Eindelijk, eindelijk ben ik begonnen bij de revalidatie in het plaatselijke ziekenhuis. Ik zit in de “route” pijn. Belangrijkste vraag van mij en voor mij: hoe kan ik om leren gaan met de verschrikkelijke pijn die me 24 uur per dag parten speelt? Ik zit dus niet in de revalidatie “route” herstel. Mijn arm zal na ruim 3 jaar niet meer herstellen. Geeft ook niet meer. Ik ga leren hoe ik om kan gaan met de pijn en hoe ik het verlies van functies een plekje kan geven.
Het verlies van functies? Ja, buiten het niet meer makkelijk
zelfstandig aan- en uitkleden kan ik ook een pan piepers niet meer afgieten. Nu
houden wij niet zo van pannen met piepers, maar wel van boerenkool met verse
aardappelen. Pan zal afgegoten moeten worden. Of de sperzieboontjes. Die pannen
kan ik niet meer tillen. Wat wel kan, is de sperzieboontjes verdelen over 2
kleinere pannen en die 1 voor 1 afgieten. In een later verhaal kom ik hier op
terug.
Het mooie van revalideren in het plaatselijke ziekenhuis is
dat verschillende disciplines met elkaar samenwerken. In plaats van continue
opnieuw je verhaal doen en het wiel opnieuw uitvinden, werken de artsen met
elkaar samen. Zo kan het voorkomen dat een arts al op de hoogte is van iets wat
je zelf nog helemaal niet hebt gedeeld met deze arts. Ideaal! Scheelt een
heleboel stress, spanning en verdriet.
Verdriet ja. We gaan namelijk terug naar af en zelfs nog
verder. Iets van: Ga terug naar start richting geschiedenis. Ga niet langs de gevangenis,
kijk wel uit voor de put. Die tip van de put geef ik gratis aan u. Aan u allen
die na mij dit traject in stappen. In de afgelopen 3 jaar heb ik fikse
tegenwerking gehad en dat heeft mijn herstel niet bevorderd. Sterker: door die
tegenwerking is de schade nu forser dan anders het geval zou zijn geweest.
Heeft te maken met de werking van je brein. Kom ik ook in een ander verhaal op
terug.
Alle dossiers die ik in de afgelopen 3 jaar heb gesloten,
letterlijk en figuurlijk, worden nu geopend. 1 voor 1 voor 1 voor 1 voor 1.
Niet alleen het dossier arbeidsongeval, ook je jeugd wordt besproken en je
gezinssituatie wordt onder een vergrootglas gelegd. Alles wat zorgvuldig
weggestopt was, wordt opnieuw uit de boekenkast gehaald. Ik kan u vertellen:
dit is lood- en loodzwaar. Emotioneel, maar ook fysiek. Uitputtingsslag.
Zelf had ik me dit helemaal niet zo gerealiseerd, ik
verheugde me al een jaar op dit revalidatietraject. Beetje sparren met de
fysiotherapeut, met de psycholoog, met de ergotherapeut. Daar komt medisch maatschappelijk
werk nog bij. Want mijn arm doet het weliswaar niet meer, dit heeft zijn
weerslag op het hele gezin. Vanmorgen tilde ik bv zelf een stapel kleding naar
boven. Mijn evenwicht op de trap hield ik met mijn linker arm. Juist. Dat is
dus mijn verkeerde arm, die waar ik geen sturing en geen gevoel meer in heb. De
arm die niet meer bij mijn lichaam hoort. Ik donderde dus van de trap. Kijken
we niet meer van op hier in huis. Ik had gedacht dat we een beetje zouden
trainen en dat de artsen dan tussen de bedrijven door handige eureka tips
zouden geven over hoe ik 1 en ander moest plaatsen qua handicap en qua pijn.
Fout gedacht! Lekker naïef Anna! We pellen de mandarijn
helemaal open en gaan pas dan opbouwend heen. Val niet in de put. Ik kan u
melden: Ik viel er met open ogen in! Op weg naar het ziekenhuis voor een
afspraak met de ergotherapeut begon het te regenen. Eerst gewoon een beetje.
Heerlijk Nederlands weer. Maar al snel klapte het van de lucht. Als ik met mijn
kleding in een zwembad was gesprongen, had ik niet natter kunnen zijn. Het
water liep uit mijn wollen winterjas, uit mijn nieuwe leren schoenen, uit mijn
beha en uit mijn onderbroek. Mijn lange broek plakte aan mijn benen en was zo
zwaar van het vocht dat ik moeite had mijn ene been voor de andere te krijgen. Zo nat. Heeft u het beeld?
Overbodig detail: ik kwam net thuis onder de douche vandaan.
Staand naast mijn fiets in het bos achter het ziekenhuis
brak ik. Voor het eerst in al die jaren brak ik. Zo dicht bij mijn allerlaatste
reddingsboei en zo onbereikbaar. Niet alleen de afgelopen 3 jaren, maar alle
ellende van 20 jaar kwam er uit. Ik stond in het bos naast mijn fiets en ik kon
alleen maar huilen. Langs mij snelden mensen naar afspraken, naar huis, naar
hun auto. Weg uit de regen. Ik bleef staan en huilde met lange diepe uithalen. Belde
eega dat hij het ziekenhuis moest vertellen dat ik niet meer kwam. (Nogmaals ik
stond in het bos achter het ziekenhuis, kon bij wijze van spreken zwaaien naar
de patiënten achter het raam) Zette de telefoon uit en fietste. Blind van de
regen en blind van de tranen. Uit het diepste van mijn lichaam kwamen rare
zware geluiden. Klonk als een bronstige eland. Elanden fietsen niet huilend
door de regen. Ik wel. Compleet gesloopt kwam ik thuis waar huisgenoten de
volle lading kregen en de schuld van alles. Wederom stapte ik onder de douche
en de vermoeidheid overviel me. Totaal uitgeput rolde ik mijn bed in. Had
intens verdriet, maar geen tranen meer te huilen.
Ga terug naar de start en kijk uit voor de put. De
revalidatie was na 2 weken al een psychische uitputtingsslag. Mijn gezin had
het zwaar dat weekeinde. In alle jaren heb ik nog nooit een afspraak met wie
dan ook gemist. Dit was de eerste keer en eigenlijk wilde ik de handdoek in de
ring gooien. Als revalideren al na 2 weken zo zwaar en uitputtend bleek te
zijn, konden we beter stoppen en alle pijnlijke gebeurtenissen weer veilig
wegstoppen. Dat lukte niet. De beer was los. Of: de beerput was geopend. Die
put waar ik in viel in het bos. Er was voor mij maar 1 route. Terug naar de
revalidatie. De reddings-trap omhoog staat ergens daar in het ziekenhuis.
De komende weken ga ik u meenemen. Zoals altijd schroom ik
niet om mezelf de schuld te geven, om alles open te bespreken. In de blogs over
mijn kinderen en hun diagnoses, in de blogs over mijn echtgenoot en zijn
ziekte, in de blogs over mijn blunders; de blogs over het leven met autisme.
Nooit heb ik om de pijnlijke hete brij heen gedraaid. Zal ik ook nu niet doen.
De mensen die achter mijn rug om hier over roddelen: ik hoop dat u lekker
slaapt ’s nachts.
Voor alle anderen die zich in de afgelopen jaren en in de
vele blogs juist gesterkt voelden door mijn verhalen: hou vol! Er is altijd
licht aan het einde van de tunnel. U bent zeker niet alleen. Samen komen we
overal sterker uit.
