dinsdag 31 mei 2011

Specht.

Ik blijf jullie vermoeien met jubel verhalen over de flora en fauna van mijn tuin. Vorig jaar hadden we een specht in onze tuin, maar hij was te slim om op de foto gezet te worden. (Of wij te dom) Gister hoorden we opeens weer het typische spechten geluid. En ja!!! Op de sliert dop pinda's hing hij prinsheerlijk ondersteboven te eten. Echtgenoot is tussen de hagen door gekropen en toen hij vlakbij was: Flits. Een foto! we hebben een Foto!
Hmmm, slecht te zien. Jullie moeten even een bril opzetten. Maar hij hangt onder de pinda's.


maandag 30 mei 2011

MC Drive.

Een week geleden zaten zowel eega als ikzelf er even helemaal doorheen. Zoons waren bij oma, want die ging pasta eten. Zoons dus ook. Dochter was verdrietig omdat pappa en mamma dat ook waren. Dus mocht Sophie kiezen wat er gegeten werd. De M. Uiteraard zult u denken. Sophie gaat echter alleen voor een speelgoedje en een soort zakje waar je in moet knijpen en dan komt er appelmoes uit. Kost je dan 3.95. Speelgoed beland na een week kapot in de grijze bak en appelmoes heb ik ook in een pot. Hoef je niet te knijpen. Alleen het deksel er af zien te krijgen. Zitten vaak muurvast bij die verrekte potten en dan heb je een heleboel appelmoes. Maar die lust Sophie dan opeens niet. Uiteraard denkt u nu weer. Sophie mocht kiezen en Sophie wil een speelgoedje en een gek zakje waar je in moet knijpen. Knijpfruit. Wat een briljant verzonnen naam. Knijpfruit. Sta je in de supermarkt, zie je alle kindjes knijpen in het fruit. Wie weet krijgen ze dan ook nog een speelgoedje. Nee dus. Maar ik dwaal af. We gingen met de auto en aangezien zowel pappa als mamma had gehuild gingen wij natuurlijk niet in het restaurant zitten. We gingen langs de randweg. De randweg van de M. Grappig. Moet je stoppen voor een soort wegenwachtpech kast. Komt er een niet te verstane stem uit die vraagt wat je wilt eten. Hoezo persoonlijke aandacht? Toch maar vriendelijk kijken, want misschien zien ze jou wel op een camera. Bestelling geplaatst. Wilt u mayonaise? Als ik mayonaise had gewild dan had ik dat toch wel besteld? Nee, we willen geen mayonaise. Wilt u saus bij uw kipnuggets? Als ik saus had gewild dan had ik dat toch wel…. Laat maar. Nee, dank u wel zeg ik vriendelijk beleefd in blikken praatpaal. Dat wordt dan 15 euro 35. Ga je zoeken naar een betaal sleuf. Niet te vinden. Wilt u doorrijden naar het eerste raam? Eerste raam? Moet je de rondweg nog een stukje volgen, oppassen dat je de rij voor je niet opduwt, er staan namelijk nog andere auto’s bij dat eerste raam. Als je dan gearriveerd bent bij naar nu blijkt je gesprekspartner van daarnet; die niet te verstane stem uit die paal, dan kun je wel betalen, zelfs contant, maar je eten krijg je niet. Zit je als een bedelaar met uitgestrekte armen door je portier te wachten op je eten, krijg je te horen dat je nog verder moet rijden. Nu vraag ik je? Dat noemen ze dan een M. drive. Helemaal niets M. drive. Sta vooral stil. Bij het tweede raam krijg ik zowaar een tas met eten aangereikt. Nu moet de M. medewerker zich in een kramp buigen, raam en autoraam zijn niet op elkaar afgesteld. En dan mag je een parkeerplaats zoeken en dan mag je eten. In de auto. De eerste en de laatste keer langs de rondweg van de M. gegaan. Dochter vond het trouwens prachtig. Picknicken in de auto en nog een speelgoedje toe krijgen. En appelmoes uit een zakje?!

zaterdag 28 mei 2011

Vuurdoop.

Vrijdagavond. Feest op school. Ik ga wel, ik ga niet, ik ga wel, ik ga niet. Kwart voor 8 ik ga straks. 8 uur. Ik ga niet. Ik ga naar bed. Kwart over 8 ik ga wel. Straks. Of niet. Half 9. Ik ga. Nu. En als het niet gezellig is ben ik om kwart voor 9 weer thuis. Kwart voor 9 werd half 2. ’s Nachts. Het feest was reuze gezellig, goede band met een dans repertoire. Niet dat ik heb gedanst, daar wist ik goed onder uit te komen, maar het dans gedeelte van de zaal bewoog gezellig. Ik ook met wisselende gesprekspartners in een hoek. Muurbloempjes noemden we die vroeger op school. Moesten we altijd een beetje gemeen om gniffelen. Of eigenlijk heel gemeen. Maar een onbekend feest met toch wel vreemde mensen (ik bedoel dus onbekende mensen) is best eng, dus nu begrijp ik de muurbloempjes van vroeger. Ik ben er nu ook 1. Maar ik had heel veel lol. In onze hoek. Onder de spotlights zei later iemand tegen ons. Snel als plantenbak verplaatst naar een andere hoek. Die wel donker was. Ik blijf tot 10 uur. Dacht ik toen de klok half 11 aanwees. O, ik ben over tijd. Figuurlijk dan. Geeft niets, niemand die thuis op me wacht, kan ik net zo goed dat laatste half uur ook nog blijven. 10 voor 11 dit is wel een heel goed nummer. Swingt altijd lekker. Ja, maar ik ga echt niet dansen, gaat iedereen vast kijken. Lijk zelf wel een autist. Alles is vreemd. Drink ook al cola. Komt uit Polen zegt een juf. Net als de wijn. Sterk spul. Ik ga wel, ik ga niet, ik ga wel, ik ga niet. Ach, wat maakt het ook uit. Ik schuif er gewoon tussen, merkt niemand. Gejuich stijgt op uit dansende menigte. Shit! Dat heb ik dan weer. Wil je niet opvallen, gebeurt het tegenovergestelde. Kijkt iedereen toch nog. Wat doe je in vredesnaam met je handen als je danst? Die ledematen van mij zijn veel te lang voor ontspannen op de dansvloer staan. Maakt ook al niet uit vanavond. 5 voor 11. Die 5 minuten red ik me hier wel. Ik doorbreek nu vanavond toch al 1 voor 1 mijn eigen taboes. Hallo, waarom stopt die band? Het is nog maar 10 over 11. Afterparty aan de overkant. Wie gaat er mee? Ik. Uiteraard. Onwijs gezellige avond heb ik gehad. Vandaag zo brak als een deur. Geen druppel alcohol gedronken. Bewijs dat ik oud word. Kan niet zo goed tegen slaapgebrek. Maar de volgende keer ben ik weer van de partij. En dan ga ik om 8 uur al op de dansvloer staan. Of niet. Misschien om kwart over 8. Of om half 9. Maar wel eerder als nu tijdens mijn vuurdoop. Maakt toch allemaal niet uit. Je valt meer op als muurbloempje. Alleen nog even iets verzinnen voor mijn armen. Kan ik een jaar over nadenken. Voor nu: welterusten en bedankt!

vrijdag 27 mei 2011

Finn 4 jaar!!

Doodmoe na weer een dag rennen en springen.

Onze kleine grote man met zijn eeuwige grijns.

Hoezo, -20? Je kunt toch wel gewoon een ijsje eten?

Als baby boven de wolken in Zwitserland.

De traktatie. Taartjes van spek met drop en gewoon bellenblaas. Geen poeha krijgen.

Compleet in trance. Waarom zit ik hier nu in de belangstelling?
Lieve lieve Finn. Mamma gaat je vrolijke acties, lachsalvo's en samen koffie drinken ontzettend missen op de dagen dat je op school zit. Ik heb 4 geweldige gezellige jaren met je gehad, en nu mogen anderen ook van je genieten. Heel veel plezier op school. Vandaag eerst cadeau's uitpakken en gebakjes eten en dan ga je maandag met je grote broer en zus mee naar de basisschool. Heel veel plezier kleine grote man!
Mamma.

donderdag 26 mei 2011

Egel.


De afgelopen jaren hebben wij telkens een egel in de tuin gehad. Heel gezellig. En een teken dat de habitat in mijn tuin gezond is. Een enorme waardering dus, een egel als gast. In januari of februari vonden wij echter een opgevreten egel. Alleen zijn stekels lagen er nog. Heel vies en heel jammer. Rot katten ook. Maar ja, ook dit is de natuur. Gister trok ik een picknick kleed uit mijn tuin die in de border was gewaaid. Plof. Plof? Nog een onkruid geplukt en ik stap gillend met reuzenstappen uit de tuin. Onderwijl roepend: een egel een egel! Weet de hele buurt meteen. Ben verbaasd, maar echt: in het kleed lag een egel opgerold.
Welkom egel!

woensdag 25 mei 2011

Een bloemetje op woensdag.

Vandaag komt mijn bloemetje niet uit eigen tuin, maar gewoon bij de bloemist.
Hij is voor de 2 juffen van de peuterspeelzaal waar 6 jaar geleden Niels voor het eerst naar toe ging, gevolgd door zijn zusje Sophie en vandaag zwaait de jongste telg Finn de school vaarwel. Gelukkig niet voorgoed, want we hebben nog een zomerfeest op het programma staan, maar mijn kinderen zullen niet meer deel uitmaken van het lesprogramma.
Wendy en Andrea: Bedankt voor 6 mooie en gezellige jaren!!
Niels, Sophie en Finn.
Kijk voor meer bloemen op woensdag bij:
Bloemetje op woensdag.

zondag 22 mei 2011

Communicatie.

Vrijdagmorgen. Er is een onderwerp wat al dagen besproken moet worden, maar telkens komt er iets tussen en als er niets tussen komt vergeet ik het gewoon. Maar nu schiet het me weer te binnen. “Ben.” Zeg ik terwijl ik het ontbijt klaar sta te maken. “Ja, ik wil wel koffie.” ??? dat vroeg ik toch niet, maar vooruit, ik ben ook de beroerdste niet. “Weet jij nog dat er vorig jaar een document in een kast is beland bij…” “Nee, dat is de verkeerde Niels, we moeten een andere sleutel hebben. Deze past niet.” “Ben, dat document over wat er vorig jaar is gebeurd met Nie..” “Kijk uit, Niels niet tegen de tafel aan stoten, straks rollen de trucs eraf. Wat zei je? Sophie, mamma vraagt wat je op je brood wilt.” “Nou, eigenlijk vroeg ik dat dus ook niet, maar Sophie, wat wil je als ontbijt?” “Kun je nu dat griptape van je board afhalen? Of moeten we nog meer schroefjes losdraaien? Wat vroeg je dan?” “Vorig jaar hebben we beschreven wat er voorgevallen was, en dat is in de …” “Sophie, geef je moeder nou eens antwoord. Wat wil je eten?  ”Ik zit al te eten pappa.” “Waarom vraag je nou wat Sophie wil eten als je haar al brood hebt gegeven?” Op dit moment begin ik de moed meestal een beetje op te geven. “Laat maar. Als je de kinderen straks naar school brengt, moet je wel een kruisje bij het overblijven zetten.” “Potverdorie, Niels deze tool past niet op deze techdeck. Pappa gaat wel kijken of hij op de zaak een andere tool heeft. “En oma haalt ze op uit school, en dan haal ik ze daar weer op voor de zwemles.” “Goed, Niels, Sophie wat willen jullie eten? We moeten nu wel een beetje opschieten want over een kwartier moeten we al weg. Wat sta je te mopperen, ik maak het ontbijt wel even voor ze klaar. Doe jij dan even de lunchtrommels en de drinkbekers?” “Ben! Ik wil eigenlijk dat het document van vorig jaar uit een bepaalde dossierkast verdwijnt, want de situatie is veranderd!””Ja, je hebt gelijk, ik ga hem wel even ophalen straks. Jij durft dat toch niet aan te kaarten. Ben ik veel harder in.””Daar hoopte ik op, maar laat toch maar zitten. Ik doe het zelf wel. Wordt het iets vriendelijker gevraagd.””Vrouwen! Jullie kunnen gewoon niet communiceren. Potverdorie. Ze hebben al ontbeten. Dat had je dan ook wel even kunnen zeggen.” Deze vrijdagmorgen heb ik maar een briefje gemaakt voor Niels, dan kan hij per dagdeel zien wat er staat te gebeuren, want alles loopt vandaag een beetje anders als op een normale vrijdag en dat ik niet tot mijn mannen doordring is heel erg goed gecommuniceerd.

Appeltaart.

Beloofd is beloofd. We hebben gister een appeltaart gebakken. Oudste zoon was bij oma, even alle aandacht helemaal voor hem. Je hoort me niet zeggen dat hij daar rust krijgt, want oma kletst 6 kwartier in een uur, maar hij mag zelf uitzoeken wat hij gaat eten, en oma knutselt vrolijk met hem mee. Daar heeft deze mamma geen geduld voor. De jongste 2 gingen mamma helpen om een appeltaart te bakken. Voor de bodem werd een bal deeg in de vorm gelegd en door 4 kleine kinder knuisten plat gewalst. Als vervanging van de suiker hebben ze hun favoriete Zweedse jam als bodembedekker gebruikt. Daar bovenop de appeltjes en rozijnen. Sophie had eerst minitieus de stokjes uit de rozijnen gehaald. Uit lijfsbehoud, want mevrouw heeft een loszittende tand en die wil ze niet in de appeltaart verliezen.
Mijn kinderen zijn enorme fruiteters en de vulling was dan ook behoorlijk geslonken. De helft van de kaneel appeltjes was verdwenen. Glimlachende kindjes met kaneel in hun mondhoeken. "Leker mam, die rozijnen appels." Ook de rolletjes op de bovenkant zien er anders uit als anders; appeltaart deeg is namelijk ook erg lekker als het nog rauw is. Resterend ei werd hups, voor ik er erg in had zo over de taart gegooid. Niets netjes opbrengen met een kwastje. Wat een onzin kan mamma toch uitkramen. Nog meer jam?!? Over de bovenkant en ja, taart kon de oven in. Het resultaat is een zéér aparte uitvoering van een appeltaart, maar lekker dat hij was!!

vrijdag 20 mei 2011

Terugval.

Pappa is de afgelopen 8 maanden ziek geweest. Af en toe ging het iets beter en net op het moment dat je dan dacht: zal hij weer de oude worden? kachelde hij weer terug. Een dal in. In de mei vakantie zijn we weg gegaan. Eigenlijk kon hij niet weg. Maar ik kon hem ook niet alleen thuis laten. Ik moest dan ook thuisblijven. En dat was eigenlijk geen optie. Ik kon niet meer. Ik kon mijn ene been letterlijk en figuurlijk niet meer voor de andere zetten. Ik had me verstapt en alle spieren in mijn lijf deden zeer. Pure oververmoeidheid. Niet naar Zweden gaan, maar thuisblijven in het ritme van artsen, medicijnen, terugvallen en herrie. Een waar horror scenario. Op de laatste dag voor de vakantie zei een wijs iemand tegen mij: het gaat er nu niet om wat goed is voor Ben, het gaat er om wat goed is voor jou. En als jij je rust vind in Zweden, dan moet je gewoon gaan. Je moet voor jezelf kiezen en daarmee dus ook voor je gezin. En we gingen. Wijze woorden. De eerste week van de vakantie ging het slecht met pappa. Heel slecht. Maar de tweede week begon hij zich een klein beetje te ontspannen en het laatste weekeinde hebben we hem zelfs zien lachen. Heel bijzonder. Maar maandag 9 mei ging hij weer werken. En pappa kwam huilend thuis. En dinsdag en woensdag en vrijdag. En donderdag was hij een kind kwijt. Werd gelukkig wel weer teruggevonden. Zaterdag mocht hij niet werken van mij. Maar deze week heeft hij zich weer laten intimideren door zijn geweldige familie. En dus heeft hij alle dagen gewerkt, morgen staat nog op het programma en pappa is al helemaal kapot. Kan niet meer nadenken, alleen nog maar huilen. Kinderen ook. Als je alleen maar een beetje suf naar ze staart beginnen ze al te huilen. Er hoeft helemaal niets te gebeuren of we hebben 3 huilende kinderen. En een huilende pappa geeft het refrein aan. Pappa heeft een enorme terugval, omdat hij van zijn broer dit moet en dat moet en zus moet en zo moet. Terwijl broer blij moet zijn met alle uren dat pappa uberhaupt nog aanwezig is. Pappa ziet het niet meer zitten. Maar pappa moet wel zaterdagavond en -nacht naar een verjaardag van Abraham, en pappa moet meedoen met het cadeau. Pappa werd vorig jaar Abraham en pappa had ook geen cadeau. Want toen moest de nieuwe winkel geopend worden, en dus was pappa niet eens thuis. Pappa moet naar zijn familie. Want dan kan iedereen zien hoe geweldig alles is. Maar met pappa gaat het al 8 maanden heel slecht en we hebben niemand gezien die ons even kwam helpen, ons kwam ondersteunen, ons een hart onder de riem kwam steken. Pappa moest het maar uitzoeken. En nu balanceert pappa op het randje.Pappa wil niet meer. Pappa zit weer helemaal vast. En kindertjes hebben verdriet. Enorm verdriet en niemand die ze helpt. Zelfs mamma even niet, want mamma kan ook even niet meer. Mag het na 8 maanden? Van mezelf mag ik er even helemaal doorheen zitten vanavond. En morgen ga ik met mijn kinderen knutselen en een appeltaart bakken. Vinden ze namelijk leuk. En als pappa dan huilend thuiskomt krijgt hij ook een stukje. Met een vlaggetje. Een Zweedse. Met liefde gebakken door zijn kinderen. Omdat we het uiteindelijk echt wel gaan redden met zijn vijven. Maar nu even niet.

donderdag 19 mei 2011

Aktivitet i Sverige.


I förbi semester vi har arbetat utomhuset. Vi har havit fint väder, på tisdagen det mulnar, det blev snöa. Och vi var också upptäcktsresande i skogen. Barnen bygga nye staket längst fram huset.



Toen wij in de herfst in Zweden waren, kwamen wij voor een onaangename verrassing te staan. Er was iemand met een hele zware machine over ons perceel gereden. En aangezien ons huis op veengrond staat, hebben we nu diepe kuilen in onze voortuin. Nieuw hek dus, waar geen auto's voorbij mogen. En die maken Niels en Finn gewoon zelf. Boom omzagen en op maat maken en dan nog een boom omhakken voor de staande paaltjes. Zijn ze weer even bezig.

En dan moeten de staande palen wel diep de grond in geslagen worden, anders valt je hek zo weer om.

Alles wat je niet gebruikt, gaat op de brandstapel. Sophie is onze  opper vuur vrouw. 

Met 1,1 hectare grond heb je na het maaien, heel wat hooi wat aangeharkt moet worden. De jongens helpen graag, want het gemaaide gras brand als een tierelier. En regelmatig komen er slangetjes onder de gras hopen vandaan. Vinden ze heel interessant. Mamma blijft ze tot hilariteit van de kinderen eng vinden.

En dan kom je na een enorme heftige steile wandeling aan bij de ruine van een kasteel, hebben ze geen deur! Moet je door een soort raam naar binnen. Kinderen gingen er makkelijk door, maar mamma had iets meer moeite om door het gat te kruipen.

Leuk! Een pappa en mamma die me meeslepen om te gaan wandelen. Er is niet eens een pad en geen reling en geen tegels en geen asfalt, maar wel modder en bladeren en loszittende stenen en vooral heel veel obstakels die me danig in de weg zitten, maar ik zet door, want ik ga naar een prinsessen kasteel.

Moeten we dit nu echt leuk vinden? Er was geen prins te zien, geen prinses ook en er reden al helemaal geen treinen. 

Maar, eerlijk is eerlijk, het was wel een heel spannend en steil avonturenpad.
Hej då!

woensdag 18 mei 2011

Schooltuin.

Het voordeel dat je als mamma af en toe helpt op school is dat je de verhalen van je kinderen in een context kunt plaatsen. En misschien nog wel belangrijker: je blijft betrokken bij de denkwijze van kleine kinderen. Ik help een kleutergroep met het verbouwen van groentes, fruit en kruiden. Dit jaar hebben we ook een paar vaste planten geplant, die waarschijnlijk in het najaar rigoureus en zonder pardon de tuin uit gezet worden, maar ze fleuren dit jaar de tuin mooi op. De jongens hebben ook de nodige slakken begraven. Iedere keer kijken ze als eerste naar de plek waar ze de slakken begraven hebben. Die slakkenboom groeit niet erg hé? Krijg ik dus regelmatig te horen. Dat de slakken allang in het compostvat zijn verdwenen, meld ik maar niet. Ik zou de tere kinderzieltjes toch kwetsen… Vorige week hebben we maïs en bonen geplant. Niet door plantjes te zetten, maar door het strooien van kleine minizaden. De kinderen hadden heel mooi 3 geultjes gegraven voor de 3 verschillende soorten planten, maar hoe kregen ze toch die kleine bolletjes in de geultjes zonder de overige planten plat te stampen? “Nou simpel” opperde ik. “We gaan knikkeren”. “Knikkeren? Ja, we gaan netjes op het pad staan en dan mikken we de kleine balletjes zo in de geultjes.” “Mikken? Wat betekent mikken?” Goed. Gooien dus. “We gooien de kleine balletjes in de geultjes”. Ik was nog niet uitgesproken of de rode maïskorrels vlogen me om de oren. “Met beleid jongens! Met beleid!” “Met wie?” Jeetje, je moet wel geduld hebben als kleuterjuf. “Ik doe het voor.” Toen ging het beter. De meeste zaden kwamen keurig in de juiste geultjes. Sommige verdwenen echter tussen de andere planten, kon ik ze er weer uit vissen, met een heleboel gegiechel van knikkerende meisjes als achtergrond geluid. Enthousiaste en blije kinderen. Niets is mooier om te zien, en dat er straks een sla plant tussen de aardbeien staat, of een maïsplant tussen de aardappelen, mag de pret niet drukken.
Vandaag had ik een zak tuinaarde meegenomen. Goede aarde om te mengen met de zandgrond die er nu ligt. Ziet de tuin er meteen een stuk verzorgder uit. De kinderen vonden het in eerste instantie maar raar, want je kunt grond toch niet planten? Ik heb dus uitgelegd dat er in de mooie zwarte aarde allemaal eten en drinken voor de plantjes zit, zodat de planten mooi kunnen groeien. “Dan ben ik blij dat ik geen plant ben. Het eten van mijn moeder ziet er veel lekkerder uit!” Riep 1 kleutermeisje met een vies gezicht.
Dat de meeste kleuters nog geen wiskundig inzicht hebben is me ook weer duidelijk. We hebben een regenmeter van de juf in de tuin gezet en soms, heel soms dit seizoen, zit er water in. De 5 kunnen ze uiteraard lezen, maar verder komen ze niet, dus is er in onze tuin de afgelopen dagen wel 5 meter water gevallen. “5 millimeter” verbeter ik ze. “Nee, 5 water!” Zegt een klein kleuterjongetje. Millimeter. Wat denkt die mamma wel. Dat kun je niet eens drinken, dat millimeter.
Onze rode kool staat er al een paar weken heel zielig bij. Zijn mooie bladeren zijn opgegeten door naar ik dacht slakken, maar er was telkens geen slak te zien. (Die werden immers iedere keer begraven door de jongens) De bladeren zaten vol gaten en zijn nu zelfs langzamerhand aan het verdwijnen. Na een iets betere inspectie ontdekten de kleuterkindjes opeens dat er een rupsenfamilie zat te dineren in het rode kool restaurant. “Gatver” zei de een, “bah”, zei de ander. “Wat moeten wij nu eten?” Zei nummer 3. “Nou makkelijk, rupsen!” Zei nummer 4. En daarom vind ik het dus geweldig om met de kinderen in de tuin te werken. Ze hebben altijd hele aparte opmerkingen zodat ik weer met een grijns op mijn gezicht naar huis fiets. Kleuterkindjes van de Familieschool: Bedankt voor de geweldige ochtenden!!

dinsdag 17 mei 2011

Vissen.

Oudste zoon heeft een paar hengels in de schuur gevonden. Met een kindernetje en een echt uitschuifbare telescopisch schepnet. Zoon heeft in de vakantie een viskoffer gekocht en mooie gekleurde blinkertjes. Die gebruik je om in het buitenland mooie exotische vissen aan de haak te slaan. Zoon vraagt aan mamma of er haakjes gekocht mogen worden om aan onzichtbare draadjes te knopen. Mamma vindt haakjes eng, dus verzint mamma de hele week nieuwe smoezen om maar niet naar de viswinkel te hoeven. Mamma’s opzet slaagt ten dele, maar pappa heeft ook nog wel ergens een viskoffer. Pappa heeft daar ook haakjes in. Gaat mamma mee op vissenjacht? Nee, want mamma kan niet stilzitten. Mamma mijmert aan de waterkant over bergen strijkgoed, een trap die nog geschilderd moet, kasten vol kleding die uitgezocht moeten worden en wolken stof onder bedden. Mamma gaat derhalve niet op een kleedje of op een opklapkruk in een groenstrook vol hondenpoep naar een dobber turen. Pappa ook niet. Zoon belt zijn peetoom. Peetoom heeft ook nog wel een koffer en een visnet en een supergeleide telescopische vishengel. Peetoom is meteen enthousiast. Visspullen worden in auto geladen, zonder brood, vang je toch niets mee. Maar met verse wurmen. Zelf uit de tuin gespit. Zoon gaat vissen. “Als ik een vis vang, moet u hem schoonmaken en dan bakken we hem en dan mag ik hem opeten”. Maar als hij heel erg groot is, mag mamma ook wel een stukje. Een klein stukje dan. “Wat voor vissen hebben we hier eigenlijk in de sloot?” Geen idee. Mamma kan niet door vervuilde donkere sloten kijken. Mamma ziet alleen haar eigen spiegelbeeld. Geen bodem met mooie rotsen waartussen scholen vrolijk gekleurde vissen zwemmen. Mamma ziet een vuilniszak in het water drijven en een fietsstuur steekt een stukje boven de waterspiegel uit. Maar geen vis te zien. “Geeft niets”, zegt zoon, “als ze maar lekker smaken”. En zoon en peetoom gaan op weg om dioxine vissen te vangen. Stiekem hoopt mamma dat er niets gevangen wordt.

Na een half uur zijn ze al terug. Het regende een beetje, dus de vissen werden nat. Zochten bescherming onder fiets en onder vuilniszak. Waren niet nieuwsgierig naar mooie blinkertjes. Waren trouwens ook al niet te zien onder water. “Er was eigenlijk niets ze zien”. Zegt Peetoom met een hand op bloedend oor. “O”, zegt zoon stralend. “Ik had wel beet, want mijn haakje zat ergens aan vast!”. 1 blik van mamma op bloedend oor van peetoom en mamma weet wat de vangst was. “Maar het haakje schoot los, dus we konden hem vanavond niet eten”. Gelukkig maar denkt mamma, maar mamma zegt: “volgende keer beter schat”. “Maar dan wel zonder haakje mompelt peetoom”.

zondag 15 mei 2011

Påskfjädrar.

Beetje laat paasverhaal, maar we zijn op iets gestuit waarvan we niet precies weten wat nu de bedoeling is.
In Zweden zagen we her en der bomen en struiken die versierd waren met gekleurde veertjes. Het zag er heel grappig en vrolijk uit. In de supermarkt vroegen wij aan een iets oudere supermarktdame die op de paasafdeling werkzaam was wat nu de betekenis is van al die veertjes. De vrouw had geen idee. Ze verkoopt ze wel, ze heeft ze ook in haar tuin, maar de betekenis weet ze niet. Ze moeten in een berk. Dat weet ze ons wel te vertellen. Een andere vrouw mengde zich in het gesprek. We eten eieren met pasen omdat de kippen vroeger rond pasen hun eerste ei van het seizoen legden. Ja, ja, maar de veertjes? Geen idee eigenlijk zegt ze. Dat is gewoon traditie.
Kijk, ik vind een heleboel dingen leuk, maar ook een traditie moet ergens een startpunt hebben. Er moet een logische verklaring zijn voor het gebruik van veertjes in een boom. En Ben zuchtte op dat moment nog maar eens, want hij wist A) ze gaat de geschiedenis weer eens induiken en B) dat wordt weer een verhaal.
De Paasviering in Zweden is een combinatie van Christelijke en Heidense gebruiken. Het eten van de eieren heeft niets met de kruiziging van Jezus te maken, dus dat zal inderdaad een heidens (of commercieel) gebruik zijn. Maar de veertjes?!? Er moet toch een reden zijn dat iedereen in Zweden veertjes in hun bomen hangt? In Nederland staan de meeste bomen en struiken al in bloei, hier in Zweden was de grond nog bevroren. Zullen ze de veertjes ophangen om ook voor wat kleur te zorgen; zwaaien ze op dezemanier de winter uit; helpen ze de vogels een handje met het verstrekken van nestmateriaal; als de veertjes een jaar blijven hangen is je gezin dan beschermd? Ik heb geen idee, ik blijf zoeken naar het antwoord, maar ik roep bij deze ook de hulp in van mijn mede bloggers. Waarom hangen we allemaal veertjes in onze bomen en struiken?

zaterdag 14 mei 2011

Sportwijzer.

 

Het NOC-NSF heeft te maken met teruglopende sporters aantallen die zich aansluiten bij een sportvereniging en daarmee dus ook lid worden van het overkoepelende orgaan. Geen wonder denk ik dan, want in Nederland heeft iedereen het altijd druk, druk, druk. Ze moeten hun targets halen, werkstukken schrijven, socializen in het café en vooral heel veel werken. Ze rennen zich dus de hele dag ongans van hot naar her, waar die plaatsen zich dan ook mogen bevinden en hebben geen tijd, om zich bij een vereniging aan te sluiten. Want dat schept ook verplichtingen. Een vereniging draait op vrijwilligers. Kantine diensten, schoonmaak roosters en aanverwante tijdsinvullingen passen niet in het maandoverzicht. Laat staan dat er getraind moet worden met teamgenoten. Ergo: er zijn steeds minder verenigingssporters. De aantallen mensen die zich in het zweet trainen op een sportschool groeit echter gestaag, want dan kun je trainen wanneer je wilt en waar je wilt en met wie je wilt, of met wie je niet wilt.
Het NOC-NSF heeft dus een sportwijzer gelanceerd. Aan de hand van een vragenlijst kun je erachter komen welke sporten bij je passen. Oudste zoon ging de test doen. Helemaal blij, want hij moest gaan ijshockeyen. Dat oudste zoon niet eens kan zwemmen, baarde mij enige zorgen. Hij zal toch door het ijs zakken. Zelf de test gedaan en ik werd op een race fiets geplaatst. Ik ben 1.86 en ik weeg 68 kilo. Hoe ga ik in vredesnaam op een fiets met smalle bandjes mijn weg door het verkeer vinden? Ik zal klapband na klapband krijgen. Kiezeltjes op de straat: hup, daar schuif ik weer over het asfalt. Tante ging de test ook doen. Paardrijden was bij haar de uitkomst. U raadt het al: mijn tante is bang voor paarden. Ook de hippische sport krijgt er dus geen lid bij. Gaat lekker zo met deze actie. Eega werd zowaar ook aangestoken door de sport test. Wat waarschijnlijk ook meespeelde bij manlief is dat de test op de computer gedaan moest worden. Vind man erg leuk. Computers. Man mag bergbeklimmen. Man weegt ongeveer 100 kilo en is 1.85. Zien we al helemaal voor ons: reus hangend aan een touwtje op de K1. Vastgesnoerd in een tuigje probeert hij van rotsspleet naar rotsblok te komen. Ondertussen kraken de touwen vervaarlijk en beginnen gruis en kiezels als een regenbui op hem neer te dalen. Ook geen match dus. Echtgenoot heeft de smaak echter te pakken en zoekt surfend op het internet naar klim verenigingen in Noord Holland. Misschien hebben ze namelijk wel een IT-er nodig. Slimme zet van echtgenoot. Heeft de sportwijzer toch een bescheiden succes geboekt.

woensdag 11 mei 2011

Vogel eitje.

Vanmorgen op de fiets naar school. Uiteraard zult u denken, maar meestal neem ik gewoon de auto. Staat toch voor de deur, dus waarom niet, maar aangezien mijn oog nog niet voldoende hersteld is durf ik het autorijden nog niet zo goed aan. Met de fiets. Kinderen fietsen op hun eigen tempo, helaas allemaal in een verschillend tempo, dus mamma fietst de nodige extra kilometers naar school, want ik fiets als zijnde een verzorger in een grote wielerronde heen en weer tussen mijn wielrenners om ze te helpen bij moeilijke kruisingen en drukke punten op de route. Goed voor je conditie. Kinderen hebben. Tijdens een van die heen en weer fiets acties zagen mijn dochter en ik opeens een heel zielig eitje liggen. Een vogeleitje. Zonder vogel en ook zonder vogelmamma. Die was haar vogelkindje waarschijnlijk vliegles aan het geven en de parachute was afgevallen. Zo voor onze fietsbanden. Heel leuk om aan enthousiaste kleuterkindjes te laten zien. Stoppen, weer omkeren, eitje voorzichtig in fietstas mikken en wederom de weg vervolgen. Op school liepen we heel voorzichtig met het eitje in onze hand door de gangen. Eerst oudste zoon maar naar de klas dirigeren en dan op zoek naar een bakje. Een andere mamma:"Is dat ei van jou?" Ja, dat zijn vragen die je dus niet aan mij moet stellen. Krijg je ook een raar antwoord terug. "Ja, die is van mij. Ik was aan de leg." Omstanders lachen. "Had je je eisprong?"Gaat gekke moeder verder. 'Ja, maar hij is niet bevrucht hoor." Er zijn grenzen aan wat ik op school bespreek. Ik bespreek eigenlijk nooit iets met andere ouders trouwens. Dochter en ik vervolgden onze zoektocht naar een bakje. Die vonden we met behulp van de Geheim agent juf. Zij had namelijk wel een leeg plastic bakje in de kast staan. Een leeg bakje eiersalade welteverstaan. Kijk, en dat vind ik nu humor!

dinsdag 10 mei 2011

De tuin is gaan lopen.

En dan kom je na twee weken thuis en dan herken je je eigen tuin bijna niet meer. Een enorme kleurenpracht kwam me tegemoet. Bijna jammer dat ik maar met 1 oog kan zien. Ik heb een paar foto's gemaakt zodat ik later nog eens kan nagenieten.
Mijn pioen is een lekkernij voor de mieren.

 Tussen de tegels groeien opeens mini viooltjes.

Aliums en akelei zorgen voor een paarse gloed.

Sering.

Alium bol.

Dit was dus heel prettig thusikomen! Het was wel duidelijk te zien dat het heel warm was geweest. (Lees droog) want normaal zijn mijn alium bollen extreem hoog, mar nu iets kleiner. Ondanks dat zijn ze weer geweldig.

maandag 9 mei 2011

Speeltuin en een oog.

Je kinderen lopen eens rond door hun tuin van ruim een hectare en zien een schommel, een touwladder en een 1 persoons trampoline. (En een enorm voetbalveld en bomen om in te klimmen en een spoordijk om op te spelen en een bos om in te lopen) en komen tot de conclusie dat er nog wel wat speelattributen bij kunnen. Dus schetsen mijn kinderen een plan. Tot in detail worden de nieuwe schommels, skatebanen (of mamma even beton gaat storten) speelhuisjes, springkussens en zitbankjes getekend. In Nederland ga je vervolgens naar een tuincentrum of een speelgoedwinkel voor de benodigdheden, maar hier in Zweden kijk je om je heen, je loopt met je bijl het bos in en kapt een paar bomen. Tot zover ging alles goed. Nee, lezers, ik heb niet met de bijl in mijn armen of benen gehakt. Wel per ongeluk zacht in mijn voet, maar dat weet Ben ook nog niet. Houden we dus even onder ons. Herstelt namelijk wel. Nee, toen alle bomen die ik nodig dacht te hebben om waren, ging ik de zijtakken weghakken. Heel leuk, in 1 beweging sloeg ik de takken los. Ging ook allemaal goed. Tot ik bij de laatste top van de laatse boom aan was beland. Ik zwaaide de bijl naar boven, en op het moment dat hij neerkwam op de zijtak, spietste een tak van een vlierstruik zo mijn oog in. Ik wist meteen dat het niet goed was. Ik haalde mijn hoofd voorzichtig in dezelfde richting weer omhoog en van nijd knakte ik de tak af. Ik zag meteen niets meer, maar wilde wel mijn werk nog afmaken. Uiteindelijk begreep zelfs ik dat het de goden verzoeen was. terwijl je niets meer ziet met je oog, met een bijl aan het werk zijn....
Binnen maakte ik een handdoek met flessenwater nat en strompelde naar boven om als een blok in slaap te vallen. Na een half uur kwam mijn oudste zon zijn moeder zoeken, want dat schoot zo natuurlijk niet op met die speeltuin. "Haal je vader maar even." Pappa kwam kijken, maar dit stond duidelijk niet op zijn programma. "Moeten we naar het ziekenhuis?""Nee, het valt wel mee.""Kunnen we nu niet lopen om 15.00 uur?" Ëhh, nee, dat denk ik niet."Öke, dan ga ik nog even verder in de tuin."?!? O ja, vergeten mijn man is ook een autist. Om 15.00 uur gaat man douchen en daarna zouden we toch naar het schoolbos om te wandelen. Ïk haal nog even mijn was binnen, want er komen donkere wolken aan. Het begint zelfs al te misten!" "Mam, het is stralend mooi weer.""Nee hoor, ik lekker eigenwijs, het is helemaal mistig.""Dek je linker oog eens af."Zegt man tegen mij. Ën dek nu je rechter oog eens af.""Wat een grap, de msit is weg."U snapt hem met zijn allen, het was foute boel in mijn oog. In de auto naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis. Drie kwartier rijden. Onderweg barstte er een onweer los in mijn hoofd. Prachtige paarse, groene en grijze lichtflitsten schoten door mijn oog, maar tegelijkertijd verging ik van de pijn. Om een lang verhaal iets korter te maken, de tak is door het gekleurde deel van mijn oog gegaan en daar zitten nu scheurtjes, gaatjes en bobbeltjes in. Microscopisch klein, maar zeer ZEER pijnlijk. De lichtflitsten worden veroorzaakt door bloedinkjes in mijn oogbal. Ik kreeg druppels mee, en een antibiotica zalf om 5 maal daags in mijn oog te smeren. En het directe telefoonnummer van de oogarts in het grote ziekenhuis in de grote stad. Als mijn zicht namelijk als zijnde een rolgordijn wegzakt, moet ik onmiddelijk bellen en naar het ziekenhuis rijden. Ruim een uur van ons huisje wel te verstaan.
Vandaag gingen we naar een museum. het was gelukkig een bewolkte dag, want ik kan geen licht verdargen. Zit je mans met de kaart op schoot terwijl echtgenoot alle binnenweggetjes allang blindelings weet te vinden. En dan zegt hij tegen mij: "Bij dat zwarte weggetje gaan we linksaf."Welk zwart weggetje? ik zie helemaal geen zwarte weggetjes. Alleen maar dikke rode wegen. En grote blauwe meren. In het museum liep ik met mijn zonnebril op. Heel decadent. En zeker voor iemand die nooit een zonnebril op doet. Gelukkig had mijn collega op mijn laatste werkdag een bril gevonden op het fietspad en gelukkig mocht ik hem hebben. Komt nu heel goed van pas. Ineke: bedankt!
En dan ga je boodschappen doen. 10 harde bolletjes in de aanbieding. Moet je met een tang harde bolletjes in een zak zien te krijgen. Ik kon die boletjes helemaal niet vangen met die tang. Kan helemaal geen diepte meer zien. Klein Zweeds meisje stond giechelend naast me te kijken hoe ik ten einde raad de bolletjes maar met mijn handen pakte. (Ik eet ze toch zelf op) Je kunt in de supermarkt altijd lekkere verse donuts krijgen en die kreeg ik wel te pakken met die tang. Volledig fijngeknepen, dat wel, maar dan moet je ze nog in een zak weten te mikken. Alle boodschapen op de grond, donut in mijn jas en klein Zweeds meisje rollend over de supermarkt vloer.
EHHHHHHHHHHH. Bij de kassa aangekomen heb ik maar gepind, want ik ging het niet eens proberen om kleine rotmuntjes uit mijn portemonnee te vissen. Trots verliet ik de winkel, maar ik hoop op dit moment wel dat mijn zicht zich weer hersted. Het mag best een beetje mistig blijven in mijn oog, eigen schuld, dikke bult, maar Meneer daarboven, ik heb mijn lesje wel geleerd! Ik zal voortaan een veiligheidsbril opzetten.
Terwijl ik toekijk hoe de mannen van het tuincentrum de speeltoestellen in elkaar zetten.

Ps. Sorry voor de taalfouten, ik zie het allemaal dus niet zo goed.