Mijn fysio weet na alle weken nog steeds mijn naam niet. Hij weet gelukkig wel wat mijn mankementen zijn. ‘Ja, jouw naam past helemaal niet bij je’. Dat was nieuw voor me. Ik luister naar verschillende namen: Annie; Marietje; Anna-Kakietje; mam; MA_HAM! Sophietje; schat; Anna Marie Sophie (dan heb ik meestal problemen aan mijn fietsbel hangen) Zelf noem ik me meestal Anna. Ook ben ik Freya 1976 van blogspot. Jawel. De enige echte in eigen persoon. Nu ik er zo mee bezig ben zie ik dat er meer mensen mijn naam klaarblijkelijk niet vinden passen.
Goed; de fysio vond dat mensen met de naam Anna Marie ten
minste mooie rode jurken aan horen te hebben. Ik keek eens naar mijn kleding.
Zwart. Lekker veilig. Ik ben net zo kleurenblind als een mol en dus draag ik
zwarte kleding. Ideaal! U zult mij nooit met vreemde kleurencombinaties zien.
Ik heb een zwarte broek. (Als een broek lekker zit, koop ik er direct 4) Ik pak
een T-shirt of blouse uit de kast en ze passen altijd bij elkaar. Altijd
dezelfde kleur. Zwart. Maar met al dat zwart leek ik meer op een Maaike. Een
bozige Maaike klaarblijkelijk. Eentje waarmee niet te spotten valt. De rest van
de behandeling was ik enigszins afgeleid. Ik wist namelijk 1 ding zeker: ik heb
niet eens een rood jurkje in mijn kast. Eigenlijk niet eens 1 jurk in welke
kleur ook. Ik draag namelijk geen jurken. (Behalve ooit. 22 jaar geleden op
mijn trouwdag. Dát overigens, is een verhaal op zich)
De rest van de week keek ik iedere morgen in mijn kast. Ik
had wel witte blouses aan de zijkant hangen. Netjes voor een feest of
doktersbezoek. En een knalroze hardloopshirt. Ook had ik een lichtblauw T-shirt,
maar die kwam, bleek na passen, tot mijn navel. Dat zou helemaal een rare naam
opleveren. De hele week herhaalde het ritueel zich. Iedere ochtend stond ik te
wikken en te wegen voor de kleding in mijn kast.
Exact een week verder trok ik een zwarte broek uit de kast,
grijze sokjes, een witte polo en een groen lang vest. Groen hoort namelijk bij
rood. Als zwart bij wit. Als Jip bij Janneke. Als Simon bij Garfunkel. Als
links bij rechts. Als Nick bij Simon. Opgewekt en uiterst tevreden met mezelf
en mijn kledingkeuze zat ik in de wachtkamer waar een eveneens opgewekte fysio
mij riep: Mevrouw B…. Serieus!!! Doe je stik je best om de kleding beter bij jouw
eigen naam te laten passen, doet zo’n man gewoon NUL moeite! Mevrouw B….!!
Volgende week begin ik met Hydrotherapie. Dat is revalideren in een zwembad. En denkt u maar niet dat ik wederom de hele week wikkend en wegend in mijn (inloop)kast ga staan. Ik weet allang wat ik aantrek. Een zwarte onderbroek, een zwarte broek, een zwarte beha, een zwart hemd, een zwart shirt, een zwarte blouse, zwarte sokken én zwarte schoenen. Dan moet die man toch goed zijn best doen om daarna óoit nog mijn naam te vergeten.
Ps: Nogmaals. Ik heb een hele goede fysiotherapeut. Een geweldig
kundige en aardige man. Eentje ook met humor.
