Op een ochtend word je wakker en lijkt je huis wel een zaal bij de fysiotherapeut. Er liggen twee grote
oefenballen, waar dochter daadwerkelijk op traint en zoon hem nodig heeft om te
stuiteren, al dan niet met hem er op, om mee te rollen, om mee te kegelen. Er
ligt een pindabal. Geen grap, die dingen heten echt zo. Wat de functie van de
pindabal is, ik heb werkelijk geen idee, maar zoon gebruikt hem als
vervoermiddel. Zittend op de pinda, hopt hij door het huis. Zoon vond het een
topidee om de pinda ook in te zetten om sneller van de trap af te komen. Deze
moeder vond dat niet.
We hebben een
zitkussen, een ergonomisch zitkussen. Kan zoon zijn rust vinden als hij op een
stoel zit. Hoe? Geen idee! Hij zit in plaats van op een koude harde stoel op
een gifgroene ronde rubberen schijf. Gifgroen dus. En het is de bedoeling dat
hij door dat kussen minder wiebelt. Ik heb het even geprobeerd, even maar. Ik
had het idee dat ik in een restaurant precies op die ene stoel ging zitten waar
de ober net een warme pizza op had laten vallen.
Er is een
koptelefoon gekomen. En dat is werkelijk het beste idee van de dag geweest.
Zoon zet hem op zijn hoofd en kan uren heerlijk rustig liggen lezen, met de
lego zitten te spelen en hij kijkt zelfs naar de televisie met koptelefoon. Af
en toe plugt hij zijn koptelefoon in een draagbare computer en dan is hij
daadwerkelijk van de bewoonde wereld af. Dan kan ik roepen, schreeuwen en
dansend voor hem gaan staan, hij ziet en hoort niets en niemand meer.
Ook hebben we
opeens meerdere planborden in huis. Na altijd geweigerd te hebben om met
pictogrammen te gaan werken bij oudste zoon, want hoe vaak komt u in de
supermarkt pictogrammen tegen? Of in de kleedkamer van de sportvereniging? In
het bushokje? In de paskamer van de kledingwinkel? Hoe vaak wordt u buitenshuis
geconfronteerd met tekeningen waarop een school staat, een tekening van hoe u
uw handen dient te wassen? Nooit! Echt werkelijk nooit! Niemand die u in de
kleedkamer wijs maakt dat u eerst uw sokken aantrekt en daarna pas uw schoenen.
Niemand die u erop wijst dat u eerst uw trui moet aantrekken en daarna pas uw
jas. Maar ik ben om. We hebben planborden. Meervoud inderdaad, want dochter
vond het direct geweldig. Zo zaten we opeens op onze vrije woensdagmiddag
stickers op kaartjes te plakken en ze te lamineren. Hele series vol. Eten we
volgens schema fruit en gaan we naar school, omdat dat moet.
Schermtijd.
Had ik altijd de grootste moeite om de kinderen ervan te overtuigen dat een uur
per dag met een beeldscherm op schoot echt genoeg was, nu hebben we een
afspraak: twee keer een half uur. Hoe en wanneer ze die tijd benutten, mogen ze
helemaal zelf uitzoeken. Probleem was nog hoe ik die tijd ging klokken. Hadden
de kinderen zelf een oplossing voor. Opeens blijkt er een stopwatch op die
ipads te zitten. Waarschijnlijk standaard meegeleverd vanuit de fabriek, maar
wijs als ze zijn, nooit aan mamma uitgelegd.
Heeft het
effect? Ik denk het wel. Voor het eerst in tijden is zoon de hele week naar
school gegaan, een paar moeilijke momenten hebben we gehad, maar op het moment
dat hij buiten stond, gaf hij de strijd op en fietste naar school. Door regen,
wind en hagel. Op zijn nieuwe mountainbike. Nu is het vrijdagavond en is hij
moe, maar nog steeds aanspreekbaar. Wil hij naar het winkelcentrum om
eindelijk, eindelijk nieuwe broeken te kopen en misschien zelfs wel een paar T-shirts. En ja, ik draag geen roze bril, dus besef
heel goed dat hij net twee weken vakantie heeft gehad en zijn accu heeft geladen,
deze week geeft geen garantie voor de toekomst, maar was er in ieder geval 1!