20 mei.

Tweede Pinksterdag. Inderdaad. Maar vooral de verjaardag van mijn opa. Opa zou 93 geworden zijn. Zou. Want mijn opa vond het vlak voor Kerst wel mooi geweest.

Zolang ik me kan herinneren komen we met de hele familie barbecueën bij opa op zijn verjaardag. Het complete achterplein werd overkapt met allerhande zeiltjes en parasols. Later kwamen daar de partytenten bij. Een heleboel aan elkaar geknoopt. En dan werd het mooi weer. Zat je te broeien onder zeil. Of het werd slecht. Dan moest je goed opletten waar je ging zitten. Anders had je om de zoveel minuten een hele venijnige druppel in je nek. Op een moment dat je het niet meer verwachtte kwam dan een regendruppel je kraag binnenvallen. Aaggggggggg! Het jaar daarop wist je: als er een lege plek is, heeft dat een reden. Dan lekt het vast! Al doende leert men.

Opa overleed en al meteen in de eerste dagen terwijl opa nog gewoon bij ons was wisten zijn kinderen het zeker. Op 20 mei komen we allemaal bij elkaar. Gaan we barbecueën. Gezellig. Maar het kon niet meer bij opa thuis. En dus kwamen we bijeen bij de oom met de allergrootste tuin. Het was als thuiskomen. Partytenten, groot en klein, afdekzeiltjes en heel veel touwtjes. Gezellig. Overal tafeltjes en stoelen. Van de 1 een paar stoelen en van de ander een paar stoelen. Samengeraapt zootje van heel veel soorten stoelen. Vertrouwd. Wat ik zei: thuiskomen.

De oom van het huis en de tuin stond als opper barbecue man achter de vlammen. Met zijn jongste zoon. En de rij ging zoals de rij in onze familie altijd gaat. Je pakt een bordje, loopt terug voor de salades, schuift aan voor het vlees, buigt halverwege de rij richting satésaus pan, goed opletten dat niet 1 van je familieleden je net vergaarde kipfilet van je bord kaapt, ontwijkt alle waterstroompjes die her en der tussen de zeiltjes uit piepen en ploft neer. Ergens waar je kan zitten. Wij zaten aan de kindertafel. Gezellig!!!!! En zoals het ook altijd gaat in de familie er zijn mensen die rond blijven lopen met broodjes en koffie en uiteraard een pan gehaktballen. Wat is een bijeenkomst van de familie zonder gehaktballen? En er zijn mensen die vooral zitten en eten. En alles kan. En de regendruppels die vroeger als een duveltje opeens in je nek vielen, liepen nu als straal zo mijn bord op. Net toen ik dat hele lekkere malse stukje kipfilet op mijn bord had. Gelukkig stonden er overal bakjes. Hield ik mijn stukje vlees en de broodjes en de salade met 1 hand vast en goot die waterplas zo een teiltje in. Eet smakelijk! Laat me mijn kip niet van mijn bord eten!!!!!

De kinderen liepen buiten de tenten in de tuin. In de regen. Kwamen af en toe als doorweekte katten droge kleding halen, hielden dat pak 5 minuten droog en doken dan de regenbui weer in. Wat is er mooier als kind? Opa genoot boven en stortte nog een paar regenbuien over kleinkinderen heen. Kinderen zijn kinderen. Vinden het wel grappig als ze met hun natte jas een rondje gras rollen, en een stuk border meenemen. Vinden het heel grappig als dan de helft van de aanwezige volwassenen schande spreekt van vieze kindjes. Maar vinden de andere helft van de volwassenen nog veel grappiger terwijl die proberen hun lachen in te houden. Maar kinderen zijn niet gek. Zijn lachende gezichten en doen nog een rondje.

Onze modderman in outfit nummer twee. Of drie. Of was dit zijn vierde?

We spraken met veel te kort mensen, maar de sfeer was er niet minder om. Geslaagde middag gehad. Opa zou genoten hebben.