maandag 24 december 2012

Julafton. Kerstavond.


Julafton (Kerstavond)


In Zweden zijn de meeste huizen nu voorzien van uitbundige versieringen voor Kerst. Veel lampjes. Heel veel lampjes. De Kerstboom staat nu in huis, in Nederland hebben we hem meestal vlak na Sinterklaas al binnen staan, In Zweden halen ze de boom vlak voor Kerstavond, Julafton, in huis. Wij hebben ook geen lichtjes buiten hangen. Ik heb ze wel, een hele doos vol. Maar eerst was ik ziek en daarna overleed opa. Geen tijd voor, geen zin in. Volgend jaar weer. Volgend jaar versieren wij de bomen voor het huis en de bomen achter het huis. Nu branden we kaarsjes. Binnen. En in de Kerstboom hangt een flikkerende slinger met lampjes. Met knipperende lampjes. Knettergek word ik er af en toe van. In mijn ooghoeken knippert iets. Op de bank, achter de pc, aan de hoge tafel, ik zie telkens de lampjes flikkeren. In de boom hangt een streng voor buiten. Maar de kinderen hebben gezamenlijk de boom opgetuigd dit jaar. Mamma lag ziek op de bank. Ik heb de mooiste boom van allemaal. Maar wel anders dan anders. Bijzonder. Ik zou hem anders hebben opgetuigd. Andere versieringen en iets minder aan de voorkant. De boom helt vervaarlijk naar 1 kant. Geeft niets. De mooiste boom van Nederland staat bij ons. 

Hebben wij net met de kinderen genoten van de restjes van de maaltijden van de afgelopen paar dagen, eten ze in Zweden op Kerstavond uitgebreid samen met familie en/of vrienden. Onze kinderen zaten op de bank bij de lage tafel. Bord op schoot. kerstfilm kijken. Het mag allemaal deze week. Als toetje krijgen ze een Kerstijsje. Een Kerstmannenijsje die ze zelf nog mogen versieren met chocolade saus en spikkels. Niets met nette kleding aan de hoge tafel, gewoon in het dagelijkse kloffie genieten van de rust.

Onze kinderen, hoeven niet op de Kerstman te wachten, kunnen dus zelf de Kerstkoekjes opeten en ook de melk kan gewoon de koelkast weer in. De Kerstman heeft het te druk om ook nog naar Nederland te komen. Vorig jaar hadden de kinderen het opeens door: als wij nu eerst gewoon Sinterklaas in Nederland vieren en dan naar ons huisje in Zweden gaan? Komt daar de Kerstman bij ons langs. Slimme kinderen heb ik, maar helaas. Geen Kerstman voor ons. Vorig jaar niet, dit jaar niet. Volgend jaar waarschijnlijk ook niet. Maar nu Ben weer op begint te krabbelen en zich weer steeds sterker voelt, begint bij ons toch het emigratie verhaal weer te kriebelen. Dus wie weet, misschien vieren ook onze kinderen nog eens een echt Kerstfeest met de Kerstman. Maar dan wel zonder Sinterklaas. Het is de ene heilige of de andere.

Om middernacht wordt de nachtmis in de kerk bijgewoond. Zowel hier in Nederland als in Zweden. En dan na afloop thuis aan de maaltijd. Midden in de nacht aan het kerstbrood. Ook dat gaat dit jaar heel anders bij ons. Wij slapen rond middernacht vannacht. En dat Kerstbrood heb ik al opgegeten. Sorry Ben, maar ik ben al de hele week uitgehongerd. Je Kerstbrood is op, we hebben nog wel witte kadetjes. De nootjes zijn ook gehalveerd. 2 zakken zijn op onverklaarbare wijze verdwenen en nummer 3 verdwijnt nu hand voor hand in mijn mond. (Die andere 2 zakken zijn daar ook beland) 

Spelen en Skien in de sneeuw en na afloop even de sauna in. Hier ligt geen sneeuw en dat skiet erg lastig. De sauna hebben we wel, maar als 1 van de kinderen in de gaten heeft dat ik daar inzit, wordt er een babybad bijgezet, handen vol speelgoed naar binnen geworpen en wil 1 van de 3 mee douchen. Maar die stoom vinden ze eng, dus die moet uit. Mamma kan wel gewoon douchen. Komen ze er gezellig bij. Inderdaad gezellig, maar anders. Alles loopt dit jaar anders.

Maar geeft dat? Geeft het dat alles dit jaar net een beetje anders loopt? Nee, dat geeft niet. Daar worden de kinderen flexibel van. En wij als ouders ook. Wij zijn vooral moe dit jaar. De naweeën van 2 loodzware jaren kwamen er begin december uit en staan na weer heel even in de koelkast. We staan op de automatische piloot. Tot en met vrijdag. Dan doen we de gordijnen dicht, de deurbel gaat uit, telefoons en internet sluiten we af en dan duiken we een hele week onder. gewoon met zijn vijven. Gaan we ouderwetse spelletjes doen en in ons pyjama lunchen. Gewoon omdat dat kan. Gewoon omdat we dat met zijn vijven kunnen. Gewoon omdat we als gezin nog bij elkaar zijn. En dat is best iets om even bij stil te staan. Aan het einde van de dag is je gezin het ALLER belangrijkste!! Vergeet dat niet mensen.

Julafton 2012. Wij wensen jullie allemaal hele mooie feestdagen en een inspirerend, gezond en gelukkig nieuwjaar!!

Niels, Sophie, Finn, Ben en Anna Marie.
God Jul och ett God Nytt år!!!!




vrijdag 21 december 2012

Opa gaat naar Mexico City.

Mijn opa. Mijn opa is de pappa van 10 kinderen, de opa van 24 kleinkinderen en de overgrootvader van 19 achterkleinkinderen. Exclusief aanhang. Mijn opa is de Patras familias van onze Familie. Of was eigenlijk. Opa is vanmorgen overleden. De wereld is niet vergaan vandaag, maar toch wel een beetje.

Mijn opa gaat gemist worden. Zijn onnavolgbare humor; zijn tomeloze inzet voor zijn zaak, om van niets een groot succesvol bedrijf op te bouwen. Zijn belangstelling voor al zijn kinderen; kleinkinderen en achterkleinkinderen. Zijn liefde en goede zorgen voor mijn oma. Zijn liefde voor het buiten zijn. Tot vorig jaar ging opa nog kamperen. Met de caravan. Gewoon zelfstandig. (Of met een beetje hulp van de mover) Jarenlang trok hij door Europa. Een pionier was hij. Toen Nederlanders nog helemaal niet over de grens gingen, trokken opa en oma met hun gevolg naar Italië,  Frankrijk, Luxemburg. Busjes mee, auto's, tenten. Een hele schutteljacht trok erop uit. Zondagen in het Robbenoordbos. Op verjaardagen voetballen achter het huis op het grasveld. Daar waar nu een woonwijk staat lag vroeger ons voetbalveld. Ladder over de schutting en voetballen maar. Fanatiek. Zoals alle Stammen fanatiek zijn.

Sinterklaas met de hele familie en dan patat halen bij de snackbar. Voor alle mensen en dan mocht je er ook nog iets bij. Geen idee hoe opa dat kon betalen had ik als klein meisje. Ik mocht soms mee om te bestellen en dan luisterde ik vol verbazing naar hetgeen besteld werd. Nog verbaasder als we met zakken vol naar de auto liepen en vol ongeloof hoe alles schoon op ging. Want eten verspillen dat deed opa niet. Wat er over bleef dat lustte hij wel. Er zal toch brand uitbreken, dan kun je het maar beter op hebben.

Spelen in de grote tuin, verstoppertje spelen met alle neefjes en nichtjes. Met verjaardagen barbecueën in de tuin. Allemaal op kampeerstoelen en tuinstoelen. Tenten gespannen over het binnenplein. Het kon allemaal. Ik kreeg kinderen en die gingen ook mee naar opa en terwijl ze bij de ene opa  helemaal nooit iets mogen, mochten ze bij deze opa buiten soep koken, timmeren met al het hout, verstoppertje spelen, de Kerststal reorganiseren, helpen in en om het huis en gewoon met zijn gereedschap spelen. Ook mijn kinderen houden van opa. Liefde geef je door.

Tijdens de feestdagen kwam iedereen altijd langs. En dan zat opa te genieten op zijn stoel, te genieten! want hij kon alle gesprekken natuurlijk helemaal niet volgen, maar hij genoot van het samenzijn, hij genoot van allen die hij had voortgebracht. Deze feestdagen zullen we weer samen zijn als familie. Om afscheid te nemen, met een traan, maar ook met een lach. Want het was goed geweest zei opa van de week. "Er is een begin en een einde en mijn einde is gekomen". Ik hou van u opa zei ik en opa zei hij ook. Ik ga hem missen. Ik ga hem zo verschrikkelijk missen, maar hij leeft voort. In zijn nageslacht. De humor is overgedragen, zijn doorzettingsvermogen, zijn kracht en zijn koppigheid. We zijn allemaal familie.

En opa? Opa gaat nu eindelijk zijn reis maken naar Mexico City. Daar waar hij het altijd over had. Met een kampeerauto, een boot op het dak, een mud piepers die hij eerst nog even haalt rijdend over de Noord-Hollandse wegen, een zak uien en een pond paling bij de kweker vandaan. Een paar kazen voor je weet maar nooit, met een kleed op het dak naast de boot, om in vervoerd te worden als hij op reis zou overlijden. En een pan gehaktballen onder het vet. Goede reis opa. Stuurt u een kaartje?

Rust zacht opa. Rust zacht. U heeft het meer dan verdiend.

Acta est Fabula!
We branden een kaarsje in het kapelletje bij Keins.

dinsdag 11 december 2012

Het mysterie van de school en zijn apotheose.


Aangezien ik een halve week plat heb gelegen met een migraine aanval waar geen einde aan kwam, nu de ontknoping van het Sinterklaas mysterie. Sorry voor de taalfouten, maar mijn hoofd doet het nog steeds niet helemaal.


Was eerder de school op onverklaarbare wijze versierd met hartjes en I love you teksten, kwam deze week de post binnen. Met een kaart voor juf B. Van de hoofdpiet. I Love You! XXX stond er op. O jee, wat nu? Aan de ene kant was nu duidelijk wie verantwoordelijk was geweest voor alle teksten op de ramen, aan de andere kant was er een probleem bij gekomen. Juf B. Had een geheime aanbidder. Of eigenlijk helemaal niet zo geheim meer nu. De Hoofdpiet verliefd op onze juf. I Love You! Hoe moest dat nu verder?

Meegaan in zijn liefde en vertrekken naar Spanje was een optie. Warm weer, overwinteren op het strand met je gezicht onder een parasol en je voeten in het zwembad. Cocktail in je ene hand, boek in de andere. Hoofdpiet naast je op zijn ligbed. We gunnen het Juf B van harte, maar wat moeten alle kinderen op school dan? Wie regelt dan de absenties en de pakjes drinken en wie verzorgt de was en wie ruimt de sneeuw en lapt de ramen? Wie vult het closetpapier bij en wie plakt de pleisters? De kinderen wisten het even niet meer. Wat willen we dat Juf B doet? Willen we dat ze bij ons op school blijft of willen we dat ze met Sinterklaas en Zwarte Piet meegaat naar Spanje? Het was oprecht een moeilijke keus. Want welk ander kind in Nederland kan zeggen dat zijn juf met de echte hoofd Piet is getrouwd en inmiddels 5 kleine baby Pietjes heeft gekregen? Niemand toch zeker. 

De dagen werden korter en de datum van 5 december kwam met rassé schreden dichterbij. Juf B. wist het ook nog niet. Het zonnige Spanje en een nieuw avontuur, of toch in het koude Nederland blijven op een school waar ze een klein beetje haar hart aan had verpand. En de school aan haar. Een nieuw leven beginnen met een verliefde Piet, of toch gewoon vertrouwd thuis blijven. En wat is er per slot van rekening mis met vertrouwd? Maar ja, een verliefde Piet die hartjes tekent en teksten schrijft speciaal voor jou, dat is toch ook wel heel aantrekkelijk. Juf B. Wikte en woog en ze kwam er maar niet uit. En zo werd het de ochtend van 5 December. Sinterklaas kwam naar school. Met een aantal Pieten. Waaronder dus de Hoofdpiet. Juf B liep op school; was afwezig. Wel naar Spanje, niet naar Spanje. Wel naar Spanje, niet naar Spanje. Op het schoolplein keek ze om zich heen, zag alle leerlingen buiten staan. Vol verwachting klopte hun hartjes. Op dat moment nam ze haar besluit.

Sinterklaas kwam het schoolplein oprijden met een kekke rode open wagen. Achter hem kwamen 2 Pieten op een scooter. Rijdend door een juichende kinderhaag. Een kinderhaag omsloten door een haag van ouders. Die het op zijn minst net zo spannend vonden. Wat gaat Juf B. doen als ze oog in oog komt te staan met Hoofdpiet? En wat gaat de Hoofdpiet doen? Wat gaat Sinterklaas doen? Sinterklaas werd verwelkomd door de directeur, maar eigenlijk luisterde niemand. Sinterklaas nam het woord en de kinderen begonnen zachtjes heen en weer te huppen op hun benen. Sinterklaas! De echte Sinterklaas. Sinterklaas riep Juf B. naar voren en de ouders schoven mee, hielden hun adem in. Hoofdpiet nam het woord. Ging op zijn knieën voor een Juf die langzaam rood werd. Want haar besluit stond vast, en nu moest ze Zwarte Piet toch kwetsen. Ze bleef namelijk op school bij haar kinderen. Bij al haar 409 kinderen. Ze ging niet mee naar Spanje en koos voor de kou in Nederland. Een oorverdovend applaus steeg op uit de massa. De kinderen, de ouders, de leerkrachten. Allemaal stonden ze achter haar beslissing. Zwarte Piet was teleurgesteld, maar hij begreep het wel.

Ach ja, misschien mag ze wel gewoon af en toe op vakantie komen. Samen met haar man. Want Juf B. is namelijk al heel erg lang getrouwd. Toch gek dat Zwarte Piet dat niet wist. Liefde maakt blind zeggen ze. Ik zie ze wel liggen hoor. In Spanje aan het zwembad. Met hun voeten in het water. Op hun ligbed onder de parasol. Met een cocktail in hun ene hand en een boek in hun andere. En Zwarte Piet die dan zachtjes wuift met een waaier. Eind goed al goed.

Helemaal goed? Nou, misschien willen de Zwarte Pieten volgend jaar niet meer zomaar op de ramen tekenen en schrijven. Ging er namelijk verdomde lastig af. Maar gelukkig hebben we daar Geheim agent Juf B. nog voor!

vrijdag 7 december 2012

Migraine.


Het zat er al een paar weken aan te komen. Ik had al weken last van sluimerende hoofdpijn. Van die hoofdpijn dat je functioneert, maar toch net niet helemaal. Last van duizelingen en ik vergat werkelijk alles. Zelfs afspraken die gewoon in de agenda stonden. Ik had het te druk. Veel te druk, maar breng daar maar eens verandering in.

Donderdagmorgen. We halen de Sint versieringen weg uit school. En dat gaat goed. We halen de laatste boodschappen en gaan naar huis. Ik drink koffie en voel me in 1 keer hondsberoerd. Kan niet op mijn benen staan en zie niets meer met mijn linkeroog. Mijn lippen trillen en zijn gevoelloos. Nee!!! Snel pilletjes innemen. Die van Ben. Want die zijn zwaar. Genoeg voor een olifant. Speciaal voor Ben, maar ik wil ze nu! Krijg er 2. En het helpt niets. Voel me zieker en zieker worden.
Wacht tot de kinderen weer naar school gaan en duik mijn bed in. Met kleren. Met sjaal. Zak diep weg in de vergetelheid. Af en toe word ik een beetje wakker. De linkerkant van mijn gezicht doet niets meer, met rechts kan ik een beetje kijken. Het is net of er in mijn hoofd een plank zit. Ergens halverwege. En met al mijn kracht probeer ik op die plank te klimmen, maar ik zak iedere keer door een onzichtbaar luik. Net als in de Middeleeuwen. Sta je op een plankier met een touw om je nek, is er een grapjas die een luik openzet. Zo voel ik me.

Na een tijdje ben ik me bewust van een vreemde man die naast mijn bed staat. Blinde paniek maakt zich van me meester. Ik moet hem het huis uitwerken! Kan mijn armen niet eens omhoog tillen. "Wie ben jij?" Hoor ik een vreemde stem door de kamer. Mijn stem. "Ik ben je man!" Zegt de vreemde man. Zal wel. Ik heb hem nog nooit gezien. Ik zak weer weg. Even later staat diezelfde man er weer. Nu aan de andere kant van het bed. De kant waar ik niets zie, ik moet me omdraaien en een golf van misselijkheid verspreidt zich door mijn lichaam. Ik staar hem aan met rechts, terwijl mijn oog continue wegdraait. Die plank, ik moet op die plank proberen te klimmen. Een meisje staat naast de vreemde man. Begint te praten over een bloedende vinger en dat ze van de juf geen pleister mocht. "Wie ben jij?" Vraag ik verbaasd. Wat een grappig meisje. Maar meisje begint hartverscheurend te huilen. "Ik ben Sophie!!!" Vreemde man neemt haar weer mee de kamer uit. Mamma heeft hoofdpijn.

Vreemd, heel vreemd allemaal. Mijn nek gloeit, mijn hersenen spelen een spelletje met me en ik kan de spelregels niet vinden. Geen idee wie die mensen zijn. Werkelijk geen idee. Ik zak weer weg. Als ik na een hele tijd wakker word ligt er een klein jongetje in mijn bed. Zijn handje heeft mijn hand vast. Als hij merkt dat ik wakker word legt hij uit. “Ik ben Finn en ik ben 5 jaar. Ik hoor bij u. En pappa ook en Sophie en Niels. Die zijn allemaal beneden. Sophie is heel verdrietig, want u doet raar. Geeft niets. Ik ben dus Finn en u heeft hoofdpijn. Ik mocht dus niet met mijn vriendje spelen. Jammer. Ik lees u wel voor.” Grappig jongetje. Ken hem ook al niet. Maar Finn blijft naast me liggen lezen en vertellen en langzaam klim ik op de plank. Tergend langzaam. Maar het lukt. Mijn hoofd stuitert en mijn nek staat in brand. Mijn mondhoek hangt en mijn lippen trillen. Voel me slechter dan slecht. “Mooi, u bent wakker. Kunt u nu wel beneden op de bank gaan liggen. Weet u wie ik ben?” Uiteraard weet ik dat. "Jij bent Finn." Wat een rare vraag. “Mooi!” roept Finn en trekt het dekbed van me af.

Beneden treft ik Niels en Sophie die zich aan me voorstellen. Compleet met leeftijd. Volgens mij ben ik heel diep weg geweest. We nestelen ons op de bank. De kinderen en ik. Spelen een spelletje dat ik verlies, want mijn hoofd klopt nog steeds en ik kan me nergens op concentreren. Ben misselijk, maar ik vind het erg gezellig zo op de bank. Blijf dus liggen. Kinderen slepen boeken en kranten naar de bank, maar ik kan geen letter op de juiste plaats zetten. Hoe ernstig mijn hoofdpijn is geweest blijkt de volgende morgen. Ik heb een status op facebook gezet. Gister ergens. En er staat dat mijn dag naar de semi-illegale is. Naar de wat??? Geen idee. Zal wel bedoeld hebben dat mijn dag kapot was, of verloren. Of wat dan ook. Maar mijn dag was naar de semi-illegale. Nou vraag ik je! Je hoofd kan rare dingen doen. Je herkent je kinderen niet, je man niet en je schrijft hele rare dingen. Vandaag ben ik er weer een beetje. Doodmoe, hoofdpijn en misselijk, maar ik weet dondersgoed wie er hier thuis bezig zijn met de Kerstboom. Mijn gezin. Mijn geweldige gezin!!

maandag 3 december 2012

Koken.

Koken hoort bepaald niet bij mijn hobby's. Ik vind het leuk om taarten te bakken en cakes, maar avondeten bereiden is niet bepaald mijn favoriete tijdsbesteding. Waarschijnlijk omdat ik aan de ene kant altijd moe ben rond zes uur, aan de andere kant omdat het altijd zo rommelig en druk is aan tafel. 2 ass-ers aan tafel zijn bepaald niet sfeerverhogend. Tel daarbij de fases "ik lust dit niet!"van 3 kinderen op en u snapt waarom ik niet voor mijn lol in de keuken sta.

Vandaag ging het echter anders. Totaal anders. Ik ging een ovenschotel maken. En dat vind ik dus wel heel leuk. 's middags als de kinderen op school zitten ga ik alle groentes te lijf die ik in en rond mijn huis tegenkom. Pasta erbij, in een ovenschotel eventueel aangevuld met vlees, of met verschillende kaas soorten en dan de smaken een paar uur in elkaar laten trekken. kwart over 5 in de oven en op tijd eten.

Maar goed, vandaag ging het dus anders. Ik had een zak piepers gekocht. Voor het eerst in mijn huwelijk. Economische recessie. Piepers jassen. Of voor de nette Nederlanders: aardappelen schillen. Best grappig om te doen. Pan water op het vuur en de aardappelen 1 voor 1 in het water. De eerste 2 aardappelen had ik alvast in kleine plakjes gesneden voor ik ze in het vuur gooide, maar ik schoot ook 2 keer uit en had 2 sneetjes in mijn vingers. Kon dus vast niet de bedoeling zijn. Eerst maar koken en daarna snijden. Ondertussen had ik een recept van internet afgeplukt. Voor de saus heeft u nodig: room. Room?? Heb ik niet. Verder iets met melk en tomaten in blokjes uit een pak. Had ik ook niet. Wel een pak tomatensap/saus. oid. Moest met de room en de melk en peper in een mixer. Had ik ook niet. Alles bij elkaar in de pan. In die ovenschotel komt toch ook alles bij elkaar?

Dus eerst een teentje knoflook. en nog 1 en nog 1 en nog 1. Vooruit, dat laatste teentje kan ook nog wel. Complete bol knoflook. Uitje fruiten, paprika erbij. Groene voor de kleur. Courgette in plakjes snijden, pak tomatensaus erover heen. Salami voor de pizza in reepjes gesneden en er ook bij. Pak vegetarisch gehakt voor de ijzeropname en aubergine. Aubergine. Moet je die schillen of toch niet? Geen idee. Half om half geschild. En onder de grill gelegd. Had ooit eens ergens gehoord dat dat moest. Achteraf heb ik dat vast verkeerd gehoord. Verkoolden namelijk binnen 2 minuten. Hele keuken stonk. Kinderen vroegen zich inmiddels af of ze misschien niet beter bij oma konden gaan eten. Rook raar bij mamma in de keuken.

Aardappelen uit het water gehaald en in plakjes gesneden. Ging een stuk makkelijker opeens. Doe alles in laagjes in de schaal. Met de aardappelen ging dat nog wel, maar de overige ingrediënten dreven in een tomatensap/saus. Giet er overheen. Zei een stemmetje in mijn hoofd. En dat deed ik dus maar. Alles in de schaal en bestrooien met geraspte kaas. Op. Klein beetje en toen was de zak leeg. Ergens achter in de koelkast vond ik nog een zakje kaas voor over de risotto. Risotto of een aardappel oven schotel. Wie ziet het verschil? Ik dus duidelijk niet. Tijdens de zoektocht naar de geraspte kaas vond ik nog een potje jalapeno pepers. Kunnen er ook nog wel bij. Alles in de oven en ondertussen de kinderen van fruit voorzien.

Komkommers en peren wilden ze. En terwijl ik daar mee bezig was schoot mij opeens een beeld van vroeger te binnen. Iets met een potje kaas en dat ging dan over de komkommers. Ik had net zo'n zelfde potje gezien in de koelkast. Met Parmezaanse kaas. En zo kwam het dat ik kwistig kaas strooide over de gesneden komkommer partjes. Net als vroeger. Vond het wel raar smaken. Ben kwam de schaaltjes ophalen. "Wat heb jij nou over die komkommer heen gedaan?" "Kaas. Net als vroeger." Ben vond het gek en de kinderen niet lekker. Even later kwam de baas weer terug. "Er ging vroeger geen kaas over de komkommers. Dat spul uit een potje heet aromat." Van vroeger inderdaad. Geen kaas.

De ovenschotel smaakte overigens heerlijk. Hoewel Ben daar ook al anders over denkt, omdat hij bij de eerste hap een volle jalapeno peper te pakken had. Zijn mond stond in brand. Maar ja, wat de boer niet kent, dat eet hij niet. (Niet helemaal eerlijk, want onze pappa Ben eet altijd alles.)

Ik ben zo benieuwd wanneer hij de hint oppikt dat we zijn gerechten veel lekkerder vinden. Morgen eten we miehoen met paksoi kool. Geen idee of dat zo hoort, maar die kool was in de aanbieding en ik vind hem er grappig uitzien.



zondag 2 december 2012

Sint drukte en een verjaardag.


Wat zijn nu de grappige momenten in deze tijden van Sint Stress? Dat je in januari al begint met het kopen van cadeaus en nu dus het drukke centrum niet meer in hoeft. Dat je broer dan een paar dagen voor Sinterklaas, op de zwarte zaterdag voor Sinterklaas opeens bedenkt dat het dochtertje van zijn beste vriend op zondag 6 wordt. En dat hij moet werken. Of jij dus even naar de stad gaat om iets leuks te kopen in de speelgoedwinkel. Leuk ja. Erg leuk.

Loop je dus tussen honderd andere mensen in die vast ook opeens een verjaardag hebben, want waarom zou je anders op 1 van de drukste dagen in het centrum rondlopen? Laveer je tussen winkelwagens vol cadeaus naar de meisjes afdeling. Kies je een roze pinypon winkelcentrum uit met extra losse poppetjes. Duw je zoonlief van 10 jaar (sinds de dag daarvoor) de enorme knalroze doos in handen en probeer je naar de kassa te komen. Knal je tegen 2 zwarte pieten op die als een duveltje uit een doosje opeens voor je neus staan. “Wat leuk! Is dat cadeau voor jou? Heb jij die voor jezelf uitgekozen?” Ik draai me om, en zie stoere skateboarder langzaam rood worden. “Nee, die is voor het dochtertje van de beste vriend van mijn oom. De broer van mijn moeder.” Het duizelt de zwarte Pieten. Zoveel informatie in 1 zin. “Wil je pepernoten voor de schrik?” Je krijgt de roze doos terug van zoon, zoon krijgt pepernoten. Omdat de Zwarte Pieten zo geschrokken waren.

Het is voor een verjaardag. Hoor je jezelf zeggen bij de kassa. Net op tijd. Sint papier was al bijna afgescheurd. Wat moet ik nou met Sint Papier? Sinterklaas koopt de cadeaus. Ik niet. U niet. Wij met zijn allen niet. Sinterklaas koopt. Wij willen gewoon papier.

Vervolgens loop je zo snel mogelijk richting uitgang. Van het centrum. Want niet alleen zoon wordt gek van alle mensen en drukte om hem heen. Zelf kun je ook niet tegen mensen die links en rechts passeren. Links lopend en rechts lopend. Chaos in gangen van winkelcentrum. Pappa daarentegen oogt ontspannen. Maakt een praatje links en rechts, gaat gewillig in de lange rijen staan gewoon voor een potje schoensmeer en kan zich afsluiten voor mensenmenigte. Stoer! En stiekem zijn we best een beetje jaloers. Zoon en ik.

Als we bijna buiten zijn, we zijn achter de zittende Sinterklaas langs gekropen. Ontstaat er consternatie in de tent. Zwarte Pieten rennen massaal achter vluchtende mevrouw aan. Mevrouw die vast niet lief geweest is, die pepernoten heeft gestolen. Die het geld van Sinterklaas heeft uitgegeven, die Zwarte Piet zijn hartjes afhandig heeft gemaakt. Stoute mevrouw. Maar nee. Niets van dit alles. Mevrouw heeft haar Kerstinkopen reeds gedaan. En met haar kar vol Kerstballen, Kerstslingers, chocolade ballen voor de boom, engelenhaar en Kerstgroen maakte ze de fout om langs Sinterklaas te lopen. Sinterklaas met zijn gevolg. En zo kwam het dat wij opgewekt naar buiten liepen. Achter de vluchtende mevrouw aan die wanhopig en met rood gezicht probeerde optocht van Pieten van zich af te schudden. Best gezellig zo’n drukke zaterdag in het winkelcentrum. Volgend jaar weer?