De spionnen bende.

We hebben een vriendje te spelen. Eigenlijk willen ze buiten spelen, maar het blijft maar regenen. Regen en kou. De jongens blijven binnen. Ze mogen eerst een kwartier lego spelen op een spelletjes apparaat. Daarna gaat die knop onverbiddelijk om. Ga maar met de lego of de playmobile, of verzin maar iets anders. Dat doen ze. Met verve.

Plotseling zwiept de deur open. Ik draai me om, maar zie helemaal niets. Niemand ook. Maar de deur staat opeens wagenwijd open. Laag bij de grond beweegt iets. Mijn blik dwaalt naar beneden en daar zie ik 1 van de jongens in een tijgerhouding over de grond glijden. In zijn ene hand een pijltjes pistool, zonder pijltjes, in zijn andere een walkietalkie. Mijn kamer wordt verkend en gelijk geveegd. Gelukkig voor de jongens heb ik net gezogen, dus is de vloer vrij van chocolade muisjes en stofnesten. Niet dat het de jongens iets zou kunnen schelen. Als de spion gevonden is, wisselt de beurt.

1 van de jongens verstopt zich in het toilet. En vind het eigenlijk wel een beetje eng zo in het donker. Maar het is niet echt als het licht aangaat. En dus verbijt het mannetje de spanning. Na een paar minuten kan hij de spanning echt niet meer aan en klopt van binnen op de deur. Spion 1 vraagt of daar iemand is. Nee, hier is niemand roept angstige spion van achter de dichte deur. Spion 1 kijkt mij triomfantelijk aan, geeft een knipoog en zoekt verder. Achter de deur horen we een spion overduidelijk een zucht van verlichting geven. Zijn schuilplaats is nog niet ontdekt.

Terwijl ik achter de pc zit, duikt er vanuit het niets opeens een jongen op mijn voeten. In die veel te kleine ruimte wacht hij op wat komen gaat. Mijn koude voeten worden langzaam opgewarmd, terwijl tegelijk de kramp in mijn kuiten schiet. Dan komen er opeens 2 superspionnen de kamer in. Gordijnen worden opengeschoven, banken verplaatst, kasten geopend, maar geen spoor van de spion die ondertussen doodstil onder bureau wacht op wat komen gaat. Ja!! Brullen de spionnen en beginnen virtueel met hun pijlen richting verstopte spion te schieten. Spion die nu opeens als een rat in de val zit.

He, hé, niet mijn zoon neerschieten, spionnen mannen. We schieten ook niet op uw zoon, we schieten op Niels! Kinderlogica. Heel logisch toch? Het spel zet zich voort. Er breekt een oorlog uit in mijn huis. Een vredelievende dat gelukkig wel. Regelmatig wordt aan mij gevraagd of ik weet waar de ene of de andere spion is. Voeten steken overduidelijk onder de gordijnen uit, deuren gaan open en dicht, maar jongens zien niets. Gaan op in hun spel en veranderen mijn huis in een jungle met struiken, bomen, lianen, tijgers en Vikingen.

Gaat helemaal goed komen met deze generatie!

Ja, en we blijven natuurlijk wel gewoon incognito!