en ik er nu nog zijn, want wat is het afgelopen jaar zwaar geweest. En wat heb ik een keren op het punt gestaan om zelf de stekker uit het schooljaar te trekken. Maar dankzij zijn hulp en dat van zijn team zijn mijn kinderen het schooljaar doorgekomen en wist ik zeker dat ze op school op hun plaats waren en dat ze goed in de gaten gehouden werden. Meester René: bedankt!!
En 1 ding weet ik zeker, we gaan het redden. De kinderen en ik. En hopelijk samen met pappa, maar zeker met zijn vieren. De sombere Anna Marie die ik nu ben vind ik even geen leuke Anna Marie. Maar de vrolijke, stuiterende en lachende Anna Marie komt ook wel weer terug. Na de vakantie. En dan stuiteren mijn kinderen weer mee. Maar nu nog even niet. Nu willen we eerst 6 weken rust.
Ik groet u allen en wij zien elkaar weer op 5 september bij de start van een nieuw schooljaar met nieuwe kansen en mogelijkheden. Anna Marie.
Trevlig Semester!!

donderdag 21 juli 2011

Verkeersregels.

Je bent een kereltje van net 4 jaar. Je wilt zelf op de fiets naar school, maar mamma zet je steevast achterop de fiets. En dus zit je achter een brede rug en heb je geen andere mogelijkheid dan links en rechts de wereld te bekijken. Achteruit kijken mag niet van mamma want dan zeurt ze dat ze bijna valt. Mamma kan klaarblijkelijk nog niet goed fietsen. Zelf val je nooit met je fiets. Jij hebt slim als je bent, pappa 2 zijwieltjes laten plaatsen. En dus kun je al met losse handen fietsen, kun je gewoon achter je kijken en heb je voor je de hele wereld aan je voeten. Of aan je fietsbanden. Maar mamma blijft doorzeuren en heeft het over “te laat op school komen.”Boeiend denk je, maar mamma is sterker en sneller en zo komt het dat je weer achter een brede rug zit. Mopperend. Dat wel. En te laat op school komen we evengoed, want je zus vangt alle lieveheersbeestjes en je broer rijdt een andere route, die langer is, maar waar hij minder honden tegenkomt. En mamma stopt altijd bij het pad waar je broer weer uit komt, omdat broer anders rustig weer naar huis fietst. En daarna gaat mamma heel hard fietsen, want zus is met alle gevangen lieveheersbeestjes doorgefietst en mamma is altijd bang dat ze bij een gevaarlijke kruising zo oversteekt. Zelf zie je het gevaar van die kruising niet, want je ziet links en rechts de auto’s gewoon netjes stilstaan voor zwetende mamma, zingende zus, honden tellende broer en mopperend jongetje van 4.
En op de terugweg naar huis hetzelfde verhaal. Mamma plaatst je in het stoeltje. Voorzichtig kijk je om je heen om zeker te weten dat je klasgenootjes niet zien dat je nog niet zelf mag fietsen, klasgenootjes die ook achterop zitten zwaaien voorzichtig naar je. Broederschap van achterop bij mamma moeten zittende kleuterkindjes. We gaan fietsen eindelijk. Fietstassen puilen uit van jassen, bekers en knutselspullen. Mamma maakt snelheid, zwaait fiets naar voetpad en stapt af. En dan ben je het zat met dat gezeur en neem je het heft in eigen hand. “U mag hier niet staan met de fiets op de stoep. Op het fietspad. Snel.” Mamma gaat weer fietsen, want broer en zus zijn er weer, maar dan gaat mamma met broer al oversteken terwijl zus nog een kever vangt. “Stop!!” En als het gezelschap weer compleet is let je goed op of de blokjes van het fietspad wel links van je beentjes zitten, anders fietst mamma aan de verkeerde kant. “Verkeerde kant!”Hoef je alleen maar te roepen en broer, zus en mamma gaan weer goed fietsen. Je wordt serieus genomen. Je recht je rug in het kinderzitje. Als een koning op zijn troon. Maar vlak bij huis in een doodlopend straatje, gaat mamma gewoon links fietsen. “Zo gaan wij dood! Wij rijden aan de verkeerde fietskant en dan komt er een auto en dan gaan wij dood. Dus ga nu maar aan de goede kant fietsen.” En weer luistert mamma. Je besluit je geluk te testen. “Ik wil over het heuveltje.” En mamma rijdt braaf over het heuveltje. “En nu wil ik over de brug.” En de fietstocht gaat over de brug. Thuis aangekomen wil je een zwembad. Maar dat krijg je dan toch nog niet voor elkaar. Komt nog wel. Geduld. Je bent per slot van rekening nog maar 4 jaar.

woensdag 20 juli 2011

Bloemetje op woensdag.

Vorige week heb ik samen met mijn moeder een bezoek gebracht aan de VSM tuin in Alkmaar. Hij gaat helaas sluiten, maar we mochten hem nog een keer bezoeken.
Krijpthijm
velden vol Echinacea. (Zonnehoed.)

Goudsbloem

Echinacea met een bij voor de bestuiving.

Lavendel.
Geniet allemaal van deze mooie dag!
Voor meer bloemen klikt u hier:http://vipderoos.blogspot.com

maandag 18 juli 2011

Van speeltuin tot brownie

Zondagmorgen. Pappa is moe, mamma ie moe. Kinderen niet. Kinderen lijken wel nooit moe. Kinderen willen spelen. Buiten, maar buiten is het slecht weer. Heel slecht weer. Kinderen spelen binnen, maar willen naar buiten voor hun dagelijkse portie buiten. Kinderen worden heel vervelend als ze de hele dag binnen moeten zitten, dus komt mamma uit bed, gaat pappa douchen en worden er plannen gemaakt om naar een speeltuin te gaan waar je bij slecht weer naar binnen kunt vluchten. Normaal gaan we lekker wandelen of fietsen, maar vandaag niet.
Pappa en mamma maken ruzie om een futiliteit. Hoe is iets gezegd en hoe is dat bedoeld? Maar we kunnen niet meer rationeel denken en dus stapt pappa in de auto om te gaan uitwaaien. Prima zegt mamma, ga jij maar weg. Hmmmm, we zijn op het punt aanbeland dat we niet meer zo goed functioneren. En dat is voor de kinderen natuurlijk niet echt top om mee te maken. Maar wat we het afgelopen jaar hebben geleerd is dat kinderen heel flexibel zijn. Kunnen wij als volwassenen heel veel van leren. We gaan naar oma, want oudste zoon is bij oma, en misschien gaat ze dan gezellig mee. En bij oma moet er altijd eerst verplicht koffie worden gedronken met een koekje. En een pakje chocomelk voor de kinderen. We gaan naar het strand, nee naar de duinen, nee we gaan naar die speeltuin van mijn schoolreisje want dan mag ik gratis zegt dochter. Prima idee, want daar kun je inderdaad binnen- en buiten spelen. Maar dan staat pappa weer voor de deur. Bij oma. En dus is er weer koffie met een koekje, zijn er verse worteltjes voor de kinderen en gaan we met een auto vol op stap. Gezellig. En de kinderen rennen en klimmen en klauteren en stuiteren door de speeltuin heen en wij waaien bijna uit onze jas, maar dat geeft dan ook niets meer. Kinderen lachen weer. Na de speeltuin gaan we naar onze nummer 1 visboer in Den Oever om verse kibbeling te eten. Een mooi einde aan een dag die moeizaam begon. Maar als ik ’s avonds de krant lees ruik ik verbrande chocolade. Hoe kan dat nou? Waar komt dat vandaan? Uit de oven. Dochter heeft (vast met hulp) Brownies gemaakt. Zo hebben we een nog beter einde aan een bewogen weekeinde, maar gaan mijn kinderen met een lach op hun gezicht naar bed. En zo mooi kan het leven zijn.

vrijdag 15 juli 2011

Heimwee.

We hebben heimwee. Dat kan niet anders. We kunnen niet wachten om weer terug te gaan. Terug te gaan? Ja naar ons thuis. Kijk het zit zo. In Nederland hebben we een mooi huis hoor met een lekkere tuin waar de kinderen veilig kunnen spelen en hun eigen fruit en kruiden verbouwen. Maar het is maar een huis. Ons thuis ligt 1200 km noordelijker in Zweden. Daar beleven mijn kinderen mijn jeugd die je tegenwoordig in Nederland bijna niet meer kan beleven als kind. 
Je moet hier vanaf je vierde naar school en dan wordt je blootgesteld aan een leerling volgsysteem. Er wordt met andere woorden bijgehouden of je al kunt lezen of schrijven of je al letters herkent of je wel binnen de lijntjes kleurt enz. In Zweden ga je naar school als je 7 bent. Daarvoor ben je kind en speel je buiten. Als je als 7 jarige trouwens eindelijk naar school gaat speel je nog steeds buiten gedurende het grootste deel van de dag. Een Zweeds kind van 8 jaar kan je precies vertellen welke paddenstoelen je kunt eten uit het bos. Hij kan je ook vertellen welke je maar 1 keer kunt eten. Ze weten hoe te overleven in het bos als ze hun ouders kwijtraken.
In Zweden loopt Niels rond (net als al die Zweedse jongetjes met een Emiel mes. Zo’n heel scherp houtsnij mes die in Nederland onder de verboden wapenwet valt. Ook wel logisch trouwens dat zo’n mes in Nederland verboden is want iedereen woont zo dicht op elkaar dat bij het minste of geringste burengerucht de boel behoorlijk uit de hand kan lopen met alle gevolgen van dien.
In Zweden hebben we zoveel ruimte om ons heen dat de kinderen heerlijk buiten kunnen spelen en ravotten zonder dat we weer met een boeket bloemen naar de buren moeten gaan vanwege de hoeveelheid decibellen die mijn kinderen hebben geproduceerd.
Door die enorme hoeveelheid ruimte om ons heen worden mijn kinderen trouwens vanzelf rustiger. Ze krijgen niet zo veel prikkels zeg maar. Ze worden nergens onrustig van want er staan alleen maar bomen om ons heen en af en toe loopt er een hert door de tuin of de das die ergens rond ons perceel zijn burcht heeft.
Als we willen zwemmen, gaan we of naar de camping of naar 1 van de vele binnenmeertjes in de omgeving. Niet vreemd opkijken als je helemaal alleen bent. Ook niet vreemd opkijken als er een auto stopt waar een Zweedse familie uit komt rollen die allemaal hun kleren op een hoop gooien dan poedelnaakt te water gaan om af te koelen en zich vervolgens weer snel af drogen en aankleden om weer in de auto te stappen en weg te rijden. Duurt vaak maar een kwartier. Je vraagt je na afloop dan ook af of je het gedroomd hebt.
Ook niet vreemd opkijken in de winter. Want in Scandinavië houden ze van sauna. En dan hoor je jezelf af en toe af te koelen. Zo botsten Ben en Niels in de winter eens tegen 2 schone Zweedse vrouwen aan die in hun blootje hun stuga uit kwamen rennen om vervolgens met hun blote kont in de sneeuw te gaan zitten. De dag van Ben kon niet meer stuk. Niels vond het maar raar. Zijn moeder doet dat namelijk niet.
Als we fruit willen eten hoeven we niet naar de supermarkt. Daar is het aanbod vaak bedroevend slecht, maar plukken we gewoon in eigen tuin of langs de kant van de weg de heerlijkste verse fruit soorten. Blauwe bessen, kersen, aalbessen, bosaardbeitjes etc. In Nederland kun je dat ook langs de kant van de weg vinden hoor. In bakjes van 2 euro met camerabewaking.
Natuurlijk zijn er ook veel minpunten. Zo onderhouden de Zweden hun huizen amper zodat de meeste huizen er niet florissant uitzien. Maar ja als het huis bijna instort bouwen ze gewoon een nieuwe en die oude laten ze staan. Hetzelfde met oude auto’s en landbouwvoertuigen. Als ze hun functie hebben verloren worden ze gewoon het bos ingereden en daar achter gelaten. Vervolgens groeit er een heel bos omheen zodat je op de meest ingesloten stukken bos opeens een tractor tegen kunt komen waarvan je je afvraagt hoe die daar in vredesnaam gekomen is. Nou 20 jaar geleden was er nog een paadje door het bos. Maar nu is dat pad dichtgegroeid.
Verse groentes zijn bijna niet te vinden laat staan betalen maar daar staat tegenover dat er veel lekkers uit de vriezer komt. Je hebt namelijk grote koopcentra en daar gaan alle Zweden uit een bepaalde omgeving naartoe 1 keer in de week of 1 keer in de 2 weken of 1 keer in de maand net hoever ze het binnenland in wonen. Dan kun je natuurlijk ook geen bloemkool kopen of een krop sla. Maar wel diepvriesgroentes. Het gekke is: in Zweden eten mijn kinderen en ik veel meer groentes als in Nederland.
Nu hebben we bijna vakantie en kunnen we niet wachten om weer naar ons thuis te gaan. Nog 1 week en dan kunnen we ’s morgens weer de balkon deuren opengooien om te genieten van de luchten boven de Omberg. Dan kunnen we weer de natuur opsnuiven zonder de barbecue van de buren te ruiken of de brommers van de overbuurjongen of wat te denken van al die uitlaatgassen in de straat. Nog 1 week en dan kunnen we weer terug naar mijn ombekommerde jeugd, lekker ronddwalen in het bos, met onze voeten in het water en genieten van een heerlijke Zweedse zomer. 

Bramen plukken tijdens een wandeling.

donderdag 14 juli 2011

Het sneeuwt diamantjes.

Uit de oude doos. Onderstaand verhaal is eerder gepubliceerd dd 25 december 2010.
Omdat ik er bijna helemaal doorheen zit, en de rust niet kan vinden om mijn nieuwe verhalen te plaatsen, vandaag een verhaal uit de oude doos. Een sneeuwverhandeling maar gezien het winterse weer buiten en in mijn hoofd vind ik hem toch toepasselijk.

Sophie heeft klaarblijkelijk een juf die nogal fanatiek voordraagt uit de Bijbel. Mijn Sophie vindt andere dingen echter altijd veel belangrijker, dus heeft ze maar met een half oor naar de juf geluisterd. Vandaag zaten we in de auto op weg naar de wintersport op het laatste stuk begon het te sneeuwen. De sneeuwvlokken leken wel kleine diamantjes. Zo schenen ze in de koplampen. Sophie zag dat. Het volgende gesprek ontstond: “Het is nu toch Kerst? Dan zweeft Jezus nu in de lucht.” “Dat klopt zeiden we allebei.” “Ja, want hij is nu aan het plassen.” “Pardon? Zeiden we ook allebei in koor.” “Nou, vroeger hadden ze toch nooit een onderbroek of een luier? Alleen maar een doekje. En het sneeuwt nu diamantjes, dus Jezus is nu aan het plassen.” Na de kerstvakantie toch maar eens de school Bijbel mee naar huis vragen, want het lijken mij hele interessante en humoristische verhalen. Zo leuk heb ik ze namelijk nooit geleerd.

woensdag 13 juli 2011

Verstoppertje spelen.

Er was eens een prachtige bos bloemen. Bloeiende tuinplanten eigenlijk. En ze stonden heel mooi en geheimzinnig in de border. Wachtend op de dag dat ze geplukt zouden worden om te stralen in een vaas op de woonkamertafel. Zo ver was het nog niet, maar plotseling, zomaar opeens leek er wel een vreemde eend in de pol planten te staan. Vast een andere kleur. Of een foutje van de natuur.
 Voorzichtig werd de plant benaderd, want stel je voor dat het een vleesetende plant was of nog erger een zaden spuwend exemplaar van een exoot. Zit je voor je het weet onder de plakbolletjes. Maar niets foutje van de natuur, middenin de plant stond:
 Een prachtige dubbel bloemige stokroos. Mooi verstoppertje te spelen. Toch gevonden.
Schoonheid in optima forma. Wat een verrassing.
Voor meer bloemenpracht op woensdag: http://www.vipderoos.blogspot.com
Maak er een hele mooie dag van en geniet van elkaar, want het kan in 1 klap allemaal afgelopen zijn. 
Claudia:  rust zacht!



maandag 11 juli 2011

Geslaagd!!

Na 4 jaar hard werken, tegenslagen en toch doorzetten is het Niels eindelijk gelukt om zijn A-diploma te halen. Gister mocht hij samen met een ander jongetje afzwemmen gadegeslagen door een schare fans. Om aan het eind een mooi diploma en een medaille te krijgen. Niels: Gefeliciteerd!!
Die bubbeltjes zijn van Niels die door het gat heen zwemt.

Rugslag, en ondertussen de plafond platen tellen.

Op het erepodium.

Nieuwe snorkelset uitproberen.

Niels had zelf een appeltaart gebakken met versieringen en 4 vlaggetjes voor ieder zwemles jaar 1.
En na het feest 's middags thuis waarbij de vlag uit ging met zijn zwembroek eraan gebonden, was het tijd om met pappa naar een nieuw skatepark te gaan.
Kijk, zwemmen vind ik heel lastig, maar een ramp is goed te doen.

Wel vervelend dat mijn bord andere plannen heeft.

zaterdag 9 juli 2011

Veilig Internet.

Mijn oudste zoon maakt zijn slapende mamma wakker. Zaterdagmorgen en voor het eerst in jaren staat er geen zwemles op het programma. Helemaal niets. Gewoon lekker lui slapen om op een natuurlijke manier de wallen onder mijn ogen te laten verdwijnen. “Mag ik op de computer?” Hmm, “vraag maar aan pappa, die is beneden.” Na een half uur komt man boven. “Ik ga naar mijn werk, de kinderen zijn beneden en Niels mocht van jou op de computer?” “Nee, hij moest het aan jou vragen.” Slimme zet van zoon, want van pappa mag hij nooit. Van mij voorlopig ook niet meer. Waarom? Leest u even verder. Ik kom beneden; snij een plak verse cake af voor mezelf en de kinderen. (Het is per slot van rekening weekeinde) En ga de krant lezen. Na een tijdje valt het me op dat zoon aan het typen is. Geeft niet, want dat doet hij wel vaker. Zoon schrijft net als zijn moeder zijn ervaringen van hem af. Maar toch, opeens bekruipt mij een rot gevoel, ik vlieg van mijn stoel, zie dat zoon de pagina weg wil klikken, wat ik hem op duidelijke toon verbied en dan beweegt de vloer onder mijn voeten. Niels heeft in een spelletje een avatar gemaakt en loopt rond op een strand. Hij is aan het kletsen met Luna-powerr en met sexy-girl. Wat een namen. Hoe verzinnen ze het. Niels snapt het duidelijk niet, want zijn (zeer musculaire mannetje) heet gewoon Niels. “Waar denk jij mee bezig te zijn?” “Ik speelde gewoon een spelletje met een eend en toen kwam ik hier terecht.” Stamelt 8 jarig jongetje met een poncho met koala beer oren op zijn hoofd. “Weet jij wel wie die mensen zijn? Achter dat Luna-powerr poppetje kan wel een vieze man van vijftig zitten die jou volgende week op weg naar school van je fiets trekt om hele rare dingen met je te doen. Dan zie je mamma nooit meer terug.” Hoor ik mezelf zeggen. Zoon begint te huilen, want zo boos heeft hij mamma nog nooit gezien. En vieze mannetjes van vijftig zijn in ogen van 8 jarige natuurlijk stokoud en eng. En voor het eerst ben ik heel gemeen tegen 1 van mijn kinderen. Wil ik dat hij tot zijn achttiende (utopie) niet meer met wildvreemde mensen op het internet contact legt, moet ik nu even doordrukken. “Maar waarom wil die enge meneer mij dan van mijn fiets trekken?” Schokschoudert zoon. “Om vieze dingen met je te doen en je dan ergens voor oud vuil achter te laten.” Zoon huilt. Ik ook. In mijn hart. En ik til zoon met koala poncho omhoog. Na een minuut slaat hij zijn armpjes om me heen, armpjes ja, want opeens is mijn grote stoere skateboarder nog maar een heel klein mannetje die zijn mamma voorlopig echt nog wel nodig heeft. Na een tijdje kruipt hij naast zijn broertje en zusje op de bank. Gedrieën kijken ze naar een DVD van Thomas de trein. En dan ga je zelf nadenken. Hoe kan dat programma door mijn kinderbeveiliging zijn gebroken, en waarom ziet zoon het gevaar niet, al heb ik hem al zo vaak voor vreemde mensen gewaarschuwd en hoe had ik eigenlijk moeten reageren? Mijn zoon begon nu te huilen, ben ik niet te streng geweest? Of moet je dat juist zijn? Geen idee eigenlijk. Je handelt in een fractie en uit je gevoel. Rationeel en opvoedkundig had ik waarschijnlijk rustig met mijn zoon moeten gaan zitten om hem op de gevaren van de boze buitenwereld te wijzen, maar je wilt je kinderen ook niet op laten groeien met angst voor onbekende mensen. Kleine kinderen worden groot heb ik vanmorgen ervaren. Veel te snel groot. Waar is de tijd dat ik hem gewoon in zijn wagen legde om met hem te gaan wandelen? Weg. Tijd komt nooit meer terug, maar ik heb hopelijk nog een paar jaar voor ik dit gesprek met dochter en jongste zoon moet voeren. Kan ik goed voorbereid voor de dag komen. Of niet natuurlijk, want kinderen zijn allemaal anders. Tijdbeeld ook. Gevaren ook. Alhoewel, vieze mannetjes zullen er altijd blijven en als ouders blijf je op je hoede. Meer kun je niet doen. Je probeert je kinderen te beschermen en van ze te houden, maar kinderen maken hun eigen keuzes. Hopelijk met verstand, want ik wil mijn kinderen graag groot zien worden om over 30 jaar met kleinkinderen in wagen te gaan wandelen.

donderdag 7 juli 2011

Skateboard.

Niels is een skate boarder. Hij kan zich behoorlijk verliezen in technische termen met betrekking tot zijn geliefde skate sport. Hij gaat later ook in een villa wonen en dan bouwt hij een betonnen baan in zijn tuin. “Voor je kinderen?” Vraag ik. “Nee, voor mezelf. Kan ik ’s avonds als ik uit mijn werk kom nog even lekker boarden. Ik word trouwens pro boarder en diepzeeduiker. Of archeoloog.” Onthoud u allemaal zijn naam? Niels! Hij heet Niels. In de mei vakantie kreeg hij van mij een nieuw board. In Zweden, want dat scheelde me ongeveer 60 euro. Een vader van een andere boarder had me al gewaarschuwd: “Je kunt net zo goed voor 5 euro een plank bij de speelgoedwinkel kopen, want ze slijten evengoed als sneeuw voor de zon.” Had ik maar beter geluisterd, maar de trots waarmee mijn zoon zijn nieuw verworven plank vasthield in de auto op weg naar Nederland deed me wel goed. Maar ja, we zijn nu anderhalve maand verder en eerlijk is eerlijk, het board is gebruikt. Behoorlijk gebruikt. Afgelopen week zag ik mijn zoon zijn plank op de grond klappen. “Wat doe jij nou?” Vroeg ik verschrikt. “Anders kan ik hem toch niet pakken?” “Is er iets mis met je rug? Of met je knieën? Je kunt toch gewoon bukken??””jeetje mam, dat is zo niet stoer!””Hallo, stoer of niet, maar ik koop niet nog een keer een nieuw board voor je als je er zo raar mee doet. Daar moet ik een week voor werken.” Niels keek me aan, schudde zijn hoofd, maar ging toch maar door zijn knieën om het ding van de grond te pakken. In de klas legde hij zijn board op de vaste plek voor die planken en keek nog eens naar mij. Met hernieuwde blik. Alsof hij me nog nooit eerder had gezien. Wat een raar mens zag je hem denken. En zonder kus verliet ik de klas. Is ook al zo niet stoer!
Vandaag kwam ik uit mijn werk. Ik werk 1 dag in de week om er even uit te zijn; om even contact te hebben met andere volwassenen; om 1 dag in de week even niet verantwoordelijk te zijn voor alle mensen thuis. Even 1 dag ontspannen. (Ik werk hard hoor de dagen dat ik op mijn werk ben, kom iedere keer zwetend thuis. Kan ook van het weer naar huis fietsen komen natuurlijk.) “Hoi mam, begroet dochter me. Heeft u chocolade mee?” “Mag ik nu mijn houten treinbaan bouwen?” Begroet jongste zoon me. “Krijg ik nu een nieuw skateboard?” Vraagt Niels. “Pardon?” “U heeft gezegd dat u een hele week moest werken voor een nieuw board. En vandaag heeft u een hele week gewerkt! Dus krijg ik nu een nieuw board? Kunnen we morgen uit school wel even naar de winkel om een mooie uit te zoeken. Ik heb ook hele gave trucs gezien!” Het moet toch niet mooier worden met mijn kinderen. Mamma hard werken en zoon iedere week een nieuwe skate plank. Mamma zat eigenlijk te denken aan een weekeind uitwaaien op een Waddeneiland met pappa.
En dan een aparte kamer voor de kinderen. Want die neem ik toch altijd mee. Maar zonder skateboards, want die rollen niet zo goed op het strand.

dinsdag 5 juli 2011

Verrassingsvisjes.

Vandaag kwam met de post mijn visje binnen zwemmen. Een grote enveloppe kwam door de brievenbus en ik dacht eigenlijk aan een informatiepakket van een camping in Zuid-Zweden, waar ik met de kinderen wil staan om de 1400 kilometer tussen Nederland en ons huisje in Zweden te overbruggen. Maar er zaten Nederlandse postzegels op. Wat raar zei ik tegen dochter. Is hij voor mij vroeg Sophie. Nee, er staat mamma's naam op, maar ik weet niet wat het is. Openmaken, openmaken huppelde een klein meisje naast me. En dat deed ik en ik werd enorm verwend. De visjes van Eefie waren er! En zou ik al enorm blij geweest zijn met de houten visjes, omdat ik die in Zweden met de kinderen na wil maken, er zat nog veel meer in!! Lieve Eefie, ontzettend bedankt met deze enorme verrassing! De visjes en zeker ook de lavendel gaan hele mooie plekjes in huis krijgen. Groeten Anna Marie. (En Sophie)
Een tafel met cadeau's.

Lavendel! We hebben een lavendel week.
En omdat we nu toch in waterse sferen zaten, zijn we na het eten nog naar het zwembad gegaan. Sophie heeft vorig jaar een hardloopwedstrijd gewonnen en ze kreeg toen een tas vol prijzen en daar zaten ook vrijkaarten voor het zwembad bij. We hebben een uurtje gezwommen, en kwamen lekker opgefrist weer thuis. 
Morgen vieren de kleuterjuffen hun verjaardag en Sophie en Finn hebben (naar een idee van wederom Eefie) hele leuke cadeau's klaar staan. Selfmade met een beetje hulp van mamma. 
Allemaal een prettige avond! Groeten van een hele blije Anna Marie.

zondag 3 juli 2011

Viva-Lavandula.

Een paar weken geleden hadden we potten lavendel gekocht om in bakken in de tuin te zetten. Dat ze eerst in huis bleven staan omdat dan het huis zo lekker rook, vertellen we er niet bij. Bij de planten zaten vrijkaartjes voor Viva-lavandula. Een lavendel park in de Noord-Oost polder. Vorige week vond ik het te warm om met 3 kinderen anderhalf uur heen en dus ook weer anderhalf uur terug in de auto te zitten. We bleven lekker thuis. Maar deze zondag was de temperatuur prima om de reis naar de polder te ondernemen. Ik ben er trouwens helemaal geen voorstander van om op zondag met de kinderen het halve land door te reizen, omdat de kinderen dan compleet uitgewoond op maandag de schoolbanken weer inschuiven, maar de kleintjes hoeven morgen niet naar school in verband met een studiedag van de juffen. Kinderen gingen vanmorgen dus de auto in, tas met schone en droge kleding mee, omdat de ervaring heeft geleerd dat er altijd wel een kind van mij te water gaat omdat er echt waar kikkers in het water zaten, of omdat er echt waar een school vissen langs kwam, of dat het flesje chocolademelk net te scheef gehouden wordt, kinderen van mij spelen het ook altijd klaar om precies daar te vallen waar net een paard heeft gelopen en iets heeft laten vallen, kinderen van mij springen ook altijd met een mooie sierlijke sprong van de schommel om vervolgens het applaus in ontvangst te nemen en daardoor de terug zwiepende schommel vergeten, met als gevolg een mooi bloedend gat in het hoofd, etc. etc. Speelgoed mee, want mijn kinderen zijn nu eenmaal niet van die huis-tuin en keuken kindjes die gewoon rustig uit het raam kijkend de voorbijrijdende rode auto's gaan tellen. Mijn kinderen willen hun energie kwijt en dus is mijn auto net een rijdende speeltuin. Kijk je in je achteruitkijk spiegel zie je een kind in een vogelnestje hangend aan de handgrepen slingeren. Hoezo kindersluiting op de gordel?!? Nou ja, je blijft in ieder geval wakker achter het stuur. Oma opgepikt en tussen de kinderen ingeschoven. Op naar lavendel tuin.
Het is niet echt extreem groot, maar wel ruim en rustig opgezet. Je kunt heel mooi wandelen tussen de paden met lavendel door. Het was bewolkt en het waaide behoorlijk, maar de geuren kwamen ons van alle kanten tegemoet. Kinderen liepen stralend door de prachtige paarse velden en dat leverde een paar mooie foto's en 3 blije kinderen op. (Vooral omdat ze een ijsje kregen.)
Deze is geknakt, grappig toch.

Ik wil niet op de foto!

Ik wel mamma!!
 Na de lavendel tuin ook nog naar het vroegere eiland Schokland. Het blijft fascinerend om te zien hoe zwaar de mensen het vroeger op het eiland hadden, hoe de mensen van het eiland verbannen werden en hoe het eiland uiteindelijk opgeslokt werd door het nieuwe land. Als je nu over het eiland loopt is het bijna niet meer voor te stellen dat er vroeger overal zee was waar je ook keek. Niels keek zijn ogen uit, en zoog vooral de informatie over de archeologische vondsten in zich op. Ik heb het idee dat het bezoek van vandaag aan Schokland niet de laatste zal zijn voor Niels. Al met al hebben we een top dag gehad met de kinderen. 's Morgens over de afsluitdijk heen en 's middags over de houtribdijk weer terug zodat we in Enkhuizen nog verse vis konden halen. Het leek vandaag al een beetje op vakantie.

zaterdag 2 juli 2011

Oliebollen.

Oliebollen? Ja. Oliebollen. Voor de mensen die mijn blog al langer volgen is het geen nieuws meer, maar voor de mensen die later zijn ingestapt: Ik heb 3 fantastische aparte kinderen. Met mijn kinderen verveel je je geen moment. Never a dull moment. Zoals de Engelsen dat zeggen. Wij schrijven 2 juli. We zitten een ruime week in de zomer en mijn kinderen willen bakken. Nu willen ze dat altijd en dat doen ze ook zo vaak, dat mamma opeens even geen cakemeel meer heeft. Wel appeltaart mix, maar daar zijn dan nog maar 3 appelen voor beschikbaar op de fruitschaal. Appelen in de eigen appelboom moeten nog even groeien, dus project appeltaart wordt ook afgestreept. Dan gaan we oliebollen maken riep oudste zoon blij met gevonden pak oliebollen mix. Mamma zuchtte nog maar eens diep op deze zaterdagmorgen. Oliebollen in de zomer, wie verzint het. Nou, in huize Beemster is dat dus de normaalste gang van zaken. Zus en jongste broer stonden ook meteen enthousiast mee te springen. Ze hadden geen idee wat oliebollen zijn, maar er moest worden gebakken en dan is alles goed. "U heeft toch zelf dit pak vorige week gekocht? Dan moeten we er dus iets van maken, want je koopt geen eten om dat in de kast te laten staan." Heel logisch bedacht van oudste zoon, maar pak oliebollen mix was eigenlijk gekocht om boffers van te maken. Die maakte ik vroeger altijd voor de jeugd van de roeivereniging, maar ik ben het recept kwijt geraakt. Namen van mensen die ik 2 maanden niet heb gezien verlies ik al uit mijn geheugen, laat staan een recept wat ik al 10 jaar niet meer heb gemaakt. (Dit is dus tevens een verkapte oproep voor het recept van BOFFERS!)
En noem mij een softe moeder en noem mij maar niet standvastig, noem mij maar gewoon lui, (Ik had namelijk ook even een pak cakemeel kunnen halen) maar als er 3 stralende kindjes voor me staan met een duidelijk doel voor ogen: wij willen bakken!! dan kan ik geen nee zeggen. En zo stonden er 3 kinderen op een zaterdagmorgen in de keuken meel, water, rozijnen, stukjes appel en ei te mixen en was mijn keuken snel veranderd in een witte sneeuw wereld. En bij gebrek aan een friteuse werd de olie in mijn erwtensoep pan gewarmd en 1 voor 1 gingen de oliebollen de olie in. Dat laatste heb ik uiteraard gedaan, want hete olie is natuurlijk levensgevaarlijk voor kinderen, en zeker voor die stuiterballen van mij. De boffers verdwenen oliebol voor oliebol in de hete pan. Maar eerlijk is eerlijk, oliebollen smaken ook prima hartje zomer. Maar vanavond haal ik toch maar weer een voorraad cakemeel. Kunnen de kinderen namelijk helemaal zelf en dan stinkt mamma niet naar walmende olie en de bijbehorende bollen.

Let even op de afwezigheid van sneeuw en sneeuwpoppen!